Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Το διπλό του Ολυμπιακού στο Τελ – Αβίβ ήταν η μεγαλύτερη νίκη της ως τώρα τη φετινή σεζόν, μακράν η πιο σημαντική από τις 10 που έχει πετύχει η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ξεκάθαρα. Για πολλούς λόγους.
Πρώτα από όλα έχει τεράστια βαθμολογική αξία. Οι κόκκινοι ζευγάρωσαν τις νίκες τους απέναντι σε ένα άξιο αντίπαλο με τους ίδιους στόχους και αυτό το πλεονέκτημα το κληροδοτούν ως το τέλος της κανονικής διάρκειας.
Πατάνε πλέον στην οκτάδα και έχουν από κοντά ομάδες όπως οι Μπάγερν και η Ζαλγκίρις, που η λογική υπαγορεύει πως πρέπει να τις προσπεράσουν για να κερδίσουν μια θέση στα Playoffs, στόχος διόλου εύκολος όπως εξελίσσεται για μια ακόμα σεζόν η λίγκα.
Για τους πιο αισιόδοξους και όσους αρέσκονται να κοιτούν πιο μακριά, το διπλό στο Ισραήλ παρέχει μια ευκαιρία στον Ολυμπιακό αν κάνει δεύτερο γύρο – υπέρβαση να διατηρεί ως το τέλος κάποιες ελπίδες για να σκαρφαλώσει ως την έκτη θέση.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο αποφεύγει τον πρώτο και τον δεύτερο στα πλέι οφ κι εκεί ίσως διαφοροποιούνται τα δεδομένα στην σειρά των Playoffs, δημιουργούνται εξτρά όνειρα και προσδοκίες.
Προσωπικά, δεν υιοθετώ την σκέψη αυτή, γιατί η φύση της διοργάνωσης σου απαγορεύει να σκέφτεσαι κάτι παραπάνω από το επόμενο παιχνίδι, είναι λάθος προσέγγιση.
Πέρα, όμως, από την αξία – χρυσάφι σε ότι έχει να κάνει με την κούρσα της οκτάδας, τούτη η νίκη με τον τρόπο που ήρθε, προσφέρει ψυχολογία, αυτοπεποίθηση, σύμπνοια, την πίστη πως ο Ολυμπιακός στη διαδρομή της χρονιάς μπορεί να πετύχει μεγάλες νίκες, να δημιουργήσει καλές συνήθειες και να κυνηγήσει το κάτι παραπάνω.
Είναι μια βραδιά που φτιάχνει χαρακτήρα, γεννάει ελπίδα για την επόμενη μέρα του Ολυμπιακού, αναδεικνύει τα παιδιά που στο μέλλον θα κουβαλήσουν στις πλάτες τους τον σύλλογο και ωθεί τον κόσμο να επαναταυτιστεί με τον μπασκετικό Ολυμπιακό και να τον ερωτευτεί ξανά.
Τι έγινε στο πρώτο ημίχρονο
Πολλές φορές έχω γράψει τα τελευταία χρόνια πως στο σύγχρονο μπάσκετ, όσο κι αν προσπαθήσεις στην άμυνα, όσους καλούς αμυντικούς και αν ρίξεις στο παρκέ, τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν αδύνατο να μην δεχτείς 75+ πόντους.
Φυσικά, αν βάλεις λιγότερους, θα χάσεις. Αυτή ήταν η ιστορία στα πρώτα δύο δεκάλεπτα. Ο Ολυμπιακός έβγαλε ενέργεια, προσπάθησε πάρα πολύ, έπαιξε στα αμυντικά του όρια, ο Τζένκινς έβγαλε τα… συκώτια του Ουίλμπεκιν, όμως, η ομάδα πήγε στα αποδυτήρια με μειονέκτημα 7 πόντων (40-33).
Γιατί, δεν βρήκε το κάτι παραπάνω στην επίθεση. Ο Πρίντεζης ήταν ο παίκτης που έδωσε σκορ και επιθετική ώθηση στο πρώτο δεκάλεπτο. Ο ΜακΚίσικ έκανε το ίδιο στο δεύτερο, ο Χαραλαμπόπουλος βρήκε δύο Plays απέναντι στον Ντόρσεϊ και σε ένα σκληρό ματς με μεγάλη αμυντική ένταση, το μόνο που κατάφερε ο Ολυμπιακός είναι να μείνει κοντά στο σκορ.
Τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο
Στην επανάληψη, οι κόκκινοι διατήρησαν την ίδια αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα στην άμυνα, παρέμειναν πολύ συγκεντρωμένοι σε αυτό το κομμάτι και κάποιες στιγμές βρήκαν σχήματα που εγκλώβισαν ακόμα περισσότερο την επίθεση της Μακάμπι, συγκριτικά με το πρώτο ημίχρονο.
Κυρίως ψηλά σχήματα – έπαιξε ρόλο σε αυτό και η χρησιμοποίηση του Βεζένκοφ στο «3» απόντος του Παπανικολάου, η αμυντική συνέπεια του Λίβιο – και τους Τζένκινς και Λαρεντζάκη να επιδίδονται σε ανελέητο κυνηγητό για να μην τρώνε τα σκριν και να μην δίνουν χώρο στον χαρισματικό Ουίλμπεκιν, που είναι ικανός ανά πάσα στιγμή να σκοτώσει οποιαδήποτε άμυνα, ιδίως σε κρίσιμες μπάλες.
Ποια ήταν η διαφορά σε μια μεγάλη μάχη που έκανε μπαμ πως θα κρινόταν στις λεπτομέρειες; Σε αυτό το διάστημα και σε μια αναμέτρηση με μπόλικη τακτική και αμυντική φυσιογνωμία και Physical Game, ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που στο δεύτερο ημίχρονο είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην επίθεση.
Γιατί; Επειδή οργίασε ο Κώστας Σλούκας, σε μια ακόμα σεμιναριακού επιπέδου εμφάνιση για το πως ένας floor general παίρνει τη μπαγκέτα, ενορχηστρώνει, δημιουργεί, σκοράρει και κάνει καλύτερους ΟΛΟΥΣ τους συμπαίκτες του.
Η μεγάλη ποιότητα ή αν προτιμάτε μαγκιά του Κώστα, είναι πως εκτελεστικά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε σχέση με Αμερικανούς σκόρερ που στηρίζονται στην εκτελεστική κλάση και όχι στην αθλητικότητα και παράλληλα στο 5-5 και στο μισό γήπεδο που όλα είναι πολύ πιο δύσκολα, δημιουργικά και σε επίπεδο decision making έχει φτάσει σε επίπεδο Παπαλουκά και Διαμαντίδη.
Σλούκας, λοιπόν, ο πρώτος και κύριος λόγος. Αυτό, όμως, όπως είναι δομημένος ο Ολυμπιακός το προσδοκάς κι εσύ και οι αντίπαλοι που στήνουν πάνω του όλη την αμυντική τακτική, για να τον εξουθενώσουν.
Έγραψα πιο πάνω, πως χρειαζόταν επιθετικά το κάτι παραπάνω, αυτό που δεν είχε η ομάδα στο πρώτο ημίχρονο. Το βρήκε και είχε ονοματεπώνυμο και… κοχόνες: Γιαννούλης Λαρεντζάκης.
Ο τύπος θυμίζει πολική αρκούδα. Όσο και να μείνει σε «νάρκωση», δηλαδή στον πάγκο, όταν τον πετάξει μέσα ο Μπαρτζώκας, ο κόσμος να τσουρουφλίζεται, η μπάλα να «καίει», μπαίνει μέσα και είναι έτοιμος και πεινασμένος για… κυνήγι!
Χρειάστηκε μόλις 6 σουτ για 13 πόντους, όλους σε crunch time και πιστέψτε με, με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί σε αυτό το άγριο παιχνίδι, είναι πάρα πολλοί.
Και τους έβαλε, ενώ στην άλλη πλευρά του παρκέ, στην άμυνα, κυνηγούσε λυσσαλέα.
Έκανε και κάτι ακόμα που λίγοι θα το συλλογιστούν, αλλά ήταν τρομερά σημαντικό. Κατέβαζε την μπάλα, με συνέπεια να παίρνει ανάσες ο Σλούκας, να εξοικονομεί ενέργεια και να έχει τα πόδια και τα πνευμόνια να αποφασίσει για όλα σχεδόν τα κρίσιμα Plays χωρίς να χρειάζεται να φάει και τη… φθορά της πίεσης πάνω στο κατέβασμα.
Λαρεντζάκης: Ο “X-Factor” του Ολυμπιακού που άλλαξε τις ισορροπίες
Θα μπορούσε να είχε καθαρίσει από την κανονική περίοδο ο Ολυμπιακός. Σε κρίσιμες κατοχές – καρμανιόλες, όμως, όλα μπορούν να συμβούν.
Δύο λάθος αποφάσεις του ΜακΚίσικ, μια καραμπόλα, η προσωπικότητα του Ουίλμπεκιν έφταναν για να πάμε στην παράταση.
