Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Εμοιαζε σαν μια ακόμα μέρα στο… γραφείο! Τόσο εύκολο το έκανε να φαίνεται ο Ολυμπιακός απέναντι στην Χίμκι του Γιώργου Μπαρτζώκα που ήρθε αήττητη στο ΣΕΦ.
Η ομάδα έπαιξε άμυνα, έπαιξε επίθεση, είχε καλά ποσοστά σε δίποντα και τρίποντα, μα πάνω από όλα είχε ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ανάμεσα στην άμυνα και την επίθεση. Που είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στο σύγχρονο μπάσκετ!
Ο Ολυμπιακός έκανε το 4-0 με στιλ, απέναντι σε μια ομάδα που ακόμα δεν είναι έτοιμη ούτε αγωνιστικά, ούτε πνευματικά να αποδώσει στο μάξιμουμ, αλλά διαθέτει καλό προπονητή και σπουδαία ταλέντα στο ρόστερ της.
Έβγαλε με απόλυτη επιτυχία την πρώτη εβδομάδα – κόλαση με 2 μάχες εντός 48 ωρών και έχει ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο τον φετινό μαραθώνιο, παρά τα προβλήματα τραυματισμών.
Ο Ολυμπιακός ήταν ΟΜΑΔΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία, όχι μόνο το Ο και είναι αλήθεια πως αξίζει πιο ζεστή ατμόσφαιρα και περισσότερο κόσμο. Για όσα έχει προσφέρει και καταφέρει όλα τα προηγούμενα χρόνια και για όσα μπορεί να κάνει – και – φέτος.
Ο αγώνας
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με ξεκάθαρη στόχευση να πάει την μπάλα στο ποστ και με Μιλουτίνοφ και Πρίντεζη έκανε θραύση στην αρχή του αγώνα. Με αυτό τον τρόπο και με πολύ καλά ποσοστά, η ομάδα άρχισε να χτίζει διαφορές 7-8 πόντων.
Η Χίμκι αντέδρασε με το… πηγαία ταλέντο του Σβεντ, που παρά την άμυνα του Παπανικολάου έβρισκε το στόχο σε δύσκολα περιφερειακά σουτ. Το πρώτο δεκάλεπτο τελείωσε με το σκορ στο 22-20.
Επιασε δουλειά ο Ρόμπινσον
Στα πρώτα λεπτά του δεύτερου δεκαλέπτου μεγάλη ζημιά στον Ολυμπιακό έκανε ο Τόμας Ρόμπινσον. Ο Αμερικανός κυριάρχησε στη ρακέτα, τελείωσε φάσεις τόσο στο ποστ, όσο και με διαδοχικά κεντρικά πικ εν ρολ και ήταν ο βασικός λόγος που οι φιλοξενούμενοι πέρασαν μπροστά με 27-30.
Αμεση αντίδραση
Ο Ολυμπιακός αντέδρασε γρήγορα και το σχήμα με τους Μάντζαρη, Στρέλνιεκς, Τόμπσον, Αγραβάνη, Μακλίν δούλεψε πολύ αποτελεσματικά. Εβγαλε φάσεις στην άμυνα, έδωσε πολλές λύσεις στο περιφερειακό σουτ και έχτισε ξανά διαφορά για τους κόκκινους.
Ο Ολυμπιακός πήγε την διαφορά για πρώτη φορά πάνω από τους 10 (45-34) και βρέθηκε στο +9 στο ημίχρονο (49-40). Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως σκόραρε 49 πόντους χωρίς επιθετικό ριμπάουντ! Ένα πήρε κι αυτό ήταν του Ρόμπερτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ημιχρόνου.
Είχε λογική, από τη στιγμή που η ομάδα του κόουτς Σφαιρόπουλου σε όλο το πρώτο ημίχρονο έχασε 7 δίποντα και 6 τρίποντα. Που σημαίνει ότι υπήρξαν μόνο 13 επιθετικά ριμπάουντ να διεκδικηθούν.
Εντυπωσιακή κυριαρχία Μιλουτίνοφ
Το άστρο του Νίκολα Μιλουτίνοφ έλαμψε στη συνέχεια! Ο Σέρβος απέδειξε για μια ακόμα φορά πως είναι πολύ βελτιωμένος και πλέον διαθέτει μια πολύ σπάνια ικανότητα στο σύγχρονο μπάσκετ. Διαθέτει τα πλεονεκτήματα που μπορεί να έχει ένας 7footer, αλλά όσο περνάει ο καιρός “κρύβει” τις αδυναμίες που συνήθως βλέπουμε σε τόσο ψηλούς παίκτες.
