Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Για άλλη μια φορά η Ευρωλίγκα και ο πολύπειρος δημοσιογράφος και αρθρογράφος της επίσημης ιστοσελίδας της, Βλάντιμιρ Στάνκοβιτς, προχώρησε σε επιλογή Top-10, όπου, στην συγκεκριμένη περίπτωση, αφορά τους κορυφαίους πόιντ γκαρντ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και κατ’ επέκταση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης από καταβολής της!
Το ελληνικό χρώμα είναι κάτι παραπάνω από έντονο, με τους Βασίλη Σπανούλη, Δημήτρη Διαμαντίδη, Θοδωρή Παπαλουκά και Παναγιτώη Γιαννάκη να είναι παρόντες (σ.σ. 4/10 δηλαδή, δεν το λες κι άσχημο ποσοστό) στην δεκάδα των καλύτερων Ευρωπαίων πλέι μέικερ, ενώ ως κορυφαίος επιλέχθηκε ο Σάρας Γιασικεβίτσιους, που κάλλιστα μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε “δικό μας παιδί” , καθώς εκτός της θητείας του στον Παναθηναϊκό, είναι και παντρεμένος με Ελληνίδα!
Διαβάστε τη λίστα και τους λόγους επιλογής του κάθε παίκτη, όπως αναφέρονται στο σχετικό θέμα στην ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας…
10. Ίβο Ντανέου (1937)
Ο “πατριάρχης” του σλοβενικού μπάσκετ. Ήταν σπουδαίος αρχηγός της Ολίμπια Λιουμπλιάνας και της Εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας στα 60ς κι επίσης παγκόσμιος πρωταθλητής το 1970. Συνέθεσε ένα τρομερό περιφερειακό δίδυμο στην Εθνική με τον Ραντοβόι Κόρατς, έναν αξέχαστο σκόρερ, όμως πολλοί εκ των πόντων του προήλθαν από τις ασίστ του Ντανέου. Ήταν γεννημένος ηγέτης, ένας μαχητής, ένας ιδεολόγος του παιχνιδιού και επίσης σκόρερ αν η ομάδα το χρειαζόταν. Ηταν η σπουδαία μεταγραφή του προέδρου της Ρεάλ, Σαντιάγο Μπερναμπέου μετά την σπουδαία εμφάνιση του Ντανέου στο Final Four της Μαδρίτης το 1967 με την Ολίμπια. Ο γιος του Γιάκα έπαιξε στην Ολίμπια και ο εγγονός του Γιούρε επίσης παίζει εκεί τώρα.
9. Ζοάν “Τσίτσι” Κρέους (1956)
Δεν μπορώ να εγγυηθώ πως ο Κρέους είναι καλύτερος παίκτης από τον Σολοθάμπαλ ή τον Κορμπαλάν, όμως από τη στιγμή που είναι υποκειμενική επιλογή, τον επιλέγω, απλούστατα για το μάκρος της καριέρας του και επειδή κατάφερε να οδηγήσει την Μανρέσα στον ισπανικό τίτλο όταν ήταν πάνω από 40 ετών το 1998, με μια ομάδα προερχόμενη από την έκτη θέση της κανονικής περιόδου. Κέρδισε δύο ισπανικά πρωταθλήματα (το πρώτο με την Μπαρτσελόνα το 1981), τρία κύπελλα (με την Μπαρτσελόνα το 1981 και το 1982 και την Μανρέσα το 1996), ενώ στο τελευταίο το σφράγισε με ένα τρίποντο στη λήξη κόντρα στην Μπαρτσελόνα (94-92). Επίσης κέρδισε αργυρό μετάλλιο με την Ισπανία στο Ευρωμπάσκετ το 1983.
8. Ζόραν “Μόκα Σλάβνιτς (1949)
Έκανε ντεμπούτο με την εθνική Γιουγκοσλαβίας στα 24 του στο Ευρωμπάσκετ 1973 και θα γινόταν ο βασικός πόιντ γκαρντ στην ομάδα για την επόμενη δεκαετία. Αυτή η ομάδα θα κέρδιζε τρία Ευρωμπάσκετ, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά κι ένα αργυρό. Επίσης έκανε σπουδαίο δίδυμο με τον σούτινγκ γκαρντ Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς. Το παιχνίδι του ήταν διασκεδαστικό, με φαντασία και απρόβλεπτο. Ήταν επίσης πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας με τον Ερυθρό Αστέρα και επίσης πρωταθλητής Ισπανίας με την Μπανταλόνα. Επιπλέον, αγωνίστηκε στην Ιταλία, στην Σίμπενικ ως παίκτης-προπονητής όπου έδωσε την ευκαιρία σε ένα νεαρό παιχνίδι ονόματι Ντράζεν Πέτροβιτς, στα 15 του. Ένας μεγάλος μαχητής, που είχε κίνητρο και πλακατζής. Ένας αληθινός πρωταθλητής. Στην χώρας μας εργάστηκε ως προπονητής για λογαριασμό της Δάφνης και του Ηρακλή την δεκαετία του ’90.
7. Παναγιώτης Γιαννάκης (1959)
Όπως στις περιπτώσεις Ντανέου-Κόρατς και Σλάβνιτς-Κιτσάνοβιτς, το όνομα του Παναγιώτη Γιαννάκη πάντα θα τοποθετείται μαζί με αυτό του Νίκου Γκάλη. Έπαιξαν μαζί στον Άρη και την Εθνική Ελλάδας, όμως πριν γίνουν συμπαίκτες ήταν αντίπαλοι και πρωταγωνιστές σε ένα ιστορικό παιχνίδι όπου ο Άρης νίκησε τον Ιωνικό Νίκαιας με 114-113, όπου ο Γιαννάκης σκόραρε 73 και ο Γκάλης 62… Ο Γιαννάκης ήταν ένας πόιντ γκαρντ για την ομάδα. Έδινε ασίστ και επίσης ήταν το… μυαλό στο παρκέ αν οι άλλοι σκόραραν. Όμως αν οι πόντοι έλειπαν, έβγαινε μπροστά σε αυτό τον τομέα επίσης. Μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες με τον Άρη, τελικά κατέκτησε την Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό το 1996.
6. Θοδωρής Παπαλουκάς (1977)
Ένα παράδειγμα πως το ταλέντο, η σκληρή δουλειά και η υπομονή μπορούν να γίνουν ένας επιτυχής συνδυασμός. Ο Παπαλουκάς άρχισε από τους ταπεινούς Αμπελόκηπους και μετακόμισε στην, ίδιου βεληνεκούς, Δάφνη. Μετά ο Πανιώνιος ήταν ένα μεγάλο βήμα και στην συνέχεια ο Ολυμπιακός θα ήταν η επιβεβαίωση του ταλέντου και της προόδου του. Η ΤΣΣΚΑ έγινε η κορωνίδα της καριέρας του και η ομάδα, με την οποία κέρδισε δύο Ευρωλίγκες. Το 2006 ως MVP του Final Four και ξανά το 2008. Στο μεταξύ, το 2007 ήταν ο MVP της Ευρωλίγκας, παρότι ερχόταν από τον πάγκο για χρόνια, ο πρώτος στη διοργάνωση. Ακόμα και σήμερα είναι δεύτερος στα κλεψίματα (335 σε 252 αγώνες) και τέταρτος στις ασίστ (977) στην Ευρωλίγκα. Με άλλα λόγια, ήταν μια ασφάλεια ζωής για τους προπονητές και τους συμπαίκτες του.
5. Μίλος Τεόντοσιτς (1987)
Ο άλλος “Τεό” είναι πιθανότατα ο πιο ελκυστικός παίκτης στην Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια και αναμφίβολα ο καλύτερος πασέρ στον κόσμο. Οι πάσες του “έχουν μάτια” και πάντα βρίσκει τους χώρους που δεν υπάρχουν. Το παιχνίδι του αποδεικνύει ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι φαντασίας. Ο Τεόντοσιτς είναι επίσης ένας σπουδαίος σουτέρ, αφού το ποσοστό του στο τρίποντο σε 237 αγώνες στην Ευρωλίγκα είναι 37,6%. Παρ’ όλα αυτά το κύριο πράγμα που κάνει είναι η οργάνωση της ομάδας, να παίζει ελκυστικά και να διασκεδάζει στο παρκέ. Μετά από τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό και έξι στην ΤΣΣΚΑ, φτάνοντας σχεδόν κάθε φορά στο Final Four, έγινε πρωταθλητής Ευρώπης το 2016. Αυτή τη στιγμή είναι δεύτερος στη λίστα των εύστοχων σουτ τριών πόντων (471) και τρίτος στις ασίστ (1.126). Όμως, αυτό που αγαπά κάθε φίλαθλος περισσότερο είναι να βλέπει αυτόν τον μάγο και τι θα… σκαρφιστεί στη συνέχεια.
4. Δημήτρης Διαμαντίδης (1980)
Το γεγονός πως είναι ο παίκτης με τις περισσότερες ασίστ (1.255 σε 278 αγώνες) και κλεψίματα (434) στην ιστορία της Ευρωλίγκας τα λέει όλα για το πως ο Διαμαντίδης κυριάρχησε και στις δύο άκρες του παρκέ, όσο λίγοι, αν όχι κανείς, πόιντ γκαρντ στην ιστορία του μπάσκετ. Ο Διαμαντίδης ήταν ένας φυσικός ηγέτης και επίσης διέθετε το… πλήρες πακέτο: Σπουδαίος οργανωτής, σπουδαίος σουτέρ και ο καλύτερος αμυντικός στη λίγκα, όπως ψηφίστηκε από τους προπονητές της Ευρωλίγκας έξι φορές! Ήταν επίσης ο MVP της Ευρωλίγκας το 2011 και ο MVP του Final Four το 2007 και το 2011. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Παναθηναϊκού που κέρδισε την Ευρωλίγκα το 2007, το 2009 και το 2011. Ως ένας παίκτης που έπαιζε το ίδιο καλά με την μπάλα, είτε στα χέρια του, είτε στου αντιπάλου, ήταν απαράμιλλος.
3. Βασίλης Σπανούλης (1982)
Ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης ήταν συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό για τέσσερις σεζόν, μετά τις οποίες ο Kill Bill αποφάσισε να μετακομίσει στον Ολυμπικαό και να γίνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης των ερυθρολεύκων τα τελευταία επτά χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των τίτλων της Ευρωλίγκας το 2012 και το 2013. Ένας χαρισματικός, αποφασιστικός και ηγετικός παίκτης, που κάνει τους συμπαίκτες του να παίξουν καλύτερα, ο Σπανούλης συγκεντρώνει ατομικές διακρίσεις εξαιτίας του αποτελεσματικού και ελκυστικού μπάσκετ που παίζει. Ίσως, κανείς παίκτης στη σύγχρονη ιστορία έχει μεγαλύτερη ικανότητα να αναλάβει πρωτοβουλία στα τελευταία λεπτά στα μεγάλα παιχνίδια, ειδικά αν η ομάδα του είναι πίσω, σε σχέση με τον Σπανούλη. Είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν είναι καλύτερος πασέρ, σουτέρ ή σκόρερ, όμως είναι ανάμεσα στους καλύτερους όλων των εποχών σίγουρα. Ένα από τα είδωλα της Ευρωλίγκας.
2. Αλεκσάνταρ Τζόρτζεβιτς (1967)
Ο άνθρωπος του “τελευταίου σουτ”. Με το ταλέντο, την τεχνική και τον χαρακτήρα νικητή του, το σουτ και την φιλοδοξία του κέρδισε το δικαίωμα να έχει το τελευταίο σουτ στα χέρια του. Ενα σουτ που έδωσε μεγάλες νίκες στις ομάδες του, είτε συλλόγους, είτε την εθνική ομάδα. Οπως πολλοί σε αυτό το Top-10, ήταν ένας πλέι μέικερ σκόρερ, που όμως ήταν εξαιρετικός οργανωτικά και να πασάρει. Το τρίποντό του κέρδισε έναν τίτλο Ευρωλίγκας για την Παρτίζαν το 1992 και μετά έπαιξε σε πολλές μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη: Μιλάνο, Μπολόνια, Μπαρτσελόνα, Ρεάλ… Αφησε μεγάλο σημείο αναφοράς σε όλες.
