Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ένα από τα πιο εμφατικά χαρακτηριστικά στη διάρκεια μιας σεζόν, από τότε που άλλαξε το σύστημα στην Ευρωλίγκα, είναι το πόσο γρήγορα διαφοροποιούνται τα συναισθήματα, οι ψυχολογικές ισορροπίες, οι εντυπώσεις γύρω από τις ομάδες που συμμετέχουν στην κορυφαία διοργάνωση και παράλληλα προσπαθούν να ελέγξουν την κατάσταση και τις πορείες τους στα εγχώριες λίγκες.
Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό το στοιχείο καθιστά την σεζόν απρόβλεπτη, συναρπαστική και must watch βήμα – βήμα. Ούτε πέρυσι, ούτε φέτος στο πρώτο κομμάτι της σεζόν θυμάμαι κάποια ομάδα στην Ευρωλίγκα, ακόμα κι αυτές με τα μεγαλύτερα μπάτζετ και το περισσότερο συσσωρευμένο ταλέντο στο ρόστερ τους, να είναι άτρωτες και να μην έχουν σκαμπανεβάσματα.
Αυτό θα συμβαίνει πάντα, όταν μιλάμε για τόσο μακράς διάρκειας σεζόν και για διαδοχικά πολύ δύσκολα παιχνίδια. Είναι, άλλωστε και το κυρίαρχο χαρακτηριστικό στη regular season του ΝΒΑ, που έχει 82 αναμετρήσεις στο καλεντάρι του.
Σπάνια βλέπεις ακόμα και τους διεκδικητές του τίτλου, τις πιο ισχυρές ομάδες να μην έχουν “μαύρες τρύπες” μέσα στη σεζόν με κακές εμφανίσεις και μπόλικες ήττες. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και για αυτό τα Μ.Μ.Ε στις ΗΠΑ είχαν δώσει τόσο μεγάλη έμφαση στην πορεία των Golden State Warriors πριν δύο χρόνια.
Θυμίζω πως η Φενέρμπαχτσε που κατέκτησε την Ευρωλίγκα την περσινή σεζόν και πήγε “τραίνο” από το πρώτο ματς των Playoffs στο ΟΑΚΑ κι έπειτα μοιάζοντας άφθαρτη την ώρα της κρίσης, ακριβώς πριν είχε κάνει ένα πολύ κακό διάστημα με αρκετές ήττες και πραγματικά κακό μπάσκετ.
Στις τελευταίες έξι αγωνιστικές της κανονικής περιόδου, όταν και τελικά απώλεσε το πλεονέκτημα έδρας και έπεσε στην 5η θέση, είχε ρεκόρ 4 ήττες και 2 νίκες (έχασε από Μπασκόνια και Μακάμπι μέσα στην Ulker Arena, από Εφές και Ρεάλ εκτός και νίκησε την Μπάμπεργκ και την Μπαρτσελόνα την τελευταία αγωνιστική) και πέρα από τα αποτελέσματα, οι εμφανίσεις ήταν ανεπαρκείς.
Αμέσως μετά, γύρισε ο διακόπτης, επέστρεψαν οι τραυματίες και με 5 διαδοχικές νίκες πήρε την Ευρωλίγκα και έγραψε ιστορία. Ποιος θυμάται τώρα πως αμέσως πριν η Φενέρ ρολάρει και “καταπιεί” τους πάντες στο δρόμο προς τον τίτλο, υπέφερε;
Χρησιμοποιώ το παράδειγμα της Φενέρ, που δεν είναι το μοναδικό τα τελευταία χρόνια, για να συνειδητοποιήσουμε κάτι. Με τα νέα χαρακτηριστικά και τις απαιτήσεις που διέπουν την σεζόν, είναι σχεδόν αδύνατο για οποιαδήποτε ομάδα συνολικά και οποιονδήποτε παίκτη ατομικά, να βγάλουν την χρονιά σε μια ευθεία… θετική γραμμή καλής απόδοσης και θετικών αποτελεσμάτων.
Απλά, δεν γίνεται, δεν είναι καν φυσιολογικό. Το θέμα είναι και αγωνιστικό – σωματικό – ενεργειακό και πνευματικό, αφού η κούραση επηρεάζει σε όλα τα επίπεδα και επίσης οι παίκτες δεν είναι ούτε μηχανές, ούτε ρομπότ.
