Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Είναι μια πολύ περίεργη μέρα για το μπάσκετ η σημερινή. Οδεύω προς τα 40, τα τελευταία 30 χρόνια ασχολούμαι με πάθος και αγάπη με αυτό το άθλημα (αρχικά ως ένα παιδί που μαγεύτηκε, όπως τόσοι άλλοι από το έπος του 1987, μετά ως φίλαθλος και τα τελευταία 20 χρόνια ως δημοσιογράφος) και δεν χωράει το μυαλό μου αυτό που θα συμβεί απόψε.
Θέλω να δω τον Παναθηναϊκό με την Ρεάλ. Θέλω, όμως, να δω και το παιχνίδι της εθνικής με την Αγλλία στο Λέστερ. Και πρέπει να κάνω ζάπινγκ. Ποτέ ξανά δεν έχουμε γίνει μάρτυρες μιας τέτοιας κατάστασης.
Το ίδιο βράδυ να παίζει η εθνική ομάδα και ελληνική ομάδα μεγάλο ντέρμπι στην Ευρωλίγκα. Δεν συμβαίνει μόνο σε μας.
Σε όλους.
Στους Ισπανούς, στους Τούρκους, στους Ρώσους και πάει λέγοντας.
Είναι η απόλυτη κορύφωση μιας ντροπιαστικής κατάστασης, που βγάζει στον αφρό όλες τις δομικές και διοικητικές αδυναμίες του σπορ, με μοναδική εμφατική εξαίρεση το ΝΒΑ. Που τραβάει τον δικό του δρόμο εδώ και χρόνια.
Επεκτείνεται, διεθνοποιείται, όταν ολοκληρωθεί η σταδιακή αύξηση του Salary Cap θα μας έχει πάρει από την Ευρώπη το 70-80% της παραγωγής των δικών μας τοπ παικτών που συναρπάζουν και αυτό θα παγιωθεί όπως όλα δείχνουν για όλες τις επόμενες δεκαετίες.
Πριν φτάσουμε σε αυτή την κορύφωση που όποιος ανήκει στην κατηγορία “επαγγελματίας του μπάσκετ” πρέπει να αισθάνεται απαίσια σήμερα, είχαμε δει τα πρώτα επεισόδια από τα προσεχώς.
Ταλέντο στο να… απωθούν τον κόσμο από το άθλημα
Eurocup από την μια, Fiba Euro Cup από την άλλη, Euroleague από την μια, Fiba Champions League από την άλλη. Που να γυρίσει να κοιτάξει ο κακομοίρης μπασκετικός φίλαθλος;
Πόσο ταλέντο έχουν οι… κατέχοντες την εξουσία στο μπάσκετ για να διασπούν την προσοχή του κοινού, να το μπερδεύουν και τελικά το μόνο που σίγουρα πετυχαίνουν να τον ΑΠΩΘΟΥΝ και να του δίνουν την καλύτερη ασίστ για να γυρίσει την πλάτη του στο μπάσκετ;
Σίγουρα η Ευρωλίγκα και ως συνέχεια της το Eurocup βρίσκονται πιο μπροστά σε όλα τα επίπεδα από τις συλλογικές διοργανώσεις της ΦΙΜΠΑ, που έχω την αίσθηση ότι γεννήθηκαν περισσότερο ως… καπρίτσιο απέναντι στην ECA, την εταιρία που διοργανώνει την Ευρωλίγκα και όχι ως μεγαλόπνοα σχέδια – λίγκες που μπορούν να επικρατήσουν σε συλλογικό επίπεδο.
Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα μας. Ούτε έχω καμία διάθεση να κάτσω να αναλύσω την άποψή μου για το αν ήταν καλή ιδέα τα “παράθυρα” ή όχι, για το αν βοηθούν στην ανάπτυξη του σπορ ή όχι.
Υπάρχουν δεκάδες πτυχές με θετική και αρνητική χροιά και το πως αισθάνεσαι για αυτά, εξαρτάται αποκλειστικά από το πρίσμα που τα προσεγγίζεις και από το ποιος είσαι.
Ένας απλός φίλαθλος, ένας παθιασμένος οπαδός ομάδας, ένας φίλα προσκείμενος στην Ευρωλίγκα ή στη ΦΙΜΠΑ;
Σε δεύτερη μοίρα το μπάσκετ, κυριαρχεί ο εγωισμός της εξουσίας
Η ουσία και το μαντάτο της ημέρας, είναι πως για πρώτη φορά στα χρονικά, διεξάγονται αγώνες για την κορυφαία διοργάνωση συλλόγων την ίδια μέρα και… ώρα που παίζουν οι εθνικές ομάδες.
Που εννοείται πως πρέπει να θεωρούνται οι “ιερές αγελάδες” των απανταχού μπασκετικών χωρών και φιλάθλων.
Για αυτή τη “μαύρη” νύχτα που καθιστά το μπάσκετ δικαίως δαχτυλοδεικτούμενο και αντικείμενο χλευασμού πάνω από όλα υπεύθυνοι είναι οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα στα δύο… αντίπαλα στρατόπεδα και δυστυχώς έχουν χάσει προ πολλού την αίσθηση της προσέγγισης που αφορά το καλό του μπάσκετ και έχουν κυριευτεί μόνο από το πάθος της επικράτησης του οργανισμού τον οποίο εκπροσωπούν και από τον οποίον ζουν, έναντι του άλλου.
Απίστευτο άνευ προηγουμένου μπάχαλο
Σε αυτό το ρημάδι το θέμα, κανένας φορέας, μα κανένας δεν έχει καταφέρει να έχει μια σταθερή συνολική γραμμή και από τη στιγμή που οι δυο τους τα “έσπασαν” οριστικά και ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για να φτάσουμε στο αποψινό χάος, όλοι ενέργησαν ανά… περίσταση, με βάση το δικό τους αγωνιστικό και αρκετοί και επικοινωνιακό συμφέρον και στρατηγικές.
Οι ομάδες και οι προπονητές έχουν τα εξής κριτήρια: Με ποιον από τη ΦΙΜΠΑ και την Ευρωλίγκα έχουν καλύτερες σχέσεις και πιστεύουν πως μπορούν να κερδίσουν πιο πολλά πράγματα, πότε παίζουν και που, ποιους παίκτες μπορούν να δώσουν και ποιους όχι, σε ποια ματς ναι και σε ποια ματς όχι.
Μιλάμε για κωμωδία, για το απόλυτο μπάχαλο!
Στη μέση οι παίκτες, που ούτε αυτοί έχουν ένα δυνατό ενιαίο ευρωπαϊκό συνδικάτο – έστω κι αν πρόσφατα ανασυστάθηκε η πανευρωπαϊκή ένωση τους – μια ενιαία συνολική φωνή, που θα μπορούσε να είναι πολύ, μα πάρα πολλή δυνατή.
Οι τοπ παίκτες κάνουν αυτό που θέλει το κλαμπ τους, αφού από εκεί πληρώνονται πλουσιοπάροχα. Εκείνοι που δεν παίζουν στην Ευρωλίγκα, πιο εύκολα βάζουν πιο μπροστά στη ζυγαριά την εθνική από τους συλλόγους, αλλά έξω από τον χορό και το ρίσκο στο δικό σου συμφέρον, πολλά τραγούδια – κουβέντες λες…
Τα κλαμπ, ανάλογα με το πόσο ισχυρά είναι, τι σχέση έχουν με την Ευρωλίγκα και ποια με την ομοσπονδία της χώρας τους, επίσης πράττουν κατά το δοκούν.
ΌΛΟΙ για την πάρτη τους και η Ελλάδα στον οπαδικό μικρόκοσμό της.
Εδώ στην Ελλάδα, στο μικρόκοσμό μας ως συνήθως. Το 90% του φίλαθλου και οπαδού κόσμου δεν ενδιαφέρεται που το μπάσκετ ξεφτιλίζεται και αιμορραγεί, αλλά το προσεγγίζει χωρίς δεύτερη σκέψη, μόνο υπό το πρίσμα της αγαπημένης του ομάδας.
Οι Ολυμπιακοί δεν γουστάρουν την ΕΟΚ και τον Βασιλακόπουλο (που δεν έχει σε καμία περίπτωση κομβικό ρόλο σε όσα συμβαίνουν τα τελευταία 2-3 χρόνια σε επίπεδο FIBA) οπότε καλά κάνει ο Ολυμπιακός που δεν αφήνει τους παίκτες του.
Η αλήθεια είναι επίσης πως με τις σχέσεις και τα συναισθήματα που έχει ο Ολυμπιακός για την ΕΟΚ, του ήταν… απείρως πιο εύκολο και να είναι ξεκάθαρα αρνητικός σε οτιδήποτε προτείνει η ΦΙΜΠΑ στις ψηφοφορίες της Ευρωλίγκας και να μην βασανιστεί καθόλου για το χειρισμό του ζητήματος. Από την αρχή ως το τέλος δεν ήθελε και δεν θέλει να δώσει κανένα διεθνή για τους προκριματικούς.
Οι Παναθηναϊκοί αποθέωσαν την στάση του Παναθηναϊκού και την απόφασή του να δώσει τον Μήτογλου για απόψε και όλους τους διεθνείς που κλήθηκαν για τον αγώνα με το Ισραήλ στη Κρήτη.
Ναι, είναι θετική η κίνηση του Παναθηναϊκού και μπράβο του. Δεν είναι, όμως, ηρωισμός σε καμία περίπτωση και εμπεριέχει και θεμιτή επικοινωνιακή πολιτική και στρατηγική.
Ο Παναθηναϊκός χωρίς να στερηθεί κανέναν από τους παίκτες της δωδεκάδας του σε κανένα από τα δύο παιχνίδια με Ρεάλ και Μάλαγα, βρήκε τρόπο να στηρίξει την εθνική και να στείλει ΜΗΝΥΜΑ στην Ευρωλίγκα με την οποία δεν έχει τις καλύτερες των σχέσεων πια.
Γιατί δεν έχει; Γιατί το 2014 – 2015, όταν η ΦΙΜΠΑ πήγε να… εξαφανίσει την Ευρωλίγκα και τους ανθρώπους της από τον μπασκετικό χάρτη και να πάρει πίσω το “φιλέτο” της κορυφαίας διοργάνωσης, δέκα ομάδες υπέγραψαν το δεκαετές συμβόλαιο με αυξημένα έσοδα που πρότεινε η ECA και ο Παναθηναϊκός έμεινε τελευταίος, χωρίς υπογραφή.
Όταν είδε πως κανείς από τους μεγάλους δεν πήγε στο υπό σύσταση τότε Champions League και δεν γινόταν μια ομάδα τέτοιου βεληνεκούς να αποσχιστεί και να πάει στην άλλη διοργάνωση σαν την καλαμιά στο κάμπο και με πολύ λιγότερα έσοδα ως αντίκτυπο, υπέγραψε ως ενδέκατος και τελευταίος.
Νιώθουν εχθροί και κάπου εκεί χάνεται η λογική
Σίγουρα δεν το έχουν ξεχάσει αυτό στην Ευρωλίγκα. Εκείνο που με ενόχλησε από την πλευρά της Ευρωλίγκας και πιο πολύ με στενοχώρησε, είναι πως είπε όχι στην τελευταία πρόταση της ΦΙΜΠΑ.
Δηλαδή, να μεταθέσει 1-2 μέρες τα ματς χωρίς να αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στο καλεντάρι της, για να μην φτάσουμε στον τωρινό όλεθρο και την κορύφωση της ντροπής.
Γιατί, από τη στιγμή που η ΦΙΜΠΑ με κρυφά ραντεβού, διαβουλεύσεις με τα κλαμπ και αντιγραφή του κόνσεπτ των 16 ομάδων με Round Robin φορμάτ και 30 αγωνιστικές, πήγε να της πάρει την διοργάνωση και να την εξαφανίσει, δεν την βλέπει ως θεσμικό συνεργάτη.
Προφανώς, νιώθει την ΦΙΜΠΑ ως το εχθρό που προσπάθησε να την “καταπιεί”, αλλά δεν τα κατάφερε.
Και μετά η ΦΙΜΠΑ κατηγορούσε το σύστημα που και η ίδια είχε προτείνει στις ομάδες για να τις φέρει πίσω…
Σχεδόν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται σε αυτή την ιστορία. Πόσο μάλλον, όταν μπλέκεται στη μέση και η πολιτική, αφού οι περισσότερες ομοσπονδίες των χωρών εξαρτώνται 100% οικονομικά και… υπαρξιακά από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις και δέχονται – εκτελούν άνωθεν εντολές.
Το χειρότερο από όλα; Αυτός ο τραγέλαφος που θα εξελιχθεί τις επόμενες ώρες, ίσως είναι μόνο στην αρχή. Αν συνεχιστεί, το μπάσκετ θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Έρχονται τα επόμενα “παράθυρα” τον Φλεβάρη και εκεί που προβλέπω ότι θα ξεφύγει εντελώς η κατάσταση και θα ανοίξει ακόμα περισσότερο ο Ασκός του Αιόλου, είναι στα “παράθυρα” τέλη Ιούνη – αρχές Ιούλη, που δεν θα έχει πρωταθλήματα και Ευρωλίγκα…
Οι δύο θεσμικοί παράγοντες της ιστορίας μας που δεν ρώτησαν ποτέ τους παίκτες για όλα αυτά, δεν δείχνουν καμία διάθεση να τα βρουν. Για να κλείσουν οι μεγάλες πληγές στη σχέση τους εδώ που φτάσαμε, φαίνεται πως πρέπει να βγουν άλλα πρόσωπα μπροστά.
Υποτίθεται πως έχει δρομολογηθεί σχέδιο για επιτροπή επίλυσης του προβλήματος με μέλη της Ευρωλίγκας, της ΦΙΜΠΑ, των ομοσπονδιών, των κλαμπ και των παικτών. Όλοι οι υπόλοιποι από κάτω που αποτελούν τις προεκτάσεις, αλλά και τα θύματα του προβλήματος, είναι σε φάση με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω.
Το μπάσκετ; Ζει τις πιο ντροπιαστικές στιγμές του πεσμένο κάτω και αιμόφυρτο, την εποχή που το ΝΒΑ απλώνει τα πλοκάμια του παντού.
Καλή τύχη.