Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Να φανταστεί κανείς ότι το ισπανικό “Κλάσικο” ξεκίνησε 15 λεπτά νωρίτερα και τελείωσε καμιά 20αριά αργότερα από την… διεκπεραιωτική διαδικασία του ΣΕΦ, με την οποία, πάντως, έκλεισε ιδανικά ένα εκστατικό βράδυ για τους ερυθρόλευκους φιλάθλους.
Ιδιαίτερα εκείνους που βρέθηκαν σε αμφότερες τις αναμετρήσεις της ομάδας τους κι έκαναν το… σπριντ από το Καραϊσκάκη (με φτερά στα πόδια που λέει κι ο πρώτος ερυθρόλευκος ύμνος), για να περάσουν την Ποσειδώνος και να… ξαναπάρουν θέση στην κερκίδα. Αλλάζοντας άθλημα, αλλά όχι και διάθεση…
Και είναι αλήθεια ότι αυτή η καθυστέρηση στην προσέλευση είχε αντίκτυπο και στο παρκέ, αφού οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα άργησαν λίγο να βρουν ρυθμό, ξοδεύοντας το πρώτο δεκάλεπτο με μια φλύαρη κι άχαρη υπεροχή. Λες και περίμεναν και τους τελευταίους να μπουν στο γήπεδο, για να πατήσουν το γκάζι και να χάσουν από τους καθρέφτες τους την Εφές, που μάλλον θα πρέπει να νιώθει κολακευμένη από την τελική διαφορά. Διότι μπορεί να γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι το σύνολο του Τσαν βρίσκεται σε μεταβατική φάση και αντιμετωπίζει σημαντικά δομικά θέματα, αλλά η εικόνα που παρουσίασε στο Φάληρο ήταν τουλάχιστον αποκαρδιωτική.
Ακολουθώντας ένα πιο… ΝΒΑ στυλ, ο 42χρονος Τούρκος προσπαθεί να γίνει “προπονητής των παικτών”. Πηγαίνει με τα νερά τους, τους δίνει έξτρα ξεκούραση και γενικότερα προσπαθεί να φέρει έναν άλλον αέρα στον “Σινάν Ερντέμ”. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, μάλιστα, φώναξε σε κάποιον “νομίζεις ότι είμαι ο Εργκίν Αταμάν;” θέλοντας να στείλει εξ αρχής το μήνυμα της εκ διαμέτρου αντίθετης φιλοσοφίας από τον προκάτοχό του. Για την ώρα, βέβαια, απέχουμε πολύ από το να διακρίνουμε επικοινωνία μεταξύ πάγκου και αγωνιστικού χώρου και παρότι η εβδομάδα διπλής δράσης που προηγήθηκε έφερε ισάριθμες νίκες απέναντι σε Βαλένθια και Βιλερμπάν, τα προβλήματα δεν έλειψαν.
Το πολύ φτωχό ροτέισον, η αμυντική ανυπαρξία κοντά στο καλάθι, η σχεδόν full-time χρήση του Λάρκιν ως point guard και η μετάθεση του Ντάριους Τόμπσον σε έναν πιο off-ball ρόλο, είναι χαρακτηριστικά που δυσχεραίνουν το παιχνίδι της Έφες κι ο Ολυμπιακός, παίζοντας τόσο… όσο, τα εξέθεσε στο έπακρο. Η διαφορά μεγέθους και ποιότητας στη γραμμή ψηλών των δύο αντιπάλων φάνηκε από τις πρώτες κιόλας κατοχές, με τους γηπεδούχους να περνούν την μπάλα στο ζωγραφιστό ή να δημιουργούν ρήγματα με σχετική ευκολία. Άπαξ και φάνηκε ότι δεν θα συναντούσαν ιδιαίτερα αντίσταση στην ανάπτυξη των επιθέσεών τους, ήταν θέμα χρόνου να ανοίξουν το γήπεδο, να βγάλουν τα ελεύθερα σουτ και σε συνδυασμό με τη σταθερά της άμυνας τους, να χτίσουν διαφορά.
Γεγονός που άρχισε να συμβαίνει στο δεύτερο δεκάλεπτο και κορυφώθηκε στο τρίτο, με κλειδί την αντιμετώπιση του Μπομπουά, ο οποίος περνάει περίοδο εξαιρετικής φόρμας (παίζοντας όχι μόνο ως εκτελεστής, αλλά και ως δημιουργός) και φυσικά του Κλάιμπερν. Οι “ερυθρόλευκοι” τους σίγησαν αμφότερους σε εντυπωσιακό βαθμό και ουσιαστικά έκλεισαν την κάνουλα παραγωγής της Εφές. Ο Ουίλιαμς-Γκος ανέβασε την ένταση της επίθεσης, το πρώτο διψήφιο προβάδισμα δεν άργησε να έρθει και η τύχη της αναμέτρησης πήρε σιγά σιγά τον δρόμο χωρίς επιστροφή.
