Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
Η 24η έκδοση της νέας εποχής, γνωστή ως Ευρωλίγκα, οι ρίζες της οποίας βαστούν πίσω στο μακρινό 1958 υπό την αιγίδα της FIBA τότε, έφτασε στην τελική της ευθεία. Οι τέσσερις διεκδικήτριες ομάδες του τίτλου που έμειναν όρθιες μετά από μαραθώνιο 34 αγωνιστικών αλλά και τις σειρές των playoffs, οραματίστηκαν και χτίστηκαν για να λάβουν μέρος στο Final Four του Βερολίνου (24-26/5) και τα κατάφεραν.
Κανένα ταξίδι ωστόσο – όσο όμορφο κι αν είναι – δεν ικανοποιεί τον ταξιδιώτη αν φτάνοντας στον αρχικά καθορισμένο ως τελικό προορισμό, δεν ζήσει όλα αυτά που ονειρεύτηκε. Ρεάλ Μαδρίτης, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και Φενέρμπαχτσε εξασφάλισαν τα 4 εισιτήρια για τη γερμανική πρωτεύουσα καμιά τους ωστόσο, κρίνοντας και από το μέγεθος των ονομάτων τους, δεν αρκείται με την παρουσία εκεί.
Αφιερωμάτων συνέχεια στο Eurohoops για το μεγάλο ραντεβού της χρονιάς το οποίο θα έχει πιο έντονο από ποτέ το ελληνικό στοιχείο (εκτός της ταυτόχρονης παρουσίας Παναθηναϊκού & Ολυμπιακού για 4η φορά, υπάρχουν και οι τρεις διεθνείς της Φενέρ). Μία ακόμα… βουτιά στο χρόνο για χάρη των MVPs των προηγούμενων διοργανώσεων.
Οι κάρτες της Τράπεζας Πειραιώς μαζί σου στο Βερολίνο!
Ένα βραβείο αναγνώρισης, μία ατομική διάκριση που μετουσιώνει τα νούμερα και την επιρροή ενός θριάμβου (συνήθως) σε απτό αντικείμενο. Μία “χειροπιαστή” ωδή στο πρόσωπο που ξεχώρισε, που διακρίθηκε στη συνεύρεση των κορυφαίων, η οποία κρίνει επίτευγμα. Και αυτό δεν είναι όποιο κι όποιο αλλά ο “θρόνος” της Ευρώπης.
Το Eurohoops “ξεψαχνίζει” το βραβείο του Most Valuable Player το οποίο καταλήγει σχεδόν πάντοτε σε πρωταγωνιστή της πρωταθλήτριας ομάδας. Δύο μονάχα εξαιρέσεις το 1993 (ο Κούκοτς της φιναλίστ Μπενετόν και όχι κάποιος από τη Λιμόζ) και το 1994 στο Τελ Αβίβ που κατέληξε στον Ζάρκο Πάσπαλι του Ολυμπιακού αν και την 1η θέση κατέλαβε η Μπανταλόνα.
Οι νικητές ανά χώρα
Οι απαρχές του βραβείου του πολυτιμότερου παίκτη λοιπόν ενός Final Four χρονολογούνται στην περίοδο 1987-88, επί εποχής Κυπέλλου Πρωταθλητριών (μετέπειτα Ευρωλίγκας). Από την πρώτη χρονιά που δόθηκε η ατομική αυτή διάκριση στον αθλητή εκείνο που έκανε τη διαφορά στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδου μέχρι και το 2016, τον MVP αναδείκνυαν αποκλειστικά οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι. Από το 2017 και έπειτα, λόγο έχει και το κοινό στην ψηφοφορία αυτή.
Το πρώτο βραβείο του MVP ενός Final Four κατέληξε στα χέρια του Μπομπ ΜάκΑντου της Τρέισερ Μιλάνο (νυν Αρμάνι), ο οποίος άλλαξε τον ρου της ιστορίας του συλλόγου και όχι μόνο. Πρόκειται για τον πέντε φορές All-Star στην αντίπερα όχθη του ωκεανού αλλά και πολυτιμότερο της αμερικανικής λίγκας το 1975 με τους Μπάφαλο Μπέιβερς (Κλίπερς), ο οποίος στέφθηκε πρωταθλητής δυο φορές τόσο σε NBA (1982, 1985) όσο και σε Ευρωλίγκα (1987, 1988).
Το τριήμερο εκείνο του Απρίλη του 1988 στη Γάνδη, ο ΜακΑντού είχε πάρει το μπρα ντε φερ με τον Γκάλη στον ημιτελικό (87-82 νίκη της Μιλάνο κόντρα στον Άρη) με 39 δικούς του πόντους ενώ κυρίαρχος ήταν και στον τελικό κόντρα στη Μακάμπι με 25 πόντους και 12 ριμπάουντ.
Η αυτοκρατορία της Γιουγκοπλάστικα στα τέλη της δεκαετίας των 80’s και αρχές των 90’s αλλά και η ανέλπιστη για πολλούς επιτυχία των “μπέμπηδων” της Παρτιζάν (1991-92), μετέτρεψαν το βραβείο σε γιουγκοσλαβική υπόθεση για μία πενταετία αφού και το 1993 στον Πειραιά, παρότι το αντι-μπάσκετ της Λιμόζ του Μάλκοβιτς κέρδισε, το βραβείο του MVP πήγε για τρίτη φορά στον Τόνι Κούκοτς της Τρεβίζο τότε.
Εικοσιεννέα διαφορετικοί MVP’s για 36 βραβεία (δεν δόθηκε το 2020 λόγω Covid-19, διπλό το 2000-01 σεζόν της διάσπασης) με τη μερίδα του λέοντος να ανήκει στους Αμερικανούς. Κανένας τους βέβαια δεν έχει “ζευγαρώσει” τις κατακτήσεις του.
Εννέα διαφορετικοί (συμπεριλαμβανομένου του Έκπε Ούντο που φέρει εκτός της Νιγηριανής και την αμερικανική υποκοότητα) έχουν αναδειχθεί πολυτιμότεροι μεταξύ αυτών ο Ντομινίκ Ουίλκινς με τον Παναθηναϊκό το 1995-96 και ο Ντέιβιντ Ρίβερς του Ολυμπιακού την αμέσως επόμενη σεζόν.
Οκτώ φορές το βραβείο έχει καταλήξει σε σερβικά-γιουγκοσλάβικα χέρια μεταξύ των οποίων δύο στον Ντέγιαν Μποντιρόγκα (το 2002 με τον Παναθηναϊκό στη Μπολόνια) και άλλες τόσες στον Βασίλιε Μίτσιτς στα back-to-back της Εφές του Αταμάν (2021, 2022). Η μεγάλη των “πλάβι” σχολή.
Έξι οι φορές που τιμήθηκαν Έλληνες στην άτυπη κούρσα. Αυτές οφείλονται στους Σπανούλη (Χ3), Διαμαντίδη (Χ2) και Παπαλουκά. Κροάτες-Γιουγκοσλάβοι αναδείχθηκαν 4 φορές MVP’s στα πρώιμα χρόνια λόγω Κούκοτς (Χ3) και Ράτζα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι από τους διεκδικητές του τίτλου στο Βερολίνο υπάρχει κάποιος το παλμαρέ του οποίου “κοσμεί” η εν λόγω ατομική διάκριση. Ο προπονητής της Φενέρμπαχτσε, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, το 2005 στη Μόσχα είχε παραλάβει το βραβείο αυτό καθώς οδήγησε την Μακάμπι στην back-2-back κατάκτηση.
🇺🇸 ΗΠΑ (9): 1988, 1996, 1997, 1999, 2001 (Σουπρολίγκα), 2004, 2008, 2014, 2017 *, 2019
🇷🇸 Σερβία-Γιουγκοσλαβία (8): 1992, 1994, 1998, 2000, 2002, 2003, 2021, 2022
🇬🇷 Ελλάδα (6): 2006, 2007, 2009, 2011, 2012, 2013
🇭🇷 Κροατία-Γιουγκοσλαβία (4): 1989, 1990, 1991, 1993
🇱🇹 Λιθουανία (2): 1995, 2005
🇦🇷 Αργεντινή (2): 2001 (Ευρωλίγκα), 2015
🇪🇸 Ισπανία (1): 2010
🇫🇷 Γαλλία (1): 2016
🇸🇮 Σλοβενία (1): 2018
🇨🇻 Πράσινο Ακρωτήρι (1): 2023
* 🇳🇬 Νιγηριανός μεγαλωμένος στις ΗΠΑ με δύο διαβατήρια ο Έκπε Ούντο.