Του Στέλιου Τορομανίδη/ info@eurohoops.net
Σχεδόν μια δεκαετία πριν (ακόμα και πριν τέσσερα με πέντε χρόνια), τέτοιες μέρες συζητούσαμε το μεγάλο ενδεχόμενο οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός να φτάσουν μέχρι το τέλος της διαδρομής, όντες παρόντες στο Final Four της Ευρωλιγκας, το αν έχουν τα κορυφαία ρόστερ της διοργάνωσης και το ποιος από τους δυο έχει περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει το τρόπαιο.
Όμως, πλέον, τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί, τα μπάτζετ έχουν συρρικνωθεί, οι καλύτεροι παίκτες της Ευρώπης στην συντριπτική πλειοψηφία τους βρίσκονται εκτός Ελλάδας, το επίπεδο του εγχώριου πρωταθλήματος έχει πέσει και οι προβλέψεις σχετικά με την τελική τετράδα και τον τίτλο δεν περιέχουν μέσα τις ελληνικές ομάδες.
Άλλωστε προερχόμαστε συνολικά και για τους δυο εκπροσώπους της Ελλάδας στον θεσμό από την χειρότερη σεζόν της σύγχρονης ιστορίας με αμφότερους να μένουν εκτός οκτάδας (12ος ο Ολυμπιακός και 16ος ο Παναθηναϊκός) έπειτα από 23 χρόνια και την αγωνιστική περίοδο 1997-1998.
Μετά από αυτήν την “ψυχρολουσία” το ερώτημα που ζητά μια απάντηση λίγο πριν την έναρξη της φετινής Ευρωλίγκας είναι το εξής: “Τι θα θεωρηθεί επιτυχία και τι αποτυχία για” ερυθρολεύκους” και” πράσινους” στην διοργάνωση”;
Η αλήθεια είναι πως οι εκπληκτικές πορείες Πειραιωτών και “τριφυλλιού” τα προηγούμενα χρόνια έχουν καλομάθει τόσο τους φιλάθλους τους, όσο και όλους εμάς που ασχολούμαστε με την καλαθοσφαίρισης στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μας φαίνεται παράξενο και δυσκολοχώνευτο πως οι δυο τους πλέον δεν είναι πρωταγωνιστές.
Οι μεγάλες επιτυχίες των προηγούμενων ετών και η φυσιολογική παρακμή όλων των παραδοσιακών δυνάμεων της Ευρωλίγκας
Όταν σε 23 χρόνια (1998 μέχρι το 2020) μετρούσαν συνολικά επτά τρόπαια (πέντε ο Παναθηναϊκός και δυο ο Ολυμπιακός), έντεκα συμμετοχές σε τελικό (έξι ο ΠΑΟ και πέντε ο ΟΣΦΠ), 15 παρουσίες σε Final Four (οκτώ ο Παναθηναϊκός και επτά ο Ολυμπιακός) και 29 φορές σε προημιτελικά (15 ο ΠΑΟ και 14 ο ΟΣΦΠ) δεν φαίνεται φυσιολογικό να μην προκριθούν αμφότεροι πέρυσι στα playoffs.
Παρόλα αυτά είναι! Πέρα για πέρα φυσιολογικό και συμβαίνει σε όλους τους κορυφαίους! Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά και στις υπόλοιπες παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρωλίγκας.
– Η Ρεάλ Μαδρίτης που από το 2011 και έπειτα αποτελεί μια από τις πιο πετυχημένες ομάδες με δυο τίτλους (2015 και 2018) και επτά συμμετοχές σε Final Four (2011, 2013, 2014, 2015, 2017, 2018 και 2019), πιο πριν είχε να βρεθεί σε τελική τετράδα 15 ολόκληρα χρόνια μεγάλης “ξηρασίας” (1996-2011).
– Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας των τεσσάρων τροπαίων (2006, 2008, 2016 και 2019) και των 17 Final Four (2003-2010, 2011-2019 και 2021) σε 19 σεζόν (2003-2021) ήταν εκτός τελικής τετράδας τις 14 από τις προηγούμενες 15 χρονιές (από το 1988 μέχρι το 2003 είχε μόνο μια συμμετοχή, το 2001).
– Η Μακάμπι Τελ Αβίβ των έξι τίτλων (1977, 1981, 2001, 2004, 2005 και 2014) και των δώδεκα παρουσιών σε Final Four (1988, 1989, 1991, 2000-2002, 2004-2006, 2008, 2011 και 2014) βρίσκεται διαρκώς εκτός προημιτελικών την τελευταία επταετία (2014-2021).
– Η Φενερμπαχτσέ που είναι μεταξύ των “μεγάλων” από το 2015 και έπειτα με ένα τρόπαιο (2017), τρεις προκρίσεις σε τελικούς (2016, 2017 και 2018) και πέντε συμμετοχές σε Final Four (2015, 2016, 2017, 2018 και 2019) προηγουμένως δεν είχε καμιά επιτυχία.
– Η Μπαρτσελόνα των δυο τίτλων (2003 και 2010) και των 22 παρουσιών σε προημιτελικά από το 1988 και έπειτα (ρεκόρ στην Ευρωλίγκα) για μια επταετία (2014-2021) ήταν στα… αζήτητα και στο δεύτερο μισό της βαθμολογίας.
– Η Εφές με την εκπληκτική ομάδα της τελευταίας τριετίας (2018-2021) από το 2001 μέχρι το 2018 αποτελούσε μια πολύ μέτρια αντίπαλο για τους υπόλοιπους “μεγάλους” εκτος ελαχίστων εξαιρέσεων (2013 και 2017) που έφτασε πολύ κοντά στην πρόκριση στο Final Four!
Όλοι ανεξαιρέτως ακμάζουν και παρακμάζουν, έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους, πηγαίνουν από το ζενίθ στο ναδίρ και τούμπαλιν. Το ίδιο όπως μας διδάσκει η ιστορία, ισχύει και για τις καλύτερες ομάδες. Αρκεί αυτές να βρίσκουν την δύναμη να ξεπερνούν όσο το δυνατόν πιο αναίμαχτα την περίοδο κάμψης και να επιστρέφουν στις επιτυχίες.
Η υποκειμενική ματιά, όσον αφορά το τι θα είναι επιτυχία και τι αποτυχία για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στην φετινή Ευρωλίγκα
Πάμε λοιπόν ξανά στο σημαντικό ερώτημα που θέσαμε παραπάνω. Η επιτυχία και η αποτυχία είναι δύο έννοιες που ο καθένας τις ορίζει με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα την οπτική από την οποία παρατηρεί τα γεγονότα. Με άλλα λόγια, σε μεγάλο βαθμό είναι υποκειμενικές, ενώ παράλληλα υπάρχει και η αντικειμενική ματιά που εξάγεται μέσω των δεδομένα τα οποία ισχύουν σε κάθε περίπτωση.
– Για έναν φανατικό υποστηρικτή του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού που δεν συμβιβάζεται με ημίμετρα και βλέπει την κατάσταση από μια υπεραισιόδοξη και συνάμα πολύ απαιτητική γωνία, επιτυχία θα είναι μόνο η πρόκριση στο Final Four και η διεκδίκηση του τροπαίου θεωρώντας όλα τα υπόλοιπα αποτυχία.
Άλλωστε η υπερηφάνεια που εξάγεται από τις εκπληκτικές πορείες των τελευταίων 30 ετών είναι τόσο μεγάλη που δεν του επιτρέπει να συμβιβάζεται με μέτριες πορείες. Πιο απλά, δεν ανέχεται την παρακμή και την κάμψη χωρίς να υπολογίζει τα φετινά ρόστερ, την καλυτέρευση των υπολοίπων και τις όποιες ελλείψεις ποιότητας υπάρχουν.
– Για έναν φίλαθλο με μια πιο ισορροπημένη άποψη μεν, αισιόδοξη δε, επιτυχία για τις δυο ομάδες είναι αρχικά η πρόκριση τους στα προημιτελικά και έπειτα η “μάχη” τους για μια θέση στην τελική τετράδα. Μπορεί να το θεωρούν δύσκολο, όμως όχι ανέφικτο, έχοντας ως σύμμαχο και τον παράγοντα “τύχη”.
Ιδιαιτέρως οι φίλοι των “ερυθρολεύκων” που από το 2011 μέχρι το 2017 είχαν συνηθίσει σε εκπληκτικές σεζόν της ομάδας τους και μάλιστα με μικρά μπάτζετ εκτιμούν πως κάτι τέτοιο μπορεί να επαναλαμβάνεται αρκετά συχνά. Παρόλο που πια δεν υπάρχει Βασίλης Σπανούλης (τότε όχι μόνο υπήρχε, αλλά ήταν και στα “ντουζένια” του), ο Γιώργος Πρίντεζης, ο οποίος είναι 36 ετών δεν έχει την ίδια διάρκεια καλής απόδοσης μέσα στον αγώνα και πως η εύρεση και το εξαιρετικό “δέσιμο” ξένων παικτών με σχετικά οικονομικά συμβόλαια δεν συμβαίνει… κάθε μέρα.
– Για έναν απαισιόδοξο φίλαθλο που δεν βρίσκει εύκολα κάτι θετικό, επιτυχία θα είναι απλώς να παλέψουν για την είσοδο τους στα playoffs, να κάνουν κάποιες μεγάλες νίκες μέσα στην σεζόν και αν δεν προκριθούν στην φάση των “8” να πάρουν μια θέση μεταξύ 9ης και 12ης θέσης “πέφτοντας” κατά κάποιο τρόπο μαχόμενοι.
