Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Για άλλη μια φορά η Ευρωλίγκα και ο πολύπειρος δημοσιογράφος και αρθρογράφος της επίσημης ιστοσελίδας της, Βλάντιμιρ Στάνκοβιτς, προχώρησε σε επιλογή Top-10, όπου, στην συγκεκριμένη περίπτωση, αφορά τους κορυφαίους πόιντ γκαρντ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και κατ’ επέκταση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης από καταβολής της!
Το ελληνικό χρώμα είναι κάτι παραπάνω από έντονο, με τους Βασίλη Σπανούλη, Δημήτρη Διαμαντίδη, Θοδωρή Παπαλουκά και Παναγιτώη Γιαννάκη να είναι παρόντες (σ.σ. 4/10 δηλαδή, δεν το λες κι άσχημο ποσοστό) στην δεκάδα των καλύτερων Ευρωπαίων πλέι μέικερ, ενώ ως κορυφαίος επιλέχθηκε ο Σάρας Γιασικεβίτσιους, που κάλλιστα μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε “δικό μας παιδί” , καθώς εκτός της θητείας του στον Παναθηναϊκό, είναι και παντρεμένος με Ελληνίδα!
Διαβάστε τη λίστα και τους λόγους επιλογής του κάθε παίκτη, όπως αναφέρονται στο σχετικό θέμα στην ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας…
10. Ίβο Ντανέου (1937)
Ο “πατριάρχης” του σλοβενικού μπάσκετ. Ήταν σπουδαίος αρχηγός της Ολίμπια Λιουμπλιάνας και της Εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας στα 60ς κι επίσης παγκόσμιος πρωταθλητής το 1970. Συνέθεσε ένα τρομερό περιφερειακό δίδυμο στην Εθνική με τον Ραντοβόι Κόρατς, έναν αξέχαστο σκόρερ, όμως πολλοί εκ των πόντων του προήλθαν από τις ασίστ του Ντανέου. Ήταν γεννημένος ηγέτης, ένας μαχητής, ένας ιδεολόγος του παιχνιδιού και επίσης σκόρερ αν η ομάδα το χρειαζόταν. Ηταν η σπουδαία μεταγραφή του προέδρου της Ρεάλ, Σαντιάγο Μπερναμπέου μετά την σπουδαία εμφάνιση του Ντανέου στο Final Four της Μαδρίτης το 1967 με την Ολίμπια. Ο γιος του Γιάκα έπαιξε στην Ολίμπια και ο εγγονός του Γιούρε επίσης παίζει εκεί τώρα.
9. Ζοάν “Τσίτσι” Κρέους (1956)
Δεν μπορώ να εγγυηθώ πως ο Κρέους είναι καλύτερος παίκτης από τον Σολοθάμπαλ ή τον Κορμπαλάν, όμως από τη στιγμή που είναι υποκειμενική επιλογή, τον επιλέγω, απλούστατα για το μάκρος της καριέρας του και επειδή κατάφερε να οδηγήσει την Μανρέσα στον ισπανικό τίτλο όταν ήταν πάνω από 40 ετών το 1998, με μια ομάδα προερχόμενη από την έκτη θέση της κανονικής περιόδου. Κέρδισε δύο ισπανικά πρωταθλήματα (το πρώτο με την Μπαρτσελόνα το 1981), τρία κύπελλα (με την Μπαρτσελόνα το 1981 και το 1982 και την Μανρέσα το 1996), ενώ στο τελευταίο το σφράγισε με ένα τρίποντο στη λήξη κόντρα στην Μπαρτσελόνα (94-92). Επίσης κέρδισε αργυρό μετάλλιο με την Ισπανία στο Ευρωμπάσκετ το 1983.
8. Ζόραν “Μόκα Σλάβνιτς (1949)
Έκανε ντεμπούτο με την εθνική Γιουγκοσλαβίας στα 24 του στο Ευρωμπάσκετ 1973 και θα γινόταν ο βασικός πόιντ γκαρντ στην ομάδα για την επόμενη δεκαετία. Αυτή η ομάδα θα κέρδιζε τρία Ευρωμπάσκετ, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά κι ένα αργυρό. Επίσης έκανε σπουδαίο δίδυμο με τον σούτινγκ γκαρντ Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς. Το παιχνίδι του ήταν διασκεδαστικό, με φαντασία και απρόβλεπτο. Ήταν επίσης πρωταθλητής Γιουγκοσλαβίας με τον Ερυθρό Αστέρα και επίσης πρωταθλητής Ισπανίας με την Μπανταλόνα. Επιπλέον, αγωνίστηκε στην Ιταλία, στην Σίμπενικ ως παίκτης-προπονητής όπου έδωσε την ευκαιρία σε ένα νεαρό παιχνίδι ονόματι Ντράζεν Πέτροβιτς, στα 15 του. Ένας μεγάλος μαχητής, που είχε κίνητρο και πλακατζής. Ένας αληθινός πρωταθλητής. Στην χώρας μας εργάστηκε ως προπονητής για λογαριασμό της Δάφνης και του Ηρακλή την δεκαετία του ’90.
7. Παναγιώτης Γιαννάκης (1959)
Όπως στις περιπτώσεις Ντανέου-Κόρατς και Σλάβνιτς-Κιτσάνοβιτς, το όνομα του Παναγιώτη Γιαννάκη πάντα θα τοποθετείται μαζί με αυτό του Νίκου Γκάλη. Έπαιξαν μαζί στον Άρη και την Εθνική Ελλάδας, όμως πριν γίνουν συμπαίκτες ήταν αντίπαλοι και πρωταγωνιστές σε ένα ιστορικό παιχνίδι όπου ο Άρης νίκησε τον Ιωνικό Νίκαιας με 114-113, όπου ο Γιαννάκης σκόραρε 73 και ο Γκάλης 62… Ο Γιαννάκης ήταν ένας πόιντ γκαρντ για την ομάδα. Έδινε ασίστ και επίσης ήταν το… μυαλό στο παρκέ αν οι άλλοι σκόραραν. Όμως αν οι πόντοι έλειπαν, έβγαινε μπροστά σε αυτό τον τομέα επίσης. Μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες με τον Άρη, τελικά κατέκτησε την Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό το 1996.
