Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Ο Παναθηναϊκός είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες στην ευρωπαϊκή ιστορία και η πιο επιτυχημένη τα τελευταία χρόνια.
Με έξι ευρωπαϊκά τρόπαια, οι ”πράσινοι” έχουν ξεχωριστή θέση στην Ευρωλίγκα. Όλα ξεκίνησαν το 1996, όμως το 2000 ήρθε η… επιβεβαίωση πως κάτι διαφορετικό έχει χτιστεί από την εν λόγω ομάδα.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έκανε το θαύμα του στην πρώτη του σεζόν με το ”τριφύλλι”, το οποίο στις 20/4/00 ανέβηκε για δεύτερη φορά στην κορυφή και μάλιστα… εντός των τειχών. Το Final Four της σεζόν 1999/00 διεξήχθη στην Θεσσαλονίκη και την νεοσύστατη ”Πυλαία” και το φινάλε ήταν πράσινο και χρυσό!
Αφού ξεπέρασε το εμπόδιο της Εφές (81-71) στον ημιτελικό στις 18/4, ο Παναθηναϊκός πήγε στον τελικό και απέναντί του βρήκε την Μακάμπι Τελ Αβίβ. Το τελικό 73-67 έστειλε στον έβδομο ουρανό τους φίλους της ομάδας, με τον MVP του Final Four, Ζέλικο Ρέμπρατσα, να μετράει 20 πόντους-8 ριμπάουντ.
Με αφορμή τα 21 χρόνια από τον θρίαμβο αυτόν, το Eurohoops συνομίλησε με τον Γιώργο Καλαϊτζή, ο οποίος μάλιστα βρίσκεται αυτές της ημέρες στην Θεσσαλονίκη με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος αγωνίστηκε με τον ΠΑΟΚ στις 18/4 και με τον Ηρακλή στις 20/4, δηλαδή τις ημέρες των αγώνων του Final Four, σε μία φοβερή συγκυρία!
Ο παλαίμαχος παίκτης και νυν Team Manager του Παναθηναϊκού ήταν μέλος της ομάδας εκείνης, όμως ένας τραυματισμός 15 ημέρες πριν το Final Four τού στέρησε την συμμετοχή στο τουρνουά της Θεσσαλονίκης.
”Δεν έπαιξα, είχα μηνίσκο. Ήμουν εκτός δεκάδας. Δεν ήταν εύκολο. Για κανέναν τραυματία δεν είναι, ειδικά όταν έχεις συμμετάσχει σε όλο αυτό, φτάνεις μέχρι την πηγή και στην τέλος να γίνεται αυτό. Ήταν δύσκολο προσωπικά, αλλά όλοι όσοι ήταν στην ομάδα και όλη η συμπεριφορά του οργανισμού, μαζί με τη νίκη, σε κάνει να το ξεχάσεις”
Ο Όντεντ Κάτας ήταν, όμως, το πρόσωπο που πραγματικά ξεχώρισε, όχι μόνο για τους 17 πόντους του και μάλιστα κόντρα στην πρώην ομάδα του, αλλά γιατί ακολούθησε ένα σκηνικό που χωρίς υπερβολές, ξεπερνάει κάθε όριο φαντασίας και… fair play!
Οι φίλοι της Μακάμπι αποθέωσαν τον Κάτας μετά τον τελικό, σε μία στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς, όπως παραδέχθηκε και ο Καλαϊτζής. Όπως και τον τελικό, κάθε φορά που πηγαίνει στην Πυλαία.
”Κάθε φορά που παίζουμε στο Παλατάκι το σκεφτόμαστε. Ο Κάτας δεν είχε έρθει από τότε στο γήπεδο, τα θυμήθηκε όλα ξανά. Είναι ευχάριστες αναμνήσεις όλα αυτά για εμάς τους… εν αποστρατεία αθλητές!
Ήμουν εκεί, όλοι ήμασταν. Δεν θα το ξεχάσει ποτέ κανένας μας. Είναι αυτό που θέλουμε όλοι να γίνουμε κάποια στιγμή. Να γίνουμε σαν τους φιλάθλους της Μακάμπι σε νοοτροπία. Είναι δύσκολο να το ζήσουμε τώρα αυτό, το εύχομαι πραγματικά όμως.
