Του Αχιλλέα Μαυροδόντη / info@eurohoops.net
Για όλους και για όλα μίλησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, με τον έμπειρο κόουτς να παραχωρεί τεράστια συνέντευξη στο esquire και να μην αφήνει κανέναν ανικανοποίητο!
Τα δύσκολα παιδιά του χρόνια, το πώς έγινε Ολυμπιακός, η αγάπη του για τον σύλλογο του Πειραιά, το όνειρό του για το μέλλον και πολλά ακόμα ζητήματα τα οποία έχουνε τρομερό ενδιαφέρον.
Μεταξύ άλλων, είπε:
Για το πώς έγινε προπονητής:
Αγαπούσα πολύ το μπάσκετ, “επένδυσα” πολλή αφοσίωση και προσοχή στο μπάσκετ σαν παίκτης και όταν κάποια στιγμή το σώμα μου, μου “είπε” ότι δεν μπορώ να συνεχίσω λόγω τραυματισμών και εγχειρήσεων σκέφτηκα το πως θα μείνω στον χώρο. Αυτό που αποφάσισα να κάνω, ήταν να γίνω προπονητής. Όταν αυτό άρχισε να εξελίσσεται, δεν έβαζα ποτέ μακροπρόθεσμους στόχους. Δεν σκεφτόμουν ποτέ το που μπορώ να φτάσω, κοίταζα μόνο πώς μπορώ να αξιοποιήσω την επόμενη ημέρα.
Για την πορεία του στην προπονητική:
Εξαρτάται από ποια οπτική το βλέπεις. Εγώ δεν το βλέπω έτσι γιατί κρίνω την διαδρομή από όταν ξεκίνησε στα τοπικά της Αθήνας. Είναι μια διαδρομή πάνω από 30 χρόνια στο σύνολο της. Μπορούμε φυσικά να απομονώσουμε τα τελευταία 12-13 χρόνια που προπονώ ομάδες Euroleague, όμως υπάρχουν και τα υπόλοιπα, στα οποία πέρασα σχεδόν από όλες τις βαθμίδες του μπάσκετ.
Θέλω να πω ότι υπάρχουν προπονητές που παίρνουν ομάδα Euroleague μέσα σε μια μέρα, γιατί είχαν πολύ μεγάλο όνομα σαν παίκτες και τους δίνεται αυτή η ευκαιρία. Η δική μου η ορμή δεν ήταν μια φωτοβολίδα, αλλά μια λογική συνέχεια, την οποία φυσικά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν την ευκαιρία να ζήσουν. Έγιναν όμως όλα πολύ δύσκολα και όσο μεγάλωναν οι προσδοκίες τόσο του εαυτού σου, όσο και των γύρω σου, τόσο πιο σκληρά ήταν.
Για το κίνητρο μετά από μια σεζόν σαν τη περσινή:
Πιστεύω ότι αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Όλοι όσοι δουλεύουμε σε αυτό το επίπεδο, εννοείται ότι έχουμε κίνητρο, το οποίο κατά βάση είναι προσωπικό. Αυτό δεν το λέω εγωιστικά. Εννοώ ότι όλοι νιώθουμε την ευθύνη μιας προσπάθειας, μιας αποστολής. Όταν σου δείχνει εμπιστοσύνη ένας τεράστιος σύλλογος όπως ο Ολυμπιακός, οι ιδιοκτήτες, ο κόσμος και η ευρύτερη λαϊκή μάζα του, θέλεις αυτόματα να τους κάνεις ευτυχισμένους. Είναι μεγάλο εσωτερικό κίνητρο για τον καθένα μας το να επαναλάβουμε ή να ξεπεράσουμε μια επιτυχία, έτσι ώστε να είναι όλοι χαρούμενοι. Στα πιο πρακτικά, νομίζω ότι χρειάζεσαι μερικές μέρες ξεκούρασης και μόλις ξανανιώσεις την ίδια όρεξη να μπεις στο γήπεδο, δηλαδή το χώρο της δουλειάς σου, το κίνητρο είναι πάντα εκεί.
Για το απωθημένο του:
Στον απολογισμό που μέχρι τώρα κάνω, θα έλεγα ότι δεν έχω απωθημένα. Σε αυτό που διάλεξα να κάνω -και το τονίζω ότι το διάλεξα και δεν με διάλεξε- ήμουν μέρος σε πράγματα που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα είχα συμμετοχή. Έχω κοουτσάρει σχεδόν σε όλα τα ευρωπαϊκά γήπεδα, έχω δημιουργήσει ανθρώπινες σχέσεις με αρκετό κόσμο και φυσικά είχα ρήξεις σχέσεων λόγω της θέσης που είχα. Δεν θα έλεγα ότι έχω απωθημένα. Θα κάνω μια τελική αποτίμηση όταν ολοκληρωθεί η δουλειά, αλλά είμαι σε ένα επίπεδο, που όταν ξεκινούσα, δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα.
Για το παιχνίδι που θα ήθελε να ξαναπαίξει:
Σίγουρα το ένα παιχνίδι που σκέφτομαι είναι ο φετινός ημιτελικός της Euroleague, γιατί αν το κερδίζαμε θα είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε στον τελικό με πολύ καλές πιθανότητες. Υπήρχαν όμως κι άλλα παιχνίδια στο παρελθόν που μπορεί να μην φαίνονται τόσο σημαντικά. Για παράδειγμα εγώ θυμάμαι ακόμη ένα παιχνίδι στο σχολικό πρωτάθλημα με το Βαρβάκειο. Όσο αστείο και αν φαίνεται. Θυμάμαι ακόμη πολύ έντονα το πέμπτο ματς το 2014 κόντρα στη Ρεάλ με την πρόκριση στο Final 4 να κρίνεται.
Νομίζω ότι τα παιχνίδια που θέλω να ξαναπαίξω δεν έχουν να κάνουν τόσο με το πόσο τυχεροί ή άτυχοι ήμασταν, ή με το τι λάθη κάναμε. Άλλωστε λάθη γίνονται πάντα, σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε. Έχει περισσότερο να κάνει με το κατά πόσο, στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που έγιναν, μου στοίχισαν συναισθηματικά.
Για τους αδερφούς Αγγελόπουλους:
Είναι τέσσερις φορές που με εμπιστεύτηκαν, αν και συνήθως ο κόσμος θυμάται μόνο τις δύο. Όμως για μένα το πιο ουσιαστικό ήταν ότι με ξαναφώναξαν πριν από 2μισι χρόνια να επιστρέψω στην ομάδα. Το να επιστρέφει ένας προπονητής είναι κάτι που δεν συνηθίζεται γενικά και δεν συνηθίζουν και οι ίδιοι οι Πρόεδροι. Μάλιστα και εγώ ο ίδιος ενστερνίζομαι ότι το να επιστρέφεις κάπου, που ήδη έχεις δοκιμάσει, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Είναι αυτονόητο ότι για να με έχουν επιλέξει δύο φορές να αναλάβω το πρόγραμμα του Ολυμπιακού, έχουν παίξει τον σημαντικότερο ή μάλλον τον μοναδικό ρόλο σε όλο αυτό γιατί αυτοί είναι εκείνοι που αποφασίζουν.
Για το αν ο Ολυμπιακός είναι το πεπρωμένο του:
Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός είναι το πεπρωμένο μου από την άποψη ότι ήταν το παιδικό μου όνειρο. Αν υπάρχει ένα παιδικό όνειρο για ένα αγόρι είναι αρχικά να γίνει παίκτης της ομάδας που υποστηρίζει. Κάποιοι το καταφέρνουν και είναι πολύ σημαντικό. Εγώ πέτυχα να γίνω προπονητής της. Το γεγονός ότι κατάφερα να είμαι μέρος των ομάδων που κατέκτησαν το Πρωτάθλημα, το Κύπελλο και την Euroleague, είναι φυσικά κάτι που με κάνει χαρούμενο.
Όχι τόσο για την υστεροφημία μου, αλλά γιατί νιώθω ότι είμαι στον σύλλογο που θέλω να βρίσκομαι και είμαι εδώ για ένα μεγάλο διάστημα. Αν το σκεφτείς, καλώς εχόντων των πραγμάτων, μόλις ολοκληρωθεί το νέο συμβόλαιο διάρκειας 3 ετών που υπέγραψα φέτος, θα είμαι ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της ομάδας. Αυτό από μόνο του είναι πολύ τιμητικό και ασυνήθιστο. Ναι! Σε ένα σύλλογο σαν τον Ολυμπιακό που οι συνθήκες είναι τόσο δύσκολες, δεν είναι κάτι σύνηθες.
Για το μέλλον σου στον Ολυμπιακό:
Εμένα δεν μου αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή μου. Οι φίλοι μου είναι οι ίδιοι που είχα παιδί, ακόμα και οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο δεν ήταν ποτέ ευκαιριακές και βιαστικές. Ιδανικά θα ήθελα να κοουτσάρω μια ομάδα για 25-30 χρόνια, που προφανώς δεν γίνεται. Τελικά έφτασα να αλλάζω πολύ συχνά ομάδες γιατί αυτό είναι το επάγγελμά μας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει. Ιδανικά, το να σταματήσω να κάνω αυτή τη δουλειά, όσο είμαι στον Ολυμπιακό θα είναι κάτι το φανταστικό. Ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή, όμως έτσι το βλέπω.
Για τους γονείς του:
Ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες η μητέρα μου με τον πατέρα μου. Όπως είναι γνωστό, πέρασα πολύ περίεργα παιδικά χρόνια, με τον πατέρα μου να λείπει στην εξορία μέχρι τα 9 μου. Τα αδέρφια της μάνας μου και τα αδέρφια του πατέρα μου, έγιναν “δεύτεροι πατεράδες” για μένα μέχρι να επιστρέψει. Τα αγόρια συνήθως όμως επηρεάζονται περισσότερο από τον πατέρα τους και το παράδειγμα που πήρα εγώ από εκείνον είναι το να είσαι σεμνός, προσγειωμένος και να έχεις ενσυναίσθηση για το τι γίνεται γύρω σου. Αυτό δεν το έλαβα από εκείνον με λόγια, αλλά με το παράδειγμα της στάσης ζωής του.
Για το ότι μεγάλωσε σε ένα σπίτι που είχε επαφές με προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος και άλλοι:
Εκείνη τη στιγμή, όπως ήταν η καθημερινότητά μας δεν το πολυκαταλάβαινες. Θυμάμαι ότι μετά την Μεταπολίτευση κάθε Πέμπτη -αν δεν κάνω λάθος- η διοικούσα επιτροπή της ΕΔΑ είχε συνάντηση και ο πατέρας μου, με έπαιρνε μαζί του. Τα γραφεία νομίζω ήταν στην Ακαδημίας και περνούσα τον χρόνο μου σε έναν χώρο που βρίσκονταν διάφοροι, που μετά από χρόνια κατάλαβα τι πολιτικά μεγέθη ήταν και τι ρόλο έπαιξαν. Έχω αρκετές καλές αναμνήσεις και από τις συναντήσεις αυτές και από διάφορα τραπέζια που κατά καιρούς οργανώνονταν. Κάποιους από αυτούς τους είχα γνωρίσει και μικρός όταν πήγαινα να δω τον πατέρα μου στην εξορία, στη Λέρο. Ήμουν όμως μικρό παιδάκι και δεν μπορούσα να αξιολογήσω σωστά τις καταστάσεις.
Για το πώς έγινε Ολυμπιακός:
Κοίταξε, νομίζω ότι κάθε αγόρι γρήγορα αποφασίζει ποια θα είναι η ομάδα του. Είναι συνήθως κάποιος κοντινός σου που καταφέρνει να σε πείσει. Ο γονιός, ένας θείος, μια εικόνα στο σπίτι, ακόμη και μια επιτυχία ή αποτυχία μιας ομάδας, που σε δένει συναισθηματικά μαζί της. Εγώ έγινα Ολυμπιακός από τον αδερφό του πατέρα μου, που αγαπούσε την ομάδα και με πήγε πρώτη φορά στο Καραϊσκάκη όταν ήμουν παιδάκι. Σιγά – σιγά, ξέρετε. Οι φίλοι και οι άνθρωποι από τον κύκλο μου ήταν Ολυμπιακοί και γρήγορα χτίσαμε αναμνήσεις μαζί. Πηγαίναμε στο Καραϊσκάκη ή και στο Παπαστράτειο που έπαιζε παλιότερα η ομάδα στο μπάσκετ και αυτό συνέχεια μεγάλωνε.
Για εμάς του Μεσόγειους και ακόμα περισσότερο τους Βαλκάνιους και τους Έλληνες, η ομάδα είναι μέρος της κοινωνικής μας ζωής. Δηλαδή, πολύ συχνά τα παιχνίδια της ομάδας μας είναι η αιτία να συναντηθούμε. Είτε στο γήπεδο, είτε να μαζευτούμε στην τηλεόραση και να φάμε πίτσες, είτε ακόμη και να ταξιδέψουμε, γιατί στο παρελθόν το κάναμε και αυτό. Έχω ακολουθήσει την ποδοσφαιρική ομάδα σχεδόν σε κάθε γήπεδο της επαρχίας μαζί με τους φίλους μου και έχω πάει ως φίλαθλος στο Βερολίνο και στο Παρίσι για να παρακολουθήσω τα Final 4.
Νομίζω ότι για όλους όσοι αγαπάνε τον αθλητισμό, η ομάδα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Δεν είναι εύκολο να το εξηγήσεις στις περισσότερες γυναίκες της παρέας, είναι ωστόσο σαν να βρίσκεσαι σε μια μεγάλη οικογένεια ανθρώπων. Όταν είμαστε παιδιά, μας αρέσει να ανήκουμε κάπου και η ομάδα παρέχει μια καλή ευκαιρία. Φυσικά από την θετική της μεριά. Δεν χρειάζεται να τσακώνεσαι για να υποστηρίξεις την ομάδα σου. Αρκεί να φτιάχνεις αναμνήσεις, να νιώθεις έντονα συναισθήματα και να γνωρίζεις ότι ήττα και η αποτυχία είναι πάντα μέρος του παιχνιδιού. Μάλιστα μερικές φορές αυτές είναι οι ήττες που σε κάνουν να δένεσαι περισσότερο.