Του Mιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Το σύνολο του Ποτσέκο είναι ό,τι πιο αδύναμο κυκλοφορεί στην φετινή Ευρωλίγκα, δεν έχει γευτεί ακόμα τη χαρά της νίκης επί γαλλικού εδάφους κι αλίμονο αν οι ερυθρόλευκοι, με την όχι και τόσο πλούσια συγκομιδή τους έως τώρα, δεν έκαναν το… αυτονόητο απέναντί του.
Συνδύασαν, μάλιστα, τη νίκη τους με καλή εμφάνιση, κάτι που είχαν απόλυτη ανάγκη έπειτα από δύο αποτελέσματα που όχι μόνο τους πλήγωσαν βαθμολογικά, αλλά κλόνισαν και την αυτοπεποίθησή τους. Πράγμα πολύ χειρότερο για μια ομάδα καταδικασμένη εκ φύσεως να πρωταγωνιστεί και επιπλέον, υποχρεωμένη να επιβεβαιώσει την φήμη που δημιούργησε την τελευταία διετία. Διότι ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους του φετινού Ολυμπιακού είναι η εντελώς λανθασμένη πεποίθηση ότι ξεκίνησε τη σεζόν με σκοπό πάρει αυτό που του στέρησε πέρυσι ο Σέρχιο Γιουλ.
Μόνο που στο μπάσκετ δεν υπάρχουν αναδρομικά και είναι άδικο για κάθε νέα προσπάθεια να φορτώνεται απωθημένα παλαιότερων. Προφανώς και το γεγονός ότι η ευρωλίγκα που κατά γενική ομολογία άξιζε ο Ολυμπιακός, χάθηκε με τόσο βάναυσο τρόπο, είναι φυσικό να έχει δημιουργήσει μια ενδόμυχη απογοήτευση, αλλά και μια εμμονή για το λεγόμενο βήμα παραπάνω, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για να φτάσουμε σε αυτό το περιβόητο τελευταίο βήμα πρέπει να ξαναγίνουν και όλα τα προηγούμενα.
Μετέχοντας σε μια διοργάνωση που διαρκώς δυσκολεύει κι έχοντας υποστεί ο ίδιος σημαντικότατες αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό σου με κορυφαία την απώλεια του περσινού MVP, δεν μπορεί να τίθεται τόσο αβίαστα η πρόθεση επανάληψης μιας σχεδόν αψεγάδιαστης πορείας. Συνιστά ακραία μορφή υπεροψίας, μιας ιδιότητας που καθόλου δεν ταιριάζει στην κουλτούρα του μπασκετικού Ολυμπιακού. Ενός οργανισμού που έχει μάθει να ξεπερνά τις προσδοκίες κι όχι να τρέχει από πίσω τους για τις προλάβει…
Σε κάθε περίπτωση ο πρώτος γύρος της Ευρωλίγκας ήρθε να προσγειώσει όσους ονειροβατούσαν πιστεύοντας ότι η ομάδα έχει μπει στον αυτόματο πιλότο και ότι ακολουθώντας απλώς την πεπατημένη θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε. Τα δομικά θέματα που προέκυψαν από τις καλοκαιρινές προσθαφαιρέσεις, διογκώθηκαν από τα προβλήματα που βγήκαν στην πορεία και φυσικά είχαν σοβαρό αντίκτυπο τόσο στα αποτελέσματα όσο και στην εικόνα των ερυθρόλευκων στο παρκέ. Η επιθετική δυσλειτουργία σε πολλά παιχνίδια, η έλλειψη λύσεων στις πιο κομβικές θέσεις και φυσικά η μη δικαίωση κάποιων επιλογών έφεραν τον Ολυμπιακό σε κίνδυνο εκτροχιασμού, όμως όπως αναφέρει ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα για κάθε δράση υπάρχει και ίση αντίδραση.
Τα ερυθρόλευκα αντανακλαστικά λειτούργησαν, οι διορθωτικές κινήσεις έγιναν και σε συνδυασμό με την επιστροφή των τραυματιών έχουν πλέον δημιουργήσει μια εντελώς καινούργια κατάσταση, κομματάκι ξένη με τα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Η ασυνήθιστη διεύρυνση του ρόστερ σε μια ομάδα που είχε μάθει να λειτουργεί με πολύ συγκεκριμένα σημεία αναφοράς στο παιχνίδι της, δημιουργεί την ανάγκη επί μέρους αποφάσεων, ανακατατάξεων, αναγκαίων αποκλεισμών και τέλος πάντων μιας αναδιανομής των ρόλων εν μέσω φουλ αγωνιστικής δράσης. Αυτή είναι, όμως, η κατάσταση και ο Ολυμπιακός καλείται να βρει λύσεις, όχι δικαιολογίες.
Η επιστροφή του Ουίλιαμς – Γκος, ο οποίος ήταν εξαιρετικός στο χθεσινό παιχνίδι, και η είσοδος του Μήτρου – Λονγκ είναι βέβαιο ότι θα δώσουν νέα πνοή στην στείρα εδώ και έναν μήνα ερυθρόλευκη περιφέρεια. Επιπλέον η παρουσία τους προσφέρει στον Τόμας Ουόκαπ το περιθώριο να επαναπροσεγγίσει τον εαυτό του και κυρίως να εστιάσει στα πράγματα που ξέρει να κάνει καλά. Ο Τεξανός υποχρεούται από το ξεκίνημα της χρονιάς να κουβαλάει σχεδόν μόνος του οργανωτικά μια ομάδα τόσο υψηλών απαιτήσεων, ενσαρκώνοντας έναν ρόλο που ουδέποτε διεκδίκησε. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό νέο η παρουσία δύο γκαρντ δίπλα του, ικανών ν’ απορροφήσουν μέρος των ευθυνών και των αρμοδιοτήτων του.
Η ολική επαναφορά του ΜακΚίσικ -εφόσον φυσικά επιβεβαιωθεί με συνέπεια μετά την πρώτο δείγμα της Γαλλίας- συνιστά μια ακόμα καινούργια συνθήκη. Ο Αμερικανός αποτέλεσε βασικό πυλώνα του ερυθρόλευκου οικοδομήματος και εφόσον βρεθεί στην επιθυμητή αγωνιστική κατάσταση, τότε μοιραία αποκτά προβάδισμα στο ροτέισον έναντι του Ίγκνας Μπραζντέικις. Σε κάθε περίπτωση και για να μην είμαστε απόλυτοι, καθώς η σεζόν είναι μεγάλη, η κανονικότητα του Σακ αποτελεί μια σπουδαία προσθήκη στο οπλοστάσιο του Γιώργου Μπαρτζώκας, ο οποίος πορεύτηκε όλο αυτό το διάστημα χωρίς έναν από τους αγαπημένους του παίκτες.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην περίπτωση του Φίλιπ Πετρούσεφ, ο οποίος έδειξε με το καλημέρα να ταιριάζει στο ερυθρόλευκο παζλ και όπως είναι λογικό η παρουσία του εκτοπίζει τον Λουκ Σίκμα από το κάδρο. Η αλήθεια είναι ότι ο Αμερικανός παρά την αναμφίβολη ποιότητά του δεν έχει καταφέρει να μπει στο κλίμα του αδυσώπητου πρωταθλητισμού που εκφράζει ο Ολυμπιακός, είναι αρκετά βαρύς και γενικότερα δυσκολεύεται να ακολουθήσει τους ρυθμούς της συγκεκριμένης ομάδας. Η αντικατάσταση του από τον Σέρβο στις εγχώριες διοργανώσεις τον περιορίζει σε ρόλο πέμπτου ψηλού στην Ευρωλίγκα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Ολυμπιακός ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη νέα χρονιά με μια πρωτοεμφανιζόμενη εκδοχή που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πιο γεμάτη, πιο ανθεκτική στα καθημερινά μικροπροβλήματα και σίγουρα πιο ταλαντούχα. Το 8-8 δεν είναι σε καμία περίπτωση το ρεκόρ που θα ήθελε, όμως μέσα στην πίεση για νίκες που επιβάλλει, λειτουργεί και τρόπον τινά απελευθερωτικά, αφού τον απαγκιστρώνει από την όποια σύνδεση με το πέρυσι και τον αφήνει να χαράξει τον δρόμο του. Ως μια καλή και σκληρή ομάδα, με σοβαρές ικανότητες κι έναν κορυφαίο προπονητή στην άκρη του πάγκου της, διατεθειμένη να παλέψει για τα όνειρά της, διατηρώντας τα πόδια της στο έδαφος. Που σε μια περίοδο βαθιάς αξιακής κρίσης για το σύλλογο, συνεχίζει να λειτουργεί τιμώντας τις καταβολές του…