Θυμάσαι όλο αυτό το πανηγύρι που είχε γίνει μετά γύρω από την κατάκτηση. Μετά από χρόνια συνειδητοποιείς το πόσο αυτό ακουμπάει τους φιλάθλους και την ομάδα και αποδεικνύεται από την αγάπη του κόσμου του Παναθηναϊκού για τον Κάτας, ενώ δεν έπαιξε, όπως άλλοι αθλητές 10 χρόνια στην ομάδα”
Μπορεί να έχουν περάσει 21 χρόνια και ο ίδιος να αστειεύεται πως… δεν θυμάται και πολλές λεπτομέρειες μετά την κατάκτηση, αλλά το συναίσθημα της νίκης και χαράς, δεν ξεθωριάζει ποτέ. Και πάνω από όλα οι μοναδικοί δεσμοί της τότε ομάδας, που κρατάνε μετά από τόσα χρόνια!
”Στον αθλητισμό, θυμάσαι τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες λύπες Αυτά σου μένουν. Οι πιο πολλές ιστορίες που μένουν, σε μένα τουλάχιστον, δεν έχουν να κάνουν με ιστορίες κατακτήσεων ή κάτι παρόμοιο. Έχουν να κάνουν με στιγμές καθημερινότητας και με τους ανθρώπους που τις περνάς, είτε χαράς είτε λύπης. Και μέσα από όλα αυτά, υπάρχουν διάφοροι άνθρωποι που με τον καθένα συμβαίνει κάτι διαφορετικό, όπως είναι ο Αλβέρτης, ο Κάτας ή ο Διαμαντίδης. Και με άλλους πολλούς.
Η συγκεκριμένη ομάδα, με Τζεντίλε, Ρέμπρατσα, Μποντίρογκα, Κοχ, δεν έχει καθημερινή επαφή, αλλά κάθε φορά που συναντιόμαστε, νιώθουμε τόσο οικεία, γιατί τα συναισθήματα τότε ήταν τόσο ισχυρά, τόσο δυνατά. Αν υπάρχει κάποιο μυστικό, τότε αυτό ήταν της ομάδας. Γενικά, όχι μόνο εκείνη την σεζόν. Κάτω από τις οδηγίες και μάνατζμεντ του Ομπράντοβιτς”
Μια ομάδα, μία επιτυχημένη ομάδα πιο σωστά, αποτελείται από πολλά κομμάτια. Χρειάζονται παίκτες, προπονητές, τύχη, ικανότητα. Χρειάζεται όμως και μία ”κόλλα”, που θα τα ενώσει όλα αυτά. Και αυτή ήταν ανέκαθεν η οικογένεια Γιαννακόπουλου, που θα είναι πάντα συνώνυμη του Παναθηναϊκού.
”Όλα αυτά έχουν νόημα και ουσία, επειδή κάποιος σου δίνει την δυνατότητα να είσαι εκεί, όταν συμβαίνουν αυτά. Και αυτός ο κάποιος για όλους εμάς, τότε και τώρα, είναι η οικογένεια Γιαννακόπουλου. Η ομάδα είχε τις συνθήκες και το κλίμα για να φτάσει κάπου και να διεκδικήσει ένα τρόπαιο. Φίλοι, παρέες, τα ζούσαμε εμείς, αλλά κάποιοι άνθρωποι σου έδωσαν την ευκαιρία να είσαι εκεί. Και αντίστοιχα, δεν την έδωσαν σε άλλους και γι’ αυτό αισθάνεσαι πιο ξεχωριστός. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή που έδωσε τότε την ευκαιρία, είναι ακόμα και σήμερα η ίδια οικογένεια, ήταν και πριν το 2000 και μακάρι να είναι και για πολλά ακόμα χρόνια στον Παναθηναϊκό σαν οικογένεια”
Το καλύτερο έμεινε για το τέλος. Μπορεί να μην έχουν μείνει ανέκδοτες ιστορίες από το βράδυ της 20ής Απριλίου 2000, όμως ο Καλαϊτζής αποκάλυψε ποιος έχει την φανέλα του Κάτας από τον τελικό. Φυσικά εκείνος!
”Τις περισσότερες ιστορίες τις ξέρουν όλοι. Και για τον Κάτας και όλα. Την φανέλα του από τον τελικό την έχω κρατήσει εγώ!”
Διαβάστε επίσης: