Του Aρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Η απόφαση να αποχωρήσει ο Μάρσαλ Γκλίκμαν από την θέση του acting CEO της Ευρωλίγκας στο τέλος του συμβολαίου του (31/7/23), δεν ήταν μία αναπάντεχη είδηση.
Οι ομάδες-μέτοχοι της λίγκας αποφάσισαν να δώσουν τέλος σε ένα πείραμα που απλά δεν δούλεψε.
Και φυσικά, δεν είναι λάθος του Γκλίκμαν, ο οποίος είχε μία δύσκολη αποστολή, να κρατήσει δηλαδή την ισορροπία εντός τη διοργάνωσης ως ο πρώτος CEO της λίγκας μετά την αποχώρηση του Τζόρντι Μπερτομέου.
Ωστόσο, στο διάστημα που είχε τον ρόλο αυτόν, δεν κατάφερε να παρουσιάσει τουλάχιστον ένα ξεκάθαρο πλάνο για το μέλλον και την περιβόητη επέκταση της λίγκας.
Οι ομάδες-μέτοχοι περίμεναν ότι αυτό το ζήτημα θα είχε τεθεί επί τάπητος στην καθιερωμένη συνάντηση πριν το Final Four την Απρίλιο. Τελικά, δεν υπήρξε τίποτα απτό, με τις συζητήσεις για τον τρόπο διοίκησης να επισκιάζουν τα πάντα.
Ο Γκλίκμαν, πάντως, δεν είναι ξένος στο τοπίο της Ευρωλίγκας. Αντιθέτως, είναι σύμβουλος στο πρότζεκτ που αφορά το νέο γήπεδο της Μπαρτσελόνα, ενώ η πρώτη του παρουσία σε Final Four ήταν το 2003, επίσης στη Βαρκελώνη, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει.
Παρόλα αυτά, η Ευρωλίγκα είναι μία περίεργη ιστορία με 13 ομάδες-μετόχους, που μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να έχουν ακόμα και αντικρουόμενα συμφέροντα, ενώ ο καθένας νοιάζεται να κερδίζει κυρίως στο παρκέ και μετά στο επιχειρηματικό κομμάτι.
Το μέλλον και το Ντουμπάι
Είναι προφανές πλέον ότι ο Γκλίκμαν δεν είχε πλέον ουσιαστική στήριξη από καμία ομάδα, με μοναδική ίσως εξαίρεση την Μακάμπι Τελ Αβίβ. Επομένως, η εν λόγω απόφαση δείχνει πρακτικά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να επεκταθεί το συμβόλαιό του.
Και όλα αυτά φέρνουν την Ευρωλίγκα στην θέση που ήταν όταν αποχώρησε ο Τζόρντι Μπερτομέου. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη για έναν νέο CEO και το σενάριο να αναλάβει κάποιος παράγοντας ομάδας, έστω και προσωρινά, αυτό το ρόλο δεν μπορεί να θεωρείται απίθανο τη δεδομένη στιγμή.
Ανεπίσημα πάντα, τα ονόματα των Παούλιους Μοτιεγιουνας της Ζαλγκίρις, Αλπέρ Γιλμάζ της Εφές και του Μαουρίτσιο Γκεραρντίνι της Φενέρ έχουν συζητηθεί και αναφερθεί, μαζί με κάποια ακόμα.
Είναι πολύ νωρίς, ωστόσο, και τα σενάρια είναι πολλά. Ωστόσο η Ευρωλίγκα χρειάζεται να κερδίσει χρόνο για να καταλήξει εντέλει σε μία ενδελεχή -επίσημη- αναζήτηση για έναν αναγνωρισμένο CEO με επιχειρηματικό υπόβαθρο, ουσιαστικό για να ξεκινήσει από την αρχή.
Την ίδια στιγμή, η παρουσία του Ντέγιαν Μποντιρόγκα ως Προέδρου μπορεί να φέρει εγγυήσεις για σταθερότητα και συνέχεια, να είναι ένα πρόσωπο που μπορεί να συνεχίσει τις συζητήσεις με την FIBA και σχετικά με τα πλάνα επέκτασης, τα οποία έχουν ήδη καθυστερήσει και πρέπει να οριστικοποιηθούν εγκαίρως, αν η Ευρωλίγκα δεν θέλει να χάσει και την σεζόν 2024/25.
Και ενώ αυτά τα πλάνα ίσως εμπεριέχουν μακροπρόθεσμα συμβόλαια σε ομάδες, που είναι ήδη κομμάτι της Ευρωλίγκας, η ”καυτή πατάτα” παραμένει η επέκταση στο Λονδίνο, το Παρίσι και φυσικά το Ντουμπάι. Ειδική η τελευταία περίπτωση ανήκει σε διαφορετικό οικονομικά επίπεδο και δίνει την ευκαιρία για έναν νέο δρόμο προς την Μέση Ανατολή, κάτι που το ΝΒΑ έχει ήδη κάνει με το Άμπου Ντάμπι, όπως και η FIBA με την ανάθεση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2027 στο Κατάρ.