Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Ο σπουδαίος Έλληνας κόουτς, Δημήτρης Ιτούδης, έχει αποδείξει την αντοχή και την ποιότητα του, φέρνοντας την ΤΣΣΚΑ και πάλι στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, διεκδικώντας τώρα για πρώτη φορά έναν back to back τίτλο. Μην ξεχνάμε πως λόγω της ακύρωσης της περσινής σεζόν, η ΤΣΣΚΑ παραμένει τρέχουσα πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Ίσως η φετινή επιτυχία να έχει μεγαλύτερη σημασία, αν σκεφτούμε πως η ΤΣΣΚΑ έχασε πολύ νωρίς τον Νίκολα Μιλουτίνοφ λόγω σοβαρού τραυματισμού, ενώ ο ηγέτης και πρώτος της σκόρερ, Μάικ Τζέιμς, τα “έσπασε” πριν λίγες εβδομάδες κι η συνεργασία τους διακόπηκε.
O Δημήτρης Ιτούδης μίλησε αποκλειστικά στο Eurohoops μετά από μία ακόμα πρόκριση με τη ρωσική ομάδα σε Final Four Ευρωλίγκα και αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο ίδιος και η ομάδα του φέτος και τη πίεση που υπήρχε, στον Μάικ Τζέιμς και τις αλλαγές στο ρόστερ, αλλά και στους haters που βρίσκονται απέναντι από την ΤΣΣΚΑ.
Ακόμα ο Έλληνας head coach σχολίασε τη παρουσία του Ντάνιελ Χάκετ στη φετινή version της ΤΣΣΚΑ, στον προπονητή της Φενέρ Ιγκόρ Κοκόσκοφ, αλλά και στο NBA και το κατά πόσο τον απασχολεί.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Δημήτρη Ιτούδη στο Eurohoops:
Για τη πίεση και το ότι η ομάδα του αγωνιζόταν με το “μαχαίρι στα δόντια”: “Καμιά φορά τα μικρά πράγματα φέρνουν μεγάλα αποτελέσματα. Αυτό ήρθε από μέσα μου, από το ένστικτό μου. Είμαστε και οι δυο Έλληνες και ξέρεις πως όταν πηγαίνουμε σε μια μάχη, έναν αγώνα, προσπαθείς να δώσεις κίνητρο και λες στον άλλον “πρέπει να πας με το μαχαίρι στα δόντια”. Να είσαι έτοιμος για να πας στη μάχη όπως πάνε οι πολεμιστές με το μαχαίρι στα δόντια. Αυτό ήταν στο Game 1, και όταν κερδίσαμε είπα ότι τώρα πρέπει να έχουμε δυο μαχαίρια. Οι παίκτες το αγκάλιασαν και τους άρεσε και αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Το έκαναν motto.
Είμαι υπερήφανος… είναι λίγο αστείο αλλά καμιά φορά ακόμα και ένα χαζό πράγμα που μπορεί να σκεφτείς και να πεις, οι παίκτες μπορούν να το πάρουν και να τους δώσει κίνητρο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Είμαι υπερήφανος για αυτό το γκρουπ, που παλεύουν και μένουν μαζί παρά τις αντιξοότητες, τα εμπόδια και τους τραυματισμούς. Ήταν ενωμένοι στο σημαντικότερο σημείο της σεζόν και προκρίθηκαν στο Final Four. Αυτοί είναι που τους αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια.”
Αν ήταν αυτή η πιο δύσκολη σεζόν ως head coach στη καριέρα του: “Είναι μία από αυτές. Και το λέω, πραγματικά με ταπεινότητα για τον εξής λόγο: Το λέω στους συνεργάτες μου και στους παίκτες μου πως τίποτα εκεί έξω δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν σου δίνεται. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Με όλο τον σεβασμό, μπορεί να κάθεσαι στο γραφείο σου και να λες, “Εντάξει, η ΤΣΣΚΑ είναι το φαβορί σήμερα ,αυτή τη χρονιά θα πάνε στο Φάιναλ Φορ, αυτή τη χρονιά θα πάνε μέχρι το τέλος του δρόμου”.
