Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Η αυλαία των ελληνικών πλέι οφ βρίσκει τον Ολυμπιακό σε μια κατάσταση υπερδιέγερσης. Έχοντας πάρει λίγες, αλλά πολύτιμες ανάσες μετά από το τελευταίο τους παιχνίδι για την κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκας, οι “ερυθρόλευκοι” δουλεύουν και πάλι σε υψηλούς ρυθμούς με σκοπό να παρουσιαστούν πανέτοιμοι στο πιο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν. Οι τελευταίες προπονήσεις τους έγιναν σε κλίμα μεγάλης συγκέντρωσης, ενώ από σήμερα τους δίνεται η δυνατότητα να επανέλθουν και σε αγωνιστικούς ρυθμούς, κόντρα σ’ έναν αντίπαλο υποδεέστερο μεν, αξιόμαχο δε. Τα παιχνίδια με τον Άρη τους υποχρεώνουν να παίξουν σε υψηλή ένταση λίγο πριν κληθούν να αντιμετωπίσουν τη Φενέρ στην μεγάλη ευρωπαϊκή μάχη τους.
Ο μοναδικός προβληματισμός των τελευταίων ημερών αφορούσε στην άβολη, αλλά υποχρεωτική διαδικασία του αποκλεισμού ενός ξένου παίκτη από τη συνέχεια του ελληνικού πρωταθλήματος. Μια σκληρή απόφαση που ο Ολυμπιακός γνώριζε από την αρχή της σεζόν -όταν αποφάσιζε να πορευτεί με επτά μη γηγενείς στο ρόστερ του- ότι θα υποχρεωθεί να πάρει. Το γεγονός δε, ότι όλοι διαθέτουν ισχυρό εκτόπισμα, καθώς ανήκουν αποδεδειγμένα στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο, έκανε ακόμα πιο καυτή την πατάτα που είχε στα χέρια του ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
Η επιλογή του Αϊζάια Κάνααν εξέπληξε αρκετό κόσμο, ίσως και τον ίδιο τον Αμερικανό, όμως φαίνεται ότι βασίστηκε στην πολύ απλή λογική της… οικονομίας. Της προσπάθειας, δηλαδή, του 57χρονου προπονητή να διατηρήσει την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευελιξία στο ρόστερ του σε λύσεις και σχήματα. Παίρνοντας λοιπόν ως δεδομένο ότι η τριάδα Ουόκαπ, Φαλ, ΜακΚίσικ δεν θα έμπαινε ποτέ στην εν λόγω συζήτηση, οι υποψήφιοι για να κοπούν ήταν οι υπόλοιποι τέσσερις.
Αν ο Ολυμπιακός έκοβε έναν εκ των Μπλακ, Μπολομπόι θα κινδύνευε σε περίπτωση ακόμα κι ενός απλού κρυολογήματος να παρουσιαστεί με ένα σέντερ, καθώς κανείς από τους φόργουορντ που διαθέτει δεν μπορεί να ακουμπήσει στο “5”. Το ρίσκο με τόσες απαιτητικές υποχρεώσεις να περιμένουν θα ήταν τεράστιο και για αυτό δεν υπήρξε ποτέ το ενδεχόμενο -ούτε σε μορφή φιλολογικής κουβέντας- να μείνει εκτός συνέχειας κάποιος από τους ψηλούς.
Αν ο Ολυμπιακός έκοβε τον Άλεκ Πίτερς, θα έχανε τον μπακ απ του πιο καταπονημένου και σημαντικού παίκτη του από την αρχή της σεζόν. Επιπλέον ο Αμερικανός έχει τη δυνατότητα σε περίπτωση ανάγκης (απουσία, πρόβλημα με φάουλ κλπ) να αγωνιστεί είτε ο ίδιος στο “3”, είτε να δώσει τη δυνατότητα στον Βεζένκοφ να κατέβει μια θέση. Ταυτόχρονα η πληρότητα που προσφέρει η παρουσία του στις θέσεις των φόργουορντ, προσφέρει επίσης την ευχέρεια στον Μπαρτζώκα να χρησιμοποιήσει τον Λαρεντζάκη και τον ΜακΚίσικ αποκλειστικά στα γκαρντ, εφόσον κριθεί απαραίτητο. Τέλος, μιλάμε για έναν παίκτη του οποίου ο ρόλος δεν αποκλείεται να αναβαθμιστεί σημαντικά τη νέα σεζόν και ως εκ τούτου είναι σημαντικό να νιώθει την εμπιστοσύνη της ομάδας.
Κάπως έτσι, στον Ολυμπιακό έφτασαν στο συμπέρασμα ότι το κενό που καλύπτεται ευκολότερα (ή αν θέλετε όχι τόσο δύσκολα όσο τα υπόλοιπα) είναι αυτό του Κάνααν. Με βάση τα όσα έχουμε δει από τον Οκτώβρη, ο Αμερικανός αγωνίζεται μόνο ως σούτινγκ γκαρντ και σε πολύ συγκεκριμένα σχήματα και χρονικά πλαίσια (στο 1ο και το 3ο δεκάλεπτο), γεγονός που περιορίζει το εύρος χρήσης του σε ένα πιο σφιχτό ρόστερ. Προφανώς και μιλάμε για έναν παίκτη με αδιαμφισβήτητη ποιότητα που μπορεί να προσφέρει λύσεις στις πιο δύσκολες καταστάσεις και ως εκ τούτου η απόφαση του αποκλεισμού του μόνο εύκολη δεν μπορεί να ήταν.
Από την άλλη, είναι γεγονός ότι η συνολική του απόδοση στον Ολυμπιακό χαρακτηρίζεται από σημαντικές μεταπτώσεις και δεν τον καθιστά αναντικατάστατο. Το ίδιο φυσικά μπορούμε να ισχυριστούμε τόσο για τον Μπολομπόι όσο ίσως και για τον Πίτερς, όπως, όμως, επιχειρήσαμε να εξηγήσουμε παραπάνω η δική τους παρουσία προσφέρει περισσότερες δικλείδες ασφαλείας. Φυσικά, κάθε απόφαση κρίνεται από τα αποτελέσματα και τους αστάθμητους παράγοντες που τα επηρεάζουν, όμως η ερμηνεία της συγκεκριμένης, φαίνεται να ανήκει στη σφαίρα της λογικής…
ΠΕΡΙ ΟΥΟΚΑΠ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ
Η ελληνοποίηση του Τόμας Ουόκαπ ήταν λογικό κι επόμενο να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Ας μη γελιόμαστε όμως, πίσω από τις πατριωτικές κι εθνικιστικές κορώνες που ανέκαθεν χρησίμευαν ως μανδύες της υποκρισίας, κρύβονται απλώς θιγόμενα συμφέροντα. Κανέναν δεν έπιασε ο πόνος για τους μετανάστες που αδικούνται από τέτοιες εξαιρέσεις, ούτε για την αλλοίωση του περιβόητου ελληνικού DNA στα κύτταρα της Εθνικής ομάδας.
Ο ΠΣΑΚ, για παράδειγμα, έσπευσε να αντιδράσει γιατί αυτό του επέβαλε ο θεσμικός του ρόλος. Καλό θα ήταν, όμως, για έναν τέτοιο φορέα, πέρα από τις κατά καιρούς ξύλινες αντιδράσεις να έχει να επιδείξει και σημαντικές δράσεις…
Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη διαμαρτυρήθηκε γιατί είδε τον αντίπαλό του να βρίσκει μια εξαιρετική διέξοδο στον βραχνά των περιορισμών που θέτει το ελληνικό πρωτάθλημα. Με μια ανακοίνωση… ανησυχητικής ρητορικής, μίλησε για ανθελληνικές τακτικές που δεν θα ακολουθήσει, ενώ τόνισε ότι ουδέποτε θα ζητήσει αύξηση των ξένων. Βέβαια, τον έβδομο ξένο στο πρωτάθλημα μια χαρά τον ζήτησε και τον δέχθηκε φέτος (όπως φυσικά και ο Ολυμπιακός) κι ενδεχομένως δεν θα έλεγε όχι και σε… όγδοο, αφού στο ρόστερ υπήρχαν κάποια στιγμή εννέα (!) μη γηγενείς αθλητές.
Προφανώς και πρόκειται για μια εξέλιξη που διευκολύνει τη μελλοντική στελέχωση του ρόστερ του Ολυμπιακού υπό την έννοια οι Έλληνες παίκτες αυτού το επιπέδου είναι είδος προς εξαφάνιση. Γι’ αυτό βέβαια δεν φταίει ο Ουόκαπ, αλλά οι εδώ και χρόνια παρατημένες και ξεχαρβαλωμένες στο βωμό των μικροσυμφερόντων γραμμές παραγωγής του ελληνικού μπάσκετ. Φταίνε οι αποτυχίες της Εθνικής στην οποία θριάμβευε η αναξιοκρατία, η διαρκής υποτίμηση του προϊόντος, η ανικανότητα διεξαγωγής σοβαρών διοργανώσεων, η κατασπατάληση των πόρων από τα κάθε λογής τρωκτικά που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίας το άθλημα. Φταίει η αστείρευτη τοξικότητα που κατακρεουργεί ακόμα και τις σκέψεις για οτιδήποτε συλλογικό. Κανενός το δρόμο δεν πρόκειται να κόψει, λοιπόν, η παρουσία ενός αθλητή που αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά μας ανεβάζει επίπεδο.
Όταν ολόκληρη Ισπανία με μπασκετική παιδεία και παραγωγική διαδικασία έτη φωτός μπροστά, έδωσε σε μια νύχτα διαβατήριο στον Λορένζο Μπράουν, έναν παίκτη που όχι μόνο ήταν ξένος, αλλά δεν είχε αγωνιστεί ποτέ έστω και σε μια ομάδα ή ακαδημία της χώρας, είναι αστείο να θεωρούμε ότι η ελληνοποίηση του Ουόκαπ είναι μια ακραία κίνηση. Τουλάχιστον ο “ερυθρόλευκος” γκαρντ έχει ήδη δεσμευτεί να περάσει την υπόλοιπη επαγγελματική του καριέρα στην Ελλάδα και προφανώς για να προωθήσει το αίτημα του ΕΟΚ έχει σκοπό να τον χρησιμοποιήσει και να ωφεληθεί από την παρουσία του. Όπως τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν, άλλωστε, που το ελληνικό μπάσκετ κι ο ελληνικός αθλητισμός γενικότερα καρπώθηκαν επιτυχίες από δεκάδες ελληνοποιήσεις , μετάλλια και… πρωτοσέλιδα εθνικής υπερηφάνειας. Κανείς “βάρβαρος” δεν εμπόδισε την πρόοδο των Ελλήνων αθλητών, ίσα ίσα που ανέκαθεν όσο περισσότερες ήταν οι διακρίσεις, τόσο περισσότερα παιδιά εμπνέονταν…
Διαβάστε ακόμη: