Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Ο Ουόλτερ Μπέρι “εθίστηκε” στους τίτλους και στα ατομικά βραβεία από μικρός, ποιος ξέρει που θα έφτανε και τι αποτύπωμα θα είχε αφήσει στο “μαγικό κόσμο” του NBA αν ήταν πιο συνεπής. Αν συνέβαινε βέβαια αυτό, ίσως η Ελλάδα και όσοι παρακολουθούσαν την “πορτοκαλί θεά” στα του οίκου μας τη δεκαετία των 90’s, να αγνοούσαν εσαεί τα ταλέντα και τη φήμη του. Μέχρι και την ύπαρξή του σε ένα κόσμο που η πληροφορία και πολύ περισσότερο η εικόνα, δεν ήταν τόσο προσβάσιμη όσο στις μέρες μας.
Ο “truth” γερνάει (14/5/1964) όμως οι αναμνήσεις που άφησε ως παρακαταθήκη από το πέρασμά του στα ελληνικά παρκέ, παραμένουν ανεξίτηλες. Άρης (για περιορισμένες παραστάσεις), Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, Ηρακλής, ξανά Ολυμπιακός, ξανά Άρης, εκ νέου ΠΑΟΚ και φινάλε με τον Μακεδονικό, αποτέλεσαν το ελληνικό αφήγημα του μακροβιότερου Αμερικανού των “γαλανόλευκων” γηπέδων στην προ Μάικ Μπατίστ εποχή.
Μία πραγματική “καλαθομηχανή” και ένα αιώνιο what if που πλανάται και θα πλανάται γύρω από το όνομά του και τη φήμη του Ουόλτερ Μπέρι όπου κι αν έπαιξε μπάσκετ. Ακόμα και κατά τι απείθαρχος και αχαλίνωτος ως ήταν, το τόπι ήξερε πολύ καλά τι να το κάνει φορτώνοντας τα αντίπαλα καλάθια σωρηδόν.
Στην Αμερική
“Δεν υπήρχε ποτέ μία απάντηση για τον Ουόλτερ Μπέρι. Κάθε φορά που παίζαμε εναντίον του, απλώς θα κατέστρεφε την front line μας. Ήταν κάτι σαν ‘μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, να βάλεις όποιον θέλεις πάνω μου αλλά απάντηση δεν θα βρεις’. Και αυτή η κίνηση με το αριστερό του χέρι… μπορούσε να φτάσει τους 50”.
Αυτά είχε δηλώσει προσφάτως ένας θρύλος του κολεγιακού στο Κλίβελαντ, ο Κεν ΜακΦάντεν το “ποντίκι”, για την αφεντιά του.
Λίγο διάστημα πριν γίνει draft από τους Μπλέιζερς το 1986 στο Νο 14, πήρε το βραβείο John Wooden, τη σημαντικότερη ατομική διάκριση του κολεγιακού πρωταθλήματος για τα “όργιά” του με την ομάδα του St John’s University.
Στο “θαυμαστό” κόσμο του NBA, ο Ουόλτερ Μπέρι θα περάσει τρία χρόνια με 4 διαφορετικές ομάδες (Μπλέιζερς, Σπερς, Ρόκετς και Νετς) πριν μαζέψει τα ταλέντα του και περάσει τον ωκεανό. Οι εμφανίσεις του, ακόμα και αυτές της περιόδου 87-88 με τα “σπιρούνια όπου είχε νούμερα All-Star με 17.4 πόντους κατά μέσο όρο και 5.4 ριμπάουντ, δεν ήταν αρκετές για να τον κρατήσουν.
Έπειτα από 205 ματς στο σύνολο (14.1 πόντους και 4.7 ριμπ. νούμερα καριέρας), η “αλήθεια” όπως ήταν το προσωνύμιό του, δεν είχε πια θέση εκεί. Ο Μπέρι παρουσίασε προβλήματα απειθαρχίας ως προς τους κανονισμούς της ομάδας και τα οποία είχαν να κάνουν με καταχρήσεις (όχι ναρκωτικά). Γι΄ αυτό την τύχη του, την αναζήτησε από εκεί και πέρα κατά κόρον στην Ευρώπη. Την επόμενη δεκαετία την πέρασε μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας.
“Ω Μπέρι, Μπέρι” και το ρεκόρ
Η Νάπολι αποτέλεσε αρχικά το “καταφύγιό” του πριν έρθει στα μέρη μας και αφήσει ιστορία. Πρώτος σταθμός ο Άρης την περίοδο 1991-92, όπου δεν έμεινε για πολύ καιρό. Τα πολλά οικονομικά προβλήματα των κιτρίνων” της περιόδου εκείνης (τελευταία χρονιά του Νίκου Γκάλη με τη φανέλα του “Αυτοκράτορα”) και η οικονομική αφερεγγυότητα, τον έστειλαν πίσω στη γνώριμη Ιταλία μετά από 10 μόλις ματς.
Τα πεπραγμένα του ωστόσο μέσα στο παρκέ ήταν αρκετά για να πείσουν τους ανθρώπους του Ολυμπιακού να τον φέρουν και πάλι στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1992, μη δίνοντας σημασία στις εξωαγωνιστικές ατασθαλίες του.
Ο Μπέρι συνέθεσε ένα πολύ ισχυρό δίδυμο ψηλών με τον Πάσπαλι και βοήθησε τα μέγιστα ώστε η ομάδα του Λιμανιού να επιστρέψει στην κορυφή της Ελλάδας (1993) έπειτα από 15 ολόκληρα χρόνια.
Λίγο έλειψαν μάλιστα οι Πειραιώτες να φτάσουν και στο πρώτο Final Four της ιστορίας τους, αποκλείστηκαν όμως στο νήμα (2-1) στους προημιτελικούς από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Λιμόζ. Οι 20.9 πόντοι του και τα 9.9 ριμπάουντ παρουσιάζουν χαρακτηριστικά την επιρροή του Ουόλτερ Μπέρι στο παιχνίδι του Ολυμπιακό.
Ο Αμερικανός όμως έμενε πιστός στη συνήθειά του να μην μπορεί να βγάλει ρίζες σε έναν τόπο. Ήταν η σειρά της οικογένειας του ΠΑΟΚ να δει από κοντά τι εστί Ουόλτερ Μπέρι. Συνηθισμένος στους τίτλους, κατέκτησε με τους “ασπρόμαυρους” το Κύπελλο Κόρατς το 1994, ενώ κατέβασε και 22 ριμπάουντ σε ένα ντέρμπι της πόλης με τον Άρη. Την καλύτερη επίδοση στην ιστορία του συλλόγου.
Πόλη δεν άλλαξε, πήγε όμως σε άλλη γειτονία. Με τη φανέλα του Ηρακλή ήταν απλά ασταμάτητος, σκοράροντας με…. χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Ένας πραγματικός σκόρερ, προικισμένος με διάχυτο επιθετικό ταλέντο, έστηνε το δικό του πάρτι.
Την περίοδο 1994-95 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με το εξωφρενικό νούμερο των 29.1 πόντων κατά μέσο όρο (και πρώτος ριμπάουντερ επίσης με 13 ανά ματς) ενώ ήταν ο κύριος λόγος που ο τρίτος στο πρωτάθλημα “Γηραιός”, άγγιξε και τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων (FIBA European Cup).
Το 95-96 κατηφόρισε και πάλι στην πρωτεύουσα για λογαριασμό του Ολυμπιακού, όπου και στέφθηκε εκ νέου πρωταθλητής Ελλάδος. “Ω Μπέρι, Μπέρι” ήταν το σύνθημα που δονούσε το ΣΕΦ και όποιο άλλο γήπεδο αγωνίστηκε.
Στις αρχές μάλιστα της περιόδου (23/11/95) σε ένα ματς στο φαληρικό στάδιο απέναντι στην Ούλκερ (92-76), ο Μπέρι έβαλε “φρένο” στους 39 πόντους οι οποίοι αποτελούν την καλύτερη επιθετικά επίδοση στην ιστορία του συλλόγου (τόσους είχε βάλει και ο Πάσπαλι στην Ουνιόν Ολύμπια τρία χρόνια πριν) στη διοργάνωση.
