Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Σύμφωνα με τον Στίβεν Κινγκ, “η πιο τρομακτική στιγμή είναι πάντα πριν αρχίσεις”. Το λευκό χαρτί για ένα συγγραφέα ή το άδειο τελάρο για ένα ζωγράφο, κάθε είδους αφετηρία. Εικόνες δύσκολες που προκαλούν άγχος και αβεβαιότητα, αλλά επιβάλλεται να ξεπεραστούν, ώστε να γίνει το λεγόμενο πρώτο βήμα.
Έπειτα από μια regular season γεμάτη από σπουδαίες επιδόσεις και στολισμένη από καθολική αποδοχή και διθυράμβους ο Ολυμπιακός, βρέθηκε να στέκεται μπροστά στο ψυχρό 0-0 μια νέας πρόκλησης, υποχρεωμένος να χωρέσει την προσπάθεια επτά μηνών σε 40 αγωνιστικά λεπτά. Το πλεονέκτημα έδρας για το οποίο μόχθησε από τον Οκτώβριο, βάραινε τον ίδιο κι όχι τη Φενέρ, αφού σε περίπτωση απώλειας του θα ήταν σαν να διαγράφονταν μονοκοντυλιά όλες οι σπουδαίες βραδιές που χρειάστηκαν για να το αποκτήσει.
Απέναντί του, μια Φενέρ απόλυτα καλυμμένη κι επικίνδυνη, αφού τόσο οι απουσίες, όσο και η φήμη του αντιπάλου, της είχαν απορροφήσει την πίεση. Κάτι που φάνηκε από τα πρώτα κιόλας λεπτά του παιχνιδιού, στα οποία έμοιαζε πολύ πιο απελευθερωμένη από τους “ερυθρόλευκους”. Η απόφαση του κόουτς Ιτούδη να ξεκινήσει με τον Τζεκίρι αντί του Μότλεϊ είχε ένα πρώτο άμεσο αποτέλεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα δεν δικαιώθηκε. Κρατώντας αποστάσεις από τον Φαλ, ο θηριώδης σέντερ βοήθησε σημαντικά την επιθετική λειτουργία της Φενέρ στο πρώτο επτάλεπτο είτε εκτελώντας είτε λειτουργώντας ως σκαλοπάτι δημιουργίας για τους φόργουορντ. Φορτώθηκε, όμως, γρήγορα με φάουλ, ενώ η παρουσία του στην αρχική πεντάδα επηρέασε αρνητικά και τον Μότλεϊ, ο οποίος ασυνήθιστος στο να έρχεται από τον πάγκο, άργησε χαρακτηριστικά να βρει ρυθμό.
Παρά το πρώτο ερυθρόλευκο ξέσπασμα, η Φενέρ κατάφερε να κλείσει με προβάδισμα το πρώτο δεκάλεπτο και το διατήρησε μέχρι και λίγο πριν την ανάπαυλα, χάρη κυρίως στο μη ρεαλιστικό ποσοστό ευστοχία της στα τρίποντα (5/7 στο πρώτο ημίχρονο). Όσο, όμως, περνούσε η ώρα ο Ολυμπιακός ανέβαζε ένταση στην άμυνά του (εξαιρετική δουλειά απέναντι σε Καλάθη και Ντόρσεϊ) περιόριζε την δημιουργία μετά από ντράιβ, δεν επέτρεπε πόντους από το τρανζίσιον και το μόνο που το έλειπε ήταν ένα επιθετικό ξέσπασμα. Βεζένκοφ (10π.) , Φαλ (7π.) και Ουόκαπ (7π.) είχαν τραβήξει το περισσότερο κουπί στο πρώτο ημίχρονο όμως χρειαζόταν κάτι ακόμα…
Ο Αϊζάια Κάνααν δεν είναι τυχαίος παίκτης, γιατί αν ήταν δεν θα έπαιζε στον φετινό Ολυμπιακό. Ούτε το γεγονός ότι πραγματοποιεί μια αντικειμενικά φτωχή σεζόν σημαίνει ότι στερείται της ικανότητας να αλλάξει τις ισορροπίες οποιουδήποτε αγώνα. Προφανώς δεν είναι χαρούμενος με τις εμφανίσεις του, πιθανώς να έχει νιώσει αδικημένος από τον τρόπο που χρησιμοποιείται, όμως ουδέποτε επέτρεψε στον εαυτό του να λυγίσει. Δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα, δεν σταμάτησε να είναι θετικός προς τους συμπαίκτες του, δεν άφησε την απογοήτευση να τον κυριεύσει ούτε όταν πληροφορήθηκε ότι κόπηκε από τη συνέχεια του πρωταθλήματος. Αντίθετα, την μετέτρεψε σε πείσμα, σε κίνητρο και πρόκληση. Κατέφυγε στα πιο άγρια ένστικτά του και την πιο κρίσιμη ώρα όρμησε στον “καυγά”. Με ένα σπάνιο ρεσιτάλ αξιοζήλευτης αυτοπεποίθησης έβγαλε τον Ολυμπιακό στο ξέφωτο και το 1-0 έχει δεδομένα την υπογραφή του. “Τhis is what I fucking do”, φώναξε στον κόσμο μετά από το έκτο του τρίποντο, λες και πάσχιζε να ξανασυστηθεί μαζί του. Cojones τα λένε στην Ισπανία κι ο Ησαΐας, ό,τι και να λέμε, τα έδειξε..
Βεζένκοφ και Φαλ συνέθεσαν μαζί με τον Αμερικανό το τρίπτυχο της φωτιάς, όμως ποιος μπορεί να προσπεράσει την μεγάλη προσφορά των Ουόκαπ και Παπανικολάου στην καθοριστική αμυντική σταθερά των Πειραιωτών. Ο Κώστας Σλούκας ήταν ίσως ο χειρότερος του γηπέδου στο πρώτο ημίχρονο, όμως όταν η νίκη άρχισε να απειλείται σοβαρά βγήκε μπροστά και με πέντε σερί πόντους την προστάτεψε. Ο Ολυμπιακός τον έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Για τη διαύγειά του, τις αποφάσεις του, τη σωστή καθοδήγησή του. Τις απαντήσεις του σε κάθε πρόβλημα, την άνεση του όταν η μπάλα αρχίζει και βαραίνει.
Το 2-0 απαιτεί ανάλογη συνέπεια στην άμυνα, εξίσου μικρό αριθμό λαθών, καλύτερο έλεγχο των ριμπάουντ, περισσότερους πρωταγωνιστές και υπομονή από την εξέδρα. Οι δυσκολίες του πρώτου ματς εξασφαλίζουν τα υψηλά επίπεδα συγκέντρωσης και καλούν τον Ολυμπιακό να παίξει απλά και γρήγορα, χωρίς να επιδιώκει ηρωισμούς ή οτιδήποτε εξεζητημένο. Έχει άλλωστε ό,τι χρειάζεται…
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ
Στο “Παλάου Μπλαουγκράνα” παίχτηκε μονόπρακτο. Σε μια σκηνή και σε σύντομο χρονικό διάστημα η Μπαρτσελόνα χάθηκε από το οπτικό πεδίο της Ζαλγκίρις και χωρίς να ξανακοιτάξει πίσω, έφτασε πολύ άνετα στο 1-0. Προστατεύοντας το ζωγραφιστό της και οδηγώντας τους Λιθουανούς σε βεβιασμένες εκτελέσεις από μακρινή απόσταση οι “Μπλαουγκράνα” προηγήθηκαν 20-6 και ουσιαστικά ουδέποτε απειλήθηκαν στο πιο “βαρετό” παιχνίδι του διημέρου. Η Ζαλγκίρις, που μοιάζει να τρύπησε το ταβάνι της με την πρόκριση στα playoffs, θα έχει μια ακόμα ευκαιρία να αντιδράσει, αλλά η εικόνα της πρώτης αναμέτρησης δεν της αφήνει πολλά περιθώρια.
Στα παιχνίδια της Τρίτης επιβεβαιώθηκε η επισφαλής θέση των ομάδων που είχαν το πλεονέκτημα έδρας απέναντι στην σπουδαία αγωνιστική κατάσταση των αντιπάλων τους. Η Μακάμπι έκανε επίδειξη υπεροχής απέναντι στη Μονακό, η οποία εμφανίστηκε εντελώς εύθραυστη και ανέτοιμη. Το συσσωρευμένο ταλέντο της νεόπλουτης γαλλικής ομάδας δεν φαίνεται να αρκεί για την την κρατήσει όρθια στις απαιτήσεις μιας προημιτελικής σειράς, όπου η συνοχή και τα πνευματικά αποθέματα είναι εξίσου κρίσιμοι παράγοντες. Αντίθετα το σύνολο του Οντέτ Κάτας, στον οποίο πολύ λογικά δόθηκε ψήφος εμπιστοσύνης όταν τα αποτελέσματα δεν είχαν προλάβει να φανούν, έδειξε σοβαρότητα και θέληση. Και παρότι οι βασικές δομικές αρχές της δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από της Μονακό, φαίνεται ότι έχει καταφέρει να κληρονομήσει μέρος από το ειδικό βάρος που που συνοδεύει τη φανέλα της. Το 1-0 δεν της εξασφαλίζει τίποτα, όμως πετυχαίνοντας να αποσπάσει το αβαντάζ έδρας με το “καλημέρα”, έγινε στα μάτια όλων το αφεντικό της σειράς.
Στο πολύ πιο ισορροπημένο ζευγάρι της Ρεάλ με την Παρτιζάν, υπερίσχυσε επίσης -έστω κι οριακά- το μομέντουμ, ο ενθουσιασμός και φυσικά η τεράστια διαφορά εμπειρίας στην άκρη του πάγκου. Παρότι η σερβική ομάδα δεν φαίνεται να έχει τρόπο να περιορίσει το δίδυμο Ντεκ-Γιαμπουσέλε, κατάφερε να εκθέσει το δημιουργικό πρόβλημα της Ρεάλ κι αν το άγχος της… πρωτάρας δεν την οδηγούσε σε επιμέρους απώλειες συγκέντρωσης θα είχε νικήσει πιο καθαρά. Ο “natural born killer” Κέβιν Πάντερ, κεφαλαιοποίησε τη μεγάλη προσπάθεια της ομάδας του και της έδωσε φτερά. Η συμμετοχή και ο βαθμός ετοιμότητας του Ταβάρες στη συνέχεια, θα δείξει αν οι Μαδριλένοι έχουν βάσιμες πιθανότητες να ξαναφέρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Τα πάντα παραμένουν ανοιχτά, όμως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του κατάφεραν το καίριο χτύπημα που αναζητούσαν ώστε να έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν την πρόκριση μπροστά στο εκρηκτικό κοινό τους.
Photo Credit Eurokinissi