Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
18 Νοεμβρίου 1969, ο Αμερικανός Κρεγκ Γκρίνγουντ του Παναθηναϊκού γίνεται ο πρώτος ξένος στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Περισσότερο από μισό αιώνα μετά οι ξένοι και δη Αμερικανοί πάνε κι έρχονται από όλες τις ομάδες ως must.
Με βάση την επιρροή και την επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας, τους τίτλους, τις επιτυχίες και την αγάπη του κόσμου, το Eurohoops ξεχώρισε πέντε Αμερικανούς που ήρθαν στον Παναθηναϊκό κι έκαναν με τον τρόπο τους τη διαφορά.
Δεκτές όλες οι ενστάσεις.
Με σειρά άφιξης στον Παναθηναϊκό:
ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΟΥΪΛΚΙΝΣ
Χρονιά στον Παναθηναϊκό: 1995-96
Διακρίσεις: x1 Πρωταθλητής Ευρωλίγκας (1996), x1 MVP του Final Four στην Ευρωλίγκα (1996), x1 Κυπελλούχος Ελλάδας (1996), x1 MVP του τελικού στο Κύπελλο Ελλάδας, x1 MVP του All-Star Game στη Basket League (1996)
Δε χωρά αμφιβολία: Ο Ντόμινικ Ουίλκινς είναι ο κορυφαίος/μεγαλύτερος/σπουδαιότερος ξένος που έχει παίξει ποτέ στην Ελλάδα κι από τους Top στην Ευρώπη. Η υποδοχή στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από 4.000 κόσμου και το “sold out” στην πρώτη του προπόνηση στο ΟΑΚΑ ήταν ανάλογα του μεγέθους του και τα λένε καλύτερα για έναν παίκτη που όταν ήρθε στην Ελλάδα για τον Παναθηναϊκό ήταν ήδη εννιά φορές All-Star στο ΝΒΑ (1986-94), εφτά φορές της All-NBA Team (1986-89, 1991, 1993, 1994), μία φορά πρώτος σκόρερ (1986) και δις νικητής στον Slam Dunk Contest (1985, 1990).
Στο Final Four της Ευρωλίγκας το 1996 στο Παρίσι ο κόσμος είδε πραγματικά τι μπορούσε να κάνει, όταν σκόραρε 35 πόντους στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (81-71) κι άλλους 16 (double-double με 10 ριμπάουντ) στον τελικό με τη Μπαρτσελόνα (67-66) για την ιστορική, πρώτη κατάκτηση του τροπαίου από ελληνική ομάδα.
ΜΠΑΪΡΟΝ ΣΚΟΤ
Χρονιά στον Παναθηναϊκό: 1997-98
Διακρίσεις: x1 Πρωταθλητής Ελλάδας (1998)
Είχε συμβολή στη δημιουργία της δυναστείας των Λέικερς στο ΝΒΑ aka “Showtime” ως μέλος της οποίας πανηγύρισε την κατάκτηση τριών Πρωταθλημάτων (1985, 1987, 1988), έμελλε να έχει συμβολή και στην έναρξη αυτής του Παναθηναϊκού. Γιατί όταν ο Μπάιρον Σκοτ ήρθε στην Ελλάδα ο Παναθηναϊκός είχε να κερδίσει το Πρωτάθλημα από το 1984 κι όταν έφυγε η αναμονή είχε ήδη λάβει τέλος. Μετά από μόλις μία χρονιά, έστω την τελευταία στην καριέρα του.
Και μπορεί να ήταν 36 στα 37, αλλά το ταλέντο, η ποιότητα κι η ικανότητα υπήρχαν ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Μόνο αυτό αρκεί: Είχε 17 πόντους μέσο όρο στη σειρά των Τελικών στα playoffs με τον ΠΑΟΚ (3-2), 23 στο Game 5.
ΜΑΪΚ ΜΠΑΤΙΣΤ
Χρονιές στον Παναθηναϊκό: 2003-12, 2013-14
Διακρίσεις: x3 Πρωταθλητής Ευρωλίγκας (2007, 2009, 2011), x1 μέλος της All-EuroLeague First Team (2011), x1 μέλος της All-EuroLeague Second Team (2012), x9 Πρωταθλητής Ελλάδας (2004-11, 2014), x7 Κυπελλούχος Ελλάδας (2005-09, 2012, 2014), x1 MVP της Χρονιάς στη Basket League (2010), x5 μέλος της Καλύτερης Πεντάδας στη Basket League (2007, 2009, 2010-12)
Starter pack για να γίνεις ο μακροβιότερος ξένος στην ιστορία του Παναθηναϊκού: Αλλαγή θέσης από “3” σε “5”, ικανότητα στο pick and roll, δύναμη σαν μπουλντόζα. Ο Μάικ Μπατίστ είχε 3/3 κι έφτασε να παίξει 9+1 χρόνια στον Παναθηναϊκό και να κατακτήσουν μαζί τα πάντα. Τα αντίπαλα καλάθια ακόμα τραντάζονται από τα καρφώματά του, ενώ το ΟΑΚΑ δονείται ακόμα από τα συνθηματα με το όνομά του/
Κι επειδή δεν παλιώνει ποτέ: Δίδεται αμοιβή σε όποιον εμφανίσει πλάνα πίσω από τη μπασκέτα στο Palau Blaugrana τη στιγμή του καρφώματος στη Βαρκελώνη για το τελικό 71-75 στο Game 2 των playoffs στην Ευρωλίγκα, που άνοιξε το δρόμο για το έκτο αστέρι.
ΝΤΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΣ
Χρονιές στον Παναθηναϊκό: 2008-11
Διακρίσεις: x2 Πρωταθλητής Ευρωλίγκας (2009, 2011), x3 Πρωταθλητής Ελλάδας (2009-11), x1 Κυπελλούχος Ελλάδας (2009), x1 μέλος της Καλύτερης Πεντάδας στη Basket League (2010), x2 νικητής του Διαγωνισμού Τριπόντων στη Basket League (2010, 2011)
“Ντρου από παντού” κι ίσως ποτέ ξανά ένα τέτοιο λογοπαίγνιο δεν έλεγε όλη την αλήθεια για έναν παίκτη. Γιατί τέτοιος ήταν ο Ντρου Νίκολας, σκόρερ ολκής, το έλεγε και το “Alphonso Ford EuroLeague Top Scorer Trophy” (2006) που είχε κερδίσει λίγα χρόνια πριν υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Και μπορεί στο “Τριφύλλι” της superteam του 2009 και των Top ρόστερς αμέσως μετά τα σουτ να μη περίσσευαν για όλους και να έπεσε στους 9,4 πόντους στην τριετία του στην ομάδα, ωστόσο, φρόντιζε να το κάνει με 41,1% από το τρίποντο.
Με αυτά και με αυτά, ποιος το περίμενε πως η πιο χαρακτηριστική φάση με τον ίδιο πρωταγωνιστή θα ήταν στην άμυνα, όταν στον τελικό της Ευρωλίγκας το 2009 στο Βερολίνο οι αλλαγές τον έριξαν πάνω στον Ραμούνας Σισκάσουας της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τον ανάγκασε να σουτάρει υπό δύσκολες προϋποθέσεις (ασχέτως αν το σουτ ήταν καλό) πίσω από τα 6,25μ. (ακόμα τότε) και να αστοχήσει στην εκπνοή (73-71). Όπως κανείς δεν περίμενε να τον δει να αποσύρεται στα 32 του (2012).