Το οποίο είναι σεβαστό, ΟΚ. Αλλά για εμάς που ζούμε την καθημερινή ρουτίνα και αντιμετωπίζουμε κάποια πράγματα σε καθημερινή βάση, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Εκεί έξω έχεις τον υψηλότερο ανταγωνισμό. Έχεις 17 ομάδες να σε κυνηγάνε. Ειδικά όταν είσαι πρωταθλητής όλοι σε δείχνουν με το δάχτυλο, όλοι σε κοιτάνε και όλοι προσπαθούν να παίξουν το καλύτερο παιχνίδι τους με εσένα γιατί είσαι ο πρωταθλητής. Όλοι ξέρετε πως οι ομάδες δεν χτίζονται μέσα σε μια νύχτα. Θέλει χρόνο για να χτίσεις τη σωστή χημεία.
Θέλει αντιξοότητες. Θέλει να δεχτείς κάποιες μπουνιές. Να κουμαντάρεις απογοητεύσεις. Ανέφερες τα σερί μας αλλά ανάμεσα σε αυτά είχαμε πολλά πράγματα να αντιμετωπίσουμε. Το γεγονός ότι εμείς επιλέγουμε τον δύσκολο τρόπο, δίνει ακόμα ένα εύσημο στους παίκτες μου. Ξέρεις, όταν αντιμετωπίζεις αντιξοότητες ή εμπόδια, έχεις δύο δρόμους μπροστά σου.
Ο ένας δρόμος είναι να σηκώσεις το χέρι και να πεις, “τα έδωσα όλα, τα έδωσα όλα και δεν δούλεψε”. Μετά θα βάλεις τα κλάματα, θα πεις “προσπάθησα, δεν το κατάφερα, ήρθε αυτή η δυσκολία, ήρθε το ένα, ήρθε το άλλο.” Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που ακολουθούν οι παίκτες μου, το σταφ μου και το κλαμπ συνολικά: Ο δύσκολος δρόμος. Είναι ο δρόμος που λες, “Όχι, θα παλέψουμε. Θα το αντιμετωπίσουμε”. Θα το αποδεχτούμε, θα το δούμε, θα δουλέψουμε και θα το νικήσουμε. Στο τέλος, αυτός ο δρόμος σου δίνει το εισιτήριο για μια επιτυχία που ούτε καν θα ονειρευόσουν. Ήταν δύσκολο και για αυτό το λέω και όχι απλά για να το πω. Πραγματικά το πιστεύω βαθιά. Οι παίκτες μου αξίζουν τα εύσημα. Αλλά τη στιγμή που είχε σημασία, οι ηγέτες και όλοι οι παίκτες έγιναν μια ομάδα.”
Για τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ: “Με όλο τον σεβασμό προς την ερώτησή σου, πιστεύω πως οι παίκτες είναι σημαντικοί στο μπάσκετ. Έστειλα μήνυμα στον Ίγκορ γιατί είναι φίλος μου και είναι ένας από τους καλύτερους. Σίγουρα ένας από τους καλύτερους προπονητές. Είμαστε όλοι υπερήφανοι και εγώ είμαι υπερήφανος να έχω σαν φίλο έναν τέτοιο προπονητή, τον πρώτο head coach στο ΝΒΑ μετά από τόσα χρόνια στις ΗΠΑ. Του έστειλα μήνυμα και του είπα πόσο λυπάμαι, μου είχε στείλει μήνυμα τον Αύγουστο όταν εγώ είχα τον ιό. Ήταν κακοτυχία για αυτόν να το αντιμετωπίσει τώρα. Αυτή είναι η αβεβαιότητα για την οποία μιλάμε. Αλλά είχαμε και εμείς τα προβλήματά μας.”
Για τον Χάκετ και τους πρωταγωνιστές της ομάδας του: “Στη σειρά όλοι έκαναν step-up. Ο Ντάνιελ Χάκετ ήταν μεγάλος στη σειρά. Ο Ίβαν [Ούκχοφ) μας έδωσε αρκετές στιγμές. Ο Σίμεν Αντόνοφ το ίδιο. Ο Γιοχάνες Βόιτμαν επίσης. Έκαναν συνέχεια ντάμπλ-τιμ τον Τόκο, ήταν ξεκάθαρο πως η τακτική της Φενέρ ήταν πως δεν ήθελαν να χάσουν από τη δημιουργία και εκτέλεσή του. Ο Κλάιμπερν, όπως είπες, αυτά κάνει όταν είναι υγιής. Franchise παίκτης”.
Πως η ομάδα προσαρμόστηκε μετά την αποχώρηση του Τζέημς για να παίζει αποτελεσματικά και να κερδίζει: ” Τι συμβαίνει σε αυτή τη δουλειά: Πρέπει να έχεις μια δομή, ένα σύστημα που να επιδρά σε αυτά που αξιολογείς και στο πως αξιολογείς τους παίκτες σου καθημερινά. Όταν αισθάνεσαι πως η ομάδα σου είναι έτοιμη για το επόμενο βήμα και αισθάνεσαι πως η ομάδα σου μπορεί να υποστηρίξει τα πράγματα, ή την ίδια στιγμή αισθάνεσαι πως η ομάδα έχει κάποιες δυσκολίες λόγω κάποιων συγκεκριμένων καταστάσεων… πρέπει να προβείς σε ενέργειες. Προφανώς η ομάδα παρουσιάζει καλό μπάσκετ και αναπνέει με υγεία.
Δεν ξέρω αν θα φέρουμε αποτελέσματα – κανείς δεν ξέρει – γιατί, όπως είπα, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αλλά αν κάποιος νιώθει πως δεν ανήκει εδώ, τότε δεν πρόκειται να ανήκει εδώ. Οι συγκεκριμένες αλλαγές που έκανα βασίστηκαν σε αυτά που παρακολουθούσαμε καθημερινά. όλοι οι προπονητές. Βλέπαμε μια ομάδα που μπορεί πραγματικά να παίξει [αποτελεσματικά]. Αυτό το πρώτο παιχνίδι (σ.σ. η νίκη απέναντι στη Ζενίτ) μετά την Ούνιξ (σ.σ. Όταν συνέβη το περιστατικό με τον Τζέημς) ήταν κρίσιμο για εμάς ώστε να το δούμε. Πίστεψέ με, μπορώ να στο πω τώρα γνωρίζοντας το αποτέλεσμα αλλά δεν είναι επειδή ξέρω το αποτέλεσμα. Μπορούσες να το δεις στα μάτια των παικτών και στην αποφασιστικότητα που είχαν να μπουν μέσα και να παλέψουν.
Γιατί το ένιωθαν, είχαν γίνει μάρτυρες του τι συνέβαινε στο κλαμπ. Όλες οι αντιξοότητες, η άδικη κατάσταση, τα προβλήματα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Μπήκαμε μέσα πολύ αποφασισμένοι. Ήμουν πολύ περήφανος μαζί με τους βοηθούς μου και το μανάτζμεντ όταν το βλέπαμε.”
Για τους haters που έχει η ομάδα του: “Δεν είναι φυσιολογικό; Είναι φυσιολογικό. Δεν μπορείς να βασίσεις την ευτυχία σου ή τo να νιώθεις γεμάτος στο να περιμένεις πως θα αρέσεις σε όλους ή πως όλοι θα σε αγαπήσουν. Αν είσαι ειλικρινής με αυτό που κάνεις και ειλικρινής με τον εαυτό σου και με αυτό που κάνεις και παρουσιάζεις τη δουλειά και το επάγγελμα σου με ειλικρίνεια, τότε είσαι μια χαρά. Το είχα πει για τους παίκτες μου και να τους δώσω περισσότερο κουράγιο. Οι παίκτες μου εννοείται πως το αγκάλιασαν. Μπορώ να στο πω, το είδα στα αποδυτήρια, εσύ δεν ήσουν εκεί, αλλά εγώ το είδα. Όντως το έκαναν. Έπρεπε να το πω φωναχτά. Γιατί εγώ είμαι αυτός που το λέει στα αποδυτήρια. Όπως είπα, ίσως έρθει από το στόμα ενός βοηθού, δεν έχει σημασία. Κατά κάποιο τρόπο, με περίμεναν να το πω. Όλοι το ένιωθαν αλλά ήθελαν να το ακούσουν”.
Για το ΝΒΑ: “Το NBA είναι από τα κορυφαία. Νιώθω προνομιούχος γιατί ήμουν στο Σάμερ Λιγκ, δούψα με τους Πίστονς και τους Σίξερς. Ήμουν στο σταφ, ενεργός, στις προπονήσεις, στην ανάλυση παιχνιδιών, στην αλληλεπίδραση με τους παίκτες. Έχω φίλους [εκεί]. Δεν ξέρω, ίσως στο μέλλον. Δεν λέω όχι. Δεν ξέρω το μέλλον. Ξέρω ότι η παρουσία μου με γεμίζει. Με κάνει να νιώθω ότι ανήκω. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.”