Έχει ταχύτητα πέρα από τη τεχνική, έχει τσαγανό, αντίληψη του παιχνιδιού, καλά δάχτυλα στα τελειώματα, σουτ από μέση απόσταση, άμυνα! Μπορεί να προστατεύσει με επιτυχία το καλάθι και είναι πλέον πολύ καλύτερος στο να καλύπτει χώρους απέναντι και σε γκαρντ!
Ο Σέρβος σκόραρε με συχνότητα, έπαιξε εξαιρετικές άμυνες, κυριάρχησε απόλυτα τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα και ζέστανε μια σχετικά “κρύα” ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ, με τον κόσμο να τον αποθεώνει.
Με δικό του καλάθι η διαφορά εκτοξεύτηκε στους 18 πόντους (65-47) και επί μέρους σκορ 25-15 στο τρίτο δεκάλεπτο, το σκορ πήγε στο 74-55 στο 30′! Ο Ολυμπιακός είχε θέσει πολύ στερεές βάσεις για την νίκη, απέναντι σε ένα ισχυρό αντίπαλο με πολύ ταλαντούχους παίκτες, που διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να εξελιχθεί σε μια πραγματικά καλή και ικανή για όλα, ομάδα.
Ολοκλήρωσε την δουλειά όπως έπρεπε
Ο Ολυμπιακός δεν είχε την ίδια… φωτιά όσο ο αγώνας όδευε προς το τέλος του, αλλά είναι απόλυτα λογικό. Η νίκη είχε κλειδώσει, η διαφορά είχε παραμείνει σε υψηλά επίπεδα αν κρίνουμε από την ποιότητα του αντιπάλου και όλα είχαν εξελιχθεί ακριβώς όπως τα ήθελε και τα είχε σχεδιάσει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος.
Πάτησαν παρκέ και οι Μπόγρης και Τολιόπουλος, κανένας παίκτης δεν αγωνίστηκε περισσότερο από 23 λεπτά και ταυτόχρονα πέντε παίκτες έπαιξαν από 21 ως 23 και 3 από 17 ως 18!
Κρατάω από τους αριθμούς το εντυπωσιακότατο 14/16 σουτ από το ζωγραφιστό, έργο κυρίως Μιλουτίνοφ και Πρίντεζη, το +7 στη σχέση ασίστ λάθη (17-10) και το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε με την άμυνά του να αναγκάσει την Χίμκι να πάει σε πιο ατομικό μπάσκετ, από αυτό που σίγουρα θέλει ο κόουτς Μπαρτζώκας.
Ναι, αυτό σημαίνει ροτέσιον! Ευεργετικό για την ομάδα και αυτό δεν θα φανεί τώρα, θα αποδειχτεί στο μέλλον. Όλοι οι παίκτες αισθάνονται χρήσιμοι και ο προπονητής τους αποδεικνύει πως τους πιστεύει. Η ομάδα με αυτό τον τρόπο μπορέι να έχει βάθος, διάρκεια και εξαιρετική ενεργειακή διαχείριση, που όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ίσως είναι τόσο σημαντικό όσο το ταλέντο και η ομαδική χημεία και συνοχή.
Και όλα αυτά χωρίς να έχει αγωνιστεί ο Βασίλης Σπανούλης και ο Κιμ Τιλί ούτε σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι!
Ο Ολυμπιακός αποδεικνύει από νωρίς πως είναι μια compact ομάδα, ένας αντίπαλος δυσκολοκατάβλητος και όπως έχω καταθέσει ως άποψη, έχει τα εργαλεία για να αποδώσει καλύτερο μπάσκετ στην επίθεση φέτος και να είναι περισσότερο δημιουργικός και λιγότερο προβλέψιμος. Αυτό, βέβαια, θα το δούμε και θα το κρίνουμε σε διάρκεια και στο τέλος, όταν γίνει το ταμείο.
Τώρα Άρης στη Θεσσαλονίκη, μετά δύσκολη αποστολή στη Βαρκελώνη, μετά πάλι Άρης σε νοκ – άουτ ματς κυπέλλου και στις 10 Νοέμβρη έρχεται και το πρώτο ευρωπαϊκό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, στο ΣΕΦ!
Όρεξη και υγεία να έχουμε να βλέπουμε ματσάκια!
Η μεγαλύτερη νίκη
Κάτι ακόμα… Είμαι της άποψης πως η διάρκεια είναι το πιο σημαντικό παράσημο στον αθλητισμό. Φυσικά και οι τίτλοι. Η πορεία του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια είναι… αναντίστοιχη με την οικονομία στη χώρα και τις προϋποθέσεις που έχε μια εταιρία, όπως είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός, για να ανθίσει, να βγάλει κέρδος, να κάνει επενδύσεις με την πραγματική έννοια της λέξης, που σημαίνει ότι μετά περιμένεις και απόσβεση.