Η σεζόν έληξε άδοξα αφού στο ματς που αποκλείστηκαν οι Πειραιώτες από την κούρσα για το Final Four κόντρα στη Ρεάλ των Σαμπόνις και Αρλάουσκας, βρέθηκε στο αίμα του του μικρόβιο της ηπατίταδας Β΄.
Θα επιστρέψει στον Άρη το 1996-97 για να βγάλει όλη τη σεζόν αυτή τη φορά, όντας βέβαια σκιά του ασυναγώνιστου εαυτού του (11.8 πόντους και 5.2 ριμπ.). Στην ιταλική Καντού θα γυρίσει στις καλές εμφανίσεις και ο ΠΑΟΚ θα τον υπογράψει ξανά.
Με τον Ουόλτερ Μπέρι “στρατηγό”, ο “Δικέφαλος” έφτασε μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου το 1999. Ήταν πρώτος στη διοργάνωση σε πόντους, ριμπάουντ, κλεψίματα, ριμπάουντ και φυσικά ο MVP του θεσμού (24 πόντοι και 14 ριμπάουντ στον ημιτελικό, 19 πόντοι και 10 ριμπάουντ στον τελικό). Τι άλλο να έκανε δηλαδή; Στην Ευρώπη είχε μέσο όρο 16,8 π. και 7,8 ριμπάουντ.
Ο χρόνος δεν άφηνε κανέναν στην ησυχία του. Η περιήγησή του στα γήπεδα της Ευρώπης συνεχίστηκε – επουδενί με την ίδια επιτυχία – στη Λιουμπλιάνα, πριν γυρίσει στον χλοερό για εκείνον “γαλανόλευκο” τόπο, για την τελευταία εν Ελλάδι εμπειρία του.
Ο Ουόλτερ Μπέρι φόρεσε και τη φανέλα του Μακεδονικού για να συμπληρώσει το καρέ των ομάδων της Θεσσαλονίκης, στον οποίο βέβαια έμεινε μόλις για δύο αγώνες. Το πλήρωμα του χρόνου ενός ερωτευμένου με το αντίπαλο καλάθι παίκτη, είχε έρθει. Οι τίτλοι τέλος στην μακρόχρονη καριέρα του έπεσαν στη Βενεζουέλα το 2002.
Ένα κάτι σαν hook και οι αστικοί μύθοι
Το σκοράρισμα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο ρέει στο αίμα, υπάρχει στο DNA αυτής της κάστας των σκόρερ. Και ο Ουόλτερ Μπέρι, ο οποίος αγωνίστηκε στη μισή Α1, ήταν ένας τέτοιος.
Σήμα-κατατεθέν του όμως, όχι τόσο όσο του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάλ αλλά κίνηση που τον ακολουθούσε σταθερά μέχρι το τέλος της καριέρας του, ήταν το skyhook ή αν προτιμάτε η περίφημη “ραβέρσα” στα μέρη μας.
Ο Ουόλτερ Μπέρι αποτέλεσε και εκείνος μαθητής του Τζιμ Κάουτς, δάσκαλος του Τζαμπάρ μεταξύ άλλων, στα “θρυλικά” playgrounds της Νέας Υόρκης. Από εκεί του έμεινε αυτό το κάτι σαν hook, το οποίο τον συντρόφευε για το υπόλοιπο του μπασκετικού του βίου. Όπως επίσης και οι καταχρήσεις.
Ο αστικός μύθος λέει πως πέρα από το αντίπαλο καλάθι, ο Ουόλτερ Μπέρι είχε αδυναμία και στις μπύρες, εξού και οι φήμες για γεμάτη κάσα πριν από τους αγώνες. Αλησμόνητο το μαύρο τσαντάκι που κουβαλούσε μαζί του πάντα και παντού και το περιεχόμενό του αποτελεί μέχρι και σήμερα επτασφράγιστο μυστικό.
Φήμες της εποχής έκαναν λόγο ακόμα για μία κατεστραμμένη Μερσέντες η οποία του είχε δοθεί για να μετακινείται, λόγω κακής ποιότητας βενζίνης αλλά και για την αγάπη που έτρεφε στον ύπνο.
Έκαστος στο είδος του ο Ουόλτερ Μπέρι για τα αγωνιστικά και όχι μόνο πεπραγμένα του.