Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Από τις οποίες εφτά νίκες ο Παναθηναϊκός ήταν πειστικός στις τρεις: Με τη Μπάγερν (94-79), τη Φενέρμπαχτσε (76-81) και τη Βιλερμπάν (92-68). Επέστρεψε από το -14 με τον Ερυθρό Αστέρα (77-81) και το -12 με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ (93-87), ενώ έδωσε δικαιώματα με τη Βίρτους Μπολόνια (77-82). Εκτός συναγωνισμού η νίκη επί της Άλμπα Βερολίνου (77-87), και λόγω αντιπάλου -με το μπαρδόν στη γερμανική ομάδα-, και λόγω πρεμιέρας.
Την ίδια ώρα, έτρεχε και δεν έφτανε στις πέντε ήττες ή, στην καλύτερη, έφτασε για λίγο σε κάποιες και το έχασε ξανά αμέσως μετά.
Κι αν το 7-5 κρίνεται είναι by definition θετικός απολογισμός, η εναλλακτική πραγματικότητα με περισσότερες ήττες είναι πιο κοντινή από αυτή με περισσότερες νίκες.
Σα να τον εξιτάρει ο κίνδυνος, να μένει πίσω στο σκορ και να πρέπει να επιστρέψει μετά. Σα να τερμάτισε τα πάντα με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τη 17η θέση την προηγούμενη χρονιά και το reverse sweep επί του Ολυμπιακού στους Τελικούς της Stoiximan GBL και δεν έχει απομείνει τίποτε άλλο που να τον ευχαριστεί και πρέπει να το κάνει δύσκολο σχεδόν από μόνος του. “Σχεδόν” γιατί υπάρχει πάντα και δεύτερη ομάδα στο παρκέ.
Κι ακριβώς επειδή καμία ομάδα δεν παίζει μόνη της, όσο καλή κι αν είναι ή πιστεύει πως είναι, ηττήθηκε και στα περισσότερα από τα παιχνίδια που κάλυψε μεγάλες διαφορές. Δε θέλω να γράψω “δεν τα έκλεψε” γιατί είναι βαρύ για μία ομάδα της δυναμικής του Παναθηναϊκού, πώς αλλιώς, όμως, να περιγράψει κανείς ό,τι παραλίγο να γίνει με τον Ολυμπιακό (από -13 στο 15′ σε +1 στο 37′ κι εν τέλει -5 στο 40′), τη Ζαλγκίρις (από -18 στο 15′ σε +2 στο 27′ κι εν τέλει -7 στο 40′) και τη Μονακό (από -8 στο 27′ σε +5 στο 31′ κι εν τέλει -3 στο 40′).
Σα να απολαμβάνει περισσότερο ο Εργκίν Αταμάν να μιλά σε αυστηρό ύφος είτε ονομαστικά για συγκεκριμένους παίκτες είτε γενικά για όλους με επαναλαμβανόμενες δηλώσεις για “γελοία λάθη” παρά σε ευδιάθετο και να προτρέπει τους φίλους του Παναθηναϊκού να αγοράσουν από τώρα εισιτήρια για το Final Four. Σα μη μπορεί να φτάσει στην επιτυχία, όπως ήδη τρεις φορές στην καριέρα του (Εφές 2021 & 2022, Παναθηναϊκός 2024), χωρίς πρώτα να χαθεί στη διαδρομή.
Σα να μη μπορεί ο Κέντρικ Ναν να σκοράρει 20άρες αν πρώτα δε χάσει το μυαλό του με διαιτητές κι αντιπάλους, δικαιολογημένα ή μη. Σα να φτιάχνεται που εκνευρίζεται/τον εκνευρίζουν για να μπορεί μετά να πει “τώρα θα δείτε!”.
Μόνο που δε θα βάλει πάντα το μεγάλο σουτ (άστοχο τρίποντο στο 86-88 στα 27″), δε θα κάνει πάντα το σωστό (λάθος πάσα στα -23″ από δικό του επιθετικό ριμπάουντ).
Το πρόβλημα είναι πνευματικό, όχι αγωνιστικό.
Θα το “βρει”.
Ανησυχία ναι, πανικός όχι.
ΥΓ. Υπάρχουν παίκτες που δίνουν δικαίωμα στον Εργκίν Αταμάν να τους τραβήξει και να τους κρατήσει στον πάγκο, δε μπορώ, όμως, να καταλάβω πώς ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης δε πήρε ούτε μισό δευτερόλεπτο για κάνα “πρηξομπάλι” σε παίκτη της Μονακό. Και το γράφω εγώ που δεν έχω σε εκτίμηση όλους όσοι συνεισφέρουν μόνο στο μισό της άμυνας.
ΥΓ2. Έλεος με τις 3 ελεύθερες βολές σε φάουλ στην άλλη μπασκέτα! Δεν είναι εξυπνάδα του παίκτη πως δήθεν σούταρε, είναι βλακεία του αθλήματος.
ΥΓ3. Πέμπτη βράδυ οι Παναθηναϊκοί έκαναν καζούρα στους δε για την ήττα από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Παρασκευή βράδυ οι Ολυμπιακοί στους δε για την ήττα από τον Βασίλη Σπανούλη. Παίρνω ποπ κορν για Μονακό-Ολυμπιακός (4/12) και Παρτιζάν-Παναθηναϊκός (5/12).
ΥΓ4. Είχα σκοπό να ευχηθώ “καλή αρχή!” στον Βασίλη Σπανούλη, αλλά με πρόλαβε από μόνος του.
ΥΓ5. Ποτέ και μη προτείνετε, ρε, καμία τηλεοπτική σειρά της προκοπής! Βγήκε δεύτερος κύκλος “Bad Sisters”, σύντομα και “Severance” (17/1/25)!
Διαβάστε ακόμη: