Του Βαγγέλη Ιωάννου/ info@eurohoops.net
Έπειτα από το στραπάτσο στην Πόλη, ο Παναθηναϊκός έψαχνε μια νίκη ουσίας και όχι εντυπώσεων. Κι αυτή ήρθε, έστω στην παράταση κόντρα στη Βίρτους. Ήταν μια πολύτιμη νίκη από κάθε πλευρά, σε μια πολύ ανηφορική στροφή του μαραθωνίου της Ευρωλίγκας. Αλλο το 3-6 (νίκες-ήττες), που μπορεί να γίνει και 4-6 κόντρα στη Βιλερμπάν και εντελώς διαφορετικό(και αποκαρδιωτικό) το 2-7…
Πώς έφτασαν οι “πράσινοι” στη νίκη; Πέρα από την τύχη που είχαν σε καθοριστικά σημεία του αγώνα (όπως η φάση με το άστοχο λέι απ του Ζαϊτέ, στο 74-76 και με 30 δεύτερα στο ρολόι, για παράδειγμα), το πάλεψαν. Δεν τα παράτησαν ποτέ και δικαιώθηκαν.
Ο Παναθηναϊκός έχει δρόμο ακόμη, αλλά προσπαθεί να γίνει μια hustle ομάδα. Πέρα απ’ αυτό, όμως, το κυριότερο είναι ότι ο Ράντονιτς (με δεδομένη και την απουσία του Γκριγκόνις) βρήκε σχήμα νίκης. Κι αυτό το σχήμα θέλει τον Ουίλιαμς στο «4» και τον Μπέικον ή τον Πονίτκα στο «3». Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι – σύμφωνα με τα αναβαθμισμένα στατιστικά, η πεντάδα που απέδωσε τα μέγιστα στο ματς με την ομάδα του Σέρτζιο Σκαριόλο ήταν: Ουόλτερς, Λι, Πονίτκα, Ουίλιαμς και Γκουντάιτις. Μια πεντάδα που έβαζε μπροστά και δεν δεχόταν εύκολα πίσω.
Έγινε τέλειος έπειτα απ’ αυτό το αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός; Σε καμία περίπτωση. Απλά ο Ντέγιαν Ράντονιτς πήρε μια βαθιά ανάσα και κέρδισε χρόνο για να βελτιώσει κι άλλο τις ομαδικές αντιδράσεις των «πρασίνων» και στις δυο πλευρές του παρκέ. Οπως έγραψα και την περασμένη εβδομάδα , φάνηκε και στο ματς με τη Βίρτους ότι ο Παναθηναικός έχει γεμίσει στις υπόλοιπες θέσεις , αλλά δεν έχει βάθος στη γραμμή των ψηλών. Αυτό μην το ξεχνάμε…
Πάμε και στον Ολυμπιακό.
Οι εντός έδρας ήττες από τη Μονακό και τη Βαλένθια δεν επηρέασαν καθόλου το χαρακτήρα του. Η ομάδα του Πειραιά συνεχίζει να αποδίδει εξαιρετικά.
Στο Τελ Αβίβ ήταν καλύτερη από τη Μακάμπι για τρεις περιόδους. Για την ακρίβεια, οι «ερυθρόλευκοι» έπαιζαν καταπληκτικά (και είχαν και διψήφια διαφορά) μέχρι τη στιγμή που ο Αϊζάια Κάνααν χρεώθηκε με δεύτερο αντιαθλητικό φάουλ, αποβλήθηκε και -παράλληλα- έδωσε εύκολους πόντους, αλλά και το μομέντουμ στη Μακάμπι για να πιστέψει στην ανατροπή. Το σημείο ήταν καθοριστικό. Με το σκορ στο 46-56, με την επίθεση στον Ολυμπιακό και με το ρολόι να δείχνει ακριβώς τέσσερα λεπτά για το τέλος της τρίτης περιόδου!!!
Ο Ολυμπιακός έπαιξε ένα ματς μεγάλης έντασης, όπως ακριβώς έπρεπε να το παίξει. Είχε βάλει κάτω και χτυπούσε αλύπητα τη Μακάμπι για τρεις περιόδους. Με πολλά αποθέματα ενέργειας, απέναντι σε μια ομάδα με τρομερά αθλητικά προσόντα. Με σωστή αντίδραση στα δικά της (λογικά) ξεσπάσματα).
Με δύναμη, καθαρές άμυνες και φουλ ενέργεια και στην τέταρτη περίοδο. Ο Ολυμπιακός έχασε το ματς στις λεπτομέρειες μέσα στο κολασμένο Γιαντ Ελιάου, όχι επειδή ξέμεινε από δυνάμεις στο τέλος. Καμία σχέση. Ο Ολυμπιακός έχασε αυτό το… δικό του ματς, επειδή έχει μια τρύπα στο «2» που δεν μπορεί να την καλύψει ούτε ο φανταστικός Λαρεντζάκης.
Ο Κάνααν δεν μπορεί να ανταποκριθεί (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) στο επίπεδο της Ευρωλίγκας, στο επίπεδο του Ολυμπιακού, του μπάσκετ και της φιλοσοφίας του Μπαρτζώκα, ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά. Δεν ξέρω εάν θα αλλάξει στη συνέχεια, όμως ο Ολυμπιακός, ο οποίος- μαζί με τη Φενέρ– παίζει το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη, είναι κρίμα να μην έχει ένα ψηλό σούτινγκ γκαρντ, που θα τον βοηθήσει να πάει στο φάιναλ φορ και να διεκδικήσει το τρόπαιο της Ευρωλίγκας.
Τα υπόλοιπα μετά τον αγώνα με την Άλμπα…