Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Κι αν οι σημαντικές απουσίες της Ρεάλ θα μπορούσαν να προσφέρουν μια αίσθηση αισιοδοξίας, οι δικές του την έσβηναν. Βλέπετε, μεταξύ των δυο φιναλίστ της περασμένης σεζόν υπάρχει μια ακόμα ειδοποιός διαφορά, πέρα από τις πάγιες που αφορούν στο γενικότερο στάτους τους, την οικονομική τους επιφάνεια κλπ.
Οι Μαδριλένοι όχι απλώς διατήρησαν αναλλοίωτο το περσινό τους ρόστερ, προστατεύοντας την ομοιογένεια και τη συνοχή που τους έφτασε μέχρι το πρώτο σκαλί του βάθρου, αλλά ενίσχυσαν τα στοιχεία αυτά επαναφέροντας στις τάξεις τους έναν ελίτ γκαρντ που γνωρίζει την ομάδα σαν την παλάμη του. Ως εκ τούτου τους είναι πολύ πιο εύκολο να απορροφήσουν τραυματισμούς και απουσίες χωρίς να επηρεαστούν τουλάχιστον οι βασικές αρχές του παιχνίδιού τους.
Αντίθετα, οι “ερυθρόλευκοι”, έχουν υποχρεωθεί σε τόσες αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό τους από το καλοκαίρι και μετά, που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν αναγνωρίζεται καν στο παρκέ η αγωνιστική τους ταυτότητα. Οι συνεχείς μεταλλάξεις -άλλες λόγω αποχωρήσεων, άλλες λόγω τραυματισμών και άλλες λόγω διορθωτικών κινήσεων- έχουν επηρεάσει φυσικά και τους παίκτες του σταθερού κορμού, οι οποίοι έχουν βγει από το ασφαλές περιβάλλον των συνεργασιών που είχαν συνηθίσει μέσα στο παρκέ. Η διαδικασία προσαρμογής, συνεννόησης και χτισίματος ενός κώδικα επικοινωνίας με τους νέους συμπαίκτες τους μοιάζει ατέρμονη και ως εκ τούτου ο Ολυμπιακός, όπως εύστοχα σχολίασε ο προπονητής του στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς, δεν έχει ακόμα καταφέρει να μάθει το ταβάνι του.
Το παράδειγμα του πρώτου μέρους στο Wizink Center ήταν το πλέον χαρακτηριστικό, αφού μόνο από τις φανέλες μπορούσε να καταλάβει κανείς ποια ήταν η ομάδα που υπέφερε από τον οίστρο των γηπεδούχων, οποίοι στα προπονητικά τους διπλά σίγουρα συναντούν μεγαλύτερη αντίσταση. Ένας ακραία παθητικός Ολυμπιακός, χωρίς δείγμα παλμού και σφυγμού, περιφερόταν στο γήπεδο διεκπαιρεωτικά, σαν τον “βυσματία” δημόσιο υπάλληλο που απλώς περιμένει να περάσει η ώρα για να πάει σπίτι του. Με δυο νέα πρόσωπα στην αρχική του πεντάδα (Πετρούσεφ, Μπραζντέικις), αλλά και με τους Πίτερς, Ουόκαπ και κυρίως Κάνααν να πελαγοδρομούν απέναντι στον υπερηχητικό Καμπάτσο που τους περνούσε σαν κώνους κι αν δεν τελείωνε μόνος του τις φάσεις, έσπαγε την μπάλα στην περιφέρεια, όπου εκτελούσαν ανενόχλητοι οι Ντεκ, Μούσα και Χεζόνια.
Η είσοδος του ήρεμου και συγκεντρωμένου Παπανικολάου, η σταδιακή άνοδος του Σίκμα και η ενέργεια που έφερε ο Μήτρου-Λονγκ άρχισαν να περιορίζουν την απελπισία. Το σοκαριστικό 30-13 της πρώτης περιόδου, έδωσε τη θέση του στο πιο… ανθρώπινο 22-17 της δεύτερης, όμως το κοντέρ του ημιχρόνου έγραφε “Ρεάλ – Ολυμπιακός 52-30” και η απειλή ενός ιστορικού διασυρμού παρέμενε ολοζώντανη. Οι “ερυθρόλευκοι” κατέγραφαν τραγικά ποσοστά ευστοχίας και αμυντικής αναποτελεσματικότητας, μα πάνω απ’ όλα ήταν αγνώριστοι ως προς την πνευματική τους κατάσταση.
Οι αρχηγοί, όμως, για κάποιον λόγο υπάρχουν και ο Ολυμπιακός έχει την τύχη να έχει για δικό του έναν άνθρωπο που σχεδόν σε όλη του την καριέρα -από τον τελικό της Πόλης μόλις στα 22 του χρόνια, μέχρι και τώρα που πάτησε στα 34- εμφανίζεται στα πολύ δύσκολα, εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Και παρότι ουδέποτε υπήρξε ο πιο ταλαντούχος παίκτης της Ευρώπης ή ο πιο σταθερός σκόρερ, παρότι περνάει συχνά περνάει τα δικά του σκοτάδια ως ιδιαίτερα συναιασθηματικός άνθρωπος, το θεώρημα που συνδέει τη σχέση του με την ομάδα είναι απλό και απαράβατο: Καλός Παπανικολάου = Καλός Ολυμπιακός. No matter what.
Το τρίποντο κρεσέντο του που έκανε ακόμα και τους Μαδριλένους φιλάθλους να τρίβουν τα μάτια τους, αλλά και το συμμάζεμα που προκάλεσε γενικότερη η παρουσία του, δεν περιόρισαν απλώς την ήττα, ούτε έσωσαν απλώς την αξιοπρέπεια των Πειραιωτών. Τους έφεραν μια-δυο φάσεις απόσταση από την “Τέλεια Ληστεία”.
Άλλωστε τα γυρίσματα της σειράς που σάρωσε τον κόσμο πραγματοποιήθηκαν λίγο πιο πέρα από το “σπίτι” της Ρεάλ. Τελικά οι παίκτες του Τσους Ματέο κράτησαν τη νίκη, όμως οι αντίπαλοι τους απέδειξαν (κυρίως στους εαυτούς τους) ότι η φλόγα τους καίει. Κι αν οι συγκυρίες τους κάνουν για λίγο τη χάρη και τους αφήσουν ήσυχους, τότε πολλά αναπάντεχα μπορεί να συμβούν. Οι ίδιοι, πάντως, δεν χάνουν την αισιοδοξία τους, όπως μπορείτε να διαπιστώνεται κι από τα όσα είπε στο Eurohoops ο Τόμας Ουόκαπ.
ΡΑΪΤ…OUT OF THE BOX
Ο τραυματισμός του Νίκολα Μιλουτίνοφ που θα τον οδηγήσει στο χειρουργείο και θα τον κρατήσει έκτος δράσης σίγουρα για δύο μήνες υποχρέωσε τον Γιώργο Μπαρτζώκα να προχωρήσει σε ακόμα μια προσθήκη στο ευρύ κοινό. Άλλωστε τα κρίσιμα παιχνίδια που ακολουθούν για την Euroleague, καθώς και ο στόχος του Κυπέλλου (με τρία ματς σε τρεις μέρες), επιβάλλουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πληρότητα. Μιλάμε ουσιαστικά για τους δύο από τους τρεις βασικούς στόχους της χρονιάς και πλήγματα τέτοιου μεγέθους δεν καλύπτονται εκ των έσω.
Ο Μόουζες Ράιτ δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό, καθώς δεν πέρασε πολύς καιρός που βρίσκεται στην Ευρώπη. Οι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακές εμφανίσεις του στην Τουρκία άρχισαν να τον βάζουν στις λίστες ομάδων της Euroleague, η Βαλένθια εξέφρασε έντονο ενδιαφέρον να τον αποκτήσει, αλλά ο Ολυμπιακός δεν το διαπραγματεύτηκε. Άλλωστε, με την εικόνα της αγοράς τη δεδομένη στιγμή ήταν ο ένας από τους μόλις δύο παίκτες με τους οποίους ασχολήθηκαν σοβαρά οι άνθρωποι του.
Τι φέρνει, όμως, ο 25χρονος Αμερικανός στους “ερυθρόλευκους”; ‘Η για να το θέσουμε πιο σωστά, τι ελπίζουν στον Πειραιά ότι θα φέρει καθώς θα είναι η πρώτη του απόπειρα σε αυτό επίπεδο;
Το κύριο γνώρισμα του, είναι ότι πρόκειται για παίκτη με επιθετικά χαρίσματα. Ο Ράιτ έχει την ικανότητα να βάζει την μπάλα στο καλάθι με διάφορους τρόπους και κυρίως με έναν που θεωρητικά λείπει από τους ερυθρόλευκους: Το 1 vs 1. Από κει και πέρα μπορεί να σκοράρει κοντά στο στεφάνι, να ποστάρει στις αλλαγές, ενώ διαθέτει σουτ μέσης απόστασης. Στις μέρες μας οι περισσότερες ομάδες της Euroloeague δεν συνηθίζουν να αμύνονται με βοήθειες και η ικανότητα του στο isolation θα μπορούσε να δημιουργήσει ευνοϊκά ρήγματα, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους ερυθρόλευκους γκαρντ.
Παίζει με μεγάλη ενέργεια και του αρέσει να διασκεδάζει το παιχνίδι. Δεν ξεχωρίζει για τα αμυντικά του χαρίσματα, όμως έχει αυξημένο το στοιχείο της επικοινωνίας. Μιλάει συνέχεια με τους συμπαίκτες του στην άμυνα κι αυτό μπορεί να του φανεί πολύ χρήσιμο στον Ολυμπιακό.
Πρόκειται για μια κάπως αντισυμβατική κίνηση, ειδικά αναλογιστούμε τι τύπου ψηλό έρχεται να αντικαταστήσει. Βέβαια, από το να διάλεγαν οι “ερυθρόλευκοι” έναν average «βαρετό» ψηλό που θα έδινε κάποια στάνταρ στοιχεία, αλλά μέχρι εκεί, ίσως και να έκαναν καλά που «έπαιξαν» αυτό το διαφορετικό χαρτί…
Photo Credit Eurokinissi