Του Νίκου Μαστρογιαννόπουλου/ info@eurohoops.net
Ο Εργκίν Αταμάν μίλησε στο κανάλι του Τσίμα Μονέκε στο YouTube για την καριέρα του, τι τον έκανε ν’ ασχοληθεί με την προπονητική, εάν έχει μετανιώσει κάτι στη ζωή του, αλλά και την πρώτη σπουδαία χρονιά με τον Παναθηναϊκό σε Ελλάδα και Ευρώπη.
“Είναι δύσκολη δουλειά, μου αρέσει η προπονητική, είναι η ζωή μου. Ξεκίνησα στα 22 μου και στην Εφές ως βοηθός και στα 30 μου ήμουν πρώτος προπονητής και πήγα στους τελικούς της Τουρκίας. Δεν έχω πολλή πίεση, για μένα είναι διασκέδαση, είναι δουλειά αλλά και χόμπι. Έπαιζα μπάσκετ, ήθελα να γίνω επαγγελματίας αλλά δεν ήμουνα αρκετά καλός για να το κάνω. Μετά μου δόθηκε η ευκαιρία να προπονήσω ομάδες σε μικρές ηλικίες από τα 22 μου. Έμαθα πολλά από τον Αϊντίν Ερς. Όταν ένιωσα έτοιμος στα 29 μου, προχώρησα ως πρώτος προπονητής”, δήλωσε αρχικά.
Όσο για την κατάκτηση της Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό και τι ήταν αυτό που τον έπεισε να έρθει να έρθει στην Ελλάδα: “Στην αρχή όταν είχα αυτή την πρόταση, όλοι μου έλεγαν ότι δεν είναι καλό για μένα. Είσαι δις πρωταθλητής Ευρώπης, μια χρονιά δεν τα κατάφερες. Το να πάρεις δηλαδή μια ομάδα από τη 17η θέση και που δεν έχει πάει σε Final Four για δώδεκα χρόνια και οι φίλαθλοι είχαν χάσει κάπως την εμπιστοσύνη τους στο κλαμπ. Αλλά είχα σπουδαία διαίσθηση στην πρώτη μου συνάντηση με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος, με πολύ πάθος και με σέβεται πολύ. Όταν μου έκανε την πρόταση την δέχτηκα άμεσα και έβαλα στον εαυτό μου μια πρόκληση. Είπα πως δεν θα δουλέψω με την ομάδα που τερμάτισε 17η, αλλά θέλω να τα αλλάξω όλα. Μου έλεγαν πώς θα αλλάξεις 10-11 παίκτες; Τους είπα να μην ανησυχούν γιατί το ίδιο είχα κάνει στην Εφές το 2018, όταν πήγα εκεί. Έτσι, χτίσαμε μια πολύ καλή ομάδα, με προσωπικότητες και παίκτες με χαρακτήρα.
Όλοι πίστευαν πως ξοδέψαμε πολύ μεγάλο μπάτζετ. Μπορεί να έχουμε 1-2 παίκτες πιο ακριβούς αλλά οι υπόλοιποι είναι στο κανονικό μπάτζετ. Αλλά επειδή είναι έντεκα νέοι παίκτες, πολλοί πιστεύουν ότι κοστίζουν όσο ο Σλούκας. Ήταν μια διαφορετική περίπτωση ο Κώστας. Ήταν ένα από τα αστέρια της Ευρωλίγκας, ο παίκτης-κλειδί για τον αντίπαλό μας, τον Ολυμπιακό και μετά χτίσαμε την ομάδα μας με καλούς χαρακτήρες. Όταν ξεκινήσαμε τη σεζόν καταλάβαμε πως κάτι μας λείπει. Τι ήταν; Ο Κέντρικ Ναν. Ήταν ελεύθερος και μας έδωσε πολλά επιθετικά. Αμυντικά κάναμε σπουδαία δουλειά όλο το επιτελείο με τους παίκτες.