Αυτό που δεν έχουμε συνηθίσει και είναι επίσης φυσιολογικό; Να βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα από τις ίδιες ομάδες μέσα σε ελάχιστα 24ωρα.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με 4-0 την Ευρωλίγκα, έπαιξε όμορφο, ισορροπημένο και αποτελεσματικό μπάσκετ απέναντι στην ισχυρότατη φέτος Χίμκι (92-75) και ξαφνικά ο… διακόπτης έπεσε!
Μια μαύρη τρύπα
Στη Βαρκελώνη έβαλε 42 (!) λιγότερους πόντους (73-51). Απέναντι σε ένα πολύ υποδεέστερο αν και μαχητικό αντίπαλο, τον Άρη, ζορίστηκε και νίκησε κυρίως επειδή είχε ένα ατομικό ξέσπασμα με 3 τρίποντα στο κρίσιμο σημείο ο Στρέλνιεκς με κάκιστη ξανά εικόνα στην επίθεση.
Με τον Παναθηναϊκό που έχει πολλά (κυρίως αμυντικά) προβλήματα μακριά από το ΟΑΚΑ, πέτυχε με το ζόρι 62 πόντους και η ουσία είναι πως μετά από μια σχεδόν ολοκληρωτική εμφάνιση απέναντι στη Χίμκι που δεν έχει άλλη ήττα στην Ευρωλίγκα, παρουσιάστηκε αγνώριστος.
Υπάρχουν δύο δεδομένα που αλληλοσυνδέονται, αλλά μπορούμε και πρέπει να τα διαχωρίζουμε λίγο, αν θέλουμε να έχουμε πιο αντικειμενική εικόνα.
Το ένα είναι τα αποτελέσματα. Το άλλο η εικόνα, οι εμφανίσεις και οι αδυναμίες που βγαίνουν στον αφρό μέσα από αυτές.
Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, σε ένα τόσο πρώιμο στάδιο της σεζόν δεν είναι τόσο τα αποτελέσματα, όσο η εικόνα και τα επιθετικά νούμερα που είναι, όντως, πάρα πολύ απογοητευτικά.
Αυτή η ήττα που άλλαξε εντελώς το κλίμα, είναι εκείνη από τον Παναθηναϊκό. Για δύο λόγους. Πρώτον, οι πράσινοι ήρθαν στο ΣΕΦ μετά από δύο διαδοχικές ήττες (η μια από την ΆΕΚ τους έβγαλε εκτός στόχου κυπέλλου) και δεύτερον αν συνυπολογίσουμε και την περσινή σεζόν, ο Ολυμπιακός έχασε για τέταρτη φορά μέσα στο 2017 από τον Παναθηναϊκό μέσα στο σπίτι του.
Οι δύο περσινές ήττες στοίχισαν το κύπελλο αρχικά και στον 5ο τελικό το πρωτάθλημα και οι δύο φετινές δεν έβγαλαν τον Ολυμπιακό εκτός κάποιου στόχου, αλλά συσσώρευσαν αρνητικά αποτελέσματα και πολύ μέτριες ή και πολύ άσχημες εμφανίσεις απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο. Σε μια εποχή που αντικειμενικά ο Ολυμπιακός μοιάζει πιο δυνατός, σταθερός και συγκροτημένος από τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα.
Όταν μαζεύονται τόσες αποτυχίες και δη διαδοχικές απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο, είναι λογικό να υπάρχει και αμφισβήτηση και γκρίνια και απογοήτευση και θυμός.
Όποιος δεν το δέχεται αυτό ή δεν κατανοεί τους λόγους, είναι εκτός πραγματικότητας και τίθεται υπό αμφιβολία το αν μπορεί και πρέπει να βρίσκεται σε ένα σύλλογο με τις απαιτήσεις και την πίεση του Ολυμπιακού.
Είναι διαφορετικό πράγμα να αφορίζεις, να ισοπεδώνεις, να μηδενίζεις, από το να κάνεις κριτική, να καταγράφεις ή να προβληματίζεσαι όταν σε σερί παιχνίδια βλέπεις την ομάδα σου να παίζει κακό μπάσκετ, να έχει καταφανέστατο και επαναλαμβανόμενο επιθετικό πρόβλημα, να χάνει.
Στη προκειμένη, να χάνει από τον Παναθηναϊκό που όλο αυτό το διάστημα που κάνει τις μεγάλες νίκες στο ΣΕΦ, δεν έχει στο ενεργητικό του πραγματικά μεγάλες νίκες μακριά από το ΟΑΚΑ απέναντι σε αντιπάλους του βεληνεκούς του Ολυμπιακού.
Πως βγαίνεις από αυτή την τρύπα;
Είναι δεδομένο, λοιπόν, πως ο Ολυμπιακός περνάει “κακό φεγγάρι”. Πρέπει, όμως, να αντιμετωπίζεται από όλους ως κάτι που δεν γίνεται να αποφευχθεί με τη νέα… μεγάλη και επίπονη φύση των σεζόν στην Ευρωλίγκα.
Για να βγεις από αυτή τη κατάσταση ποντάρεις στην πολλή καθημερινή δουλειά, στη συνήθεια, στην εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών μέσα στην οικογένεια της ομάδας.
Πάνω από όλα, όμως, απαιτείται αυτογνωσία, ανάλυση της κατάστασης, αποδοχή και σωστός επιμερισμός των ευθυνών. Και από εκεί και πέρα προσαρμογές, αν χρειαστεί αλλαγές και ΒΕΛΤΙΩΣΗ στα στοιχεία που πονάει η ομάδα.
Αυτό το κακό διάστημα δεν θα στοιχίσει στον Ολυμπιακό αν αξιολογηθεί σωστά και αντί για δικαιολογίες, εγωισμούς και άρνηση σωστής ανάγνωσης της πραγματικότητας, γίνει ειλικρινής, σωστή και αυστηρή καταγραφή και ανάλυση των δεδομένων.
Ίσα – ίσα που αν τώρα που είναι νωρίς, Σφαιρόπουλος, τεχνικό τιμ και παίκτες σκύψουν το κεφάλι και χρησιμοποιήσουν όπως πρέπει αυτές τις κακές εμφανίσεις, τότε η κατάσταση μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο και να αυξηθούν σε βάθος χρόνου οι ελπίδες και οι ευνοϊκές προϋποθέσεις για κάτι καλό όταν κρίνονται όλα, στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν.
Αυτογνωσία
Δηλαδή, συγγνώμη. Ο Ολυμπιακός έχει την χειρότερη επίθεση ως τώρα στην Ευρωλίγκα σε μέσο όρο πόντων, το χειρότερο ποσοστό στα τρίποντα, το χειρότερο ποσοστό στα σουτ εντός πεδιάς συνολικά και είναι 15ος σε σύνολο 16 ομάδων στις ασίστ και στην αναλογία ασίστ – λαθών.
Είναι δυνατόν να μην προβληματίζουν αυτά τα νούμερα τους συντελεστές μιας ομάδας που λέει πως έχει για στόχο την πρόκριση στο φάιναλ φορ;
Υπάρχουν 24 αγωνιστικές μπροστά και όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν. Δεν θα συμβεί, όμως, αυτό με εσωστρέφεια με κυνήγι αόρατων εχθρών και με υπεραξία σε κάποια θετικά αποτελέσματα, που εύκολα μπορούν να στη συνέχεια να γίνουν… κατραπακιές, αν το μπάσκετ στην επίθεση συνεχίζει να παρουσιάζει τόσο χαμηλούς δείκτες.
Φάκελος Ρόμπερτς
Σίγουρα στα νούμερα που ανέφερα πιο πάνω και είναι… αδυσώπητα, στην προβληματική επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού, στην έλλειψη τρανζίσιον παιχνιδιού και έστω υποφερτής λειτουργίας σε σετ παιχνίδι, έχει συμβάλει το απρόσμενα ανεπαρκές ξεκίνημα του Μπράιαν Ρόμπερτς στη σεζόν.
Στην Ευρωλίγκα, ο Αμερικανός γκαρντ έχει 4.6 πόντους, με 10% στα τρίποντα (μόλις ένα εύστοχο σε 5 ματς) 2.2 λάθη και 1.8 ασίστ.
Καταλαβαίνετε πως όταν ο παίκτης που έφερες (μαζί με τον Στρέλνιεκς) για να ανεβάσει επίπεδο την περιφέρεια έχει τόσο άθλια νούμερα και παράλληλα την ίδια εποχή ο Μάντζαρης που ταλαιπωρείται και από το πρόβλημα τραυματισμού, έχει μόλις 1.3 ασίστ για 1,5 λάθη και επίσης σκοράρει πολύ λίγο, δεν θέλει και πολύ για να πέσει μια ομάδα σε… “επιθετική κατάθλιψη”.
Πόσο μάλλον όταν την ίδια στιγμή λείπει ο ηγέτης σου και το καλύτερο γκαρντ (Σπανούλης) και ταυτόχρονα ο Γιώργος Πρίντεζης στον οποίο ποντάρει ο Ολυμπιακός για να χαλάσει την ισορροπία της αντίπαλης άμυνας και ταυτόχρονα να φτιάξει τις δικές του επιθετικές αποστάσεις στο 5-5, στα δύο τελευταία παιχνίδια – ήττες έχει στο ενεργητικό του μόλις 8 πόντους με 3/12 σουτ!
Αυτός ο συνδυασμός που παραθέτω, νομίζω εξηγεί σε μεγάλο βαθμό πως ένα συμπαθητικό μπάσκετ και ένα καλό ξεκίνημα με 4-0, άφησε την θέση του στον επιθετικό όλεθρο των τελευταίων 10 ημερών.
Ο Πρίντεζης δεν μπορεί, θα ανέβει. Ο Σπανούλης θα επιστρέψει και ο Μάντζαρης από τον οποίο δεν περιμένεις ποτέ να τραβήξει την προσοχή και τις προσαρμογές της αντίπαλης άμυνας, έχει αποδείξει πως μπορεί να παίξει καλύτερα.
Άρα, το μεγάλο ερώτημα είναι ένα. Θα συνέλθει ο Ρόμπερτς;
Η συνολική διαδρομή της καριέρας του και τα όσα λένε για αυτόν μπαρουτοκαπνισμένοι και πολύ έμπειροι συμπαίκτες του, δίνουν σοβαρά περιθώρια αισιδοξίας. Δεν γίνεται ξαφνικά να ξέχασε το μπάσκετ.
Ο Ρόμπερτς δεν ήταν ποτέ ένας φαντεζί παίκτης με το σούπερ ταλέντο, ένας τύπος που μπορούσε να υποστηρίξει το one man show στιλ, να παίρνει πολλές προσπάθειες, να ψάχνει τα μεγάλα σουτ, χωρίς να του τα φέρει από μόνο του το παιχνίδι και το κάθε Play στην επίθεση.
Είναι ένας Αμερικανός με παιχνίδι που παραπέμπει περισσότερο στο ευρωπαϊκό στιλ μπάσκετ και χωρίς ιδιαίτερα αθλητικά προσόντα. Έχει αποδείξει, όμως, πως μπορεί να έχει ισοροοπία και ποιότητα ανάμεσα στο σκορ και την δημιουργία του και να λειτουργήσει ως ένας πολύ χρήσιμος κρίκος σε μια αρμονική μπασκετική αλυσίδα με ευδιάκριτους ρόλους.
Το ζητούμενο για τον Ρόμπερτς είναι όσο περνάει ο καιρός να ανέβει και να εξελιχθεί σε δυνατό κρίκο της αλυσίδας του Ολυμπιακού. Αυτό με όλα τα υπόλοιπα γκαρντ υγιή, ίσως αρκεί.
Όσο παίζει όπως στην αρχή της σεζόν και είναι ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας, θα υπάρχει πρόβλημα δυσεπίλυτο.
Η αθλητικότητα στη περιφέρεια
Ένα άλλο ερωτηματικό που δημιουργείται και έχει λογική, είναι η έλλειψη αθλητικότητας σε όλα τα γκαρντ του Ολυμπιακού που καλούνται να δημιουργήσουν για αυτούς και τους συμπαίκτες τους.
Ο Μάντζαρης ως γνωστόν δεν διαθέτει αθλητικά χαρίσματα. Ο Ρόμπερτς είναι αρκετά γρήγορος, αλλά δεν διαθέτει τα στοιχεία για να κάνει άνω – κάτω μια άμυνα, ο Στρέλνιεκς έχει μεγάλη ποιότητα, μπορεί να “διαβάσει” να δημιουργήσει, να εκτελέσει, αλλά όχι να “τρυπάει” άμυνες συστηματικά, γιατί ούτε αυτός είναι αθλητικός.
Μένει ο Βασίλης Σπανούλης, για να δημιουργεί σταθερά ρήγματα, όταν επιστρέψει υγιής. Δεν μπορεί και δεν πρέπει, όμως, ο Ολυμπιακός να τα περιμένει όλα σε αυτό το τόσο νευραλγικής σημασίας κομμάτι του παιχνιδιού, από τον αρχηγό του στα 35 του.
Πρέπει να ζήσει και να πεθάνει με αυτό το θέμα η ομάδα. Που σημαίνει ότι πρέπει να προσαρμοστεί και να βρει τρόπους να καλύψει στο μέγιστο δυνατό βαθμό αυτή την αδυναμία.
Πως; Με καλή κυκλοφορία της μπάλας, με κίνηση ΜΑΚΡΙΑ από τη μπάλα, τομέα στον οποίο επίσης υστερεί ο Ολυμπιακός και με την ελπίδα ότι η παρουσία του Σπανούλη θα στρέψει πάνω του τις άμυνες και οι υπόλοιποι έστω και χωρίς ιδιαίτερα αθλητικά προσόντα θα βρουν χώρους σε καταστάσεις ανισορροπίας της αντίπαλης άμυνας, για να συνεχίζουν το ρήγμα και να σκοράρουν ή να δίνουν έτοιμα καλάθια στους συμπαίκτες τους.
Ένας άλλος τρόπος που ήδη χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Ολυμπιακός για να καλύψει τα θέματα δημιουργίας, που απορρέουν και από την μειωμένη αθλητικότητα στα γκαρντ, είναι η απειλή από μέσα, από τη ρακέτα δηλαδή προς τα έξω, προς τη περιφέρεια.
Με πυλώνες αυτού του στιλ παιχνιδιού τον Νίκολα Μιλουτίνοφ και τον Γιώργο Πρίντεζη.
Τρανζίσιον – ταχύτητα στο σετ παιχνίδι: Αδυναμίες που δυστυχώς παγιώνονται
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα από το 2015 κι έπειτα να καταγράφουμε τον προβληματισμό για οτιδήποτε έχει να κάνει με την ταχύτητα στην επίθεση του Ολυμπιακού.
Πρωτεύοντας αιφνιδιασμός και καθαρό τρανζίσιον, δευτερεύοντας αιφνιδιασμός, ενδιάμεσες επιθέσεις των 8-10 δευτερολέπτων με early post, early pick and roll, ΤΑΧΥΤΗΤΑ στην κυκλοφορία της μπάλας και τις κινήσεις σε καταστάσεις μισού γηπέδου.
Σε όλα αυτά τα στοιχεία που είναι απόλυτα must στο σύγχρονο μπάσκετ μαζί με την άμυνα, το καλό διάβασμα και τις σωστές επιλογές στο 5-5, οι κόκκινοι έχουν πρόβλημα.
Ίσως έχει να κάνει με την φιλοσοφία του κόουτς Σφαιρόπουλου που θέλει συστηματικά η μπάλα να περνάει από το ποστ για να χτιστούν επιθέσεις, ίσως επειδή μετά τον Έισι Λο (στο τρανζίσιον) και τον Σλούκα (στην πικ εν ρολ δημιουργία στο σετ παιχνίδι) δεν διαθέτει ο Ολυμπιακός γρήγορα ή πολύ χαρισματικά στη δημιουργία γκαρντ, η ουσία είναι πως σταθερά η ομάδα είτε δεν διαθέτει αυτά τα στοιχεία σε επαρκή βαθμό ή τα εμφανίζει κατά σποραδικά διαστήματα και μετά… εξαφανίζονται πάλι και πάμε στη συνήθη εικόνα της αργής και στατικής ανάπτυξης.
Είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός ποντάρει και προσπαθεί περισσότερο να δημιουργήσει καταστάσεις και σκορ με ποστ απ και με πλάτη, πολύ περισσότερο από ότι παίζοντας επιθετικό μπάσκετ με πρόσωπο στο καλάθι.
Κάτι που φαίνεται ακόμα πιο έντονα απόντος του Σπανούλη. Βλέπουμε πως όταν οι αντίπαλοι παίζουν τον Ολυμπιακό με αλλαγές στα σκριν και έχουν καλούς αμυντικούς στο ένας εναντίον ενός, το πρόβλημα των ερυθρολεύκων διογκώνεται ακόμα περισσότερο.
Γιατί κανείς από τα γκαρντ που παίζουν τώρα, αλλά και από τα φόργουορντ δεν έχει σταθερή απειλή, καλή τεχνική και ταχύτητα/αποτελεσματικότητα στο ένας εναντίον ενός παιχνίδι από τη περιφέρεια προς το καλάθι.
Αυτό έκανε ο Παναθηναϊκός, αυτό έκανε η Μπαρτσελόνα, αυτό έκανε και η Φενέρ στον περσινό τελικό και ανάγκασε τον Ολυμπιακό να “σβήσει” εντελώς.
Αυτά τα θέματα με βάση τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των παικτών που διαθέτει η ομάδα δεν μπορούν από αδυναμίες να γίνουν μεγάλα πλεονεκτήματα… Μοιάζει από δύσκολο ως αδύνατο.
Απλά, με μεγαλύτερη επιθετικότητα, με περισσότερους αυτοματισμούς, με προσωπική άνοδο συγκεκριμένων παικτών – κλειδιά στην επίθεση (Ρόμπερτς, Τόμπσον, Στρέλνιεκς, Παπανικολάου), με περισσότερη ισορροπία ανάμεσα στο επιθετικό παιχνίδι στο ποστ (με Πρί και Μιλουτίνοφ) και στη περιφέρεια και φυσικά όταν ο Σπανούλης όχι απλά επιστρέψει αλλά βρει και ρυθμό, η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί σε ένα βαθμό που μαζί με την άμυνα, θα επαναφέρει τον Ολυμπιακό σε επίπεδα που θα τον κάνουν ανταγωνιστικό στο τοπ επίπεδο.
Αυτό που ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να έχουμε ελπίδες επιτέλους να δούμε σε διάρκεια, είναι το τρανζίσιον παιχνίδι. Κάτι που εξαρτάται όχι μόνο από το αμυντικό ριμπάουντ, αλλά από το πόσο γρήγορα θα γίνει η πρώτη πάσα, από το ποιος θα αναλαμβάνει να κατεβάσει γρήγορα, από το ποιοι θα υποστηρίξουν την κατάσταση στο ανοιχτό γήπεδο και σε ποια διάταξη τρέχουν.
Φαίνεται τόσο πίσω σε αυτά τα κομμάτια ο Ολυμπιακός, είναι τόσο λίγα τα παιχνίδια όλες τις τελευταίες σεζόν που τα εμφανίζει σε ικανοποιητικό βαθμό και διάρκεια, που ίσως η αισιοδοξία να είναι περισσότερο προϊόν ανάγκης και ελπίδας, παρά κάτι που προέρχεται από όσα βλέπουμε εδώ και καιρό και από τα χαρακτηριστικά των παικτών που έχουν επιλεγεί να καταρτίσουν το ρόστερ.
Είναι μια σοβαρή πληγή το τρανζίσιον και γενικά η ταχύτητα σε όλες τις εκφάνσεις του επιθετικού παιχνιδιού του Ολυμπιακού που όταν συνδυάζεται και με παρατεταμένα προβλήματα στη δημιουργία, όπως τις τελευταίες μέρες, φτάνουμε στην απωθητική εικόνα που είδαμε εσχάτως.
Φάκελος Σπανούλη
Ο τραυματισμός του αποδείχτηκε αρκετά σοβαρός, είναι ήδη πέντε εβδομάδες εκτός και το σχέδιο είναι από σήμερα να προσπαθήσει σιγά – σιγά και χωρίς ρίσκο να ξεκινήσει προπονήσεις.
Δεν είναι εύκολο να προβλέψει κανείς με ακρίβεια την ημερομηνία επιστροφής του, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα αντιδράσει το πόδι του, αν θα πονάει και πόσο, όσο προσπαθεί να αυξήσει τους ρυθμούς μέχρι να μπει και στο κομμάτι του 5-5 και των επαφών στην προπόνηση.
Προσωπικά, θεωρώ πως αν όλα πάνε καλά και όσο αυξάνει ρυθμούς δεν έχει επιπλοκές, το νωρίτερο που μπορούμε να τον δούμε στο γήπεδο είναι 10+ μέρες. Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά και ο οργανισμός του παρά την παρατεταμένη αποχή δεν αντιδράσει καλά, τότε θα έχουμε κι άλλα delay στην ημερομηνία της επιστροφής του.
Είναι επίσης δεδομένο πως όταν επιστρέψει, θα χρειαστεί πιστεύω τουλάχιστον ένα μήνα για να βρει ρυθμό και πατήματα. Σε αυτό το διάστημα πρέπει να αναμένουμε η ομάδα να στηρίξει τον αρχηγό και όχι τόσο εκείνος την ομάδα.
Στη συνέχεια, ναι, τότε ο Σπανούλης είναι εκείνος που θα κληθεί να δώσει λύσεις, μεγαλύτερη διάσταση και περισσότερη ποικιλία στην επίθεση του Ολυμπιακού.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να περιμένει από τον Βασίλη να του δώσει περισσότερες επιλογές, μεγαλύτερο βάθος και να βοηθήσει στο να απελευθερωθούν οι υπόλοιποι. Όχι να περιμένει τον Vspan να κάνει τον σούπερ ήρωα με τη μπέρτα που με απίθανα σουτ και μεγαλειώδη κρεσέντα στο τέλος των αγώνων, θα τους κερδίζει. Ο συγκεκριμένος τύπος, πιστεύω πως είναι ικανός να το κάνει ξανά. Απλά, δεν πρέπει να είναι αυτή η προσέγγιση και η στόχευση.
Αν υπάρχει κάτι πραγματικά στενάχωρο στην υπόθεση του Βασίλη είναι η “τρελή” δουλειά που είχε ρίξει σε ατομικό επίπεδο Αύγουστο και Σεπτέμβρη… Αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο, όπως λέει η δικιά του φιλοσοφία, θα δούμε στο τέλος της σεζόν αν αυτό που τώρα περνάει ο ίδιος έχει γλυκό… προορισμό!
Φάκελος Σφαιρόπουλος
Ο κόουτς Σφαιρόπουλος είναι ένας προπονητής που έχει προσφέρει πολλά στον Ολυμπιακό αυτά τα τρία χρόνια που βρίσκεται στο πάγκο. Δύο πρωταθλήματα, δύο τελικούς Ευρωλίγκας, μια σταθερότητα και διάρκεια στην κορυφαία διοργάνωση, κάτι που απορρέει κυρίως από το γεγονός ότι επί εποχής του πάντα οι κόκκινοι ήταν μια σκληρή και δυσκολοκατάβλητη ομάδα.
Φέτος, έχει ήδη πει αρκετές φορές πως σκοπεύει να βελτιώσει την επιθετική λειτουργία και αυτό φάνηκε και σε όλες τις επιλογές νέων παικτών που έχει κάνει. Βρισκόμαστε ακόμα στο Νοέμβρη. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε καλά, έκανε τις τελευταίες μέρες μια… βουτιά στην απόδοσή του και υπάρχουν μπροστά δεκάδες παιχνίδια, που θα μας δείξουν ποιος είναι στα αλήθεια ο φετινός Ολυμπιακός.
Όπως όλοι, έχει πλεονεκτήματα, έχει κάποια μειονεκτήματα και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι δεν είναι δουλευταράς και δεν αγαπάει τον σύλλογο. Και τα δύο ισχύουν και μάλιστα με… πλεόνασμα.
Θα ήθελα να είναι λίγο πιο ευέλικτος, να διαχειρίζεται τους παίκτες έτσι ώστε να τους βοηθάει να απελευθερώνονται. Οταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, να είναι πιο διαλλακτικός και έτοιμος να ακούσει γνώμες και να φιλτράρει και όχι απόλυτος και αρκετές φορές εγωιστής.
Ποιος είναι τέλειος όμως; Ουδείς. Όλοι μας ξέρουμε τα ελαττώματά μας και τις περισσότερες φορές ακόμα και αν προσπαθούμε δυσκολευόμαστε να τα βελτιώσουμε και πολλές φορές αποτυγχάνουμε. Μέσα στη ζωή είναι αυτό. Όλοι παλεύουμε με τους “δαίμονές” μας, το ίδιο κάνει και ο κόουτς Σφαιρόπουλος.
Σε αυτό το επίπεδο κιόλας, ιδίως μετά από επιτυχίες γίνεται ακόμα πιο δύσκολο για ανθρώπους που είναι σε τέτοια πόστα να αποδεχτούν πράγματα και να έχουν ελαστικότητα και διορατικότητα. Όσοι το κάνουν βέβαια, συνήθως από καλοί, γίνονται κορυφαίοι.
Αυτό που θέλουμε να δούμε από τον κόουτς Σφαιρόπουλο, είναι να παρουσιάσει ένα Ολυμπιακό με διαφοροποιημένο/βελτιωμένο στιλ στην επίθεση. Να παίζει πιο γρήγορα, να έχει περισσότερη κίνηση και μεγαλύτερη αρμονία και ισορροπία μεταξύ της άμυνας και της επίθεσης.
Του αναγνωρίζω πως φέτος διαχειρίζεται πολύ καλύτερα ως τώρα με το θέμα του ροτέσιον και πως από τις συνολικές κατοχές στις οποίες πάνε τα παιχνίδια του Ολυμπιακού, φαίνεται πως πραγματικά θέλει και προσπαθεί να αλλάξει το επιθετικό στιλ. Το αν θα το καταφέρει, κανείς δεν ξέρει.
Ο χρόνος, τα αποτελέσματα και το μπάσκετ που θα παίξει ο Ολυμπιακός θα βγάλουν όλη την αλήθεια στην επιφάνεια και κανένας δεν θα μπορεί να κρυφτεί από αυτή την αλήθεια.
Ούτε όσοι διεκδικούν το Αλάθητο του Πάπα, ούτε όσοι άγονται και φέρονται από τα αποτελέσματα της κάθε εβδομάδας και έχουν μάθει ή να αποθεώνουν και να ηρωοποιούν ή να μηδενίζουν και να προσβάλλουν.
Ξέρετε, δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Υπάρχει και το γκρίζο. Πολλές φορές, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Στην περίπτωση του μπασκετικού Ολυμπιακού, δεν υφίσταται καν ενδεχόμενο να μας μπερδέψει η αλήθεια. Γιατί η κάθε ομάδα και ο κάθε ένας ξεχωριστά παίρνουν αυτό που αξίζουν σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή που όλοι παίζουν με όλους.
Απλά, παραθέτω το πρόγραμμα του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, χωρίς καν να βάζω μέσα τον παράγοντα – ελληνικό πρωτάθλημα, μέχρ το τέλος του 2017 και του πρώτου γύρου της κανονικής διάρκειας.
Μέσα μόνο Ερυθρός Αστέρας, Ρεάλ και… ΤΣΣΚΑ.
Έξω Φενέρμπαχτσε, Μιλάνο, Βαλένθια, Μπάμπεργκ, Εφές και Ζαλγκίρις!
Εννιά παιχνίδια σε 1,5 μήνα, από τα οποία ΜΟΝΟ ΕΝΑ μπορείς να πεις ότι δύναται να κερδίσει ο Ολυμπιακός μέτριος και χωρίς να παίξει πολύ καλά και αυτό όχι με σιγουριά.
Την Παρασκευή με τον Ερυθρό Αστέρα. Όλα τα υπόλοιπα είτε είναι πραγματικά δύσκολα, είτε πάρα πολύ δύσκολα!
Συμπέρασμα;
Δεν χρειάζεται καμία βιασύνη, υπερβολικές αντιδράσεις και ακραία συναισθήματα. Ένα μήνα και κάτι ξεκίνησε η σεζόν και στις επόμενες 45 μέρες έχουν να δουν τόσα πολλά τα μάτια μας που αφετέρου θα ξεχάσουμε τι έγινε ως τώρα, αφετέρου θα έχουμε ένα πολύ πιο επαρκές δείγμα, για να κρίνουμε προς τα που βαδίζει ο Ολυμπιακός φέτος κι αν χρειάζεται οποιαδήποτε αλλαγή.
Όσοι βρίσκονται μέσα στη μπασκετική οικογένεια του Ολυμπιακού, με όλα όσα έχει πετύχει η ομάδα τα τελευταία χρόνια αξίζουν χωρίς δεύτερη κουβέντα και πολλές σκέψεις τον απόλυτο σεβασμό. Και την πίστη.
Κατά τα άλλα όλοι κρίνονται, μα όλοι. Εμείς, εσείς, οι παίκτες, οι προπονητές. Καθημερινά στη ζωή μας, από το πρωί ως το βράδυ.
Αυτοί που γράφουν ιστορία και “σπάνε τα ταβάνια τους” είναι εκείνοι που κάθε μέρα αποτελούν τους μεγαλύτερους και πιο σταθερούς “αμφισβητίες” του ίδιου τους του εαυτού!
Αυτοί που πιέζουν τον εαυτό τους, θεωρούν τα δικά τους όρια τον πιο δύσκολο αντίπαλο και αυτό – κρίνονται πιο αυστηρά και από τον πιο αυστηρό κριτή τους, γιατί έχουν οι ίδιοι ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους εαυτούς τους, συγκριτικά με αυτές που οροθετούν οι άλλοι για εκείνους.
Το μότο του Σπανούλη είναι: Μην επιτρέπεις στους άλλους να αποφασίσουν για τα δικά σου όρια. Μόνο εσύ δικαιούσαι να τα θέσεις και τα κυνηγήσεις.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι έτσι. Μπορεί να έχει βάλει 40 μέσα στο Κλίβελαντ και να σου μιλάει μόνο για όσα έκανε λάθος, για τα σουτ που έχασε, για τις πάσες που δεν πέρασε, να τα έχει με τον εαυτό του!
Με τέτοια νοοτροπία, όποιος κι αν είσαι, ότι κι αν κάνεις, είναι σίγουρο πως θα φτάσεις στο μέρος για το οποίο προορίζεσαι!