Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Στο δίλημμα Μπαρτσελόνα ή Μονακό με μειονέκτημα έδρας, βλέπετε, καμία επιλογή δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα πιο ελκυστική από την άλλη, κατά συνέπεια δεν είχε και ιδιαίτερο νόημα για τον Ολυμπιακό και τη Φενέρ να “χτυπηθούν” μέχρις εσχάτων για το αποτέλεσμα. Τουλάχιστον θα μαθαίναμε τα δύο πρώτα κανονικά ζευγάρια της προημιτελικής φάσης καθώς η διαδικασία των play-in αναγκάζουν τους δύο πρώτους (Ρεάλ και Παναθηναϊκό) να περιμένουν για τον αντίπαλό τους.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που το όποιο αποτέλεσμα δεν θα επηρέαζε θετικά ή αρνητικά το μέλλον των δύο ομάδων, αλλά μόνο τη διαδρομή τους με προορισμό το Βερολίνο, το μεγαλύτερο διακύβευμα ήταν η φρόνιμη διαχείριση των παικτών και η αποφυγή απρόοπτων, λίγο πριν η ευρωπαϊκή σεζόν αρχίζει να κορυφώνεται. Έχοντας περάσει από μια μακρά κι επίπονη διαδικασία, όσες ομάδες συνεχίζουν, θέλουν να παρουσιαστούν όσο το δυνατόν πιο γεμάτες, ενόψει της ακόμη πιο απαιτητικής συνέχειας. Η Φενέρ ταξίδεψε στην Ελλάδα χωρίς τον Μότλεϊ, ενώ ο Ολυμπιακός συμπεριέλαβε τον Μιλουτίνοφ στην 12άδα για πρώτη φορά μετά τον σοβαρό τραυματισμό του, όχι, όμως και τον Πετρούσεφ.
Σε αυτό το επίπεδο, πάντως, είναι κάπως δύσκολο να γίνεις κάτι άλλο απ’ αυτό που είσαι κι έτσι, οι δύο ομάδες που έχουν μάθει να αναπνέουν μέσα στην ακραία ανταγωνιστικότητα του πρωταθλητισμού, βρήκαν τα κίνητρα και την απαραίτητη ώθηση, ώστε να προσφέρουν ένα συναρπαστικό μπρα ντε φερ. Από τη μία οι “ερυθρόλευκοι” που ήθελαν να ευχαριστήσουν το ενθουσιώδες κοινό τους και από την άλλη το σύνολο του Σάρας, που αφενός ήθελε να επιστρέψει σε θετικό mood μετά τις δύο εντός έδρας ήττες από την Εφές, αφετέρου μάλλον προτιμούσε πιο συνειδητά να αντιμετωπίσει τους μπλαουγκράνα στα play-off. Και παρότι το ματς δεν διεκδίκησε δάφνες ποιότητας, είχε χαρακτήρα αληθινού ντέρμπι κι έφτασε να κριθεί στο έξτρα πεντάλεπτο.
Το νωθρό ξεκίνημα των γηπεδούχων που επέτρεψε στη Φενέρ να προηγηθεί με 11-2 έδωσε τροφή για κακόβουλα σχόλια στα σόσιαλ, όμως ο Αϊζάια Κάνααν ανάγκασε γρήγορα τους βιαστικούς να…σβήνουν. Με 4/5 τρίποντα στην πρώτη περίοδο έφερε το ματς στα ίσα και λίγο αργότερα ήρθε το πρώτο ερυθρόλευκο προσπέρασμα. Ο Σίκμα έκανε από νωρίς αισθητή την παρουσία του παίρνοντας τη θέση του αγνώριστου Πίτερς, ο Σακ έδωσε λύσεις και το ημίχρονο έκλεισε με ερυθρόλευκο προβάδισμα και τη γλυκιά γεύση της επιστροφής του Νίκολα Μιλουτίνοφ, ο οποίος στο πεντάλεπτο που αγωνίστηκε άφησε ενθαρρυντικές εντυπώσεις.
Το παιχνίδι παρέμεινε κλειστό και στην επανάληψη, η Φενέρ φαινόταν κατά διαστήματα να πατάει καλύτερα και το… Μόντε Κάρλο άρχισε να ξεπροβάλει στον ερυθρόλευκο ορίζοντα. Για κάμποση ώρα στο τελευταίο δεκάλεπτο και την παράταση, ο Ολυμπιακός πατούσε με το ένα πόδι στο «Γκαστόν Μεντεσίν» και με το άλλο στο «Παλάου Μπλαουγκράνα». Τελικά, ο Κάνααν το πήρε δικαιωματικά πάνω του και ως άλλος Κολόμβος έδειξε…Κολόμβο. Από τη Βαρκελώνη, στην οποία δεσπόζει το άγαλμα του μεγάλου θαλασσοπόρου, λοιπόν, θα επιχειρήσει να σαλπάρει το πλήρωμα του Γιώργου Μπαρτζώκα, με προορισμό το Βερολίνο κι ένα σπουδαίο επίτευγμα: Την τρίτη συνεχόμενη παρουσία του Ολυμπιακού σε Final Four, για πρώτη φορά στην ιστορία του.
ΤΩΡΑ Η ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
Εκεί, θα τον περιμένει, μια ομάδα ισχυρή, ποιοτική και γεμάτη, αλλά όχι άτρωτη. Η Μπάρτσα του clutch Λαπροβίτολα, και του αειθαλή Βέσελι, των χαρισματικών Πάρκερ, Σατοράνσκι, Αμπρίνες, του αμφιλεγόμενου αλλά υπερταλαντούχου Ερνανγκόμεθ κι εσχάτως του μοναδικού Ρίκι Ρούμπιο, αλλά και του πρωτάρη Γκριμάου, μπορεί να μην τρομοκρατεί τους αντιπάλους με την όψη της, αλλά συνήθως βρίσκει τον τρόπο να παίρνει αυτό που θέλει. Σε μια σεζόν χωρίς βαρυσήμαντες εξαγγελίες και μεγαλεπήβολους στόχους κατάφερε να πάρει με σχετική άνεση το πλεονέκτημα έδρας και επαναφέροντας προ διμήνου στη δράση τον 33χρονο γκαρντ με την τεράστια καριέρα στο ΝΒΑ, να μοιάζει πλέον ικανή για όλα.
Κέρδισε δύο φορές τους Πειραιώτες στη #RS, κάτι που μαρτυράει τη δυσκολία του εγχειρήματος, αλλά εδώ που τα λέμε τι σχέση έχει ο Ολυμπιακός του Οκτωβρίου (χωρίς Γκος και τις τρεις προσθήκες) με τον σημερινό; Για τους Καταλανούς, αντίθετα, εκείνο ήταν το καλύτερο τους διάστημα, αφού μπήκαν στη διοργάνωση με έξι νίκες στις πρώτες επτά αγωνιστικές.
Ακόμα κι από τη δεύτερη συνάντηση των δύο ομάδων τον Γενάρη στη Βαρκελώνη, κύλησε για αμφότερες μπόλικο νερό στο μύλο. Οι Πειραιώτες, μετά από εκείνη την επίπονη διαβολοβδομάδα επί ισπανικού εδάφους (είχαν χάσει και από την Μπασκόνια), γύρισαν το διακόπτη και κατέγραψαν ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ με 12 νίκες και μόλις δύο ήττες μέχρι τον τερματισμό.
Με λίγα λόγια, σημασία στα play off έχει μόνο η τρέχουσα κατάσταση της κάθε ομάδας κι όχι τα γεγονότα προ δύο ή τεσσάρων μηνών. Αυτά, επηρέασαν την κατάταξη και έκριναν το αβαντάζ έδρας αλλά από εδώ και πέρα δεν παίζουν κανένα ρόλο. Οι πιο έτοιμοι, οι πιο σκληροί και οι πνευματικά δυνατότεροι θα δώσουν ραντεβού στο Βερολίνο, είτε έφτασαν εδώ πρώτοι, είτε δέκατοι…
Κι ο Ολυμπιακός, συμπαγής σαν κράμα του πιο ανθεκτικού μετάλλου κι ανήμπορος να απαρνηθεί τη φύση του, σηκώνει άγκυρες για μια ακόμα υπέρβαση. Από εκείνες εξιτάρουν την καρδιά του και χαρακτηρίζουν την πορεία του στο χρόνο. Με γερό τιμόνι, ανοιχτά πανιά και άσβεστο πόθο για νέες περιπέτειες. Άλλωστε, η θάλασσά μισεί τους δειλούς, αλλά γίνεται «συνένοχος» όσων δεν αντέχουν να μένουν μέσα στα όριά τους…