Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Εκατόν ενενήντα μέρες ήταν, πάει πέρασαν κι αυτές. Έξι μήνες και επτά ημέρες μετά το πρώτο τζάμπολ της 24ης έκδοσης της Ευρωλίγκας και το πρώτο (χρονοβόρο) μέρος της διοργάνωσης, ολοκληρώθηκε. “Ο γέγονε, γέγονε;” Όχι ακριβώς καθώς τα αποτελέσματα των 18 ομάδων καθόρισαν και το ευρωπαϊκό τους μέλλον ή έστω τη σκοπιά από την οποία το ατενίζουν σε αυτό το κρίσιμο χρονικά σημείο.
Πολλές διαφορετικές συζητήσεις μπορεί να ανοίξει ή και να σηματοδοτήσει η συμπλήρωση ενός κύκλου και το “ξημέρωμα” μιας άλλης μέρας. Μία από αυτές έχει να κάνει με την ανθεκτικότητα σε σύνολα και πρόσωπα. Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα ήταν εκείνος που άντεξε στους κραδασμούς και τις αμφιβολίες της νιότης του, ανταποκρινόμενος ίσως και περισσότερο του αναμενομένου στο πρώτο αυτό κομμάτι της χρονιάς.
Με το ΟΑΚΑ να θυμίζει πραγματικό “κάστρο” στο δεύτερο γύρο ειδικά (έκλεισε την κανονική διάρκεια με 9 σερί νίκες στο σπίτι του), οι “πράσινοι” ανέβηκαν 12 ολόκληρες νίκες σε σύγκριση με την προηγούμενη συγκομιδή τους και αυτές ήταν ικανές για να τερματίσουν στη δεύτερη θέση της κατάταξης.
Κατά τρόπον τινά και ο “αιώνιος” αντίπαλός του ήταν ανθεκτικός. Παρά τις αναποδιές και τα συνεχή και σοβαρά προβλήματα τραυματισμών που ανάγκασαν το Γιώργο Μπαρτζώκα να “πειραματιστεί” με τα κομμάτια του παζλ, οι “ερυθρόλευκοι” άντεξαν, έκαναν την αντεπίθεσή τους και έκλεισαν για τρίτη συνεχόμενη φορά θέση στα playoffs.
Η αφορμή ωστόσο για τις αράδες αυτές ήταν οι πρωταγωνιστές. Εκείνοι που δεν απουσίασαν από κανένα παιχνίδι της ομάδας τους και ολοκλήρωσαν τη regular season με 34/34 αγώνες. Τριάντα ήταν στο σύνολο αυτοί και οι πέντε φορούν είτε το “δαφνοστεφανομένο” είτε το “τριφύλλι” στο πέτο.
Οι Iron Men
“Παίζουν 80-90 ματς. Έπειτα πολλοί από αυτούς πηγαίνουν να παίξουν στις Εθνικές τους ομάδες. Οι Ομοσπονδίες θέλουν το χώρο τους, τα εθνικά πρωταθλήματα το ίδιο, όπως και η Ευρωλίγκα. Αν όλοι θέλουν το χώρο τους, αυτοί που δεν έχουν καθόλου είναι τελικά οι παίκτες.” Λόγια του Ετόρε Μεσίνα αυτά.
Το πιεσμένο αγωνιστικό καλεντάρι αλλά και η τάση να “μπουκώνει” όλο και περισσότερο μια σεζόν με έξτρα αγώνες, έχουν διαφοροποιήσει εν πολλοίς τον τρόπο λειτουργίας, προπόνησης, σύνθεσης των αγωνιστικών τμημάτων. Το βεβαρυμμένο πρόγραμμα φέρνει συχνά και απουσίες, γεμάτα μουτζούρες injury reports. Το σώμα αντιδρά, φωνάζει.
Υπάρχουν κι αυτοί όμως που είτε δεν “νιώθουν” είτε δεν τους επιτρέπεται – μέσα σε εισαγωγικά – να νιώσουν. Παρόντες σε κάθε ματς της ομάδας τους ακόμα κι αν χρειάστηκε να σφίξουν τα δόντια όπως ο Γκιργκόνις στο Μονακό (άλλο που καθόρισε το τεράστιο διπλό με τη βόμβα του) και ο Παπανικολάου στο Κάουνας. Έχουν το απόλυτο και συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Ζαλγκίρις: Μπιρούτις, Έβανς, Χέιζ, Ουλανόβας (4)
Παναθηναϊκός: Γκραντ, Γκριγκόνις, Λεσόρ (3)
Μονακό: Μοτιεγιούνας, Μπλοσομγκέϊμ, Τζέιμς (3)
Μπασκόνια: Χάουαρντ, Κότσαρ, ΜακΙντάιρ (3)
Αρμάνι: Χάινς, Φόιγκτμαν, Μέλι (3)
Μπάγερν: Βάιλερ-Μπαμπ, Έντουαρντς (2)
Ολυμπιακός: Παπανικολάου, Κάνααν (2)
Μακάμπι: Κόλσον, Ριβέρο (2)
Μπαρτσελόνα: Σατοράνσκι, Κάλινιτς (2)
Εφές: Λάρκιν, Τόμπσον (2)
Ερ. Αστέρας: Γκιεντράιτις (1)
Βίρτους: Ντάνστον (1)
Άλμπα: Ντέλοου (1)
Φενέρ: Ουίλμπεκιν (1)
Η καταπόνηση είναι δεδομένη ωστόσο σημασία έχει και ο χρόνος που περνάει ο κάθε ένας από αυτούς στο παρκέ. Σέιν Λάρκιν (31:41) και Μάικ Τζέιμς (31:16) παίζουν πάνω από 30′ ενώ ακολουθεί ο Κόντι Μίλερ ΜακΙντάιρ με 29:00. Από κοντά ο Ματίας Λεσόρ (28:50) και ο Τζέριαν Γκραντ (28:44) του Παναθηναϊκού.
Την περσινή χρονιά, το απόλυτο των συμμετοχών (41) είχαν οι Λαρεντζάκης, ΜακΚίσικ, Ουόκαπ από πλευράς Ολυμπιακού. Οι Μπράουν Ντιαλό, Χολ, Οκόμπο και Μοτιεγιούνας (ξανά) της Μονακό δεν έγραψαν απουσία καθώς και ο Μούσα της Ρεάλ. Για την τέταρτη ομάδα του Final Four Μπαρτσελόνα, 39/39 είχαν οι Λαπροβίτολα και Γιοκουμπάιτις.
Διαβάστε επίσης: