Του Μάνου Φυρογένη/ info@eurohoops.net
“Veni, vidi, vici” η πασίγνωστη “λακωνική” φράση του Ιούλιου Καίσαρα με την οποία γνωστοποίησε την επικράτησή του επί του βασιλιά του Πόντου, Φαρνάκη σε έναν φίλο του στη Ρώμη. Στα ελληνικά “Ήλθον, είδον, ενίκησα” και όχι “απήλθον” όπως έχει μείνει ως ποιητική αδεία. Κοφτά και χωρίς περιστροφές.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Κέντρικ Ναν στον Παναθηναϊκό με την ειδοποιό και πολύ σημαντική διαφορά πως δεν συνέχισε την πορεία του. Ήρθε στην Ευρώπη ως περαστικός, την κατέκτησε και έμεινε γιατί “θέλει να το ξαναζήσει όλο αυτό”. Τούτο είχε πει επί λέξει στο Eurohoops – με το χαμόγελο στα χείλη – όταν ρωτήθηκε για το ζήτημα της ανανέωσης του συμβολαίου του λίγα λεπτά μετά το ευρωπαϊκό.
Στο μεθύσι ισχυρίζονται πολλοί πως λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες. Ο Αμερικανός γκαρντ, η έλευση του οποίου άλλαξε τον ρου της σύγχρονης ιστορίας του Παναθηναϊκού, δεν ήταν μεθυσμένος από πιοτό αλλά από συναισθηματική παράκρουση.
Μέσα σε κάτι λιγότερο από οκτώ μήνες από όταν πήρε την απόφαση να δοκιμάσει για πρώτη του φορά να παίξει μπάσκετ στην Ευρώπη, κυριάρχησε. Έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε κάτι που έμοιαζε με άθλο τέτοιες μέρες πέρυσι, λατρεύτηκε σαν Θεός.
Από περαστικός, μόνιμος
Το ημερολόγιο καρφιτσωμένο στην 31η του Οκτώβρη και οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν απόγευμα. Το “τριφύλλι” κέρδισε την κούρσα, τον μαραθώνιο καλύτερα αφού το σήριαλ Κέντρικ Ναν & Ευρώπη κρατούσε για μήνες, ανακοινώνοντας έναν παίκτη που ήταν δεδομένο, αν προσαρμοζόταν, πως θα άλλαζε τις ισορροπίες.
Το ταλέντο του και τα ιδιαίτερα για την “γηραιά ήπειρο” χαρακτηριστικά του, αδιαμφησβήτητα. Το μόνο που απέμενε ήταν να μπει στο πετσί του ρόλου και παρότι του πήρε μερικές εβδομάδες, συνέβη και με το παραπάνω.
Ο καιρός περνούσε και ο 29χρονος οσονούπω (3/8) ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ φανέρωνε όλο και περισσότερο τις δυνατότητές του. Η “πράσινη” κερκίδα είχε αρχίσει να πίνει… νερό στο όνομά του και ο ίδιος να φορτώνει με αξιοπρόσεκτη συνέπεια τα αντίπαλα καλάθια.
Μία μόνιμη απειλή, μία “καλαθομηχανή” που δεν έπραττε κατά βούληση (του κεφαλιού του) πλην όμως με την απαραίτητη ελευθερία που του παρείχε ο Εργκίν Αταμάν, μετρ της διαχείρισης προσωπικοτήτων και “αστέρων”, ξεδίπλωνε τα χαρίσματά του.
Με τον ίδιο να βελτιώνεται διαρκώς, ο Παναθηναϊκός πήρε τα πάνω του όμως ένα σύννεφο υπήρχε διαρκώς πάνω από το όνομά του. Άπαντες, εκτός του Δ. Γιαννακόπουλου ίσως, ήξεραν, είχαν δεχτεί και συμφιλιωθεί με την ιδέα πως η παραμονή του στο “τριφύλλι” ήταν για περιορισμένες παραστάσεις. Ένας “γάμος” με ημερομηνία λήξης.
Άλλωστε και ο ίδιος ο παίκτης δεν το έκρυψε ποτέ ούτε προσπάθησε να “πουλήσει” την αιώνια αγάπη του για το σύλλογο. Δεν το χρειαζόταν άλλωστε, ήταν ούτως ή άλλως αρεστός.
Με τον Παναθηναϊκό να οδεύει πρόσω ολαταχώς για το πλεονέκτημα της έδρας και την κλεψύδρα της κανονικής διάρκειας της Ευρωλίγκας να αδειάζει, ο ίδιος παρότι χαμογελούσε όλο και πιο συχνά, ήταν ξεκάθαρος. “Είμαι απόλυτα ειλικρινής. Θέλω να πω, ήρθα εδώ με στόχο να επιστρέψω στο NBA…” είχε πει μεταξύ άλλων στα τέλη του Μάρτη ενόσω οι επιθετικές του αρετές διέπρεπαν εντός των 4 γραμμών.
Λίγες εβδομάδας αργότερα ωστόσο και πριν καλά καλά “κοπάσουν” οι πανηγυρισμοί για την επιστροφή του Παναθηναϊκού στο Final Four του Βερολίνου, είχε έρθει το… κερασάκι στην τούρτα. Το αδύνατο, αυτό που έμοιαζε ανέφικτο τον Νοέμβρη μήνα, πήρε σάρκα και οστά.
Ο “Nunn Better” έβαλε την τζίφρα του σε διετή ανανέωση συμβολαίου με ένα αγκάθι ωστόσο (δυνατότητα χρήσης NBA out) που δεν άφηνε τον κόσμο της ομάδας να χαρεί την είδηση όσο ήθελε. Ο στόχος του μέλους της καλύτερης πεντάδας σε Ελλάδα και Ευρώπη για τη σεζόν που μας πέρασε, ήταν ένας και απολύτως ξεκάθαρος. Να θωρακίσει ακόμα περισσότερο τη φήμη του με μία γεμάτη σεζόν ούτως ώστε να βρει πρόσφορο έδαφος και να επιστρέψει στο “θαυμαστό κόσμο” της αμερικανικής λίγκας, εκεί που ήθελε να ανήκει.