Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Πέρα από τις “χρυσές” στιγμές το 1997, το 2012 και το 2013, υπάρχουν σε αυτή την “ερυθρόλευκη” διαδρομή και βραδιές που δεν έχουν αφήσει ευχάριστες αναμνήσεις.
Το Eurohoops σας θυμίζει τις πιο σημαντικές από αυτές, καθώς στον αθλητισμό δεν υπάρχει μόνο η χαρά, αλλά κι η πίκρα. Από τον Κορνίλιους Τόμπσον, λοιπόν, και την “αιώνια” ήττα στο Βερολίνο, ως την απογοητευτική εικόνα στο Παρίσι και το… κάζο με την Ζαλγκίρις.
Τα Final Four είναι γεμάτα έντονα συναισθήματα και ασφαλώς εμπεριέχουν και άσχημες, εκτός από τις στιγμές δόξας. Έχοντας βιώσει μία τέτοια, στον φετινό τελικό της EuroLeague στην Κωνσταντινούπολη, το Eurohoops εστιάζει και στις ήττες που σημάδεψαν την ιστορία των Πειραιωτών και αποτέλεσαν τραυματικές εμπειρίες, τις οποίες είναι φυσιολογικό να θέλουν να ξεχάσουν, όμως, όπως έχει δείξει η ιστορία, έχουν αποτελέσει… μαθήματα προς αποφυγή.
Οι οπαδοί των Πειραιωτών εύχονται πια να ξαναδούν την ομάδα τους στο Final Four του Βελιγραδίου και να θυμηθούν στιγμές 1997, 2012 και 2013.
Από την επόμενη σεζόν και μέχρι το 2020 θα είναι συντονισμένοι στα κανάλια της Nova για να βλέπουν αποκλειστικά όλα τα παιχνίδια της κανονικής περιόδου αλλά και το Final Four.
Το τρίποντο-μαχαιριά του Τόμπσον
Ο Ολυμπιακός του Γιάννη Ιωαννίδη το 1994 στο Τελ Αβίβ έδειχνε έτοιμος να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που θα ανέβαινε στο “Εβερεστ” του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στον ημιτελικό είχε καταφέρει να… επιζήσει από τον μεγάλο “εμφύλιο” με τον Παναθηναϊκό (77-72) και στον τελικό αντιμετώπιζε ως φαβορί την ισπανική Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Η παρθενική συμμετοχή των Πειραιωτών σε τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (21/4/1994) εξελίχθηκε σε εφιάλτη στο φινάλε, παρότι όλα τα δεδομένα ήταν υπέρ του και με την ψυχολογία στα ύψη από τον θρίαμβο στον “αιώνιο” ημιτελικό. Ομως, το τελευταίο επτάλεπτο του τελικού ακόμα “στοιχειώνει” τους “ερυθρόλευκους”, καθώς στο 33′ προηγούνταν με 57-52. Από εκείνο το σημείο έμελλε να μην ξανασκοράρουν, με την Μπανταλόνα να… κλέβει την κούπα χάρη στο τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον (59-57), αφού στην τελευταία επίθεση ο Πάσπαλι έχασε την πρώτη από τις 1+1 βολές και μετά το άστοχο τρίποντο του Τόμιτς δεν μπόρεσε εκ νέου να σκοράρει από κοντά στην εκπνοή!
Η παράδοση άνευ όρων στην Ζαλγκίρις
Το 1999 ο Ολυμπιακός πήγε στο Μόναχο για το Final Four με την πεποίθηση πως θα μπορούσε να επαναλάβει τον προ διετίας θρίαμβο στη Ρώμη και να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης. Αντίπαλός του στον ημιτελικό (20/4/1999), η Ζαλγκίρις (ο έτερος ημιτελικός ήταν ο “εμφύλιος” της Μπολόνια ανάμεσα σε Κίντερ και Τιμσίστεμ), η οποία δεν είχε τη λάμψη των υπόλοιπων τριών συνδαιτυμόνων, αλλά απέδειξε στο παρκέ πως ήταν έτοιμη για όλα!
Η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς κάθε άλλο παρά έτοιμη ήταν, όπως φάνηκε στον ημιτελικό της “Ολύμπια Χάλε” απέναντι στους πρωταθλητές Λιθουανίας του Γιόνας Καζλάουσκας, που με άξονες τους Έντνι (13π.) και Μπούι (19π.) ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι στην αναμέτρηση. Από την αρχή η Ζαλγκίρις πήρε το πάνω χέρι και το τελικό 87-71 ήταν απλώς η εμφατική επιβεβαίωση πως ο Ολυμπιακός βίωσε τότε ένα από τα χειρότερα ευρωπαϊκά του βράδια, στην πλέον ακατάλληλη στιγμή, σε ημιτελικό Final Four. Πάντως, επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, η Ζαλγκίρις υπέταξε και στον τελικό την Κίντερ και κατέγραψε μία από τις μεγάλες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού, αλλά με μπάσκετ που παραμένει σημείο αναφοράς ακόμα και σήμερα.