Και σταδιακά χτίσαμε την αυτοπεποίθησή μας. Κάναμε ρεκόρ στις νίκες εκτός έδρας και αυτό μας έδωσε αυτοπεποίθηση για τα πλέι οφ. Πιστεύαμε περισσότερο στους εαυτούς μας και η νίκη στην έδρα της Ρεάλ ήταν πολύ σημαντική. Και έτσι φτάσαμε στο Final Four και στον τελικό. Δεν ήξερα αν θα είμαστε πρωταθλητές αλλά για μένα ήταν απίστευτο. Από την 17η θέση να πηγαίνεις στον τελικό ήταν εκπληκτικό για όλους μας“.
Και συνέχισε για την πιο περήφανη στιγμή του: “Έχω πολλές περήφανες στιγμές. Ήμουν ο πρώτος Τούρκος προπονητής που στα 33 μου προπόνησα ομάδα στην Ιταλία, στην Σιένα. Ήταν ένα όνειρο για μένα. Στην πρώτη συνέντευξη Τύπου εκεί και όταν με ρώτησαν τους στόχους μου τους είπα πως ήρθα για να πάρουμε το Κύπελλο Σαπόρτα. Και την άλλη μέρα έγραφαν στις εφημερίδες “να δούμε πόσες μέρες θα αντέξει αυτός ο κόουτς”. Και μετά μέσα στη σεζόν πήραμε το Σαπόρτα, την επόμενη σεζόν παίξαμε στην Ευρωλίγκα και μία σεζόν μετά ήμασταν στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα. Για μένα ήταν τρομερό. Μου αρέσουν οι προκλήσεις. Στην πρώτη μου χρονιά στη Γαλατάσαραϊ κερδίσαμε τον πρώτο τίτλο μετά από 27 χρόνια. Στην Μπεσίκτας μετά από 57 χρόνια κερδίσαμε τα πάντα. Το Κύπελλο, το πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό”.
Για τις αμφιβολίες ως προς το πρόσωπό του και το αν έχει μετανιώσει κάτι: “Μου αρέσει να μιλάω με τους ανθρώπους στον δρόμο. Στην Αθήνα πήγαινα το καλοκαίρι στην παραλία το χειμώνα για να κολυμπήσω. Και με έβλεπαν και αναρωτιόντουσαν τι κάνω εκεί. Τίποτα! Είμαι ένας απλός άνθρωπος και απολαμβάνω τη ζωή. Και η οικογένειά μου το ίδιο. Και ο γιος μου είναι συνέχεια μαζί μου στα αποδυτήρια. Και με τους παίκτες είμαι σαν φίλος, αλλά άλλες φορές είμαι πιο σκληρός αλλά τους σέβομαι, τη ζωή τους. Δεν είναι μηχανές. Είμαι ο κόουτς αλλά δεν παίζω… playstation. Δουλεύω με ανθρώπους, τους σέβομαι και αν με σέβονται όλα είναι καθαρά.
Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που να έχω μετανιώσει. Είμαι χαρούμενος. Ίσως στο back-to-back με την Εφές και τη σεζόν που ακυρώθηκε λόγω του κορονοϊού, που ήταν μάλλον η καλύτερή μας σεζόν. Όλοι μιλούσαν ότι παίζαμε σαν ομάδα του ΝΒΑ. Με ρώτησαν μετά γιατί δεν πας στο ΝΒΑ; Είμαι εδώ. Αν μπορώ να κάνω μια ευρωπαϊκή ομάδα με ξένους και Αμερικανούς παίκτες να παίζει όπως μια ομάδα του ΝΒΑ, γιατί να μην μπορώ να το κάνω και εκεί. Για να φοβηθώ να το κάνω και εκεί; Εκείνη την περίοδο πίστευα πως μπορεί να έρθει μία πρόταση και ήταν μια δυνατή συναισθηματικά στιγμή για μένα. Αλλά μετά είδα ότι υπάρχει διαφορετική νοοτροπία. Μίλησα με κάποιους μάνατζερ, μου είπαν ότι πρέπει να πάω εκεί (ΗΠΑ) για να είμαι ως βοηθός για κάποια χρόνια. Είμαι πρωταθλητής Ευρώπης για δύο σερί χρονιές, πως μπορώ να το κάνω αυτό; Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι κάτι διαφορετικό, ένα μείγμα με το ΝΒΑ και μου αρέσει πολύ”.