Το τρίτο φάουλ του Πίτερς στο ξεκίνημα της επανάληψης, ανέσυρε το σχήμα με τα τρία guard και τον πανταχού παρόντα Παπανικολάου στο “4” και το αποτέλεσμα ήταν εκ νέου θετικό. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού με συμπαραστάτη τον Κάνααν κουβάλησαν το σκορ, ο Ολυμπιακός πίεσε, έτρεξε κι έστειλε τη διαφορά στους 18 δέκα λεπτά πριν από τη λήξη. Ήταν φανερό ότι και μέχρι… αύριο να έμεναν οι δύο ομάδες στο ΣΕΦ, η Εφές δεν θα μπορούσε να απειλήσει την ελληνική ομάδα, αφού πέρα από το κομμάτι της τακτικής, υπήρχε μεγάλη διαφορά στην ένταση με την οποία προσέγγιζε το παιχνίδι η κάθε πλευρά.
Όσο κι αν οι φιναλίστ της Euroleague υπολείπονται από την επιθυμητή αγωνιστική τους κατάσταση, διαθέτουν του μηχανισμούς εκείνους που τους επιτρέπουν να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του αντιπάλου και σχεδόν με κυνισμό να κερδίζουν τις επιμέρους μάχες στο παρκέ. Με το ταβάνι των ομάδων να είναι ακόμα αβέβαιο, το σημαντικότερο ρόλο σ’ αυτές τις πρώτες στροφές της σεζόν παίζει η βάση τους και ο Ολυμπιακός έχει φροντίσει να πατάει σε σταθερό έδαφος. Γι’ αυτό και όταν δεν αντιμετωπίζει ακραία προβλήματα απουσιών, παραμένει μια από τις πλέον δυσκολοκατάβλητες ομάδες της λίγκας.
Γεμάτο παιχνίδι από τους Γκος και Παπανικολάου σε μια νύχτα (σπάνια για τα δεδομένα της διοργάνωσης), που κανείς δεν ζορίστηκε ιδιαίτερα. Ξεχώρισαν και οι Πίτερς, Κάνααν, Μιλουτίνοφ, ενώ ο Ουόκαπ επανήλθε στον γνώριμο “pass first” τρόπο παιχνιδιού του, ολοκληρώνοντας το ματς με έξι ασίστ, επτά ριμπάουντ, κανένα λάθος και μόλις πέντε προσπάθειες για σουτ. Κι όταν ο Αμερικάνος με ελληνικό διαβατήριο δεν υποχρεώνεται να σουτάρει πολύ, τα νέα για τον Ολυμπιακό συνήθως είναι καλά.
Συνήθως το λέμε για τους ηττημένους, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μάλλον οι Πειραιώτες είναι εκείνοι που πρέπει να ξεχάσουν γρήγορα την ιστορία του χθεσινού αγώνα. Ήταν τόσο αναιμική η εμφάνιση της Εφές, βλέπετε, που μόνο ως παγίδα εφησυχασμού θα μπορούσε να λειτουργήσει το εύρος της νίκης τους. Σημασία έχει, βεβαίως, ότι οι βαθμοί μπήκαν στο σακούλι κι ο Ολυμπιακός επέστρεψε σε θετικό πρόσημο. Όπως και το γεγονός ότι δόθηκε στον Γιώργο Μπαρτζώκα η ευκαιρία να μοιράσει όσο το δυνατόν τους χρόνους των παικτών του, στην προσπάθειά του να έρθουν σιγά σιγά όλοι (ή σχεδόν όλοι) στην ίδια σελίδα.
Ας μην ξεχνάμε ότι ακολουθεί ένα εξόχως απαιτητικό ντέρμπι για την Basket League, η Ευρωλίγκα συνεχίζεται με μια πολύ επικίνδυνη έξοδο στην έδρα της έτερης τουρκικής ομάδας και ο Ολυμπιακός να συνεχίζει να στερείται δύο σημαντικές μονάδες του. Ως εκ τούτου, κάθε ευκαιρία για ήσυχες, νικηφόρες βραδιές σαν την χθεσινή, είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Σε μια περίοδο που το γενικό επίπεδο μπάσκετ δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, η αποτελεσματικότητα μετράει διπλά.