Οι βολές του Σλούκα, ήταν δύσκολες. Πάντα αυτές οι βολές, που αν δεν της βάλεις, έχασες, έχουν μεγάλο πνευματικό βάρος, πόσο μάλλον όταν είσαι κουρασμένος.
Επειδή, όμως, μιλάμε για τον Σλούκα, προσωπικά σκεφτόμουν τα σχήματα στην παράταση και κάτι σημείωνα όσο με κλεφτές ματιές τον έβλεπα να τις χλατσώνει.
Σλούκας: Αλλάζει επίπεδο τον Ολυμπιακό με ΗΓΕΤΙΚΕΣ εμφανίσεις!
Στο έξτρα πεντάλεπτο, ο Ολυμπιακός έβαλε τα περισσότερα μεγάλα σουτ, λέγε με Βεζένκοφ και Πρίντεζη, έβαλε τις βολές και η ιστορία έγραψε ένα καρυδάτο διπλό και την πιο σημαντική φετινή νίκη.
Μετά από τέτοιες βραδιές, όμως, πάντα προσδοκάς την επόμενη, την ακόμα πιο μεγάλη.
ΥΓ1. Αυτή η φωτογραφία αξίζει σίγουρα πάνω από 1000 λέξεις. Συμβολική και με μεγάλη αξία, ας έχει κακή ποιότητα.
ΥΓ2. Έγραψα πρόσφατα ένα ΥΓ για τον Σακίλ ΜακΚίσικ και αυτό που προσπάθησα να περιγράψω το είδαμε στις δύο κακές αποφάσεις του. Πάει πίσω από το σκριν σε άμυνα πάνω στον Ουίλμπεκιν σε πολύ κρίσιμη κατοχή, κάτι που απαγορεύεται στρατηγικά. Το ίδιο έκανε και με τον Γιουλ και ο Ολυμπιακός δέχτηκε ένα τρίποντο που εν πολλοίς έκρινε τον αγώνα.
ΥΓ3. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ο ΜακΚίσικ αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά του συμβολαίου του με τον Ολυμπιακό, γουστάρει που παίζει για αυτή τη φανέλα, είναι πολύ θετικό παιδί, με ισχυρά κίνητρα και διαθέτει ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα, μεγάλη αθλητικότητα. Αξίζει να επενδύσει πάνω του το κλαμπ και να τον εξελίξει σε ένα παίκτη που θα παντρέψει την έκρηξη με το καλύτερο διάβασμα και αποφάσεις, χωρίς να χάσει τίποτε από την ορμή και το ένστικτό του, όσο προσπαθεί να βελτιώνεται στο σουτ. Αν αυτό γίνει, η αξία του εντός και εκτός παρκέ θα εκτιναχθεί και ο Ολυμπιακός θα έχει ένα σημαντικό Αμερικανό για τον κορμό του.
ΥΓ4. Φαντάζομαι τώρα δεν υπάρχουν πολλοί Ολυμπιακοί που δεν γουστάρουν και δεν απολαμβάνουν τον Κώστα Σλούκα. Είναι ο ίδιος άνθρωπος και χαρακτήρας που έφυγε το 2015. Οι βασικοί λόγοι που σωστά αποφάσισε να αποχωρήσει τότε, είναι σχεδόν ίδιοι με εκείνους που τον έφεραν πίσω σε μια ομάδα που αγαπάει κι αυτό όποιος τον ξέρει, το προσυπογράφει.
ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Σλούκας-Σφαιρόπουλος: Πως τα φέρνει καμία φορά η μπασκετική ζωή
ΥΓ5. Πρίντεζης=ποιότητα.
ΥΓ6. Το καλοκαίρι, όταν εισέπραττα μια άνευ εξήγησης (στο δικό μου μυαλό εντελώς αναίτια) αρνητική ενέργεια για τον Λαρεντζάκη, είχα γράψει ότι μπασκετικά μπορεί να μην είναι έτοιμος για σταθερή προσφορά σε επίπεδο Ευρωλίγκας, όμως, είναι ένας Έλληνας με καλό ένστικτο σκόρερ που δεν νιώθει φόβο. Τώρα, δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να προσθέσω. Εκτός του ότι παίκτης που τα δίνει όλα στην άμυνα – όπως ο Τζένκινς για παράδειγμα – μπορεί πάντα να έχει ρόλο, μικρό ή μεγαλύτερο. Πόσο μάλλον όταν έχει μέσα στο DNA του το σκοράρισμα.
ΥΓ7. Μαμά, σε λατρεύω!