Ο Ολυμπιακός πριν δέκα ακριβώς χρόνια ήταν ένα γνωστό brand, μια ομάδα που είχε κάποιες παρουσίες σε φάιναλ φορ και ένα τίτλο. Μέχρι εκεί. Δεν άνηκε στους γίγαντες του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο, είχε ελάχιστους θαυμαστές ή οπαδούς που δεν ήταν συνάμα και Ολυμπιακοί.
Μετά από 10 χρόνια η φανέλα έχει βαρύνει πραγματικά πολύ. Είναι μια αλήθεια, είναι ένα τεράστιο κέρδος και αξίζει να το λέμε και να το εξηγούμε.
Είναι οι δύο τίτλοι Back2Back, είναι οι δύο παρουσίες στους τελικούς, είναι τα 6 φάιναλ από το 2009 και έπειτα.
Είναι ο μυθικός, αξέχαστος, ανατριχιαστικός τρόπος που πήρε τη κούπα το 2012. Που δεν μπορεί να ξεχαστεί από κανέναν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ούτε από φίλους, ούτε και από εχθρούς.
Είναι πάνω από όλα όσα πρεσβεύει αυτή η ομάδα με τον τρόπο που λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια.
Το βάρος της φανέλας που πλέον είναι πολύ διαφορετικό ξέρετε που αλλού φαίνεται; Σε αναμετρήσεις όπως αυτή με τη Μακάμπι στο Ισραήλ και την Χίμκι στο ΣΕΦ.
Ο Ολυμπιακός μπορεί πλέον να κερδίζει τέτοια παιχνίδια είτε παίζει καλά, είτε… όχι. Ο αντίπαλος, όποιος κι αν είναι, ξέρει όταν έρθει να παίξει απέναντι σε αυτή την ομάδα πως η αποστολή του είναι δύσκολη.
Σε όποια κατάσταση κι αν είναι, όσα προβλήματα κι αν έχει. Ο Ολυμπιακός είναι πλέον ένα από τα πιο λαμπερά Brand της Ευρωλίγκας, μια από τις ομάδες που όλοι σέβονται και υπολογίζουν.
Το τελευταίο, που λέει πάρα, πάρα πολλά;
Πιστέψτε με, ο Ολυμπιακός είναι η ευρωπαϊκή ομάδα με τις πιο πολλές… συμπάθειες και τους πιο πολλούς οπαδούς που ζουν σε άλλες χώρες και υποστηρίζουν άλλες ομάδες!
Ο λόγος, είναι πολύ απλός. Αυτό που συνέβη το 2012 ήταν η αρχή όλων. Στο μυαλό τους αυτή η ομάδα έχει ενσαρκώσει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο εκείνο το βράδυ τον Μύθο του Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ.
Από τότε και μετά συνέχισε να πετυχαίνει πράγματα που έδειχναν είτε πολύ δύσκολα, είτε εκτός λογικής. Και ενώ ποτέ δεν είναι αυτά τα χρόνια η πιο… πλούσια, χαρίζει τα πιο έντονα συναισθήματα. είναι πολύ συχνά πετυχημένη, βρίσκει τρόπους να φτάνει ως το τέλος.
Η απόσταση που έχει διανύσει ο Ολυμπιακός για να φτάσει ως εδώ είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Και για αυτό, έχει χυθεί… αίμα. Ρωτήστε τον Σπανούλη τι έχει περάσει όλα αυτά τα χρόνια σε όλα τα επίπεδα.
Από την στιγμή που έκανε την μεγάλη αλλαγή, μέχρι και τις πιο πρόσφατες σεζόν, που δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ και προσέχει μέχρι και το… γλυκό που θα φάει. Μόνο και μόνο για να προσπαθήσει να διατηρηθεί σε τοπ επίπεδο, όσο παίζει.
Ρωτήστε τον Πρίντεζη που έχει κρύψει μέχρι και… τραυματισμούς, γιατί δεν θέλει να έχει το παραμικρό άλλοθι, ακόμα και όταν είναι υπαρκτό.
Ένας τέτοιος σπάνιος ηγέτης, όπως ο Σπανούλης που ήρθε στον Ολυμπιακό και έπαιξε τεράστιο ρόλο στο να αλλάξει όλη η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, ένας τόσο μοναδικός παίκτης όπως ο “Πρι” και τόσοι άλλοι μέσα στην ομάδα έχουν δώσει και το αίμα τους, για να γιγαντωθεί ο Ολυμπιακός στο ευρωπαϊκό στερέωμα μέσα στα χρόνια της πιο βαθιάς κρίσης.
Φυσικά, πολύ ψηλά σε αυτό το… κάδρο οι Αγγελόπουλοι. Που τόσα χρόνια χάνουν λεφτά, αλλά όσο περνάει ο καιρός μοιάζουν πιο παθιασμένοι και ψυχικά συνδεδεμένοι με τον μπασκετικό Ολυμπιακό.
Που πιστεύω ότι μέσα τους πια τον βλέπουν περίπου όπως τα… παιδιά τους.
Αυτοί έχουν “ματώσει” οικονομικά, έχουν ξοδέψει αμέτρητο προσωπικό χρόνο και φυσικά μιλάμε και για… τρέλα! Γιατί πρέπει να είσαι τρελός με την καλή έννοια για να χάνεις λεφτά κάθε χρόνο (πολλά λεφτά) και να ασχολείσαι από το πρωί ως το βράδυ με την… αγάπη σου!
Για αυτό σας λέω, αυτή η φανέλα έχει βαρύνει πολύ. Μια φανέλα που βάρυνε με “αίμα” και… τρέλα.
ΥΓ1. Ο κόσμος του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ δεν ήταν πολύς, αλλά ήταν μπασκετικός και σωστά χειροκρότησε τον Γιώργο Μπαρτζώκα που έχει προσφέρει πολλά και έχει συναισθήματα για αυτή την ομάδα.
ΥΓ2. Πολλά μπράβο αξίζει και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος για την εικόνα του Ολυμπιακού απέναντι στη Χίμκι και για το πως έχει διαχειριστεί τη σεζόν ως τώρα. Μακάρι να συνεχίσει να έχει την ίδια προσέγγιση στο θέμα του ροτέσιον και όταν η πίεση θα είναι μεγαλύτερη.
ΥΓ3. Οι ξένοι του Ολυμπιακού έχουν ήδη “δέσει” με τους Έλληνες και γενικά με το πνεύμα της ομάδας πολύ καλύτερα από ότι οι… περισσότεροι που βρισκόταν στα αποδυτήρια την περσινή σεζόν. Είναι όλοι τους πολύ καλά παιδιά και το σημαντικότερο, νιώθουν πως η προσωπική τους φιλοδοξία περνάει μέσα από την επιτυχία του… συνόλου. Αυτό στους ξένους, δεν είναι πάντα… στάνταράκι.
ΥΓ4. Αυτός είναι και ο λόγος που γουστάρω τους Τόμπσον και Ρόμπερτς. Ο Μπράιαν, ένα παιδί που έπαιζε 5 χρόνια στο ΝΒΑ, βλέπεις ξεκάθαρα ότι κοπιάζει για να βοηθήσει την ομάδα να βρει ρυθμό. Για να κάνει κάθε φορά την σωστή επιλογή. Όπως του βγει το παιχνίδι. Δεν μπαίνει στο παρκέ και λέει: Απόψε πρέπεινα βάλω 20.
ΥΓ5. Αυτό το στοιχείο μου έχει κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση με τον Τόμπσον. Ο τύπος έπαιξε 23 λεπτά και δεν έκανε ούτε ένα τραβηγμένο σουτ. Φαίνεται πως δεν “καίγεται” να πάρει προσπάθειες, αν αυτές δεν βγουν μέσα από ένα ομαδικό, αρμονικό τρόπο. Κι όταν χρειαστεί, όπως έγινε σε εκείνη την φάση που τελείωνε ο χρόνος, είναι έτοιμος! Παίκτες με τέτοια νοοτροπία μπορούν να “κουμπώσουν” τέλεια με τον ελληνικό κορμό και να καταστήσουν τον Ολυμπιακό πραγματικά δυνατό.
ΥΓ6. Η κριτική των παικτών του Ολυμπιακού!
ΥΓ7. Ντόνσιτς, μας κάνεις πλάκα αγόρι μου; Ξέρεις πως αυτή είναι η τελευταία σου σεζόν στην Ευρώπη μάλλον και θες να σε θυμόμαστε κυρίαρχο ΚΑΙ στην Ευρωλίγκα, πριν μετακομίσεις για μια μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ. Πρώτος σκόρερ μέχρι τώρα με σούπερ στατιστικά, τα κάνει όλα και συμφέρει, δεδομένος MVP Οκτώβρη, πρωταθλητής Ευρώπης με την Σλοβενία και που΄σαι ακόμα. Να τα βλέπουν-με αυτά όλοι στην Ελλάδα που προσφωνούμε τους 23χρονους και βάλε ταλέντα… Και μετά τα 30 τους λέμε όλους γέρους!