Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Τα πρώτα επίσημα παιχνίδια της σεζόν, προσωπικά τα αντιμετωπίζω ως… εγχειρίδια και δείγματα, για να διαπιστώσω αν ισχύουν και αν αποτελούν σχέδια του καλοκαιρινού προγραμματισμού όσα έχω στο μυαλό μου από καιρό, βλέποντας και κρίνοντας την κάθε μεταγραφή του Ολυμπιακού ξεχωριστά και όλες μαζί συνολικά.
Προσωπικά, είμαι υπέρμαχος της άποψης πως στο σύγχρονο μπάσκετ, καμία μεγάλη ζημιά δεν μπορεί να γίνει από πλευράς αποτελεσμάτων και μελλοντικής πορείας στην αρχή της σεζόν. Μόνο για παράδειγμα να χάσεις νωρίς ένα νοκ – άουτ ματς στο κύπελλο, που οκ, εκεί σημαίνει ότι έχασες τον ένα στόχο. Στην διοργάνωση των τριών παιχνιδιών…
Στην Ελλάδα όλα κρίνονται στους τελικούς και όποιος δίνει μεγαλύτερη διάσταση της ρεαλιστικής σε ένα ματς κανονικής περιόδου, είτε κατά βάθος δεν πιστεύει τόσο πολύ στην ομάδα του, είτε έχει στο μυαλό του πως διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο και άλλοι παράγοντες.
Αν το προσεγγίσουμε 100% μπασκετικά, τίποτα δεν κρίνεται τόσο νωρίς. Αυτά τα παιχνίδια που βλέπουμε τώρα, είναι πιλότος για τα… προσεχώς και μας βοηθούν να κατανοήσουμε τους προσανατολισμούς μιας ομάδας, τους στόχους που έχει, το μπάσκετ που επιδιώκει να παίζει, τις διαφορές που μπορεί να υφίστανται, σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν σε αγωνιστικά χαρακτηριστικά που διέπουν τις μονάδες και τελικά επηρεάζουν και διαμορφώνουν τις ομάδες.
Μου άρεσαν αρκετά πράγματα από αυτά που είδα στην ευρωπαϊκή πρεμιέρα με την Μπασκόνια. Χωρίς να δίνω ιδιαίτερα μεγάλη βάση στον αντίπαλο. Μια ανέτοιμη και ασύνδετη ακόμα ομάδα είναι αυτή του Πάμπλο Πριτζιόνι, που έφαγε 20 πόντους στο κεφάλι και κατοστάρα στα Γκραν Κανάρια.
Ασφαλώς ίδια ομάδα ήταν ο Ολυμπιακός της Πέμπτης με εκείνη που έχασε από τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ πριν λίγες μέρες. Το θέμα, στη φάση που βρισκόμαστε, είναι να χρησιμοποιήσουμε και να “διαβάσουμε” τα πρώτα ματς της σεζόν ως ένα μπασκετικό Exit Poll.
Μεγάλο ρόστερ – διαφορετικοί παίκτες
Αυτό που εισπράττω και είναι θετικό; Ο Ολυμπιακός φέτος έχει μεγαλύτερη ποσότητα και βάθος στο ρόστερ του, για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σεζόν, ακόμα και με τραυματισμούς. Γιατί, μη γελιόμαστε, όταν μιλας για αυτή την ομάδα, ξέρεις ότι οι τραυματισμοί θα είναι ένας μπελάς που θα σε ακολουθεί όλη τη σεζόν.
Απλά, ελπίζεις να σε βοηθήσει το τάιμινγκ και η τύχη, για να είσαι όπως πρέπει στην τελική ευθεία της σεζόν και να μην στοιχίσουν εκεί που μετράει. Κάτι, πάντως, που έχει αποδειχτεί πως δύσκολα το γλιτώνει ο Ολυμπιακός.
Λοιπόν, εδώ φαίνεται πως υπάρχουν περισσότερες λύσεις, ικανοποιητικός αριθμός παικτών ικανών να προσφέρουν στο τοπ επίπεδο και πάνω από όλα: Τα εργαλεία για να δούμε διαφορετικό, πιο σύγχρονο, πιο ποιοτικό και πολυδιάστατο μπάσκετ.
Απόντος του Τίλι που ήρθε για να αποτελεί την αλλαγή του, ο Πρίντεζης στη Κρήτη έπαιξε 23:34. Μια χαρά χρόνος. Για να μην ξεζουμιστεί και να διαθέτει την ενέργεια και τη φρεσκάδα να κάνει την διαφορά. Με ένα σούπερ διάστημα στο πρώτο ημίχρονο και ένα σούπερ στο δεύτερο.
Αν έπαιζε περισσότερα σερί λεπτά, πιθανότατα δεν θα μπορούσε να έχει το ξέσπασμα του δευτέρου ημιχρόνου, που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην έκβαση και την οικονομία του αγώνα. Μήπως δεν το έχουμε δει αυτό το… έργο με τον Ολυμπιακό πέρυσι και με την εθνική στο Ευρωμπάσκετ;
Σε αυτό συνετέλεσε πως ο Αγραβάνης σε 16 λεπτά συμμετοχής, είχε πολύ μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι και μπράβο του. Μπορεί να αποκτήσει διάρκεια, κάτι που εξαρτάται άμεσα και από την πνευματική του κατάσταση; Αν ναι, αυτόματα αλλάζει επίπεδο για το σήμερα και αυξάνονται οι προοπτικές του για το μέλλον.
Στο ίδιο παιχνίδι, είδαμε τους Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Τόμπσον – ουσιαστικά η φυσική θέση και των τριών είναι το “3” – να παίζουν από 18:30 λεπτά ως 21:00! Ωραίο αυτό! Ιδίως αν μπορεί να το διαχειριστεί με μαεστρία ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στην διάρκεια της σεζόν.
Να τους κρατάει όλους ζεστούς, να τους κάνει όλους να νιώθουν χρήσιμοι και έτοιμοι. Και ξέρετε κάτι; Όλα τα δεδομένα έχουν αλλάξει από πέρυσι με το νέο φορμάτ της Ευρωλίγκας. Και με ένα προπονητή τόσο απαιτητικό, που επιδιώκει τώρα την αναβάθμιση επιπέδου στην επίθεση, αλλά συνεχίζει να ζητάει πολύ υψηλά στάνταρ ενέργειας και αποτελέσματος και στην άμυνα, μόνο αυτός ο τρόπος υπάρχει, για να έχουμε αίσιο τέλος.
Να παίζουν όλοι, να έχουν ρυθμό όλοι, να μπορούν άπαντες να μπουν την άνοιξη στα μεγάλα ματς όχι μόνο με ρυθμό, αλλά και με γεμάτα τα ρεζερβουάρ της ενέργειας.
Ναι, μπορεί να αναβαθμιστεί δημιουργικά (επιτέλους)!
Έχω παραδεχτεί πως θεωρούσα προβλέψιμο τον Ολυμπιακό, ιδίως τις δύο τελευταίες σεζόν και πως υπήρχε σοβαρό πρόβλημα στην δημιουργία. Αριθμητικό, αλλά και από πλευράς… διάστασης. Μονόπατη δημιουργία, με ελάχιστους πόλους και πραγματικά προβλέψιμη.
Ε, ναι, αυτό επιτέλους υπάρχουν τα εργαλεία να αλλάξει και να βελτιωθεί!
Γιατί; Πλέον, ο Ολυμπιακός διαθέτει τρεις παίκτες ικανούς να δημιουργήσουν. Προσέξτε. Στο σύγχρονο μπάσκετ δημιουργός, σημαίνει αυτός που φτιάχνει φάσεις για τους άλλους, αλλά παράλληλα μπορεί να δημιουργήσει και να τελειώσει φάσεις – και – για τον εαυτό του.
Σπανούλης, εννοείται, Ρόμπερτς, αλλά και Στρέλνιεκς, που ακόμα δεν το έχει δείξει γιατί απόντων των άλλων δύο, τρώει όλη την πίεση πάνω στη μπάλα και φθείρεται. Ο καθένας, έχει διαφορετικό τρόπο να δημιουργήσει.
Ο Σπανούλης; Ξέρετε… Ο Ρόμπερτς κυρίως εκμεταλλευόμενος το πολύ καλό πρώτο βήμα του, είναι ικανός να δημιουργεί συχνά ρήγματα και μετά έχει την ποιότητα να πάρει την σωστή απόφαση. Ο Στρέλνιεκς όταν οι άμυνες δεν είναι απόλυτα επικεντρωμένες πάνω του, θα τις ανοίγει με την εκτελεστική του δεινότητα από το τρίποντο ή από μέση απόσταση και σιγά – σιγά θα δείτε, πόσο καλά μπορεί να πασάρει, τόσο μέσα στο ζωγραφιστό, όσο και στην αδύναμη πλευρά.
Δίπλα σε αυτούς υπάρχει και ο Μάντζαρης, ένας άλλου τύπου παίκτης. Πιο συμβατικός, χωρίς να ρισκάρει ή να έχει πολύ φαντασία στο παιχνίδι του, αλλά πάντα χρήσιμος.
Ο Ολυμπιακός, θα έχει περισσότερες λύσεις έκφρασης δημιουργίας από την περιφέρεια. Με πικ εν ρολ και 1 Vs 1 Plays. Ένα το κρατούμενο.
Πάμε στο “5′. Ο Μιλουτίνοφ από τα τέλη της περσινής σεζόν λειτουργεί σαν δημιουργός, κάτι που δεν φαίνεται πάντα στη στατιστική. Πολλά συστήματα στηρίζονται πάνω του. Όταν γίνεται αποδέκτης της μπάλας στο high post, λειτουργεί ως σκαλοπάτι όταν έρχεται βοήθεια και ανοίγει την επίθεση του Ολυμπιακού και τις προοπτικές της. Δεν είναι τυχαίο που πολλές φορές τον βλέπουμε πια να υποδέχεται τη μπάλα στο κεντρικό διάδρομο, αλλά όχι πάντα μέσα στο ζωγραφιστό.
Αν η άμυνα τον παίζει χωρίς βοήθεια, μπορεί να βάλει τη μπάλα κάτω και να πάει προς τα μέσα για να τελειώσει τη φάση. Αν τον ντουμπλάρουν, λειτουργεί ως δημιουργός και το ίδιο μπορεί να κάνει και από το χαμηλό ποστ, κυρίως πασάροντας στις γωνίες.
Το θέμα είναι πως πια πέρα από τα γκαρντ, εδώ, υπάρχει ένας ξεκάθαρος πόλος δημιουργίας. Δεν χρειάζεται να γράφεται η ασίστ. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν η σούπερ πάσα. Και μόνο που με την παρουσία του εκεί απασχολεί την άμυνα και τις χαλάει τις αποστάσεις, φτάνει, αν η ομάδα ξέρει πως να δουλέψει σε αυτή την κατάσταση.
Τρίτος πόλος δημιουργίας. Πρίντεζης. Εννοείται! Από τότε που άρχισε να πασάρει περισσότερο με το ένα χέρι, πέρα από το σκορ στο ποστ, δίνει και έτοιμα καλάθια. Προς το παρόν είναι καλύτερος στις συνεργασίες του “5” με το “4”, αλλά φαίνεται πως το έχει στο μυαλό του, να αλλάξει ο ίδιος ατομικά επίπεδο στη δημιουργία.
Καλά κάνει, γιατί από πέρυσι έχει φανεί πως σχεδόν όλες οι άμυνες αρνούνται να τον παίξουν ένας εναντίον ενός. Στέλνουν βοήθειες. Άρα; Πρέπει να πασάρει. Με λιγότερες τρίπλες και στο κατάλληλο τάιμινγκ, ακριβώς τη στιγμή που πλησιάζει η βοήθεια. Το έχει στο μυαλό του, το παλεύει και με αυτόν και τον Μιλουτίνοφ ο Ολυμπιακός έχει ΚΑΙ δημιουργία από μέσα προς τα έξω. Όχι μόνο από την περιφέρεια.
Εδώ “κουμπώνει” πολύ καλά και ο Μακλίν, επιθετικά. Ψηλός που με άνεση βάζει τη μπάλα κάτω και φτιάχνει φάσεις για τον εαυτό του. Είναι δύσκολο για τις άμυνες που δουλεύουν να σταματήσουν τον Μιλουτίνοφ, να προσαρμοστούν μέσα σε λίγα λεπτά, στην διαφορετικότητα του Μακλίν κι αυτό είναι πλεονέκτημα. Επίσης, πιστεύω πως ταιριάζει πολύ με τον Πρίντεζη ως δίδυμο και περιμένω να δω αν αυτό θα αποδειχτεί μέσα στο παρκέ, στο άμεσο και εγγύς μέλλον.
Είναι ξεκάθαρο πως οι πόλοι της δημιουργίας είναι περισσότεροι. Μετά τι μένει να κοιτάξουμε για να βελτιωθεί ο Ολυμπιακός στο 5 εναντίον 5, που ξεκάθαρα υστερούσε τις τελευταίες σεζόν;
Υποστηρικτές – ταχύτητα – Close out καταστάσεις
Μετά μένει να αποκτηθούν αυτοματισμοί, να αυξηθεί η ΤΑΧΥΤΗΤΑ με την οποία εκτελεί την κάθε του κίνηση ο Ολυμπιακός στην επίθεση και να δούμε το οπλοστάσιο των υποστηρικτών της δημιουργίας από τη περιφέρεια και τη ρακέτα.
Έχουμε και λέμε: Παπανικολάου – που τα πήγε μια χαρά παίζοντας στο “2” στη Κρήτη – Τόμπσον, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Τίλι. Πέντε φόργουορντ που μπορούν όλοι να σουτάρουν, να πάρουν ριμπάουντ, να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο, να υποστηρίξον είτε σε τρανζίσιον καταστάσεις, είτε στο μισό γήπεδο τις δημιουργίες των συμπαικτών τους.
Για να γίνει αυτό, βέβαια, χρειάζεται να είναι δυνατός ο Ολυμπιακός σταθερά στο αμυντικό ριμπάουντ και σε ένα κομμάτι του παιχνιδιού στην επίθεση, που μέχρι τώρα ήταν κάτω του μετρίου. Στη κίνηση χωρίς τη μπάλα.
Είδαμε απέναντι στη Μπασκόνια τη μπάλα να κυκλοφορεί πραγματικά γρήγορα και αποτελεσματικά σε 4-5 φάσεις. Αν αυτές οι φάσεις αυξάνονται όσο περνάει ο καιρός, αν η κυκλοφορία της μπάλας είναι γρήγορη, αν υπάρχει κίνηση μακριά από αυτή, τότε η επίθεση θα κατασταθεί πραγματικά απρόβλεπτη κι αυτό θα είναι μεγάλο όπλο!
Θα βγαίνουν πολλά ελεύθερα σουτ και ακόμα περισσότερες Close out επιθέσεις. Να χάνεται, δηλαδή η ισορροπία της άμυνας και να το εκμεταλλεύεται με ένα καλό πρώτο βήμα και τρίπλα προς τα μέσα ο εκάστοτε αποδέκτης της μπάλας.
Ο Τόμπσον φαίνεται πως μπορεί να υποστηρίξει σταθερά και συστηματικά αυτό το στοιχείο.
Συμπερασματικά, ο Ολυμπιακός φέτος, με βάση το ρόστερ και τα πρώτα δείγματα, δείχνει πως διαθέτει τις προϋποθέσεις να έχει 1. Περισσότερους δημιουργούς. 2. Περισσότερους τρόπους ανάπτυξης του παιχνιδιού του τόσο από την περιφέρεια, όσο και από το ποστ. 3. Περισσότερη ταχύτητα, ποικιλία και πιο πολλούς παίκτες ικανούς να φτιάχνουν προσωπικές φάσεις.
Συνολικά, Σπανούλης, Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς, Τόμπσον, Πρίντεζης, Μιλουτίνοφ και Μακλίν, είναι ικανοί με προσωπική ενέργεια να σκοράρουν ή να δημιουργήσουν, αλλά την ίδια στιγμή να αποτελούν “υψηλόβαθμα στελέχη” μιας εύρυθμης και πολυδιάστατης επιθετικής λειτουργίας. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του Ολυμπιακό, αυτό πρέπει να γίνει!
Μετά, μένει η βελτίωση στο τρανζίσιον. Τα στάδια είναι τα εξής: 1. Αμυντικό ριμπάουντ. 2. Γρήγορη μεταφορά της μπάλας στο γήπεδο. 3. Σωστές αποστάσεις και θέσεις στο τρέξιμο.
Υστερούσε και σε αυτό τον τομέα ο Ολυμπιακός, μακάρι να δούμε σταθερή βελτίωση. Τελευταίο κομμάτι οι λεγόμενες ενδιάμεσες επιθέσεις. Early Pnr Plays, Early Posts και εκδήλωση επιθέσεων στα 8-10 δευτερόλεπτα.
Κλειδί στην άμυνα: Τα φόργουορντ
Εννοείται πως η αποτελεσματικότητα στο τρανζίσιον εξαρτάται άμεσα από την άμυνα. Φαίνεται πως για μια ακόμα σεζόν, οι αλλαγές θα είναι η βασική φιλοσοφία και κατεύθυνση, άσχετα με τις επί μέρους τακτικές και τις πόσες πολλές εκφράσεις και εκφάνσεις μπορεί να έχει η άμυνα.
Για να είμαι ειλικρινής, έχω μια ανησυχία για την άμυνα στο “1” και στο “5”. Τις δύο θέσεις που καθορίζουν και την αποτελεσματικότητα στην αναχαίτιση των πικ εν ρολ.
Κατά τη γνώμη μου με εξαίρεση τον Μάντζαρη που κι αυτός ζορίζεται απέναντι σε γρήγορους αντιπάλους, δεν υπάρχει γκαρντ ικανό να κάνει από μόνο την διαφορά, ούτε σέντερ. Ο Μιλουτίνοφ είναι 7footer με ό,τι αυτό συνεπάγεται και ο Μακλίν δεν έχει το ύψος, ούτε την δύναμη για να θεωρηθεί πρωταγωνιστής και stopper σε σταθερή βάση.
Πως μπορούν να καλυφθούν αυτές οι ενδεχόμενες αδυναμίες; Πρώτον, με την πολυτέλεια της ενέργειας που παρέχει το μεγάλο ρόστερ! Μεγάλο ροτέσιον, υψηλές ενεργειακές απαιτήσεις από όλους τους παίκτες και όποιος παίζει να δίνει το 100% σε αυτό τον τομεά και όταν κουράζεται να δίνει την σκυτάλη στον επόμενο!
Με πίεση πάνω στη μπάλα για 40 λεπτά, όλοι μαζί, ως σύνολο, μπορούν να κουράζουν τα αντίπαλα γκαρντ, να τα βγάζουν από τις συνήθειές τους και να τα οδηγούν στα τελευταία λεπτά των αγώνων χωρίς πολλή ενέργεια και καθαρό μυαλό.
Για να γίνει αυτό, πρέπει να δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση κάθε μέρα ο Ολυμπιακός και να γίνει δεύτερη φύση η λογική πως όποιος παίζει τα δίνει όλα, πάει στο πάγκο και επιστρέφει όταν πάρει τις ανάσες του.
Σε ότι αφορά την άμυνα στο “5” και στο ποστ. Ποντάρω σε κάποια λεπτά από τον Αγραβάνη και τον Τίλι, που μπορούν να προσδώσουν μεγαλύτερο βάθος και μεγαλύτερη αμυντική διάρκεια στη φροντ λάιν του Ολυμπιακού.
Αφήστε, που έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, για να χωράνε όλοι και να παίζουν όλοι, μάλλον βολεύει αμφότεροι να παίρνουν και κάποια λεπτά στο “5”!
Συμπέρασμα: Το μπάσκετ πάνω από όλα!
Όσο μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας, καταλήγω στο συμπέρασμα πως φέτος υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες ο Ολυμπιακός να παίξει πιο απρόβλεπτο, θελκτικό, ποιοτικό και σύγχρονο μπάσκετ και μακάρι να συμβεί αυτό.
Ναι, τα αποτελέσματα και οι τίτλοι, σε ομάδες τέτοιου βεληνεκούς, είναι το Α και το Ω. Οι τίτλοι γράφουν ιστορία, οι επιτυχίες κρατούν τους προπονητές και τους παίκτες στα μεγάλα κλαμπ και επηρεάζουν το στάτους κβο τους και το πόσο πετυχημένους ή όχι τους θεωρούμε.
Για μένα, που το μπάσκετ αποτελεί μεγάλο μέρος της ζωής μου και θέλω να το ευχαριστιέμαι, ο τρόπος παίζει μεγάλο ρόλο! Στην τελική, το τελικό αποτέλεσμα και αν θα έρθει κάποιος μεγάλος τίτλος, είναι πολλές φορές και θέμα τάιμινγκ, ατυχίας ή τύχης, μιας μεγάλης βραδιάς ή όχι.
Μετράει πολύ και το ταξίδι, η διαδρομή και πόσο ωραία και μαγική είναι αυτή. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γράψει η ιστορία στο τέλος της σεζόν, αλλά τουλάχιστον αισιοδοξώ στο ότι ο μπασκετικός Ολυμπιακός φέτος έχει τα εχέγγυα να μας χαρίσει κάτι το διαφορετικό και να ΑΥΞΗΣΕΙ την προσμονή και την γλυκιά αδημονία για το κάθε επόμενο παιχνίδι!
Το να περιμένεις πως και πως τι θα δεις και τι θα ζήσεις κάθε βραδιά και να μην μπορείς να προβλέψεις, καθιστά την όλη φάση πολύ πιο ελκυστική, από το να ξέρεις πάνω – κάτω τι θα δεις κι αυτό να μειώνει την επιθυμία και την ανυπομονησία σου!
Στο μυαλό μου, αυτό το στοιχείο κάνει την διαδρομή μιας σεζόν συμβατική ή συναρπαστική και για αυτό δίνω τόσο μεγάλο βάρος. Για να δούμε τι θα δούμε!
Ό,τι και να γίνει αυτή η ομάδα που σε κανένα επίπεδο δεν είναι αλάνθαστη – και ποιος είναι; – αξίζει να την αγαπάμε και να την σεβόμαστε. Όπως την σέβονται απεριόριστα, για να μην πω την θαυμάζουν, όλοι οι Ευρωπαίοι μπασκετικοί για όσα έχει πετύχει τα τελευταία χρόνια με τον δικό της, εντελώς… signature, τρόπο!
ΥΓ1. Σκαλίζοντας λίγο την υπόθεση Σφαιρόπουλος – Παπανικολάου, με καλή πρόθεση, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Το λάθος ανήκει πολύ περισσότερο στην πλευρά του Κωστή και οφείλω να το ξεκαθαρίσω, για να είμαι δίκαιος στην κριτική μου και απέναντι στο κόσμο που εμπιστεύεται τα όσα γράφω και καταγράφω.
ΥΓ2. Συνεχίζω να πιστεύω πως θα είναι ευεργατικό για τον ίδιο και την ομάδα να γίνει σε κάποια πρακτικά θέματα και συμπεριφορές πιο ευέλικτος ο κόουτς, αλλά η αντίδρασή του στο πρόσφατο ντέρμπι είχε αιτία και λόγους. Ο Παπανικολάου το κατάλαβε, ζήτησε αντρίκια συγγνώμη ως όφειλε και οι καλοί λογαριασμοί βγάζουν την… εικόνα του “Παπ” που είδαμε στο ματς με την Μπασκόνια.
ΥΓ3. Είναι κάπως σκληρή περίοδος για τον Γιώργο Μπόγρη. Από καλύτερο σέντερ του Champions League πέρυσι, βλέπει ότι φέτος θα περιοριστεί περισσότερο στο… looking και λιγότερο στο να κάνει αυτό για το οποίο κάθε παίκτης ζεις και αναπνέει, να αγωνίζεται. Πιστεύω πως συνειδητοποιημένα υπέγραψε στον Ολυμπιακό, οπότε θα είναι ήρεμος και έτοιμος να αρπάξει τις ευκαιρίες, όταν αυτές προκύψουν. Η σεζόν είναι τεράστια, δεν υπάρχει περίπτωση να μη τον χρειαστεί η ομάδα.
ΥΓ4. Τι είναι αυτό το πράγμα με τον Ντόνσιτς ρε παιδιά; Δεν υπάρχουν – εύκολα – λόγια για την περίπτωσή του! Αρχίζει και το ΝΒΑ… Δεν μας έφταναν όλα τα καλά που περιμένουμε να απολαύσουμε και ο Γιάννης μας, τώρα με Μίλος, Μπόγκνταν και δεν συμμαζεύεται, θα βρικολακιάσουμε πάλι!
ΥΓ5. Τα Salary Cap στο ΝΒΑ ανεβαίνουν, οι μισθοί στη G-League το ίδιο, η Κίνα σκορπάει εκατομμύρια και αντί η ΦΙΜΠΑ με την Ευρωλίγκα να συνεργάζονται από το πρωί ως το βράδυ για το πως θα προστατέψουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ, τουλάχιστον οικονομικά (τεράστιο κλειδί να θεσπιστούν κανόνες και μεγάλα NBA out για όλους αυτούς που φεύγουν και τα επόμενα χρόνια θα είναι περισσότεροι και νεότεροι) συνεχίζουν το παιχνιδάκι εξουσίας τους. Μεγάλη απογοήτευση και όλα αυτά θα τα βρουν μπροστά τους, το ΝΒΑ δεν αστειεύεται και έχει έντονες επεκτατικές τάσεις, πολυεπίπεδες…
ΥΓ6. Θα έχετε μάθει τα νέα με τον Τίλι. Μεγάλο πλήγμα. Άλλο ένα. Με τον πιο απίθανο τρόπο, στο ζέσταμα… Τι να πω; Ειλικρινά δεν έχω κάποιο σχόλιο. Μόνο στενοχώρια. Υπάρχουν παίκτες να βγουν μπροστά στο “4” (Αγραβάνης, Παπαπέτρου) και απλά εύχομαι στο παιδί να είναι δυνατό ψυχολογικά και πνευματικά, να πάρει το χρόνο του και να επιστρέψει ξανά υγιής στα παρκέ.