Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Ενώ ο χρόνος κυλά το ίδιο για όλους, η διαφορετική οπτική μιας κατάστασης τον κάνει ενίοτε να διαφέρει στα μάτια του παρατηρητή ή εκείνου που φέρνει μια παρελθοντική στιγμή στον νου. Μια ημερομηνία, 3/5/2009 για παράδειγμα, μπορεί για κάποιους να μοιάζει πολύ μακρινή έως και ασήμαντη. Για μερικούς άλλους όμως, φίλους του Παναθηναϊκού εν προκειμένω, ενέχει θέση εξέχουσα στο μυαλό και την καρδιά τους.
Μια μέρα σαν και τούτη πριν από μία 15ετία, το “τριφύλλι” έραψε το 5ο αστέρι στη φανέλα του διαθέτοντας ένα από τα ποιοτικότερα ρόστερ στα ευρωπαϊκά μπασκετικά κιτάπια. Μία Dream-Team για πολλούς, έως και ομάδα επιλέκτων, που συναθροίστηκε με άλλες τρεις σοβαρές διεκδικήτριες του στέμματος στη γερμανική πρωτεύουσα σε ένα από τα πιο αμφίρροπα Final Four της Ευρωλίγκας. Το “τριφύλλι” του 2009 είδε το… Χάρο με τα μάτια του δις, έγινε πυρ και μανία με διαιτητικές αποφάσεις στον τελικό, όμως ο επίλογος ήταν γλυκός, παραμυθένιος.
Στο Βερολίνο, πόλη διεξαγωγής του Final Four και τη φετινή σεζόν, ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πέρασε τις εξετάσεις και αναβαθμίστηκε σε ομάδα πέντε αστέρων. Το Eurohoops κάνει rewind στο πιο “μαγικό” ίσως από τα έξι συνολικά ευρωπαϊκά την ίδια ώρα που οι φίλοι των “πρασίνων” τρέφουν έναν ολοφάνερο πλέον πόθο. Η αγαπημένη τους ομάδα να επιστρέψει οσονούπω σε έναν τόπο που ξυπνά μνήμες ευχάριστες και ψυχοβγαλτικές.
Ο ελληνικός “εμφύλιος”
Ο Παναθηναϊκός της σεζόν εκείνης χτίστηκε σπιθαμή προς σπιθαμή για να αποφευχθεί και η κάθε πιθανότητα στραβής. Πλήρης, μπολιασμένος “από την κορυφή ως τα νύχια” με διάχυτο ταλέντο και πολλά διαφορετικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά.
Όλα ξεκίνησαν μετά το 3-1 κόντρα στην Σιένα στα playoffs της διοργάνωσης. Οι “πράσινοι” εξασφάλισαν το εισιτήριο για το Βερολίνο μαζί με Ολυμπιακό, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μπαρτσελόνα σε μια συνάντηση κορυφαίων. Μεγάλες ομάδες με ακριβά μπάτζετ και το know how μιας τέτοιας διοργάνωσης.
Οι διασταυρώσεις τα έφεραν έτσι ώστε ο τελικός της 3ης Μαϊου 2009, να μην έχει χώρο για δύο ελληνικές ομάδες. Μετά από τη Σαραγόσα το 1995 (είχε προηγηθεί και το πρώτο “αίμα” στο Τελ Αβίβ το 1994), Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έσμιξαν ξανά σε Final Four με μπάτζετ που προκαλούσαν δέος.
Από τη μια πλευρά η “πράσινη” αρμάδα των Διαμαντίδη, Σπανούλη, Γιασικεβίτσιους, Νίκολας, Φώτση, Τσαρτσαρή, Περπέρογλου, Πέκοβιτς, Μπατίστ και στο απέναντι “στρατόπεδο” οι Παπαλουκάς, Γκριρ, Τεόντοσιτς, Χαλπερίν, Τσίλντρες, Πρίντεζης, Βούισισιτς, Μπουρούσης. Όχι όμως και τον μεγάλο απόντα Παναγιώτη Βασιλόπουλο, ένα από τα μεγαλύτερα what if του ελληνικού μπάσκετ, ο οποίος αισθάνθηκε ενοχλήσεις στην προδομένη του μέση το προηγούμενο βράδυ.
Τούτη τη φορά όμως, ήταν σειρά του “τριφυλλιού” να πανηγυρίσει τη νίκη-πρόκριση. Φυσικά, με φινάλε-θρίλερ, αλησμόνητο στο πέρασμα των χρόνων.
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε πιο δυνατά προηγούμενος με 13-21, όμως η ισορροπία επικράτησε στο μεγαλύτερο μέρος, πριν το 54-50 του Ολυμπιακού. Αυτές ήταν και οι μεγαλύτερες διαφορές των δυο ομάδων. Μία σου και μία μου, χέρι-χέρι και όλα τα συναφή.
Ο Γιασικεβίτσιους ανέλαβε δράση και ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 81-74 δυόμιση λεπτά πριν το φινάλε που έμοιαζε προδιαγεγραμμένο. Ο Ολυμπιακός όμως δεν τα παράτησε. Ο Παπαλουκάς τον πήρε στις πλάτες του, δημιούργησε για τον Μπουρούση, έκλεψε και έβαλε τρίποντο για το 79-81. Ο Καρδιτσιώτης σέντερ έκανε το 82-82 στο 38’50” με 2/2 βολές, πριν ο Νίκολα Πέκοβιτς απαντήσει με pick n’ roll για το τελικό σκορ.
Ο Νίκολα Βούισιτς δεν βρήκε στόχο από μακριά, η μπάλα “έφτυσε” τον Πέκοβιτς στην άμυνα του Παπαλουκά και τη βοήθεια του Μπουρούση. Όλα κρίθηκαν στα τελευταία 15”.
Ο Θοδωρής Παπαλουκάς κατέβασε τη μπάλα, ο Λιν Γκριρ άργησε να δει τον… ξεχασμένο από τις περιστροφές Μπουρούση, πριν ο τελευταίος αστοχήσει στο σουτ της ισοφάρισης.
Το τελικό 82-84 είχε την υπογραφή των Νίκολα Πέκοβιτς με 20 πόντους, Μάικ Μπατίστ με 19, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους με 18 και Βασίλη Σπανούλη επίσης με 18.
Ο Λιν Γκριρ με 18 πόντους και ο Νίκολα Βούισιτς με 14 ήταν οι πρώτοι σκόρερ για την ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη.
Ένας τελικός μα τι τελικός
Από το ζενίθ στο Ναδίρ και πάλι στα… ουράνια, ένα ημίχρονο δρόμος. Στην τελευταία στάση για το πέμπτο, ο Παναθηναϊκός βρήκε στο δρόμο του την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον τελικό. Το τελευταίο εμπόδιο πριν την επιστροφή στην κορυφή.
Η “ρωσική αρκούδα” πήρε τη νίκη-πρόκριση στο ματς που έδινε τίτλο της “02 World” με 82-78 επί της Μπαρτσελόνα και ετοιμαζόταν για το back-to-back. Υπολόγιζε όμως δίχως την “πράσινη στρατιά”.
Η εκκίνηση ήταν διφορούμενη ανάλογα την πλευρά του νομίσματος που την αναγίγνωσκε κανείς. Εφιάλτης για την ΤΣΣΚΑ και όνειρο για τον Παναθηναϊκό, στα όρια του “τέλειου”. Με φόρα από τον κερδισμένο ημιτελικό κόντρα στον “αιώνιο” αντίπαλο, οι “πράσινοι” έπιασαν τους Ρώσους από τη μύτη.
Κυριαρχώντας απόλυτα και στις δύο πλευρές του παρκέ, πήγαν στα αποδυτήρια με +20 (48-28) και όλα έδειχναν πως θα επέστρεφαν με φορτωμένα τα μπαγκάζια. Ευνόητη η σκέψη βάσει της εικόνας του αγώνα μέχρι εκείνο το σημείο.
“Κερδίζαμε με 23 πόντους στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου, αυτό ήταν το θέμα. Παίζαμε τρομερό μπάσκετ. Πιστεύω ότι αυτό το βίντεο πρέπει να το βλέπουν όλοι όσοι παίζουν”, λόγια του Ζοτς.
Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας είχε εγωισμό, παίκτες έμπειρους και ταλαντούχους. Δεν θα άφηνε έτσι έναν τελικό. Το 51-28 στις αρχές της τρίτης περιόδου εξανεμίστηκε και το ματς – μπαίνοντας στο τελευταίο μέρος αυτού – ήταν υπό άλλες βάσεις. Εκτός των άλλων οι αποφάσεις της διαιτητικής τριάδας των Μπραζάουσκας, Αρτεάγκα και Μπαχάρ, ειχαν τη δική τους σημασία στο διήγημα του τελικού.
Με 8-18 στην τρίτη περίοδο και ένα φοβερό σερί 17-0 (!), οι Ρώσοι μετέτρεψαν την ανάλαφρη κωμωδία σε ”θρίλερ” σε σκληροπυρηνικούς. Ο Σισκάουσκας μείωσε σε 70-69 με τρίποντο στο -26” και έβαλε ”φωτιά”.
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν ψύχραιμος από τη γραμμή των βολών για το 72-69, το ίδιο και ο Σισκάουσκας στο -8” (72-71).
Ο Γιασικεβίτσιους έκανε τον Σμόντις και αρκετούς ακόμα να πανηγυρίζουν μόλις έχασε την πρώτη βολή, για το +2 (73-71) της ομάδας του στο -6” και με τάιμ άουτ, αφού υπήρχε ελπίδα.
Όλα κρίθηκαν στο σουτ. Στο σουτ του Σισκάουσκας πιο συγκεκριμένα μπροστά στον Ντρου Νίκολας και την αφιονισμένη του άμυνα. Η μπάλα έφτασε στην στεφάνη, αλλά δεν μπήκε ποτέ. Αυτό ήταν.
Για την ιστορία, ο Βασίλης Σπανούλης ήταν πρώτος σκόρερ με 13 πόντους, όντας ο MVP του Final Four. Όσους είχε και ο Αντώνης Φώτσης.
Από πλευράς της “ομάδας του στρατού”, 14 σκόραρε ο Τζέι Αρ Χόλντεν και από 13 οι Τράγιαν Λάνγκντον και Ραμούνας Σισκάουσκας.
Αξέχαστη στιγμή στην απονομή, με τον Δημήτρη Διαμαντίδη να καλεί τον εμβληματικό αρχηγό, Φραγκίσκο Αλβέρτη με ένα ιστορικό νεύμα, για να σηκώσουν μαζί την κούπα!
Τα χαρτονομίσματα
Ο καθιερωμένος χαιρετισμός του “άρχοντα των δαχτυλιδιών” με τον συνάδελφό του Ετόρε Μεσίνα έκρυβε μία κάποια ένταση αρχικά και κατέληξε με ένα φιλί. Έκρηξη συναισθημάτων του “αναψοκοκκινισμένου” Ζέλικο Ομπράντοβιτς που μονομιάς “ξάσπρισε” και απόλαυσε στη συνέχεια τις μεθυστικές στιγμές.
Ένα επικό ξέσπασμα του Ζοτς μετά από νικηφόρο αποτέλεσμα με αντίπαλο την Πρόκομ στο ΟΑΚΑ, ήταν εκείνο που γύρισε σε μεγάλο βαθμό και το διακόπτη. “Τι Final Four, ποιο Final Four. Αυτός ο Παναθηναϊκός; Δεν γίνεται.”
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να ήταν νικητής του τροπαίου, όμως οι άνθρωποι της ομάδας ήταν έξαλλοι στο τέλος.
Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας είχε γυρίσει από την κόλαση του -23 και παραλίγο να πάρει και τη νίκη, με τις ευλογίες των διαιτητών, όπως οι ίδιοι υποστήριζαν.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν έξω φρενών, εκείνος όμως που είχε βγει από τα ρούχα του περισσότερο από τον οποιονδήποτε άλλο, ήταν ο αείμνηστος Θανάσης Γιαννακόπουλος που παρακολουθούσε διά ζώσης τον τελικό χωρίς τον αδερφό του Παύλο, ο οποίος είχε μείνει στην Αθήνα.
Ο αγαπημένος “τυφώνας” των φίλων του Παναθηναϊκού, αντέδρασε και πιο έντονα απ’ όλους, πετώντας χαρτονομίσματα στο μέρος όπου βρισκόταν ο Τζόρντι Μπερτομέου!
Άνθρωποι της ομάδας τον συγκράτησαν για να μην πάρει κι άλλες διαστάσεις το επεισόδιο, με τον διαιτητή Χουάν Κάρλος Αρτεάγκα να είναι στο επίκεντρο! Λίγες μέρες μετά βέβαια απολογήθηκε δημοσίως.
“Αν ο Παναθηναϊκός είχε χάσει αυτόν τον τελικό, θα μιλάγαμε για τη μεγαλύτερη κλοπή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ!”
Οι… δέκα μέρες του Μπουρούση
Ο μικρός τελικός, εκείνος της παρηγοριάς, προϋπαντεί παραδοσιακά τον μεγάλο. Ολυμπιακός εναντίον Μπαρτσελόνα, με τους Ισπανούς να κερδίζουν με 95-79.
Κανείς βέβαια δεν θυμάται το εν λόγω ματς με το μηδενικό διακύβευμα. Όλοι θυμούνται όμως μέχρι τις μέρες μας την περίφημη κίνηση του Γιάννη Μπουρούση.
Λίγο πριν το φινάλε και ενώ η “O2 World” είχε αρχίσει να “πρασινίζει” για τον τελικό, ο Έλληνας σέντερ γύρισε και απευθύνθηκε προς τους φίλους του “τριφυλλιού”.
Όλα αυτά ενώ υπήρχαν ήδη υβριστικά συνθήματα και αποδοκιμασίες, με τον παίκτη να αντιδρά, δείχνοντας τα δέκα δάχτυλά του. Και μαζί την φράση “θα τα πούμε”.
Ο αστικός μύθος θέλει τον Μπουρούση να αντιδρά έτσι λόγω των επικείμενων τότε τελικών ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό μετά από λίγες ημέρες, για το ελληνικό πρωτάθλημα.
Μόνο που η κατάληξη δεν ήταν η επιθυμητή για τον Καρδιτσιώτη ψηλό καθώς ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής με 3-1, παρά το μειονέκτημα έδρας, φτάνοντας στο triple-crown.
Η στιγμή αυτή, όμως έμεινε ενώ δεν έλειψαν και τα αντίστοιχα συνθήματα από την πράσινη εξέδρα την επόμενη σεζόν.
Επειδή η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη και έχει γυρίσματα, το 2016 ο Μπουρούσης έγινε παίκτης του Παναθηναϊκού, για να δηλώσει τα εξής:
“Εντάξει τώρα, να μην δικαιολογηθούμε. Ήταν μία κίνηση αρνητική προς τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Το έχω ξαναπεί και το έχω δηλώσει ότι ένιωθα προσβολή σαν Έλληνας επειδή έπαιζα με μια ξένη ομάδα κι επειδή έχω παίξει πολλά χρόνια στην Εθνική, δεν μπορούσα να το φανταστώ. Την ίδια χρονιά, ο Παναθηναϊκός μού έκανε πρόταση να έρθω, αλλά στο νήμα δεν ήρθα. Ο κόσμος σίγουρα έχει τις αντιρρήσεις και τις αντιδράσεις του, αλλά από εκεί και πέρα για μένα το κίνητρο είναι σε ποια ομάδα έχω έρθει.
Με είχε ρωτήσει ένας φίλαθλος γιατί το έκανα. Του απάντηση πως είμαι τυχερός που έκανα αυτό, γιατί εκείνη την στιγμή, στην ένταση, στην στεναχώρια που είχα χάσει, σκόπευα να κάνω κάτι χειρότερο. Και με βοήθησε η Παναγία να μην κάνω το χειρότερο. Την κλασσική χειρονομία. Άρα μου βγήκε. Ήταν θέμα αντανάκλασης δευτερολέπτων το ‘δέκα ημέρες’. Καμία σχέση. Εκείνη τη στιγμή πιστεύεις πως θυμόμουν ότι είχαμε αγώνα πρωταθλήματος σε 10 ημέρες; Ούτε καν. Απλά βγήκε έτσι. Από εκεί και πέρα δεν μετανιώνω. Θα μετάνιωνα βέβαια αν έκανα την άλλη χειρονομία. Γιατί θα με έβλεπαν μικρά παιδάκια”.
Διαβάστε επίσης: