Του Στέλιου Τορομανίδη/ info@eurohoops.net
Εκατοντάδες παίκτες έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κατάκτηση ενός τροπαίου της Ευρωλίγκα, κάποιοι και περισσότερα, όμως μόνο λίγοι πήραν στις πλάτες τους έναν σύλλογο οδηγώντας τον μέχρι το τέλος της διαδρομής και… την πολυπόθητη κούπα στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωσης της Ευρώπης, την ώρα που άλλοι σπουδαίοι συνάδελφοι τους είτε δεν μπόρεσαν, καθώς έχουν ολοκληρώσει την καριέρα τους, είτε δεν το κατόρθωσαν έως τώρα όντας ακόμη εν ενεργεία.
Το Eurohoops παραθέτει δέκα παικταράδες (μεταξύ σπουδαίων παικτών), οι οποίοι έχουν προσπαθήσει ή συνεχίζουν να προσπαθούν να φτάσουν στο τρόπαιο της Ευρωλίγκας ως ΗΓΕΤΕΣ της ομάδας τους, χωρίς θετικό μέχρι στιγμής αποτέλεσμα. Σε καμιά περίπτωση δεν το αναφέρουμε ως ένα αρνητικό σημείο στην μπασκετική διαδρομή τους. Απεναντίας, θέλουμε να υπερτονίσουμε την δυσκολία του επιτεύγματος.
Άλλωστε, μπορεί κάποιος να είχε όλα τα ηγετικά και αγωνιστικά στοιχεία για να το πετύχει, αλλά ορισμένες συγκυρίες όπως η λανθασμένη επιλογή του συνόλου που τον συμπλήρωνε ή η ατυχία (τραυματισμοί, μεγάλος ανταγωνισμός, ντεφορμάρισμα ομάδας σε κακή στιγμή) δεν του έδωσε το δικαίωμα αναρρίχησης στην κορυφή ως η ηγετική μορφή της ομάδας τους.
Σημείωση: Για αποφυγή οποιονδήποτε παρερμηνειών, οι παίκτες που συμπεριλαμβάνονται στην παρακάτω λίστα δεν είναι αυτοί, οι οποίοι δεν έχουν κατακτήσει γενικά τρόπαιο Ευρωλίγκας, όμως αυτοί που δεν το έχουν καταφέρει ως οι απόλυτοι ηγέτες της ομάδων τους. Για παράδειγμα, ο Βασίλης Σπανούλης που αποτελεί τον κορυφαίο ίσως καλαθοσφαιριστή της σύγχρονης εποχής στην διοργάνωση μετρά τρεις τίτλους του θεσμού (2009, 2012 και 2013), όμως μόνο δυο ως ηγέτης (2012, 2013), καθώς το 2009 τα κατάφερε έχοντας δίπλα του πολλούς τοπ συμπαίκτες όπως οι Δημήτρης Διαμαντίδης και Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
1. Νικ Καλάθης
Συνολικές σεζόν στην Ευρωλίγκα: 9 (2009-2012, 2015-συνεχίζεται)
Ομάδες: Παναθηναϊκός (2009-2012, 2015-2020)
Μπαρτσελόνα (2020-συνεχίζεται)
Συνολικά τρόπαια: 1 (2011)
Σεζόν ως ηγέτης: 5 (2015-2020)
Τρόπαια ως ηγέτης: –
Σημαντικές ατομικές διακρίσεις: 2 φορές μέλος της κορυφαίας πεντάδας στην Ευρωλίγκα (2017-2018 και 2018-2019)
3 φορές κορυφαίος της σεζόν σε μέσο όρο ασίστ ανά αγώνα (8 ασίστ μέσο όρο 2017-2018, 8,7 ασίστ μέσο όρο 2019-2020, 9,1 ασίστ μέσο όρο 2019-2020)
2 φορές κορυφαίος της σεζόν σε μέσο όρο κλεψιμάτων ανά αγώνα (1,7 κλεψίματα μέσο όρο 2017-2018, 1,7 κλεψίματα μέσο όρο 2018-2019)
Είναι ίσως βάσει στατιστικών ο πιο χαρισματικός πασέρ που έχει εμφανιστεί στην σύγχρονη εποχή της Ευρωλίγκας, εκπληκτικός αμυντικός και εξαιρετικός πλέι μέικερ, κάτι που δείχνουν και τα επιτεύγματα του. Μπορεί να μην αποτελεί τον κορυφαίο σουτέρ, όμως το παιχνίδι του διαθέτει πληθώρα στοιχείων, τα οποία του προσδίδουν τον χαρακτηρισμό του ηγέτη μιας ομάδας.
Το 2011 έφτασε στην κατάκτηση της διοργάνωσης με τον Παναθηναϊκό σε ηλικία 22 ετών, όμως τότε ο απόλυτος ηγέτης των “πρασίνων” ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Έπειτα από ένα επιτυχημένο πέρασμα σε Ρωσία με την Λοκομοτίβ Κούμπαν και NBA, ο Έλληνας γκαρντ επέστρεψε στο “τριφύλλι” για να ηγηθεί στην προσπάθεια επανόδου του στην κορυφή. Επί πέντε σεζόν έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ, οδήγησε την πρώην πλέον ομάδα του σε τέσσερις προημιτελικούς (τις δυο με πλεονέκτημα έδρας), όμως είχε την ατυχία να πέσει πάνω σε μετέπειτα πρωταθλήτριες Ευρώπης (Φενερμπαχτσέ 2017 και Ρεάλ Μαδρίτης 2018) και δεν κατάφερε κάτι παραπάνω.
Το καλοκαίρι του 2020 πήρε μεταγραφή για την Μπαρτσελόνα. Και εκεί πρωταγωνιστεί, όμως πλέον έχει συμπαίκτες όπως ο Νίκολα Μίροτιτς που για το επίπεδο της Ευρωλίγκας θεωρείται και με το παραπάνω ηγετική μορφή.
2. Τομά Ερτέλ
Συνολικές σεζόν στην Ευρωλίγκα: 10 (2011-2021)
Ομάδες: Μπασκόνια (2011-2014)
Εφές (2014-2017)
Μπαρτσελόνα (2017-2021)
Συνολικά τρόπαια: –
Σεζόν ως ηγέτης: 5 (2014-2019)
Τρόπαια ως ηγέτης: –
Σημαντικές ατομικές διακρίσεις: 2 φορές κορυφαίος της σεζόν σε μέσο όρο ασίστ ανά αγώνα (6,4 ασίστ μέσο όρο 2014-2015, 7,9 ασίστ μέσο όρο 2015-2016)
Άλλος ένας σπουδαίος πασέρ (δεύτερος σε μέσο όρο ασίστ στην σύγχρονη εποχή της Ευρωλίγκας με 5,4 ανά αγώνα πίσω από τον Νικ Καλάθη που έχει 6,1 ανά ματς) και πολύ καλός εκτελεστής που όμως δεν έχει κατακτήσει κάποιο τρόπαιο Ευρωλίγκας.
Ηγετική φυσιογνωμία και στις τρεις ομάδες Ευρωλίγκας στις οποίες έχει υπάρξει, αλλά ο υπέρμετρος αγωνιστικός εγωισμός του ίσως είναι ανασταλτικός παράγοντας στην προσπάθεια να ηγηθεί ενός συλλόγου στον δρόμο προς τον τίτλο, ακόμα και προς το Final Four.
Με την Εφές την σεζόν 2016-2017 και με την Μπαρτσελόνα την αγωνιστική περίοδο 2017-2018 έφτασε πιο κοντά από ποτέ σε μια πρόκριση ως ηγέτης στην τελική τετράδα, όμως οι Ολυμπιακός και Εφές αντίστοιχα του “έφραξαν” τον δρόμο με 3-2 νίκες. της το 2017-2018
3. Σέιν Λάρκιν
Συνολικές σεζόν στην Ευρωλίγκα: 4 (2016-2017, 2019-συνεχίζεται)
Ομάδες: Μπασκόνια (2016-2017)
Εφές (2018-συνεχίζεται)
Συνολικά τρόπαια: –
Σεζόν ως ηγέτης: 4 (2016-2017, 2018-συνεχίζεται)
Τρόπαια ως ηγέτης: –
Σημαντικές ατομικές διακρίσεις: Κορυφαίος σε μέσο όρο αξιολόγησης ανά αγώνα της σεζόν 2019-2020 (25,8 μονάδες αξιολόγησης μέσο όρο)
Κορυφαίος σε μέσο όρο πόντων ανά αγώνα της σεζόν 2020-2021 (22,2 πόντοι μέσο όρο)
Είναι ίσως ο κορυφαίος παίκτης αυτή την στιγμή στην Ευρωλίγκα και τις τελευταίες τρεις σεζόν ηγείται της Εφές στην προσπάθεια της τουρκικής ομάδας να κατακτήσει το τρόπαιο της διοργάνωσης!
Εκπληκτικός σε εκτέλεση και δημιουργία έδειξε τις προδιαγραφές του από την αγωνιστική περίοδο 2016-2017 ως ηγέτης της Μπασκόνια. Αυτό που έχει πετύχει με την Εφές είναι να την οδηγήσει στο πρώτο Final Four το 2017-2018 έπειτα από την σεζόν 2000-2001 (Σουπρολίγκα), όμως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας των Νάντο ΝτεΚολό, Σέρχιο Ροντριγκεθ και Ουίλ Κλάιμπερν τον σταμάτησε στον τελικό. Βεβαίως πέρυσι, ο κορωνοϊός έκοψε την ξέφρενη πορεία του προς τον τίτλο, αλλά την φετινή αγωνιστική περίοδο επέστρεψε το ίδιο διψασμένος και φαντάζει ως το φαβορί για να πάρει το τρόπαιο.
4. Μάικ Τζέιμς
Συνολικές σεζόν στην Ευρωλίγκα: 7 (2014-2017, 2018-συνεχίζεται)
Ομάδες: Μπασκόνια (2014-2016)
Παναθηναϊκός (2016-2017, 2018)
Αρμάνι (2018-2019)
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2019-συνεχίζεται)
Συνολικά τρόπαια: –
Σεζόν ως ηγέτης: 3 (2018-συνεχίζεται)
Τρόπαια ως ηγέτης: –
Σημαντικές ατομικές διακρίσεις: Μέλος της δεύτερης κορυφαίας πεντάδας στην Ευρωλίγκα της σεζόν 2018-2019
Κορυφαίος σε μέσο όρο πόντων ανά αγώνα της σεζόν 2018-2019 (19,8 πόντους μέσο όρο)
Ένας εκπληκτικός επιθετικά παίκτης, από τους κορυφαίους στην Ευρωλίγκα, δύσκολο να τον αντιμετωπίσει οποιαδήποτε άμυνα, όμως ο ιδιόμορφος χαρακτήρας του δεν τον αφήνει μέχρι στιγμής να μείνει μακριά από τσακωμούς με τους εκάστοτε προπονητές του και να ηγηθεί μιας ομάδας στον δρόμο προς το τρόπαιο της διοργάνωσης.
Την σεζόν 2015-2016 στην Μπασκόνια είχε ως συμπρωταγωνιστές τους Γιάννη Μπουρουση και Ντάριους Άνταμς στην πορεία ως το Final Four, ενώ τις επόμενες δυο στον Παναθηναϊκό τον Νικ Καλάθη στον δρόμο μέχρι τα προημιτελικά.
Τις τρεις τελευταίες αγωνιστικές περιόδους είναι ο απόλυτος ηγέτης των ομάδων του, όμως τόσο η “πτώση” του προς το φινάλε του 2018-2019, όσο και ο κορωνοϊός την σεζόν 2019-2020 σταμάτησαν την προσπάθεια που έκανε για πρόκριση στην τελική τετράδα και εν συνεχεία στον τίτλο. Την φετινή αγωνιστική περίοδο συνεχίζει δυναμικά, όμως ξανά δεν λείπουν οι εντάσεις.
5. Αλεξέι Σβεντ
Συνολικές σεζόν στην Ευρωλίγκα: 11 (2006-2012, 2015-2016, 2017-συνεχίζεται)
Ομάδες: ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2006-2012)
Χίμκι (2015-2016, 2017-συνεχίζεται)
Συνολικά τρόπαια: 1 (2008)
Σεζόν ως ηγέτης: 5 (2015-2016, 2017-συνεχίζεται)
Τρόπαια ως ηγέτης: –
Σημαντικές ατομικές διακρίσεις: Μέλος της δεύτερης κορυφαίας πεντάδας στην Ευρωλίγκα της σεζόν 2017-2018
Κορυφαίος σε μέσο όρο πόντων ανά αγώνα της σεζόν 2017-2018 (21,8 πόντοι μέσο όρο)
Από τους πιο χαρισματικός επιθετικά παίκτες των τελευταίων ετών στην Ευρωλίγκα. Μπορεί να εκτελέσει και να δημιουργήσει με οποιονδήποτε τρόπο, όμως έχει πρόβλημα στο να συνεργαστεί άρτια με άλλους σπουδαίους παίκτες σε μια ομάδα.
Όπως ο Νικ Καλάθης, έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα, όμως όχι ως ηγέτης. Για την ακρίβεια με αυτή του την ιδιότητα στην Χίμκι για πέντε σεζόν στην διοργάνωση δεν έχει οδηγήσει τους συμπαίκτες του ούτε σε Final Four, μόνο σε έναν προημιτελικό την αγωνιστική περίοδο 2017-2018.
6. Κιθ Λάνγκφορντ
Συνολικές σεζόν στην Ευρωλίγκα: 8 (2009-2015, 2016-2017, 2018-2019)
Ομάδες: Χίμκι (2009-2011)
Μακάμπι Τελ Αβίβ (2011-2012)
Αρμάνι (2012-2014)
Ούνιξ Καζάν (2014-2015, 2016-2017)
Παναθηναϊκός (2018-2019)
Συνολικά τρόπαια: –
Σεζόν ως ηγέτης: 7 (2009-2015, 2016-2017)
Τρόπαια ως ηγέτης: –
Σημαντικές ατομικές διακρίσεις: Μέλος της κορυφαίας πεντάδας στην Ευρωλίγκα της σεζόν 2013-2014
2 φορές κορυφαίος της σεζόν σε μέσο όρο πόντων ανά αγώνα (17,6 πόντοι μέσο όρο 2013-2014, 21,8 πόντοι μέσο όρο 2016-2017)
2 φορές κορυφαίος της σεζόν σε συνολικό αριθμό εύστοχων ελεύθερων βολών (156 εύστοχες ελεύθερες βολές 2013-2014, 168 εύστοχες ελεύθερες βολές 2016-2017)
Είναι μια πολύ μεγάλη εντός παρκέ ηγετική φυσιογνωμία, όμως ποτέ δεν έχει βρεθεί σε μια ομάδα που έχει ως στόχο το τρόπαιο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως την σεζόν 2013-2014 και την αγωνιστική περίοδο 2018-2019 που οι ομάδες του είχαν την προοπτική να διεκδικήσουν τουλάχιστον την είσοδο τους στο Final Four.
Ίσως αυτό λέει πολλά για τον τρόπο τον οποίο προσεγγίζει το μπάσκετ, αν και μιλάμε για έναν δεινό σκόρερ. Το 2013-2014 σχεδόν άγγιξε την τελική τετράδα ως ηγέτης, αλλά τον σταμάτησε η Μακάμπι Τελ Αβίβ με 3-1 στα προημιτελικά.
7. Μάρκους Μπράουν
Συνολικές σεζόν στην Ευρωλίγκα: 11 (2000-2011)
Ομάδες: Μπενετόν (2000-2001)
Εφές (2001-2003)
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2003-2005)
Μάλαγα (2005-2007)
Ζαλγκίρις Κάουνας (2007-2008, 2009-2011)
Μακάμπι Τελ Αβίβ (2008-2009)
Συνολικά τρόπαια: –
Σεζόν ως ηγέτης: 7 (2000-2006, 2007-2008)
Τρόπαια ως ηγέτης: –
Σημαντικές ατομικές διακρίσεις: Μέλος της κορυφαίας πεντάδας στην Ευρωλίγκα της σεζόν 2003-2004
2 φορές μέλος της δεύτερης κορυφαίας πεντάδας στην Ευρωλίγκα (2002-2003 και 2004-2005)
Ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ που αγωνίστηκαν ως ηγέτες σε ομάδες της Ευρωλίγκας τα πρώτα χρόνια της σύγχρονης εποχής της, όμως δεν κατάφερε να πάρει κάποιο τρόπαιο τη διοργάνωσης.
Έφτασε πολύ κοντά την διετία του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όμως η “ρωσική αρκούδα” γνώρισε “πικρή” ήττα στον ημιτελικό τόσο του Final Four το 2004 στο Τελ Αβίβ, όσο και έναν χρόνο αργότερα εντός έδρας (Μόσχα), με αποτέλεσμα ο σπουδαίος Αμερικανός να φύγει με άδεια χέρια από την Ρωσία. Δυο σεζόν αργότερα οδήγησε την Μάλαγα στην τελική τετράδα, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει κάτι περισσότερο.