Αναφερόμαστε στην μερίδα φίλων του μπάσκετ που θεωρούν ότι ο στόχος της συμμετοχής στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας αποτελεί κάτι σχεδόν ανέφικτο αν συνυπολογιστεί η εικόνα της περυσινής αγωνιστικής περιόδου, η παρόμοια τακτική τόσο των Πειραιωτών, όσο και του “τριφυλλιού” με τα μικρά σε σχέση με τα πανάκριβα της περιόδου 2000-2010 μπάτζετ (ειδικά του Παναθηναϊκού) όπως και η αύξουσα ποιοτικά πορεία κάποιων άλλων ομάδες που πριν λίγα χρόνια βρίσκονταν μεταξύ των αουτσάιντερ.
Η αντικειμενική άποψη
Όπως πάντα, η αντικειμενική άποψη βρίσκεται κάπου στην μέση. Μπορεί οι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός να μην είναι φαβορί να φτάσουν στο Final Four του Μαΐου, όμως την ίδια στιγμή δεν αποτελούν ομάδες χωρίς καμία τύχη για πρόκριση στα προημιτελικά προτού καν αρχίσει η σεζόν.
Όλοι θα θέλαμε οι συνθήκες να ήταν διαφορετικές, οι ελληνικές ομάδες να είχαν μπάτζετ 25-30 εκατομμυρίων, η πρώτη σκέψη των κορυφαίων παικτών στην Ευρώπη να ήταν ο ερχομός τους στην Ελλάδα και οι δυο εκπρόσωποι μας να θεωρούνται από όλους διεκδικητές του τροπαίου. Πράγματα που ίσχυαν πριν δέκα χρόνια, όμως πλέον είναι αναμνήσεις.
Παρόλα αυτά οι επιτυχίες του παρελθόντος δεν ξεγράφονται, οι “ερυθρόλευκοι” και οι “πράσινοι” ακόμα θεωρούνται παραδοσιακές δυνάμεις και σύλλογοι που αναμένεται αργά ή γρήγορα να βρουν πάλι τον δρόμο προς την κορυφή.
Οι φετινές καλοκαιρινές κινήσεις τους δεν είναι ως επί το πλείστον από το πάνω πάνω ράφι όπως συνέβαινε παλαιότερα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν αποτελούν σημαντικές προσθήκες που αν δέσουν μεταξύ τους και με τους παλιούς έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα καλό σύνολο, το οποίο θα διεκδικήσει τις πιθανότητες του.
– Όσον αφορά τους Πειραιώτες, φαίνεται ότι ξεκινούν – για άλλους λιγότερο και για άλλους – περισσότερο – πιο μπροστά από το “τριφύλλι” την φετινή αγωνιστική περίοδο από άποψη χημείας. Την καριέρα του ολοκλήρωσε ο ηγέτης των προηγούμενων ετών, Βασίλης Σπανούλης, όμως οι κορυφαίοι της περυσινής σεζόν παρέμειναν (Σλούκας, Βεζένκοφ, Μάρτιν, Πρίντεζης, Παπανικολάου και ΜακΚίσικ) και έγιναν αρκετά ποιοτικές μεταγραφές (Ντόρσεϊ, Ουόκαπ, Φαλ) που δίνουν ελπίδα για το κάτι παραπάνω σε σχέση με πέρυσι. Πιο είναι αυτό; Μα φυσικά η πρόκριση στα playoffs. Είναι πολύ νωρίς, όμως πρέπει να πούμε πως και σε περίπτωση που επιτευχθεί ο στόχος της φάσης των “8” (κάτι από μόνο του δύσκολο), το επόμενο βήμα θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο βάσει των δεδομένων της φετινής Ευρωλίγκας.
– Ο Παναθηναϊκός με την σειρά του άλλαξε αρκετά το ρόστερ του, ενώ έδωσε τα ινία σε νέο προπονητή, τον Δημήτρη Πρίφτη που επανακάμπτει στους πράσινους μετά από επτά χρόνια, αυτή τη φορά ως πρώτος. Μπορεί ο Χεζόνια να αποχαιρέτησε τους “πράσινους”, όπως το ίδιο έπραξε και ο Ντινος Μήτογλου, που πλέον κατοικεί στο Μιλάνο, ωστόσο συνεχίζουν στον “εξάστερο” ο αρχηγός Ιωάννης Παπαπέτρου και οι Παπαγιάννη, Νέντοβιτς και Σαντ Ρος. Δίπλα τους προστέθηκαν καλοί και “διψασμένοι” για επιτυχία παίκτες, όπως οι Μέικον, Πέρι, Ουάιτ, Έβανς και Φλόιντ. Η 16η θέση την περυσινή περίοδο αποτελεί την χειρότερη στην σύγχρονη εποχή της Ευρωλίγκας, όμως φέτος προσδοκά κάτι καλύτερο. Στόχος είναι και για αυτόν τα προημιτελικά για να αρχίσει σιγά, σιγά την ανάκαμψη του, όμως η αποστολή θεωρείται κάτι περισσότερο από δύσκολη.
Ας ευχηθούμε καλή επιτυχία στις ελληνικές ομάδες στην φετινή Ευρωλίγκα, να ευχαριστηθούμε μπάσκετ και εκπληκτικούς αγώνες.