Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Ο Μπίλι Μπάρον φιλοξενήθηκε και μίλησε ζωντανά στην πρώτη live εβδομαδιαία εκπομπή του Eurohoops για την Ευρωλίγκα, με τον άσο της Ζενίτ να μιλάει για όλους και για όλα.
Ο κορωνοϊός που χτύπησε αυτόν και πολλά μέλη της ομάδας, οι ήττες στα χαρτιά, το πρωτόκολλο, η ζωή μακριά από την οικογένειά του, η θητεία στον Ερυθρό Αστέρα και η απώλεια του Μάικλ Ότζο…
Αναλυτικά τι είπε ο Μπίλι Μπάρον στην live εκπομπή του Eurohoops:
Για τα πολλαπλά κρούσματα της Ζενίτ που οδήγησαν στις δύο ακυρώσεις των αγώνων με Μπασκόνια και Βαλένθια:
“Ναι, νομίζω ότι ήταν πραγματικά άδικο. Έχουμε αρχίσει τη σεζόν πολύ καλά και με 4-0 στην VTB League, έχουμε αποκτήσει χημεία κι ακόμα δεν έχουμε κάνει κάποια μεγάλη εμφάνιση Το γεγονός ότι κερδίζαμε χωρίς να παίζουμε εξαιρετικά έδειξε τον τύπο της ομάδας που θα μπορούσαμε ενδεχομένως να έχουμε. Νικήσαμε τη Μπαρτσελόνα στο σπίτι μας και ήδη μας έλειπαν παίκτες. Το να παίρνεις αυτή τη νίκη και να νικήσεις την Εφές εκτός έδρας ήταν μια υπέροχη αρχή για την Ευρωλίγκα και στη συνέχεια να μαθαίνεις ότι είσαι θετικός στον κορωνοϊό… Ξαφνικά αναρωτιέσαι: «Δεν μπορώ ούτε να φύγω από το σπίτι για δύο εβδομάδες ; Τι θα κάνω;
Προσωπικά, ήμουν… Τι θα κάνω, πώς θα νιώσω και τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι τι θα συμβεί με την ομάδα. Ήταν τόσα πολλά άτομα που δεν μπορούσαμε να έχουμε ένα ρόστερ για να αγωνιστούμε στην Ισπανία. Και πάνω από αυτό όταν αισθάνεσαι χάλια και βρίσκεσαι στο σπίτι, έχεις ήττες στα χαρτιά… Απλώς δεν ένιωθα καλά.
Επειδή… όχι μόνο έχουμε αυτές τις ήττες – ευτυχώς η Ευρωλίγκα θα αλλάξει αυτήν την απόφαση – αλλά είσαι κι εκτός παρκέ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και οι αθλητές γνωρίζουν ότι χρειάζεται πολύς χρόνος για να φορμαριστούν. Μπορείς να προπονηθείς κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και να κάνεις όλα όσα θέλεις, αλλά όταν έρθει η προετοιμασία, χτυπάς έναν τοίχο. Έχεις πληγές, κάνεις κρυοθεραπεία και κάνεις όλα αυτά τα πράγματα – χρειάζονται εβδομάδες για να ξεπεραστούν. Και δεν είσαι ακόμα σε καλή κατάσταση για να παίξεις 25-30 λεπτά. Χρειάζονται μερικά παιχνίδια για να το συνηθίσεις. Έτσι, τελικά, μετά από έξι παιχνίδια, αισθάνεσαι ότι εκεί που βρίσκεις το ρυθμό σου, μετά να είσαι στο σπίτι κάθε μέρα, χωρίς να κάνεις τίποτα – το χάνεις αυτό.
Δεν ξέρω ποιος θα επιστρέψει στο παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο, δεν έχω ιδέα τι θα συμβεί, αλλά ας υποθέσουμε ότι μπορείς να προπονηθείς μία ή δύο ημέρες πριν από το παιχνίδι του Μιλάνου… Είναι ένα μειονέκτημα. Κάθε ομάδα, δεν είμαστε μόνο εμείς. Κάθε ομάδα θα περάσει από αυτό. Και μετά να έχεις δύο ήττες στα χαρτιά ενώ είσαι έξω. Είναι σημαντικό, γιατί μπορεί 1-2 παιχνίδια να κρίνουν την κατάταξη ανάμεσα στο 4-5. Είναι πολύ ρευστά και κάθε παιχνίδι είναι κρίσιμο. Σκέφτηκα ότι είναι δύσκολο να έχεις αυτές τις ήττες, ειδικά επειδή αυτό το πρωτάθλημα καθιερώνει την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη βασικά όποιος είναι ο πρωταθλητής στο τέλος της σεζόν”.
Για τις αλλαγές που προωθεί η Ευρωλίγκα στο πρωτόκολλο: “Σίγουρα νιώθω ανακουφισμένος. Χαίρομαι που τους είδα να παίρνουν αυτήν την απόφαση τόσο γρήγορα. Είδαν την τρέχουσα κατάσταση και τι συνέβαινε. Γνωρίζω ότι οι σύλλογοι συμφώνησαν σε αυτό το πρωτόκολλο. Όμως, προφανώς, η κατάσταση άλλαξε με τον κορωνοϊό. Θα είναι κι άλλες ομάδες. Η Ευρωλίγκα αντιμετώπισε εξαιρετικά την κατάσταση καθώς προσαρμόστηκε, ακούγοντας τα σχόλια, και τους επαινώ, αυτή είναι μια εξαιρετική απόφαση που έλαβαν.
Ακόμα κι αν στο τέλος της σεζόν πρέπει να παίξουμε ενάντια στη Βαλένθια και είναι ένα δύσκολο πρόγραμμα… Θα προτιμούσα να το κάνω αυτό από το να χάσω 0-20 και να νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω γι’ αυτό”.
Για το γεγονός ότι για πρώτη σεζόν ζει μόνος, χωρίς την οικογένεια και τον νεογέννητο γιο του:
“Είναι σκληρό. Είμαι οικογενειακός τύπος. Αυτήν τη στιγμή με την κυβέρνηση, δεν βρήκαμε λύση για να έρθουν στη χώρα. Έχω μιλήσει με πολλά παιδιά που βρίσκονται εδώ στη Ρωσία και το αντιμετωπίζουν. Αγαπάμε το παιχνίδι, ναι, αλλά αυτό είναι δευτερεύον όταν πρόκειται για την οικογένειά μας. Ξέρεις ότι πρέπει να παρέχεις για την οικογένειά σου, οπότε πρέπει να πάρεις αυτή τη σκληρή απόφαση και να είστε χωρισμένοι για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Είναι δύσκολο κάθε μέρα να ξυπνάω… το σπίτι είναι άδειο… Τα γενέθλια του γιου μου έρχονται σε τρεις μέρες, θα χάσω τα πρώτα γενέθλια του γιου μου. Είναι δύσκολο, είναι πολύ δύσκολο.
Δουλεύουμε με την ομάδα εδώ, συνεργαζόμαστε με τον πρόεδρο και τον γενικό διευθυντή της ομάδας. Ξέρω ότι οι ομάδες δουλεύουν μαζί. Ξέρω ότι μιλάω για όλους τους ξένους που είναι εδώ χωρίς τις οικογένειές τους και πραγματικά ελπίζουμε ότι θα βρούμε μια λύση και θα τους έχουμε εδώ σύντομα και να κάνουμε τα πράγματα λίγο πιο φυσιολογικά.
Για την διετία που πέρασε στον Ερυθρό Αστέρα: “Τι εμπειρία. Έχω ιστορίες που θα μπορέσω να λέω. Παρόλο που αν πω αυτές τις ιστορίες πίσω στην Αμερική, οι άνθρωποι δεν πρόκειται να καταλάβουν πραγματικά τον μπασκετικό πολιτισμό που υπάρχει στο Βελιγράδι. Δεν έχουν ιδέα. Είναι τόσο διαφορετικά. Τι εμπειρία υπάρχει να παίξεις εκεί. Όλα τα ντέρμπι, τα playoffs στην Αδριατική Λίγκα την πρώτη μου σεζόν όταν τα κερδίσαμε. Ήταν απλά τρελό, να έχει όλους τους οπαδούς στην πλάτη σου.
Μετά τη δεύτερη σεζόν προσπαθήσαμε να κατακτήσουμε ξανά την Αδριατική και προσπάθησα να χτίσω όνομα στην Ευρωλίγκα. Το Βελιγράδι είναι μια υπέροχη πόλη. Δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζετε. Αλλά είναι μια υπέροχη πόλη για μπάσκετ. Και όταν ξυπνάς το πρωί και παίζεις με την Παρτίζαν το βράδυ, αισθάνεσαι την ενέργεια στο γήπεδο.
Νομίζω ότι στο μέλλον αν ο γιος μου παίξει επίσης μπάσκετ, πρόκειται να κάνω ένα ταξίδι στο Βελιγράδι, να τον πάω εκεί, να του δείξω πού έπαιξα και να του πω ιστορίες σαν αυτές που λένε οι ηλικιωμένοι. Να τον κάνω να συνειδητοποιήσει την κουλτούρα του μπάσκετ και πόσο σοβαρά το παίρνουν οι άνθρωποι. Γενικά, σπουδαίες ιστορίες για το μέλλον.
Θυμάμαι ότι η γυναίκα μου ήρθε στο ματς των playoffs, που ήταν τρελό. Και ήταν έγκυος μαζί του. Ίσως πήρε λίγο από αυτήν την ενέργεια όταν ήταν στη μήτρα”.
Για τον θάνατο του Μάικλ Ότζο: “Είμαι σε μια ομαδική συνομιλία με μερικούς από τους Αμερικανούς από πέρυσι και ο Τσαρλς Τζένκινς έστειλε ένα μήνυμα στην ομαδική συνομιλία: «Ουάου, ο Ότζο πέθανε» και λέω «Τι;» Ζητώ λοιπόν από τον μάνατζερ της ομάδας να μου πει τι συνέβη. Και σε 10 λεπτά παίρνω την επιβεβαίωση. “Τι διάολο;”. Μπορώ να φανταστώ ότι εξακολουθεί να μου μιλάει γιατί ήμασταν δίπλα στα αποδυτήρια αυτά τα δύο χρόνια. Ήταν υπέροχος. Θα προσπαθούσε πάντα σκληρά, αν χρειαζόσουν κάτι και θα σε χρέωνε 10 ευρώ για αυτό ως αστείο. Ήταν η προσωπικότητά του. Ο καλύτερος που έπαιζα ποτέ.
Ήταν απλά τρελό. Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Ήταν πραγματικά ένας πολύ καλός τύπος, μια υπέροχη προσωπικότητα”.