Του Νίκου Μαστρογιαννόπουλου/ info@eurohoops.net
Ο Σέιν Λάρκιν ξεφυλλίζει το άλμπουμ της καριέρας του μέσω της επίσημης σελίδας της Ευρωλίγκας και υπογραμμίζει τις σημαντικότερες στιγμές του, που τον έκαναν τον παίκτη που είναι σήμερα.
Το ταξίδι του στην Ευρωλίγκα ξεκίνησε τη σεζόν 2016-17 με τη φανέλα της Μπασκόνια και για έναν περίεργο λόγο που ακόμη δεν μπορεί να καταλάβει, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε το ντεμπούτο του να είναι κόντρα στην Εφές.
Εκείνο το βράδυ του Οκτωβρίου (14/10/2016) ο Λάρκιν έβαλε 9 πόντους, μοίρασε 5 ασίστ και μάζεψε 4 ριμπάουντ στη νίκη των Βάσκων με 85-84.
“Ήταν μία αν μη τι άλλο ωραία πρεμιέρα για εμένα. Ναι, ήμουν νευρικός, απλά δεν ήξερα τι να περιμένω. Μπαίνεις σε ένα τέτοιο ματς και αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο απ’ αυτό που πίστευα ότι ήταν ή είχα στο μυαλό μου. Εκείνο το παιχνίδι ήταν μια αφύπνιση για εμένα, για το τι θα ερχόταν μετέπειτα“.
Μετά από τη σεζόν που πέρασε στο ΝΒΑ, επέστρεψε και πάλι στην Ευρώπη, αυτή τη φορά όμως για χάρη της Εφές. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ μία χρονιά αργότερα, την συγκλονιστική εμφάνισή του με τους 49 πόντους κόντρα στην Μπάγερν.
“Θυμάμαι εκείνο το σουτ. Έτρεξα πίσω και έβλεπα τους πάντες ενθουσιασμένους, έτοιμοι να πανηγυρίσουν. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας μου. Το να βλέπω όλους τους συμπαίκτες μου χαρούμενους, να πανηγυρίζουν σαν να το πέτυχαν οι ίδιοι κι όχι εγώ, ήταν μία υπέροχη στιγμή”.
Ο Σέιν Λάρκιν έπαιξε σημαντικό ρόλο στον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της Εφές υπό τις οδηγίες του Εργκίν Αταμάν: “Τότε υπήρχαν τόσα πολλά συναισθήματα και εικόνες που περνούσαν από το μυαλό μου. Τί συνέβη τελικά; Τα καταφέραμε; Σκέφτομαι όσα είχαμε περάσει σαν ομάδα αλλά και ατομικά για να φτάσουμε εκεί. Ήταν κάτι το εκπληκτικό. Θέσαμε έναν στόχο και το καταφέραμε. Αυτή η εικόνα έχει όλα τα συναισθήματά μου μαζεμένα“.
Όσο για το back to back τίτλο της Ευρωλίγκας: “Όλοι έλεγαν πως δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε στο Final Four. Έλεγαν ότι ξοφλήσαμε! Μόλις σηκώσαμε το τρόπαιο, το δεύτερο τρόπαιο στα χέρια μας, τους κοιτούσα κι απλά σκεφτόμουν. ‘Τί έχουν να μας πουν τώρα’. Ήταν μία στιγμή που θα θυμάμαι για το υπόλοιπο της ζωής μου”.