Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Εκτός πια κι αν έχουμε συμφωνήσει πώς όλα τέλειωσαν, άρα δεν χρειάζεται να γίνει περαιτέρω προσπάθεια. Εφόσον, όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού τα εισιτήρια για το Βερολίνο παραμένουν ασφράγιστα, τότε ίσως θα ήταν προτιμότερο όλο αυτό το κύμα οργής που κατακλύζει το τα ερυθρόλευκα σωθικά, να μετατραπεί σε συσπείρωση κι αποφασιστικότητα. Να το διαδεχθούν η ψυχραιμία, η ανασύνταξη δυνάμεων και η ετοιμότητα για αντεπίθεση.
Άλλωστε, όσο κι αν οι τελευταίες αποφάσεις των διαιτητών αφήνουν στον ουρανίσκο την πικρή γεύση της αλλοίωσης, θα πρέπει πάντα να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα. Η οποία λέει ότι έπειτα από το αρχικό σοκ, η Μπαρτσελόνα δεν πανικοβλήθηκε, αλλά προσαρμόστηκε, έδειξε υπομονή και αφού πρώτα αντέδρασε σωστά στο game 2 όταν ο Ολυμπιακός πέρασε μπροστά, βρήκε και πάλι το καθαρό μυαλό να επιστρέψει από το ουσιαστικά χαμένο προχθεσινό ματς και στο τέλος να το “κλέψει”. Και τώρα, είναι σειρά των “ερυθρόλευκων” να αντιπαραβάλλουν το δικό τους χαρακτήρα και τη δική τους “refuse to lose” νοοτροπία, ώστε να διεκδικήσουν μέχρι τέλους την πρόκριση.
Τα γεγονότα είναι οι εχθροί της αλήθειας, σημειώνει ο Μιγκέλ Θερβάντες δια στόματος Δον Κιχώτη στο σπουδαιότερο βιβλίο της ισπανικής λογοτεχνίας, όμοιο με εκείνο που καλείται να γράψει στο παρκέ του “Παλάου Μπλαουγκράνα” ο Ολυμπιακός, αν και εφόσον έχει μείνει ζωντανός μετά από την αποψινή τέταρτη μάχη.
Και πράγματι, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ο Σατοράνσκι κράτησε την μπάλα σχεδόν 7” πριν την βάλει στο παρκέ και δώσει στον Λαπροβίτολα την ευκαιρία να στείλει το ματς στην παράταση. Είναι, επίσης, γεγονός ότι φάουλ σαν αυτό που χρέωσε στον Πετρούσεφ σε χρόνο μηδέν ο Ντιφαλά, υπογράφοντας έτσι το καταλανικό μπρέικ στο ΣΕΦ, δεν θα το έδινε ούτε ο… Ναβάρο, που ήξερε να παίρνει τέτοια σφυρίγματα όσο κανείς.
Από την άλλη, υπάρχει και η αλήθεια. Η αλήθεια που λέει, ότι ο Ολυμπιακός θα είχε κερδίσει και δεύτερη φορά την Μπαρτσελόνα αν διατηρούσε την ένταση του πρώτου αγώνα, αν κρατούσε λίγο ακόμα την συγκέντρωσή του στην άμυνα, ή αν είχε διαχειριστεί λίγο καλύτερα τα φάουλ του. H αλήθεια που λέει ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε. Η αλήθεια που λέει ότι εξακολουθεί να μπορεί. Όχι απλά να αντιδράσει και να οδηγήσει την σειρά στο τάι μπρέικ, αλλά να την πάρει κιόλας…
Έστω κι αν το έργο του δυσκόλεψε. Όχι επειδή έγινε το 1-2, αλλά επειδή η αντίπαλός του βρήκε τις απαντήσεις που έψαχνε, ώστε να αλλάξει την μορφολογία στο πεδίο της μάχης. Να το κάνει πιο βατό, πιο επίπεδο και πιο προσβάσιμο. Το ποσοστό της Μπάρτσα στο τρίποντο ανέβηκε από το 32% του πρώτου αγώνα, στο 47,5% στον δεύτερο και στο 44% στον τρίτο. Τα λάθη της μειώθηκαν από τα 19 στον πρώτο, στα 9 και τα 12 (με παράταση) στους δύο επόμενους. Το σύνολο των φάουλ έπεσε από τα 51 του πρώτου αγώνα, στα 35 και τα 38 (με παράταση) στους δύο επόμενους.
Με λίγα λόγια το παιχνίδι μαλάκωσε τόσο όσο χρειάζονταν οι “μπλαουγκράνα” για να νιώσουν λίγο πιο άνετα (είχαν 26 ασίστ στο ΣΕΦ) και να εκμεταλλευτούν λίγο περισσότερο το ταλέντο τους. Και παρότι ο Ολυμπιακός διατήρησε το τέμπο στο αργό επίπεδο που επιθυμεί, τους πρόσφερε μικρές χαραμάδες που τελικά φώτισαν το δρόμο της απόδρασής τους. Μερικά παραπάνω ελεύθερα σουτ στην περιφέρεια (όπως τα δύο του Αμπρίνες που αποδείχτηκαν μοιραία), μερικά παραπάνω ρήγματα στην ρακέτα από τους σταθερά καλούς Ερνανγκόμεθ και Βέσελι και η ζημιά έγινε.
Νίκη με … μισό μηδέν
Στην ουσία μιλάμε για μια πολύ κλειστή και ισορροπημένη σειρά, η οποία όσο προβλέψιμη είναι ως προς τη βασική της πλοκή, άλλο τόσο απρόβλεπτη έχει γίνει ως προς το φινάλε των επεισοδίων της. Η κάθε παραχώρηση, ο κάθε συμβιβασμός και τελικά το κάθε μέτρο που θα κερδίσει η μία ή η άλλη πλευρά στο γήπεδο, μπορεί να αποβεί καθοριστικό. Κι οι Πειραιώτες, για να πάρουν πίσω τα “χαμένα τους εδάφη” πρέπει να εξαντλήσουν το physicality.
Να το ξαναφτάσουν στα ακραία επίπεδα του πρώτου αγώνα, εκεί που η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να ακολουθήσει. Προφανώς και τα ποσοστά τους στην επίθεση χρήζουν βελτίωσης, εννοείται ότι ένα ξέσπασμα του άφαντου εδώ και δύο ματς Κάνααν θα μπορούσε να χαρίσει μια νίκη, όμως το να κριθεί η πρόκριση από την παραγωγικότητα, είναι κάτι που οπωσδήποτε ευνοεί το σύνολο του Γκριμάου.
Όπως και να ‘χει, η σύγκρουση των δύο μπασκετικών κόσμων, εκείνον του… σαλονιού που εκφράζει η Μπαρτσελόνα κι εκείνον του… λιμανιού που εκπροσωπεί ο Ολυμπιακός, δεν φαίνεται να κρύβει άλλα μυστικά. Θα συνεχιστεί με ανοιχτά χαρτιά και αμείωτη ένταση μέχρι ο ένας να επιβληθεί οριστικά του άλλου. Μόνο επιστροφή του Παπανικολάου θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς, αφού η φύση του ερυθρόλευκου αρχηγού ταιριάζει απόλυτα με τις ανάγκες της περίστασης.
Για τους “ερυθρόλευκους” προέχει η επιβίωση. Το επόμενο παιχνίδι. Μια νίκη με μισό – μηδέν και έπαθλο 40 λεπτά ζωής. Ούτε μπορούν, ούτε δικαιούνται να κοιτάξουν πιο μακριά, διότι κινδυνεύουν να χάσουν ακόμα και την ευκαιρία της τελευταίας ζαριάς. Κόντρα σε μια ομάδα, που απαλλαγμένη από το βάρος του “πρέπει” θα έχει την ευκαιρία να παίξει πιο ελεύθερα, καλούνται ν’ ανασύρουν την πνευματική τους ανθεκτικότητα. Το απροσπέλαστο υλικό της κατασκευής τους, που γίνεται ασπίδα όταν όλα στρέφονται εναντίον τους και παρατείνει το χρόνο τους στη σκηνή…