Tου Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Ο Γιώργος Βόβορας αποτελεί παρελθόν εδώ και λίγες ημέρες από τον πάγκο του Παναθηναϊκού και η διοίκηση της ομάδας συμφώνησε και ανακοίνωσε τον Οντέτ Κάτας.
Τα ονόματα που ακούστηκαν αρκετά και αφορούσαν κυρίως Έλληνες προπονητές, όμως … επικράτησε ένας ξένος. Ξένος μόνο στην καταγωγή, γιατί οι δεσμοί του Παναθηναϊκού με τον Όντεντ Κάτας παραμένουν ισχυροί μετά τόσα χρόνια!
Το Eurohoops πηγαίνει τον χρόνο πίσω και θυμίζει τι εστί Όντεντ Κάτας για τον Παναθηναϊκό, αλλά και το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Από μικρός στα βαθιά
O Κάτας γεννήθηκε στις 10/10/74 και σε ηλικία 17 ετών, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στην πατρίδα του από την Μακάμπι Νταρόμ. Σε αυτή έμεινε για μία σεζόν (1991/92), πριν μετακομίσει στην Μακάμπι Ραμάτ Γκαν, για να πάει το 1994 στην Μακάμπι Γκαλίλ.
Το 1995 και ενώ είχε ήδη αρκετές παραστάσεις από το πρωτάθλημα της χώρας, η Μακάμπι Τελ Αβίβ τον κάνει δικό της και μαζί έμελλε να φτάσουν και να… μείνουν στην κορυφή. Από το 1996 μέχρι το 1999, κατέκτησαν 4 φορές το πρωτάθλημα και 2 το Κύπελλο (1998, 1999).
Μάλιστα, την σεζόν 1997/98 αναδείχθηκε και MVP, επίτευγμα που ήρθε ως ένα επιστέγασμα των όσων είχε καταφέρει στα 26 του.
Το χαμένο ”αμερικανικό όνειρο” και ο Παναθηναϊκός
Το 1998, ο Κάτας ήταν έτοιμος να γράψει ιστορία. Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του, με αποκορύφωμα τους 22 πόντους που είχε μέσο όρο με την Εθνική Ισραήλ στο Ευρωμπάσκετ 1997, έκαναν το ΝΒΑ να κοιτάξει έντονα την περίπτωσή του.
Οι Νικς μάλιστα είχαν συμφωνήσει σε όλα με τον παίκτη το 1998 και ο τότε 24χρονος θα γινόταν ο πρώτος Ισραηλινός, που θα αγωνιζόταν στο ΝΒΑ. Όμως, το lock out τότε τον έκανε να μην διασχίσει ποτέ τον Ατλαντικό. Ο χρόνος περνούσε και ο ίδιος δεν περίμενε άλλο τους Νεοϋορκέζους, επιστρέφοντας στην αγαπημένη του Μακάμπι.
Και το 1999, μπήκε στην ζωή του ακόμα μια ομάδα, που θα αγαπούσε πολύ. Αλλά όχι για πολύ.
Ο Παναθηναϊκός περνάει σε νέα εποχή με την έλευση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, υπογράφοντας τον Κάτας για τρία χρόνια, σε μία μεταγραφή που έγινε αισθητή σε όλη την Ευρώπη. Και εκείνος επιβεβαίωσε το πόσο καλός παίκτης ήταν!
Στα ”πράσινα”, ήταν γραφτό να πάρει και τον μεγαλύτερο τίτλο της καριέρας του. Στη Θεσσαλονίκη το 2000, ο Παναθηναϊκός έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης για δεύτερη φορά μετά το 1996. Στον ημιτελικό, απέκλεισε την Εφές με 81-71, με τον Κάτας να είναι άστοχος με μόλις 5 πόντους.
Τα ”παιχνίδια μυαλού” του Ζοτς δούλεψαν στον μεγάλο τελικό και μάλιστα κόντρα στην αγαπημένη του Μακάμπι, ο Κάτας τα άφησε όλα πίσω και με 17 πόντους ήταν καθοριστικός για το τελικό 73-67 και το τρόπαιο.
”Πριν το παιχνίδι ήμουν σαν χαμένος. Ήξερα ότι θα αντιμετώπιζα τη Μακάμπι κι ήμουν χαμένος. Δε γνώριζα πώς θα αντιδρούσαν οι φίλοι της Μακάμπι, πώς θα αντιδρούσαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούσα να ποντάρω ήταν οι συμπαίκτες μου. Η αγκαλιά που μου έδωσαν μου έδωσε πολλή αυτοπεποίθηση για το πώς έπαιξα. Πίστευα ότι θα παίρναμε το τρόπαιο ακόμα κι αν δεν έπαιζα. Έτσι νιώθαμε στην ομάδα. Ποτέ ένας παίκτης δεν το έκρινε.
Μια μέρα στο τέλος της άρχισα να κλαίω. Και μετά ο Φράγκι, ο Μποντιρόγκα, ο Καλαϊτζής, ο Τζεντίλε ήρθαν σε μένα και ήταν πραγματικά εμφανές και μου είπαν να πάμε όλοι μαζί να μιλήσουμε με τον Ομπράντοβιτς. Ήταν πραγματικά σκληρό.
Τους είπα ότι δε χρειαζόταν να μιλήσουμε σε αυτόν, γιατί ήξερα ότι είχε τελειώσει. Ένιωσα ότι με πίεσε στα άκρα και επειδή ήταν σκληρό γι’ αυτό έκλαψα. Για μένα έμοιαζε με τρεις μήνες, για άλλους ήταν τρεις εβδομάδες. Ένιωσα σαν να ήταν τρεις μήνες (γέλια). Όμως ήταν πολύ σκληρό όταν έφυγα για πρώτη φορά από το Ισραήλ. Με υποστήριξαν και μου είπαν να μιλήσουμε με τον Ομπράντοβιτς, θα καταλάβει. Εγώ είπα όχι. Τώρα θα σταματήσει. Είναι η αλήθεια”.
Αυτά είχε πει ο Κάτας, στο πλευρό των Φραγκίσκου Αλβέρτη και Γιώργου Καλαϊτζή στο πρόσφατο αφιέρωμα του Eurohoops για τον αλησμόνητο τελικό του 2000. Τώρα, αυτή η ”αδελφική” τριάδα θα ενωθεί ξανά στον Παναθηναϊκό, με τους τρεις παλιούς συμπαίκτες να έχουν διαφορετικά πόστα.
Αυτό που όμως θυμούνται οι φίλοι του μπάσκετ και πάνω από όλα ο Κάτας είναι η ονειρική υποδοχή των φιλάθλων της Μακάμπι στο αεροδρόμιο μετά την ήττα. Όχι μόνο δεν τον περιφρόνησαν, αλλά τον αποθέωσαν, φωνάζοντας το όνομά του ρυθμικά στο αεροδρόμιο. Μία σκηνή που έκανε τον ίδιο να βουρκώσει και τους παρευρισκομένους να… απορούν!
Εκείνο το βράδυ, ο Κάτας έγινε ο ”Βασιλιάς του Ισραήλ” και ένας από τους πιο αγαπητούς στην ιστορία της ”ομάδας του λαού” και όλης της χώρας!
Το άδοξο φινάλε και η προπονητική
Ο Κάτας είχε κατακτήσει ήδη 2 πρωταθλήματα Ελλάδας το 2000 και 2001, όμως κανείς δεν είχε προβλέψει αυτό που θα γινόταν -δυστυχώς- στο τέλος. Τα αρκετά προβλήματα στα γόνατα ανάγκασαν τον τότε 27χρονο αστέρα να σταματήσει το μπάσκετ, σε μία είδηση-βόμβα για το άθλημα στο σύνολό του.
“Κανείς δεν το πίστευε… Ακόμα και στο δεύτερο χρόνο που δεν έπαιζα, κανείς δεν πίστευε ότι θα ήταν το τέλος της καριέρας μου. Τώρα ξέρω καλύτερα τα πράγματα. Αν γνώριζα τότε τι με έκανε να σταματήσω το μπάσκετ, θα μπορούσα να το λύσω. Όμως οι γιατροί… Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες… Κανείς δεν το έβλεπε να έρχεται”.
Ο παίκτης που είχε την ευκαιρία να παίξει στο ΝΒΑ, αλλά λόγω ατυχίας δεν το κατάφερε, δεν στάθηκε ούτε τότε τυχερός. Το ταλέντο και η δουλειά είναι το παν, αλλά καμία φορά χρειάζεται και ο αστάθμητος παράγοντας, που ονομάζεται τύχη ή πεπρωμένο ή μοίρα. Και ο Κάτας δεν το είχε.
”Ήταν ένας παίκτης με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ένας γεννημένος νικητής”.
Για πόσους άραγε να έχει πει τέτοια ατάκα ο Ομπράντοβιτς; Για ελάχιστους, μα ο Κάτας είναι μέσα σε αυτούς. Και όχι άδικα. Ακόμα και στα -θεωρητικά- καλύτερά του χρόνια αγωνιστικά, εκείνος είχε ήδη τεθεί νοκ άουτ.
Το μπάσκετ δεν έφυγε από την ζωή του και το 2004 έκανε τα πρώτα βήματα στην προπονητική. Μέχρι το 2007, έμεινε στην Χάποελ Γκαλίλ και στην τελευταία του χρονιά αναδείχθηκε Καλύτερος Προπονητής στο Ισραήλ. Στη συνέχεια, πήγε στην Μακάμπι Τελ Αβίβ, για να κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο το 2010 με την Χάποελ Γκιλμπόα, που δεν ήταν άλλο από το πρωτάθλημα!
Το 2010/11 ανέλαβε την Χάποελ Ιερουσαλήμ, μετά συνέχισε στην Χάποελ Εϊλάτ (2012-2014), ακολούθησε η Χάποελ Τελ Αβίβ (2014/15), ενώ επέστρεψε στην Εϊλάτ (2015/2017), για να καταλήξει στην Χάποελ Ιερουσαλήμ, με την οποία κατέκτησε 2 Κύπελλα (2019, 2020).
Αξίζει να σημειώσουμε ότι το 2017 κατέκτησε με την U17 του Ισραήλ το ασημένιο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ στην Ελλάδα, ενώ από το 2017 είναι ο Ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Ανδρών της πατρίδας του, έχοντας μάλιστα οδηγήσει την ομάδα στην τελική φάση του Ευρωμπάσκετ 2022.