Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Στρέφοντας το βλέμμα προς τα πίσω ο Γιώργος Πρίντεζης θα διαπιστώσει ότι έφτασε έτη φωτός πιο μακριά από όπου θα τολμούσε να καλπάσει η ατρόμητη νεανική του φαντασία. Κι αν επέστρεφε στο παιδικό του δωμάτιο, θα μπορούσε να πιάσει εκείνον τον αδύνατο πιτσιρικά που κρατούσε τεντωμένο το ερυθρόλευκο κασκόλ και να τον κοιτάξει άφοβα στα μάτια, ξέροντας ότι όχι μόνο δεν του πρόδωσε τα όνειρα, αλλά τα ‘κανε να μοιάζουν φειδωλά σε σχέση με όσα του επιφύλαξε τελικά η πραγματικότητα.
Διότι το κασκόλ που σήκωνε τότε για να εκφράσει τα αισθήματά του για τον Ολυμπιακό, έδωσε τη θέση του σε μια φανέλα-σύμβολο που σηκώνει τώρα ο Ολυμπιακός για να εκφράσει τα αισθήματά του προς εκείνον. Για να μην ξεχάσει ποτέ κανείς τις ανεπανάληπτες στιγμές που πρόσφερε στο σύλλογο, το μπόι που του πρόσθεσε, την αφοσίωση που του έδειξε.
Ο Γιώργος Πρίντεζης δέθηκε για 20 χρόνια στο ερυθρόλευκο κατάρτι και ταξίδεψε σε κάθε θάλασσα, με κάθε καιρό. Είδε καταιγίδες και φουρτούνες, αλλά και τις πιο μεγάλες ξαστεριές, μέχρι που… καπετάνιος πια, έριξε άγκυρα, χορτασμένος και γεμάτος. Έχοντας γίνει θρύλος και πρότυπο και συνώνυμο του Ολυμπιακού. Έχοντας δώσει τα πάντα, αλλά και έχοντας απολαύσει τα σπουδαιότερα δώρα που μπορεί να προσφέρει ένα κλαμπ σε παίκτη του: Εμπιστοσύνη και σεβασμό.
Στον επαγγελματικό αθλητισμό του σήμερα, οι ομάδες τείνουν να απομακρύνονται από το συναίσθημα, που αποτελεί τον πυρήνα της ύπαρξής τους. Αντιπαραβάλλουν κέρδος, σκοπιμότητα, γρήγορη κι αγορασμένη επιτυχία, επικοινωνιακά κίνητρα και σε αυτά δεν βρίσκει έδαφος να τρυπώσει η ψυχή. Στο Φάληρο, όμως, λες και φυσάει άλλος άνεμος που φέρνει μαζί του όλα εκείνα τα διαχρονικά μυστικά για την αξία των ανθρωπίνων σχέσεων. Εκείνων που μπορεί να ξεκινούν με μια χειραψία και μια στημένη φωτογραφία, αλλά θεριεύουν με τον χρόνο κι εξελίσσονται σε φιλίες ζωής, σε σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης, σε δεσμούς αίματος. Και καταγράφουν διαδρομές, τόσο μακρινές, που δεν μπορείς να τις κάνεις με ευκαιριακούς μεταφορείς, αλλά μόνο με συνοδοιπόρους…
Σαν τον Βασίλη και τον Γιώργο που σφράγισαν μια ολόκληρη και ολόχρυση εποχή, σαν τον Κώστα που ανδρώθηκε δίπλα τους, παρέλαβε την σκυτάλη κι αργότερα θα τους “συναντήσει” στην οροφή του ΣΕΦ. Σαν τον άλλον Κώστα, που μπορεί τώρα, στα μπασκετικά… στερνά του να απαρνήθηκε τη θέση στο ερυθρόλευκο πάνθεον, αλλά το έντονο αποτύπωμα του -και να θέλει- δεν γίνεται να σβηστεί.
Σαν τα παιδιά της τελευταίας έκδοσης, που βρέθηκαν στον Πειραιά χωρίς να τους να τους συνοδεύουν σπάνιες περγαμηνές, αστείρευτο ταλέντο κι εκτυφλωτική λάμψη, αλλά κάτι στο DNA τους ήρθε και ακούμπησε στο DNA της ομάδας, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό ψηφιδωτό. Παίκτες όπως ο “Θωμάς”, ο “Σακ” κι ο “Μους”, ο “Αλέκος” κι ο “Λάρι” ταυτίστηκαν με τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του χωρίς να κριθούν ποτέ με γνώμονα τις ατομικές τους επιδόσεις. Εκείνο που μέτρησε στις περιπτώσεις τους είναι ότι μέσα σ’ ένα κλίμα, στο οποίο το “εγώ” έμπαινε μόνιμα κάτω από το “εμείς” δημιούργησαν έναν Ολυμπιακό ισχυρό, μαχητή και νικητή, βγαλμένο από τα πιο αρχέγονα ένστικτά του.
Σαν τον Σάσα, φυσικά, που αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της εν λόγω προσέγγισης, καθώς ήρθε στον Ολυμπιακό δειλά και καχύποπτα, έγινε ο κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης κι έφυγε για το όνειρο του ΝΒΑ με τις ευχές της ομάδας να τον συνοδεύουν. Ξέροντας ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στη σχέση του μαζί της κι ότι η πόρτα της θα τον περιμένει ορθάνοιχτη πίσω, για να ξαναπιάσει το τιμόνι και να τελειώσει ό,τι έμεινε στη μέση…
Γιατί σε πείσμα των καιρών και χάρη στη γενικότερη στάση ζωής των προέδρων του, αν θέλετε, ο μπασκετικός Ολυμπιακός λειτουργεί με πραγματικούς όρους οικογένειας. Όπως ένας γονιός παίρνει το παιδί του από το χέρι, του συστήνει τη ζωή, το ενθαρρύνει να προσπαθεί, να κάνει λάθη, να μαθαίνει από αυτά, είναι δίπλα του, το στηρίζει και κάνει υπομονή, μέχρι τη στιγμή που ανθίζει. Μέχρι τη στιγμή της επιτυχίας. Ή ακόμα πιο σπουδαίο: τη στιγμή της αποτυχίας.
Και είναι αλήθεια -χωρίς φυσικά να κατακρίνεται καμία τακτική, αφού όλες προσβλέπουν στο βέλτιστο αποτέλεσμα- ότι η συγκεκριμένη φιλοσοφία που έχει τις ρίζες της στη σημασία της αγέλης, παραβλέποντας ακόμα και τις ατομικές αδυναμίες, φτιάχνει ομάδες διαφορετικής ποιότητας. Που αντέχουν περισσότερο στις μνήμες και πιάνουν μεγαλύτερο χώρο στις καρδιές.