Του Βαγγέλη Παπαδημητρίου/ info@eurohoops.net
Κάποιες ημερομηνίες έχουν ξεχωριστή σημασία για μία ομάδα. Συνήθως, μία κατάκτηση κάνει διαφορετική μία ημέρα του χρόνου. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να υπερηφανεύεται πως έχει πολλές τέτοιες.
Η 6η Μαΐου ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Εκείνο το βράδυ, πριν από 14 χρόνια, οι ”πράσινοι” ανέβηκαν στην κορυφή της Ευρωλίγκας για τέταρτη φορά στην ιστορία τους (1996, 2000, 2002) και μάλιστα στο ”σπίτι” τους.
Το ΟΑΚΑ είχε μετατραπεί σε ”κόλαση” πριν έρθει ο… παράδεισος, που συνοδεύτηκε με το 93-91 κόντρα στην πανίσχυρη και πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Το 2007 είναι μακρινό, αλλά ο Νίκος Χατζηβρέττας φρόντισε να το κάνει… επίκαιρο μέσα από το Eurohoops!
Ο Έλληνας πρωταθλητής μίλησε για όσα έγιναν εκείνη την ”χρυσή” ημέρα. Και τι μπορεί να θυμάται; Φυσικά το γήπεδο που ”έβραζε”!
”Τι θυμάμαι; Εκείνο το ΟΑΚΑ, που ήταν γεμάτο. Αυτή η εικόνα μου έρχεται. Ενθουσιασμός παντού, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φανατική. Η ομάδα ήταν αφοσιωμένη σε αυτόν τον στόχο, ο κόσμος το ίδιο και το γήπεδο είχε έντονη ατμόσφαιρα. Ήταν σημαντικό για εμάς, παίζαμε στην έδρα μας. Αυτό είτε θα σε βοηθήσει είτε θα σου δώσει πίεση. Είχαμε μάθει σαν ομάδα να παίζουμε με τον κόσμο στο πλευρό μας και βοήθησε τελικά αυτό”
Αν και η κατάκτηση της Ευρωλίγκας μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι, ο Χατζηβρέττας ξεκαθαρίζει πως δεν ήταν έκπληξη για τον Παναθηναϊκό εκείνης της χρονιάς!
”Η ΤΣΣΚΑ ήταν εξαιρετική ομάδα με εξαιρετικό ρόστερ. Εμείς είχαμε σιγουριά όλη την χρονιά, ήμασταν όλη τη χρονιά καλοί, σταθερές εμφανίσεις χωρίς σκαμπανεβάσματα. Είχαμε με το πλεονέκτημα της εμπειρίας, μπορούσαμε να διαχειριστούμε την πίεση της έδρας. Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Είχαμε δυνατό αντίπαλο, αλλά και πλεονέκτημα.
Το περιμέναμε. Ήταν στους στόχους μας από την αρχή της σεζόν και θέλαμε το κυνηγήσουμε όσο τίποτα. Ήταν μέσα στον στόχο μας, γιατί ήταν και στην έδρα μας. Είχαμε και τα προηγούμενα χρόνια τον ίδιο στόχο, αλλά δεν τα είχαμε καταφέρει. Ήταν η ευκαιρία μας. Το ματς ήταν συναρπαστικό, το σκορ ήταν κοντά, αλλά είχαμε σχεδόν πάντα το προβάδισμα. Όταν παίζεις, στόχος είναι η κάθε φάση, για να έρθει η νίκη, δεν μπορείς να σκέφτεσαι στον τελικό στόχο”
Ειδική μνεία έγινε και στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τον άνθρωπο που έβαλε την υπογραφή του σε όλες τις επιτυχίες της ομάδας. Και ο τότε παίκτης του, το γνωρίζει πολύ καλά.
”Ο κόουτς μπορεί να ετοιμάζει εξαιρετικά την ομάδα του πριν από τέτοια ματς, αγωνιστικά και ψυχολογικά, που είναι εξίσου σημαντικό. Το κλειδί είναι να ετοιμάζεις την ομάδα όπως θα το έκανες σε οποιοδήποτε άλλο ματς. Και αυτό μεταξύ άλλων είναι ο λόγος που τον έχει κάνει κορυφαίο. Είναι ιδιαίτερα ματς αυτά, γιατί μέσα σε 3 ημέρες μπορείς να είσαι η κορυφαία ομάδα, αλλά να μην παίξεις αυτό που μπορείς. Το ξέραμε και τα προηγούμενα χρόνια, η ομάδα πήγε και το έκανε”
Όντας ένας από τους έξι ”διψήφιους” του τελικού με 10 πόντους (2/6 σουτ, 4/4 βολές), 4 ριμπάουντ και 1 ασίστ σε 30′, ο 30χρονος τότε γκαρντ δενμπορεί να ξεχωρίσει κανέναν από τους δύο ευρωπαϊκούς τίτλους που κατέκτησε με τον Παναθηναϊκό, παρόλο που δεν αγωνίστηκε καθόλου στο Final Four του 2009.
”Το 2009, δεν είχα τόσο ενεργό ρόλο. Ήμουν πιο ενεργό κομμάτι. Δεν είχα και συμμετοχή στο Final Four. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Όταν πήγαμε στον Παναθηναϊκό, αυτό που μας πέρασε η ομάδα και ο προπονητής ήταν να νοιαζόμαστε πολύ για τη νίκη της ομάδας άσχετα με το τι κάνουμε εμείς. Όλη η ατμόσφαιρα και η ευφορία της ομάδας έβγαινε από τα καλά αποτελέσματα και το καλό κλίμα. Και αυτό ήταν επιτυχία του προπονητικού σταφ και της διοίκησης. Και αυτή είναι η μεγάλη ομάδα, η συμπεριφορά των παικτών της να έχουν την ίδια συμπεριφορά, ό,τι ρόλο και αν έχουμε. Και τα Final Four ήταν ιδιαίτερα. Το ένα ήταν στην έδρα μας, είχε άλλη αύρα με 15.000 κόσμο μας, ενώ στο άλλο υπήρχε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό”
Υπήρχε όμως μυστικό εκείνη την χρονιά στην ομάδα; Παρά τα αστέρια του ρόστερ, η χημεία και το κλίμα ήταν εκείνα που ”απογείωσαν” το μείγμα του 2007.
”Το 2007, ήμασταν πιο ομάδα, πατούσαμε καλά. Είχαμε κάποιες αλλαγές, ήρθαν παίκτες που δεν προσαρμόστηκαν άμεσα, υπήρχε όμως χημεία. Ο Παναθηναϊκός ήταν πάντα ομάδα του προπονητή. Πάντα η ομάδα παίζει και κερδίζει. Και γι’ αυτό και κέρδιζε τότε τα τρόπαια η ομάδα, γιατί έπαιζε σαν ομάδα.
Ήταν ένας στόχος που είχε μπει από την αρχή, όλη η διαδρομή ήταν πολύ έντονη. Στην αρχή, είχαμε κάποια θέματα με προσαρμογές παικτών, αλλά πατήσαμε στα πόδια μας. Θυμάμαι μία πολύ σημαντική νίκη, την πρώτη αγωνιστική μέσα στην Μπανταλόνα, που χάναμε με 20 στο ημίχρονο, αλλά κερδίσαμε στο τέλος. Η ομάδα έδειξε σταθερότητα, όταν προσαρμόστηκαν και παίκτες όπως ο Σισκάουσκας και ο Μπετσίροβιτς, τότε η ομάδα έγινε ακόμα πιο δυνατή”