Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες από το προηγούμενο blog, στο οποίο έγραφα πως ναι μεν, μετά από τις σημαντικές αλλαγές σε διοικητικό κι αγωνιστικό επίπεδο η μοίρα του Παναθηναϊκού φέτος φαντάζει προδιαγεγραμμένη, αλλά δε θα πρέπει να κάνει τις ήττες να (μας) μοιάζουν με συνήθεια, ήρθαν τα δύο παιχνίδια με τη Βαλένθια και τη Μπασκόνια στην Ισπανία κι εκτέθηκα.
Όχι όσο εκτέθηκε ο Παναθηναϊκός.
Στους -12 με 95 πόντους παθητικό στο “la Fonteta”, στους -21 με 93 στη Fernando Buesa Arena. Μόνο σε αυτά τα δύο παιχνίδια το παθητικό έφτασε στους 94 πόντους (στους 89,3 σε όλο το αρνητικό σερί συμπεριλαμβανομένων και των ηττών από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας κι από την Αναντολού Εφές στο ΟΑΚΑ). Στους πόσους ήταν στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια (2-2); Στους 78,5 πόντους (73 χωρίς την παράταση στο Palau Blaugrana).
Προφανώς και θα ήθελε να πράγματα να ήταν διαφορετικά, ιδίως μετά από την πρώτη ήττα σε αυτή τη δεύτερη διαβολοβδομάδα στην Ευρωλίγκα, από τη Βαλένθια, αλλά άλλο “θέλω” κι άλλο “μπορώ”.
Όχι πως δεν προσπάθησε. Για λίγο, όμως. Ή έστω, όχι μέχρι τέλους.
Το τζάμπολ με τη Μπασκόνια τον βρήκε να παίζει ζώνη, αλλά τα πολλά κι εύκολα λάθη τού διέγραψαν γρήγορα την καλή εκκίνηση (2-10 στο 3′, 11-10 στο 6′). Έντεκα πόντους από 5 λάθη έδωσε στην πρώτη περίοδο. Λάθος και καλάθι! Το σκηνικό ήταν παρόμοιο στη δεύτερη περίοδο (8π. από 3λ.), όχι στην τρίτη (1π. από 2λ.), πριν δώσει στην ισπανική ομάδα άλλους 9 πόντους από 4 λάθη στην τέταρτη, της δώσει και την -απρόσμενα βάσει εξέλιξης μέχρι τότε- ευρεία νίκη.
Γιατί άρχισε με ζώνη; Από… ανάγκη, αφού, όπως είχε φανεί και με τη Βαλένθια, πολλοί υστερούν στην ατομική άμυνα (και σκέφτονται την επίθεση, στην… καλύτερη). Από την άλλη, πόση ζώνη να παίξεις (κι αν την παίξεις αποτελεσματικά κιόλας). Με 44,8% (13/29) σούταρε από το τρίποντο η Μπασκόνια.
Ίσως αν υπήρχε (καλώς εννοούμενος) εγωισμός στο παιχνίδι του καθενός τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Πώς το -8 στο 30′ έγινε -21 στο 40′; Ε, έτσι γίνεται άμα παρατήσεις το παιχνίδι. Θα νικούσες σε διαφορετική περίπτωση; Θα πάρω το “όχι” ως υπόθεση εργασίας.
Τουλάχιστον δε θα έβγαινε ο αρχηγός Ιωάννης Παπαπέτρου να πει δημοσίως πως “προφανώς παίζουμε χάλια. Προσεγγίζουμε το παιχνίδι με έναν λάθος τρόπο, αυτό είναι πασιφανές” και πως “το καμπανάκι είναι στη Βαλένθια. Όταν χάνεις ένα ματς στη Βαλένθια κι ετοιμάζεσαι για ένα ματς μετά από 48 ώρες και μπαίνεις ανέτοιμος, τότε το καμπανάκι δεν είναι σήμερα, το καμπανάκι έπρεπε να ήταν δύο ημέρες πριν. Δε μπορώ να κάτσω να δείξω με το δάχτυλο ανθρώπους και συμπαίκτες μου, προφανώς όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω είναι, το πιο ευγενικό, άσχημη. Και νομίζω όλοι πρέπει να μαζευτούμε κυριολεκτικά και να παίξουμε καλύτερο μπάσκετ, γιατί αυτή η εικόνα δεν αξίζει ούτε στον σύλλογο, ούτε στον κόσμο, ούτε στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μαζί”.
“[…] Όταν λέμε κάτι, το ξαναλέμε, το ξαναλέμε, το λέμε 100 φορές στην προπόνηση, στα video, στο meeting κι αυτό δε γίνεται στο παρκέ τότε νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει πρόβλημα, γιατί συζητάμε κάτι, προετοιμάζουμε κάτι […], η ομάδα πρέπει να ξεκινάει από την άμυνα, το έχουμε πει άπειρες φορές, αλλά για κάποιο τρόπο δε συμβαίνει. Δεν ξέρω για ποιο τρόπο δε συμβαίνει […]”.
Θα μπορούσε να είχε βάλει 96 και να είχε νικήσει; Όχι με τόσα εύκολα λάθη και στις δύο άκρες του παρκέ. Όχι με τον Σέλβιν Μακ αρνητικό αυτή τη φορά. Όχι με τον κατά τα άλλα φιλότιμο Λευτέρη Μποχωρίδη να έχει 0/5 σουτ εντός πεδιάς (0/3δίπ., 0/2τρίπ.) και 0/2 ελεύθερες βολές. Όχι με τον ούτως ή άλλως πεσμένο Μάρκους Φόστερ να πατάει για πρώτη φορά παρκέ στο 27′ (57-53) και να αποχωρεί μετά από 4:32 (69-58 στο 31′) με τραυματισμό. Όχι με τον Ντίνο Μήτογλου σε κακό βράδυ. Ούτε με… μόνο έναν σέντερ, τον Γιώργο Παπαγιάννη, ο οποίος κάνει δουλίτσα στα τελευταία παιχνίδια, αλλά χωρίς αντίκρισμα. Γιατί ο Ζακ Όγκαστ επέστρεψε στη 12άδα για μόλις 4:58 (2π., 3ρ.), ο Μπεν Μπέντιλ έγραψε “DNP”. Αμφότεροι έχουν παίξει σε έξι παιχνίδια κι έχουν από… μισή καλή εμφάνιση.
Να χρειαστεί να κλείσει το rotation ο Γιώργος Βόβορας και να μην έχει μία δεύτερη επιλογή της προκοπής πίσω από τον “Big Papa”, δηλαδή;
Λίγο εγωισμό, ρε παιδιά. Λίγο εγωισμό…