Του Γιάννη Ράμμα/ irammas@eurohoops.net
Είχε πάει για το κλέψιμο, εν τέλει η ατυχία “έκλεψε” τον ίδιο από τον Παναθηναϊκό και τα παρκέ. Το παιχνίδι με τη Μπασκόνια (104-69) στο ΟΑΚΑ μόλις είχε αρχίσει ξανά μετά τη διακοπή για το ημίχρονο, αλλά σταμάτησε απότομα μόλις στο 21′, μαζί κι ο χρόνος για τον Ματίας Λεσόρ, που σε ανύποπτη στιγμή βρέθηκε να σφαδάζει στον πόνο.
Κάταγμα περόνης στο αριστερό πόδι κι ακόμα να επιστρέψει στη δράση…
Η στιγμή που ακολούθησε με το σπριντ, κουτσό κιόλας, στα αποδυτήρια ήταν πιο δυνατή κι από όσο σοβαρός ήταν ο τραυματισμός.
“Είπα ‘όχι, μπορώ να φύγω’. Δεν ήθελα να φύγω πάνω σε φορείο… ‘Ήρθα στο γήπεδο μόνος, περπατώντας. Θα φύγω έτσι επίσης. Με οποιονδήποτε τρόπο’. Τους είπα απλά να με βοηθήσουν να σηκωθώ. Με σήκωσαν και μόλις σηκώθηκα έφυγα. Είπα ‘είμαι καλά. Μην ανησυχείτε άλλο πια για εμένα, απλά συνεχίστε το παιχνίδι’… Ήθελα απλά οι συμπαίκτες μου κι όλοι στο γήπεδο να προχωρήσουν. Είχαν τελειώσει όλα, δε μπορούσε κανείς να κάνει κάτι. Γι’ αυτό είπα ότι πρέπει να φύγω”, είπε σε συνέντευξη στην επίσημη εφαρμογή της ΚΑΕ (“CLUB 1908″).
Μόλις βγήκε από το χειρουργείο, ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, τον επισκέφθηκε στο σπίτι του (31/12/24) κι υπέγραψαν επέκταση συμβολαίου μέχρι το 2028.
“Ήρθε στο σπίτι μου και προσπάθησε να κλείσει τη συμφωνία το συντομότερο δυνατό, να με κάνει να νιώσω ασφαλής και να με βοηθήσει να προχωρήσω δίχως να σκέφτομαι ότι τελειώνει το συμβόλαιό μου, πώς θα το διαχειριστώ γιατί είμαι τραυματίας… Έπαιζα καλά, τα πηγαίναμε καλά. Επρόκειτο να υπογράψω ένα καλό συμβόλαιο και συνέβη αυτό με τον τραυματισμό για πρώτη φορά στην καριέρα μου. Ήταν κάτι που με απασχολούσε και δυσκολευόμουν να διαχειριστώ. Το να τον βλέπω, όμως, να έρχεται τόσο γρήγορα και να μου λέει ‘μην ανησυχείς, ακόμα σε θέλουμε, δεν πρόκειται να αλλάξουμε την προσφορά μας, θα πάρεις το συμβόλαιο και τα χρήματα που δικαιούσαι’, ήταν μία μεγάλη κίνηση από τον ίδιο κι όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού“.
𝐌𝐚𝐭𝐡𝐢𝐚𝐬 𝐋𝐞𝐬𝐬𝐨𝐫𝐭, 𝐦𝐲 𝐜𝐨𝐦𝐞𝐛𝐚𝐜𝐤 𝐬𝐭𝐨𝐫𝐲…
The man with a lion’s soul opens up on CLUB 1908 about the toughest chapter of his career, the emotional and physical adversities he faced and everyone who stood by his side!
Don’t miss his inspiring tale of… pic.twitter.com/0ycqyMeyqn
— Panathinaikos BC (@Paobcgr) March 24, 2025
Ο 29χρονος Γάλλος σέντερ από τη Μαρτινίκα μίλησε και για…
…τη στιγμή του τραυματισμού: “Μπορώ και καταλαβαίνω κάποια πράγματα που κάποιοι δε μπορούν να το καταλάβουν. Μπορούν να πιστεύουν ότι είμαι τρελός, μπορούν να πιστεύουν ότι δεν έχει κανένα νόημα ό,τι κάνω, αλλά αυτός είναι απλά ο τρόπος που αντιδρώ από όταν γεννήθηκα. Αν θέλω να κλάψω θέλω να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Δε θέλω ο κόσμος να με βλέπει στις κακές μου στιγμές, θέλω το αντιμετωπίσω μόνος μου. Όταν ήμουν στο παιχνίδι κατάλαβα πολύ γρήγορα τι συνέβη. Κοίταξα το πόδι μου κι είδα ότι δεν μπορούσα να το κρατήσω πλέον, κρεμόταν. Κι ήξερα ότι δεν υπήρχε τίποτα που ο γιατρός μπορούσε να κάνει. Ήξερα ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει για εμένα κι ότι θα έμενα εκτός. Ήταν ένα σοκ στην αρχή. Και μετά συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί. Ζήτησα, όμως, να μη βγω με φορείο από το παρκέ, δεν ήθελα”.
…τη φωτογραφία με το γιο του μέσα στο ασθενοφόρο: “Προσπαθούσα να τους κάνω όλους να μην ανησυχούν. Ήθελα να μάθουν πως είμαι ήδη καλά. Ο γιος μου ήταν επίσης εκεί. Κι αυτός ήταν ακόμη ένας λόγος για τον οποίο ήθελα να φύγω. Δεν ήθελα ο γιος μου να καταλάβει τι γινόταν. Ήταν δίπλα μου όλη την ώρα. Ήταν σημαντικό να τον έχω μαζί μου, να τον βλέπω εκεί. Δεν ήξερε τι γινόταν κι έλεγε ‘μπαμπά, θέλω να δω το παιχνίδι κι εγώ ήμουν χαρούμενος που ήταν εκεί μαζί μου. Μου έδωσε θετική ενέργεια. Αυτό κάνει σε καθημερινή βάση, μου δίνει θετική ενέργεια. Είμαι πολύ χαρούμενος που τον έχω δίπλα μου κι ήμουν τυχερός που τον είχα μαζί μου εκείνη την ημέρα”.
…την επίσκεψη από τους συμπαίκτες στο νοσοκομείο: “Υπήρχαν κάποιοι που ήρθαν να με δουν στο νοσοκομείο την ίδια νύχτα, κάποιοι ήρθαν την επόμενη ημέρα, κάποιοι μου τηλεφώνησαν. Όλοι ήρθαν, όμως. Όπως είδαμε και πριν, η οικογένειά μας, η πολύ μεγάλη μας οικογένεια, ήταν εκεί για εμένα. Μου είπαν ότι ό,τι κι αν χρειαστώ θα είναι δίπλα μου. Ήρθαν να με επισκεφθούν είτε στο νοσοκομείο είτε όπου κι αν ήμουν. Στην αρχή ήταν δύσκολο για εμένα να είμαι με τους συμπαίκτες μου, γιατί τους έβλεπα να συνεχίζουν την καθημερινότητά τους, να προετοιμάζονται για την προπόνηση, για τα παιχνίδι. Ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ”.
…τη στιγμή που συνάντησε ξανά τους υπόλοιπους “πράσινους”: “Την πρώτη φορά που πήγα στο νοσοκομείο προσπαθούσα να μη το σκέφτομαι και να επικεντρωθώ στην προπόνηση, ακόμη κι αν δεν ήμουν εκεί. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να βρίσκομαι γύρω από την ομάδα, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που το ένιωθα τόσο έντονα. Η μόνη άλλη φορά που ένιωσα έτσι ήταν όταν ήμουν μικρός και δε μπορούσα να παίξω. Τουλάχιστον τότε μπορούσα να κάνω κάτι, να προπονηθώ, να βελτιωθώ. Αυτή τη φορά, όμως, ήταν διαφορετικά. Ήταν πολύ δύσκολο να βλέπω τους άλλους να συνεχίζουν κανονικά, ενώ εγώ έπρεπε να αποχωριστώ το γήπεδο. Αλλά όταν επέστρεψα ένιωσα τη στήριξη όλων. Ήταν εκεί, χαρούμενοι που με έβλεπαν ξανά. Μου έδωσαν ενέργεια, θετική διάθεση, με ενθάρρυναν”.
“Τρομερά δύσκολο να είμαι μακριά από το παιχνίδι που αγαπώ τόσο πολύ”
…την πορεία της αποθεραπείας του: “Ελπίζω να επιστρέψω σύντομα, αλλά ξέρω ότι η θεραπεία με βοήθησε πολύ. Όπως είπα, οι πρώτες εβδομάδες ήταν πολύ δύσκολες. Ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να περάσω κάτι τέτοιο. Στην καριέρα μου οι τραυματισμοί μου ήταν πάντα μικροί, δύο ή τρεις εβδομάδες το πολύ. Αυτή είναι η πιο σοβαρή κατάσταση που έχω ζήσει. Το να είμαι μακριά από το παιχνίδι που αγαπώ τόσο πολύ είναι τρομερά δύσκολο. Αλλά δεν άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου. Συνέχισα να έχω το ίδιο πάθος, γιατί το μπάσκετ είναι το μόνο που θέλω να κάνω”.
…τα μαθήματα ζωής που πήρε: “Ίσως όλο αυτό να είναι ένα μάθημα. Ίσως να έπρεπε να μάθω περισσότερα για το σώμα μου, να καταλάβω πράγματα που πριν δεν είχα σκεφτεί. Σήμερα νιώθω ότι πήρα πολλά μαθήματα. Ίσως να είναι και μία ευλογία. Όταν πέφτεις το σημαντικό είναι το πώς σηκώνεσαι. Και κατάλαβα πως πέρα από όλα μπορώ να γίνω ένα παράδειγμα για τα παιδιά που έχουν περάσει δυσκολίες. Αυτό μου δίνει έναν επιπλέον σκοπό, μου δίνει περισσότερη δύναμη για τη ζωή. Μετά από όλα αυτά, το βλέπω κι ως πατέρας, όχι μόνο ωε παίκτης. Δεν ήθελα να με δει κανείς πεσμένο, ούτε ο γιος μου, ούτε οι φίλοι μου, ούτε η οικογένειά μου. Νομίζω πως όλο αυτό είναι κάτι πολύ αληθινό, είναι κάτι μεγαλύτερο από εμένα”.
“Σαν θηρίο στο κλουβί, ανυπομονώ να σπάσω τα δεσμά μου”
…το παρατσούκλι “λιοντάρι”: “Εκτιμώ το ότι με αποκαλούν έτσι, oτι νομίζουν πως είμαι δυνατός χαρακτήρας κι άνθρωπος. Το λιοντάρι είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας και πολλές φορές το παρκέ μετατρέπεται σε ζούγκλα, άρα ταιριάζει. Αλήθεια, νιώθω συχνά σαν θηρίο στο κλουβί, δεν υπάρχουν λέξεις που να περιγράφουν το πόσο θέλω να επιστρέψω στο παρκέ. Είναι ευλογία, όμως, που μπορώ και περπατάω ξανά χωρίς βοήθεια, που νιώθω καλά με το σώμα μου. Είχα χρόνο να περάσω με την οικογένεια μου. Ζήτησα να επιστρέψω στο γήπεδο μόνο όταν μπορούσα να περπατήσω κανονικά κι η ομάδα συμφώνησε. Αυτός είμαι κι έτσι λειτουργώ. Δε θέλω ο κόσμος να με βλέπει όταν δεν είμαι καλά. Θέλω να είμαι αυτός που φέρνει θετική ενέργεια στην ομάδα. Όταν αισθάνθηκα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή και μπορούσα να περπατήσω τότε αποφάσισα να επιστρέψω στο παρκέ κι η ομάδα το σεβάστηκε απόλυτα. Είμαι όντως σαν θηρίο στο κλουβί κι ανυπομονώ να σπάσω τα δεσμά μου”.
“Σίγουρα τεχνική ποινή όταν καρφώσω για πρώτη φορά”
…για τη στιγμή που θα καρφώσει για πρώτη φορά στην επιστροφή: “Το ονειρεύομαι συνέχεια. Χθες μάλιστα έπαιζα με τον γιο μου σε μία χαμηλή μπασκετούλα και κάρφωνα τη μπάλα. Έπαιζα περισσότερο από αυτόν. Μου έλεγε ‘μπαμπά, έλα να σουτάρουμε’ κι εγώ συνέχιζα να καρφώνω. Το σκέφτομαι συνέχεια, δεν πρέπει, όμως, να βιάζομαι. Πρέπει να μάθω να χειρίζομαι το σώμα μου, τις κινήσεις μου. Αλλά σίγουρα όταν καρφώσω θα πάρω τεχνική ποινή για το πώς θα αντιδράσω. Θα ουρλιάξω, θα κρεμαστώ από τη στεφάνη, θα κυλιστώ στο παρκέ. Ανυπομονώ”.
“Ανατρίχιασα όταν…”
…την αποθέωση από το κοινό στο ΟΑΚΑ (6/3), όταν επέστρεψε στη νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης (85-70): “Ήταν περίεργο συναίσθημα. Παρά το ότι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας, δε μου αρέσει να τραβάω την προσοχή. Είναι κάτι που μπορώ να διαχειριστώ όσο παίζω. Όταν είμαι εκτός παρκέ είμαι ένας συγκρατημένος άνθρωπος. Άρα όλο αυτή η προσοχή με έκανε να νιώσω αμήχανα όσο κι αν την εκτιμώ. Δεν ήθελα, όμως, να αποσπάσω την προσοχή του κόσμου από τα παιδιά που έπαιζαν. Ομολογώ, όμως, ότι ανατρίχιασα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσαν το όνομά μου, όμως, νομίζω αυτή ήταν η πιο εμφατική από κάθε άλλη. Να βιώνω κάτι τέτοιο με 25.000 άτομα να φωνάζουν το όνομά μου, ειδικά για κάποιον σαν εμένα που γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό σε ένα μικρό νησί, είναι κάτι καταπληκτικό που δε μπορώ να περιγράψω με λόγια. Είναι ευλογία κι ανυπομονώ να τραγουδήσουν ξανά για εμένα όταν κάνω κάτι στο παρκέ”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Διαβάστε ακόμη:
- EuroLeague Fantasy: Πάμε με Μουσταφά Φαλ και Σέιμπεν Λι & Ουίλιαμς-Γκος!
- Ελάιζα Μπράιαντ στο Eurohoops: “Ο Αταμάν σου δίνει ελευθερία, αλλά σε θεωρεί κι υπόλογο” (video)
- Παρί: Αποδεκατισμένη με Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, νοκ άουτ Λο & Μάλκομ κι άλλοι δύο
- Αιώνιο Podcast: Ο “Καρέτσας” του μπάσκετ και best-worst πιθανοί αντίπαλοι Ολυμπιακού & Παναθηναϊκού στα playoffs