Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Από τον Οκτώβρη κιόλας, διατυπώθηκε στα πέριξ της Euroleague η άποψη ότι ο Ολυμπιακός παίζει το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη. Σταδιακά οι φωνές προς την ίδια κατεύθυνση άρχισαν να πληθαίνουν, η άποψη έγινε ρεύμα, έγινε κοινό μυστικό, έγινε διαπίστωση. Πλέον μιλάμε για ένα θέσφατο εντός της μπασκετικής κοινότητας που όχι μόνο δεν ψάχνει την επιβεβαίωση, αλλά δεν τίθεται καν προς συζήτηση. Ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει την αδιαμφισβήτητη αναγνώριση φίλων κι αντιπάλων, παρουσιάζοντας μια από τις καλύτερες εκδοχές του ever και παρότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, σου δίνει την αίσθηση ότι διανύει μια ιστορική σεζόν.
Το σαρωτικό πέρασμα του ερυθρόλευκου τυφώνα από την “Ulker Arena” δεν είχε προηγούμενο σε ένταση, έκταση και αγριότητα. Οι φίλοι της Φενέρ που γέμισαν ασφυκτικά τις εξέδρες διψασμένοι για τη ρεβάνς του 94-67 προ μερικών εβδομάδων στο ΣΕΦ, έγιναν μάρτυρες μιας βιβλικής μπασκετικής καταστροφής της ομάδας τους που δεν πρόλαβε να πάρει ούτε ανάσα στην αναμέτρηση. Από το 0-8, στο 8-21 και το 13-31 κι από ‘κει στο χαοτικό 16-46.
Η απόγνωση στα μάτια του Δημήτρη Ιτούδη και των παικτών ήταν εμφανής όπως και η ενστικτώδης προσπάθειά τους να μετατρέψουν το ματς σε …ροντέο. Μην έχοντας πραγματικά τι άλλο, άρχισαν να πιέζουν σε όλο το γήπεδο και να θυματοποιούνται σε κάθε, μα κάθε σφύριγμα των διαιτητών, μετατοπίζοντας σε ‘κείνους το βάρος των ευθυνών τους, αλλά και την πίκρα των οπαδών τους.
Τόσο full court press σε διάρκεια δεν πρέπει να έχει καταγραφεί ξανά στην Euroleague κι όπως καταλαβαίνει κανείς το δεύτερο ημίχρονο δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική. Όσο η Φενέρ πάσχιζε να περισώσει οτιδήποτε μπορούσε, τόσο το παιχνίδι γινόταν και πιο άναρχο, με τον Ολυμπιακό, πάντως, να ανοίγει το γκάζι όποτε ήθελε. Κυρίως δια χειρός Κάνααν, ο οποίος έχτισε μια πρώτης τάξεως ανάμνηση με την κόκκινη φανέλα.
Ο Αμερικάνος, του οποίου η παρουσία στον Πειραιά έχει σηκώσει μεγάλη κουβέντα, πήρε τον Ολυμπιακό από το χέρι και μ’ ένα κρεσέντο από εκείνα που έχουν χαρακτηρίσει τη μακρά διαδρομή του στα παρκέ, τον οδήγησε εκ του ασφαλούς στον θρίαμβο. Όπως έχει κάνει τόσες φορές στην καριέρα του κι όπως θα ξανακάνει. Διότι αυτός είναι, ένας εκτελεστής των άκρων. Που άλλοτε θα σου πάρει παιχνίδια μόνος του κι άλλοτε θα περιφέρεται σαν φάντασμα στον αγωνιστικό χώρο. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας φαίνεται να το έχει αποδεχτεί, φροντίζοντας να μπορεί να ζήσει και χωρίς την συνδρομή του. Χθες, όμως, δεν μπορούσε. Ελλείψει Σλούκα τον χρειαζόταν, τον είχε πραγματικά ανάγκη κι εκείνος βγήκε μπροστά και “καθάρισε” σαν να πήγαινε βόλτα στο πάρκο.
Προφανώς δεν ήταν μόνος του, αφού όπως τονίζαμε στο ακριβώς προηγούμενο κείμενο τα στηρίγματα του Ολυμπιακού έχουν πλέον διπλασιαστεί. Ο Παπανικολάου ζει τη δεύτερη νιότη του, ο Ουόκαπ κινδυνεύει να κατηγορηθεί για… μπούλινγκ, ο Βεζένκοφ έχει φτάσει σε σημείο να κατεβάζει 8 ριμπάουντ στα πρώτα 7 λεπτά και πάει λέγοντας.
Κι εντάξει, το έχουμε καταλάβει για την πρώτη πεντάδα ότι όσο πιο σοβαρές κι απαιτητικές είναι οι συνθήκες, τόσο καλύτερα θα ανταποκριθεί. Για την 2nd unit, όμως, χωρίς μάλιστα την παρουσία του καθοδηγητή Σλούκα δεν ήταν καθόλου απλό πράγμα να διατηρήσει τον ίδιο ρυθμό. ΜακΚίσικ, Λαρεντζάκης και Μπολομπόι έδωσαν ρέστα, αλλά εκείνος που έκανε τον κόουτς Ιτούδη στην κυριολεξία να… παραμιλάει ήταν ο Μιχάλης Λούντζης. Έδωσε ανάσες στον Ούοκαπ, κέρδισε την αποβολή του Ουίλμπεκιν, πίεσε εξαιρετικά, έκλεψε μπάλες και πήρε σωστές αποφάσεις. Το κυριότερο ήταν ότι διατηρήθηκε 15 λεπτά στο παρκέ, αποτρέποντας την έξτρα επιβάρυνση του συμπαίκτη του κι αυτό αποτελεί μια ανεκτίμητη προσφορά στην ομάδα του.
Στο ρόστερ της Φενέρ θα εντοπίσουμε ουκ ολίγο ταλέντο και παίκτες που έχουν την δυνατότητα να κάνουν τη διαφορά. Ο Μότλεϊ αποδεικνύεται σπουδαία προσθήκη, ο Ουίλμπεκιν είναι ένας σκόρερ σπάνιας ποιότητας και ο Γκούντουριτς μια ηγετική φυσιογνωμία. Τα πραγματικά βαρόμετρα για την ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη, όμως, είναι δύο άλλοι παίκτες: Οι Νικ Καλάθης και Νάιτζελ Χέιζ, των οποίων η απόδοση συμβαδίζει σχεδόν απόλυτα με τα αποτελέσματα. Όταν είναι καλοί η Φενέρ σπάνια δεν κερδίζει, όταν αποδίδουν κάτω από στάνταρ τους συνήθως χάνει. Η ερυθρόλευκη άμυνα τους “έσβησε” αμφότερους με το καλημέρα κι απλοποίησε σε μεγάλο βαθμό την αποστολή της. Με Καλάθη και Χέιζ εγκλωβισμένους κόπηκε η σύνδεση με το χαμηλό ποστ και πάνω απ’ όλα χάλασε το spacing της τουρκικής ομάδας που έμοιαζε κομμένη στα δυο.
Το να ψάξει κανείς να βρει υστερήσαντες στο επιθετικό κομμάτι του Ολυμπιακού είναι δύσκολο, αλλά θεωρητικά εφικτό. Το να τους αναζητήσει στο ανασταλτικό είναι απλά αδύνατο. Κι αν το εντυπωσιακό “46” του ηλεκτρονικού πίνακα στο 17ο λεπτό μπορεί να θεωρηθεί ζήτημα τύχης, ημέρας, άστρων ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, το “16”, που το συνόδευε κι έδειχνε πόσους πόντους είχαν δεχθεί οι φιλοξενούμενοι, προκαλούσε σοκ και δέος. Ήταν αποτέλεσμα μιας φοβερής σε ένταση προσπάθειας, μιας άριστα διαβασμένης άμυνας, μιας εξωπραγματικής συγκέντρωσης σ’ ένα γήπεδο, στο οποίο παραδοσιακά ο Ολυμπιακός τα βρίσκει μπαστούνια.
TO ΔΟΜΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΦΕΣ ΚΑΙ Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΗΣ
Επόμενη πρόκληση για τους ερυθρόλευκους το μπραντ εφ φερ με την στριμωγμένη Εφέες στο κατάμεστο -για μια ακόμα φορά φέτος- Στάδιο Ειρήνης κι Φιλίας. Πιθανόν και πάλι χωρίς τον Κώστα Σλούκα και τον Αλεκ Πίτερς, αλλά και χωρίς διάθεση για άλλοθι. Ένα παιχνίδι σούπερ απαιτητικό που χρειάζεται πίστη στο πλάνο, έλεγχο των συναισθημάτων και 40λεπτη συγκέντρωση. Σίγουρα κι ένα νέο step up από εκείνους που θα κληθούν να καλύψουν τα κενά.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η φετινή Εφές θυμίζει λίγο το… εχθρικό ρομπότ στο κλασικό πια “RoboCop”, ονόματι ED-209, μια βαριά υπεροπλισμένη μηχανή, η οποία, όμως, αντιμετώπιζε βασικά κινητικά και λειτουργικά προβλήματα. Κάπως έτσι και το σύνολο του Αταμάν αδυνατεί να βρει διέξοδο στην αγωνιστική ιεραρχία του. Ο Κλάιμπερν που αποτέλεσε την μεγάλη φετινή προσθήκη είναι παίκτης ανοιχτού γηπέδου, του αρέσει να καλπάζει προς το αντίπαλο καλάθι και κυρίως θέλει την μπάλα στα χέρια του. Ωστόσο, η Εφές που γνωρίζουμε και κυριαρχεί την τελευταία τριετία στην Ευρώπη, είναι μια σπουδαία ομάδα μισού γηπέδου. Στο σύστημά της χρειάζεται το “τριάρι” της να υποστηρίζει έναν 3&D ρόλο με ως επί το πλείστο off ball παιχνίδι.
Η αντίθεση αυτή φαίνεται να μπλοκάρει τους πρωταθλητές Ευρώπης και συχνά πυκνά να προκαλεί σύγχυση στο μυαλό του Εργκίν Αταμάν (στη Βιτόρια για παράδειγμα ξέχασε τον Λάρκιν στο τέλος της κανονικής διαρκείας και τον Μίτσιτς στην παράταση). Κάπως έτσι ο συνωστισμός ταλέντου μετατρέπεται σε τροχοπέδη, αφού οι ρόλοι τρακάρουν και τελικά η Εφές στερείται συνοχής. Φυσικά όποτε βρίσκει πεδίο δράσης χτυπά αλύπητα τους αντιπάλους της -συνέβη και στο παιχνίδι του πρώτου γύρου απέναντι στον Ολυμπιακό που είχε τον έλεγχο για 25 λεπτά, αλλά τελικά έχασε εύκολα- όμως κατά κανόνα φαίνεται να αποδίδει δυσανάλογα του υλικού της.
Στην άλλη πλευρά του παρκέ, η αχίλλειος πτέρνα της τουρκικής ομάδας είναι η αντιμετώπιση ψηλών που σουτάρουν καλά. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
* Ο Κοστέλο της Μπασκόνια τη φόρτωσε με 5 τρίποντα και 33 πόντους.
* Ο Χάντερ της Μπάγερν είχε 4 τρίποντα και 18 πόντους
* Oυέμπ και Ντούμπλιεβιτς της Βαλένθια πέτυχαν μαζί οκτώ τρίποντα και 44 πόντους.
* Μοερμάν και Μοτιεγιούνας την πλήγωσαν επίσης με 28 πόντους.
Σε όλα αυτά τα παιχνίδια η Εφές γνώρισε την ήττα, αφού η drop άμυνά της επέτρεψε σε παίκτες της front line με ικανότητα στο μακρινό σουτ να πραγματοποιήσουν σπουδαίες επιθετικές εμφανίσεις. Υπό αυτή την έννοια δεν αποκλείεται να δούμε να επιστρατεύεται εκ νέου ο Τζόελ Μπολομπόι (μπορεί να απειλήσει από μέση και μακρινή απόσταση), τη στιγμή που και τα 4άρια του Ολυμπιακού είναι γνήσιοι σουτέρ.
Ασχέτως τακτικής, πάντως, οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, τόσο για τους Πειραιώτες λόγω τραυματισμών, όσο και για την Εφές λόγω βαθμολογικής θέσης μας προϊδεάζουν για έναν “σκυλοκαυγά”, στον οποίο η πνευματική αντοχή ίσως υπερνικήσει την αγωνιστική ετοιμότητα.
Photo Credit Eurokinissi