Του Μιχάλης Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Η νίκη απέναντι στην φουριόζα ομάδα του Πάμπλο Λάσο ήταν αποτέλεσμα μη διαπραγματεύσιμο για τους “ερυθρόλευκους”, οι οποίοι δεν ήθελαν ούτε να διανοηθούν ότι θα έκλειναν την εβδομάδα διπλής αγωνιστικής με ισάριθμες εντός έδρας αποτυχίες. Και πράγματι η είσοδος τους στο παιχνίδι ήταν τόσο καταιγιστική που πολλοί πίστεψαν ότι στο τέλος του πρώτου δεκαλέπτου ακούστηκε η κόρνα της λήξης… ολόκληρου του αγώνα.
Με άριστη αμυντική τακτική, που περιλάμβανε πίεση στην μπάλα, κάλυψη των χώρων και βοήθειες σε κάθε ντράιβ, ο Ολυμπιακός κατάφερε να συρρικνώσει το γήπεδο (shrink the floor) για τους φιλοξενούμενους, προκαλώντας τους ασφυξία. Η Μπάγερν υπέπεσε σε τέσσερα γρήγορα λάθη και παρότι ήταν αρκετά αποτελεσματική στο επιθετικό ριμπάουντ (είχε κατεβάσει έξι μόλις στο 11′) δεν κατάφερνε να πάρει τίποτα από τις δεύτερες επιθέσεις. Ουόκαπ και Παπανικολάου έκαναν εξαιρετική δουλειά, θέτοντας ιδανικές βάσεις ώστε ο Ολυμπιακός να ξεδιπλώσει τις αρετές του. Όπως κι έγινε….
Μέσα από την άμυνα, ο Ολυμπιακός βρήκε ρυθμό και ταχύτητα στην κυκλοφορία της μπάλας, έβαλε τα ελεύθερα σουτ που δημιούργησε και άρχισε γρήγορα να χτίζει σημαντικές διαφορές. Το 13-2 έγινε 18-4 και 24-8 στο φινάλε της πρώτης περιόδου, όπως όμως είχε πει ο Πατ Ράιλι “ο εφησυχασμός είναι το τελευταίο εμπόδιο ανάμεσα σε οποιαδήποτε ομάδα και τις πραγματικές της δυνατότητες”. Έκτοτε, η εικόνα των γηπεδούχων άλλαξε και η Μπάγερν αθόρυβα, αλλά σταθερά άρχισε να ανεβάζει την απόδοση της και να μαζεύει λίγο λίγο τη διαφορά.
Ακόμα κι έτσι, οι “ερυθρόλευκοι” συνέχιζαν να δίνουν την εντύπωση ότι δεν θα ανησυχήσουν. Έχασαν τα δύο επόμενα δεκάλεπτα, αλλά όχι και τον έλεγχο του ματς, αφού η διαφορά παρέμεινε σε διψήφια επίπεδα. Κρατούσαν την άμυνα τους σε καλά επίπεδα, δεν έδιναν εύκολα καλάθια, αλλά για κακή τους τύχη δέχονταν κάμποσα…δύσκολα, είτε στο τέλος των επιθέσεων, είτε ιδιαίτερα μαρκαρισμένα. Ουσιαστικά χρειάζονταν ένα ξέσπασμα για να τελειώσουν τη δουλειά κι όσο εκείνο δεν ερχόταν, η Μπάγερν κρυφοκοίταζε την έκπληξη. Έντουαρντς και Ουάιλερ-Μπαμπ βρήκαν ρυθμό από την περιφέρεια και δημιούργησαν ρήγματα, ο Χάρις με τον Μπράνκοβιτς έδωσαν πολύτιμες λύσεις και το παιχνίδι παρέμενε ζωντανό.
Ο Ολυμπιακός έστω και χωρίς να έχει την ίδια φρεσκάδα με το ξεκίνημα έβρισκε τον τρόπο κρατιέται σε απόσταση ασφαλείας. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας περιόρισε το ροτέισον στο δεύτερο ημίχρονο, καθώς δεν μπορούσε να ρισκάρει το αποτέλεσμα και πήρε όσα χρειαζόταν από τους παίκτες που στην παρούσα φάση εμπιστεύεται περισσότερο. Οι πυλώνες Ουόκαπ και Πίτερς έπαιξαν ολόκληρο το δεύτερο 20λεπτο και δεν αποκλείεται να συνέβαινε το ίδιο και με τον εξαιρετικό Παπανικολάου αν δεν χτυπούσε στο πόδι 06:43 πριν από τη λήξη. Ο Μιλουτίνοφ κυριάρχησε στο ζωγραφιστό στην πρώτη καλή του εμφάνιση μετά τον τραυματισμό του, ο Λαρεντζάκης έδωσε σημαντικές ανάσες κι ο Φαλ διακρίθηκε κυρίως στο πρώτο ημίχρονο.
Το μείζον για τον Ολυμπιακό, όπως και για όλες τις ομάδες στην παρούσα φάση, είναι η συγκομιδή νικών. Το βάθος στο ρόστερ θα αρχίσει να αποδίδει σταδιακά (με μεγαλύτερο ροτέισον πρώτα στην Ελλάδα και μετά στην Ευρωλίγκα) και απώτερο σκοπό η ομάδα να είναι φρέσκια όταν η σεζόν θα έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα και οι στόχοι θα αρχίσουν να κρίνονται. Η επιστροφή του Γκος σε πρώτη φάση, θα λύσει τα χέρια του Μπαρτζώκα και οι Πειραιώτες θα μπορέσουν να αποδώσουν καλύτερο μπάσκετ, αφού ο πρώην άσος της Ρεάλ φέρνει διαφορετικά στοιχεία από τον Ουόκαπ και κάνει πολύ πιο σύνθετη την αμυντική τακτική των αντιπάλων.
Το επόμενο ματς με την Βαλένθια έχει το ίδιο “πρέπει” με το χθεσινό καθώς θα ακολουθήσει νέα διπλή εβδομάδα, αλλά αυτή τη φορά μακριά από το ΣΕΦ. Ας μην ξεχνάμε, ότι η ισπανική ομάδα είχε αποδράσει με το διπλό πέρυσι από το ΣΕΦ, σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός έδειχνε να ελέγχει απόλυτα μέχρι το 30′, μόνο που φέτος τέτοιου είδους απρόοπτα έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος. Μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου, οι Πειραιώτες θα επιδιώξουν να σταθεροποιήσουν το θετικό πρόσημο στην βαθμολογία κι από κει και πέρα να κοιτάξουν προς τα πάνω. Η πραγματική μάχη μόλις ξεκίνησε…
ΥΓ. Το μέταλλο μιας ομάδας, η ιδιοσυγκρασία της, ο βαθμός αυτοθυσίας και η υπερβατικότητα στο παιχνίδι της ή η θερμοκρασία των αποδυτηρίων της, είναι στοιχεία που αναπτύσσονται μέρα με τη μέρα, σαν μια διαδικασία ωρίμανσης. Κι όπως το κάθε κρασί έχει την δική του μοναδική επίγευση, έτσι και η κάθε ομάδα έχει την δικά της ιδιαίτερα γνωρίσματα, διαμορφωμένα από το αποτύπωμα των ανθρώπων της.
Ο Χρήστος Μπαφές έχασε τον πατέρα του λίγο πριν το ματς του Ολυμπιακού με την Μπάγερν, αλλά πήγε κανονικά τη θέση του στον πάγκο την ώρα του αγώνα και αργότερα στο πλάι του Γιώργου Μπαρτζώκα στη συνέντευξη Τύπου. Πριν από ένα χρόνο κινδύνευσε σοβαρά η ζωή του, όμως ούτε τότε εγκατέλειψε τα “όπλα”. Με το ένα πόδι ήταν στο νοσοκομείο και με το άλλο στο γήπεδο, γιατί για τον Χρήστο (και όχι μόνο) ο Ολυμπιακός δεν είναι δουλειά, αλλά ο αέρας που αναπνέει. Ο πιο ελκυστικός προορισμός στις χαρές, η μόνη αληθινή διαφυγή στις λύπες. Κι όποιος φοράει την φανέλα του, βλέποντας γύρω του ανθρώπους του να μην λυγίζουν ούτε μπροστά στα ισχυρότερα χτυπήματα της ζωής, καταλαβαίνει σ’ αυτό το μέρος τίποτα δεν λογίζεται ως ακατόρθωτο. Και κάπως έτσι η ιστορία γράφεται με τρόπο που δύσκολα εξηγείται…