Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Όταν θεωρείς πως κάτι είναι δικό σου και το χάνεις, σε ενοχλεί. Ιδίως όταν σου φεύγει μέσα από τα χέρια. Αυτό έπαθε ο Ολυμπιακός στο Μπάμπεργκ και εκεί που όλα έδειχναν πως θα κάνει μια ακόμα εκτός έδρας νίκη με μέτρια εμφάνιση και μέτριο σε ποιότητα μπάσκετ, έχασε και η Brose Arena παρέμεινε… καταραμένος τόπος για τους κόκκινους.
Ήταν όντως μια πολύ μεγάλη ευκαιρία έτσι όπως εξελίχθηκε η αναμέτρηση, που ο Ολυμπιακός την “πέταξε στα σκουπίδια” με άτσαλο μπασκετικά τρόπο. Η ανατροπή έγινε τόσο επειδή τα έκαναν όλα λάθος οι ερυθρόλευκοι τα τελευταία 7-8 λεπτά, όσο και γιατί ο αντίπαλος όρθωσε ανάστημα, έπαιξε σούπερ άμυνες, έβαλε μεγάλα σουτ.
Στο μπάσκετ παίζουν πάντα δύο ομάδες, άσχετα αν η οπαδική προσέγγιση ασχολείται και εστιάζει μόνο στη μια.
Εννοείται πως αν ο Ολυμπιακός ήταν σοβαρός και είχε μίνιμουμ σωστής αντίδρασης θα έφευγε με τη νίκη, αλλά ισχύει πως έκανε κάποια πράγματα καλά και η Μπάμπεργκ εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες του αντιπάλου της, τις οποίες “χτύπησε” και δικαιώθηκε.
Μη ξεχνάμε πως η ομάδα του Τρινκιέρι έχει κάνει κι άλλες ανατροπές φέτος με πιο εντυπωσιακή εκείνη απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Ο Ολυμπιακός φάνηκε να το… ξεχνάει αυτό και το πλήρωσε ακριβά με ένα χαμένο διπλό που θα τον έβαζε σε ακόμα πιο σταθερή θέση ισχύος βαθμολογικά.
Θα είχε μεγάλη αξία, γιατί προβλέπω πως θα έχει κάποια ζόρια η συνέχεια για την ομάδα, για ένα… συνδυασμό λόγων.
Οπότε μια ακόμα νίκη, ένα ακόμα διπλό και μάλιστα προϊόν μέτριας εμφάνισης, θα ήταν πολύ σημαντικό.
Δεν ήρθε ποτέ, όμως και δεν το άξιζε ο Ολυμπιακός με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κατάσταση στο τελευταίο δεκάλεπτο και τις πολύ ισχνές και χαρακτηριστικά αργές αντιδράσεις που είχε όταν οι γηπεδούχοι έκαναν την ύστατη αντεπίθεση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΚΡΙΤΙΚΗ: ΟΛΟΙ ΦΕΡΟΥΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΛΑΚ – ΑΟΥΤ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
Τι είδαμε στην εξέλιξη του αγώνα
Μπασκετικά ήταν ένα μέτριο παιχνίδι. Στο πρώτο και στο τρίτο δεκάλεπτο ουσιαστικά οι δύο ομάδες ήταν στα ίσια με μπάσκετ μισού γηπέδου, αργό τέμπο και χαμηλό σκορ. Ο Ολυμπιακός βγήκε μπροστά από την δεύτερη περίοδο, την οποία κέρδισε με επί μέρους σκορ 17-26.
Τα πολύ άσχημα ποσοστά των γηπεδούχων, ιδίως στο τρίποντο και ένα μικρό ξέσπασμα με καλά ποσοστά ευστοχίας από τα 6μ.75 για τον Ολυμπιακό, έχτισαν την διαφορά και η Μπάμπεργκ “πάγωσε”.
Έπεσε ψυχολογικά, ήταν διστακτική, δεν έβρισκε πολλές λύσεις απέναντι στην άμυνα του Ολυμπιακού και όταν τα κατάφερνε και έβγαζε ελεύθερο σουτ, το έχανε ξανά και ξανά.
Η αστοχία της Μπάμπεργκ ήταν ο βασικότερος λόγος που οι κόκκινοι διατήρησαν την διαφορά στο τρίτο δεκάλεπτο χωρίς να κάνουν κάτι το ιδιαίτερο.
Πως γύρισε το ματς
Η μάχη μπήκε στο τελευταίο δεκάλεπτο και ο Ολυμπιακός πήγε στο 52-62 κάνοντας τα εντελώς απαραίτητα στην άμυνα και εκμεταλλευόμενος την διστακτικότητα και την αστοχία των παικτών του Τρινκιέρι.
Από εκεί και μετά, ήρθε το τελευταίο καταστροφικό μπασκετικά επτάλεπτο. Ο Τρινκιέρι πήγε αποκλειστικά στη λογική των αλλαγών για να κόψει την έτσι κι αλλιώς προβληματική λειτουργία και δημιουργία του Ολυμπιακού στην επίθεση, γνωρίζοντας πως πέραν του Πρίντεζη, κανείς δεν μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στο ποστ από μις – ματς καταστάσεις.
Τα όπλα για αυτή την άμυνα ήταν ο Ντάνιελ Χάκετ, πασίγνωστο σε όλους μας πως είναι από τους τοπ παίκτες στην Ευρώπη σε αυτή την άμυνα, ικανός να μαρκάρει από το 1 ως το 4 και κάποιες φορές ακόμα και το αντίπαλο σέντερ και ο Αμερικανός Όγκουστιν Ράμπιτ.
Ο Ντάνιελ ανέλαβε δράση μετά τις αλλαγές στην ποστ άμυνα και ο Ράμπιτ στη περιφερειακή, με πολλές καλές άμυνες απέναντι στα γκαρντ του Ολυμπιακού.
Η Μπάμπεργκ με το σκορ στο 52-62, είχε φτάσει αισίως τα 1/13 τρίποντα. Για αυτό σας λέω πως το προβάδισμα ήταν και προϊόν της αστοχίας των γηπεδούχων.
Άθλιο πεντάλεπτο
Λοιπόν, από εκεί και μετά η Μπάμπεργκ έτρεξε σερί 15-0 και το 52-62 έγινε 67-62 μέσα σε πέντε λεπτά! Σε αυτό το διάστημα ο Ολυμπιακός είχε 5 λάθη και 0/6 σουτ, όλα μα όλα κάκιστες επιλογές.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΤΟΙΧΙΣΑΝ
Κατά τη γνώμη μου το κακό ξεκίνησε από το σχήμα που είχε επιλέξει ο κόουτς Σφαιρόπουλος όταν άρχιζε να αλλάζει το μομέντουμ. Με τον Γουίλτζερ μέσα (έπρεπε να έχει αντικατασταθεί από τη στιγμή που έκανε τρίτη σερί προσπάθεια με air ball σε χουκ) να αποτελεί την απόλυτη πληγή στην άμυνα, με τον Μάντζαρη στο “1” να μην είναι σε θέση να δημιουργήσει κανένα ρήγμα και με όλους τους υπόλοιπους να είναι ακούνητα στρατιωτάκια στην επίθεση. Μιλάμε για την απόλυτη στατικότητα…
Έπρεπε αυτό το σχήμα που δεν είχε κανέναν εκ των Παπανικολάου και Πρίντεζη μέσα να έχει διαφοροποιηθεί πριν η Μπάμπεργκ κερδίσει συνεχόμενες κατοχές σε άμυνα και επίθεση και φυσικά έπρεπε να έχει υπάρξει τάιμ – άουτ πολύ πριν η ομάδα του Τρινκιέρι φτάσει το σερί στο 13-0 και γυρίσει ολοκληρωτικά το ματς, για να το κερδίσει στο τέλος.
Σε αυτό το πεντάλεπτο της… θάλασσας, ξεκάθαρα δεν υπήρχε καθαρό μυαλό ούτε στο πάγκο, ούτε εντός γηπέδου, αλλά πολλές φορές αυτά συνδέονται άμεσα μεταξύ τους.
Στο τελευταίο τρίλεπτο, όταν όλα πια κρεμόταν από μια κλωστή, ο Ολυμπιακός έκανε την μια λάθος επιλογή μετά την άλλη, η έλλειψη δημιουργίας, ταχύτητας, κίνησης χωρίς τη μπάλα, τον εξωθούσε σε βεβιασμένα τρίποντα και οι τρεις ένας εναντίον ενός καταστάσεις με μπούκες Σπανούλη, Ρόμπερτς και ένα ποστ απ του Πρίντεζη δεν βρήκαν στόχο.
Το τρίποντο του Στρέλνιεκς έδωσε μια ακόμα ευκαιρία, ένα ακόμα… κανονάκι, αλλά η τελευταία κατοχή του Ολυμπιακού στην επίθεση, παρότι είχε προηγηθεί τάιμ – άουτ, ήταν όπως όλες οι προηγούμενες.
Της… “πλημμύρας”.
Τελικά, ο Ολυμπιακός έχασε για μια ακόμα φορά στο Μπάμπεργκ από μια ομάδα που τελείωσε το παιχνίδι με 18.8% στα τρίποντα.
Βέβαια ο Ολυμπιακός είχε 11/30 δίποντα και έχασε με ποσοστό 40% από το τρίποντο…
Ο Ντορέλ Ράιτ κράτησε την Γερμανική ομάδα ζωντανή επιθετικά όσο όλοι οι υπόλοιποι ήταν εκτός παιχνιδιού, ο Χάκετ άλλαξε όλη τη ροή της αναμέτρησης με τις αμυνάρες του και τα κρίσιμα καλάθια που έβαλε στην αντεπίθεση της ομάδας του και ο Ράμπιτ ήταν επίσης μεγάλο κλειδί και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Ο Ζήσης χωρίς να βρεθεί σε καλή βραδιά επιθετικά, ήταν εκεί κυρίως με τις άμυνες και το καθαρό μυαλό και ο Χίκμαν αν και άστοχος από το τρίποντο, πίεσε πολύ και βοήθησε σε αρκετούς τομείς.
Στο βάθος: Πρόβλημα στους ψηλούς
Πέρα από την (τσάμπα) ήττα και το νέο μεγάλο πρόβλημα με τον Δημήτρη Αγραβάνη που χάνει όλη την σεζόν, νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός, αυξάνονται οι πιθανότητες να αντιμετωπίσει προβλήματα στη γραμμή των ψηλών του ο Ολυμπιακός.
Ο Αγραβάνης ήταν ο μοναδικός από τα φόργουορντ που μπορούσε να δώσει λύσεις στο “5”. Ο Πρίντεζης μένει πάλι με μοναδική… κάλυψη στο “4” τον Παπαπέτρου και το πικρό τέλος της περσινής σεζόν αποτελεί πιλότο για το τι μπορεί να συμβεί αν “λιώσει” στο παρκέ ο Πρίντεζης.
Ο Μπόγρης στο επίπεδο της Ευρωλίγκας δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να προσφέρει σταθερές ποιοτικές λύσεις, ο Μακλίν έχει ήδη κάνει ίσως παραπάνω από όσα περιμέναμε και πλέον φαντάζει τρομερά σημαντικό να επιστρέψει ο Μιλουτίνοφ στη φόρμα και τις επιδόσεις που είχε στις αρχές της σεζόν.
Όπως ήταν χτισμένος από την αρχή ο Ολυμπιακός φέτος, με την σωστή στόχευση να προστατέψει ενεργειακά τον Πρίντεζη, έχω την αίσθηση πως η μεταγραφή του Γούιλτζερ είναι ένα λάθος.
Χρειαζόταν η ομάδα ένα παίκτη πάνω από όλα αθλητή, ικανό να παίξει τόσο στο “4”, αλλά σίγουρα και στο “5”.
Ο Γουίλτζερ μόνο αυτό δεν είναι. Οι αμυντικές του αδυναμίες είναι τρομερές και δεν κρύβονται, ούτε καλύπτονται.
Δεν ξέρω αν σκέφτονται το ενδεχόμενο νεάς μεταγραφής στον Ολυμπιακό, υπάρχουν συμπληρωματικές λύσεις από την ελληνική αγορά (Βασιλόπουλος) καλύτερες του Γουίλτζερ σε σχέση με το πως ταιριάζουν και κουμπώνουν με την φιλοσοφία και τις απαιτήσεις της ομάδας, όπως υπάρχει και ο Άντιτς που θα ερχόταν με τα πόδια από τον Ερυθρό Αστέρα και το Βελιγράδι.
Ένα τρόπο, πιο σωστά ένα… συνδυασμό πραγμάτων μόνο βλέπω για να μην αρχίζει να ζορίζει η κατάσταση στους ψηλούς όσο περνάει ο καιρός. Να μείνουν σε υψηλά στάνταρ οι Μιλουτίνοφ και Μακλίν (χωρίς τραυματισμούς) να βρεθεί τρόπο να έχει περισσότερη διάρκεια και προσφορά ο Παπαπέτρου και ΚΥΡΙΩΣ να επιστρέψει ο Κιμ Τιλί γερός και δυνατός και να κάνει την άνοιξη αυτά για τα οποία τον υπέγραψε ο Ολυμπιακός.
Τώρα έχει ΤΣΣΚΑ, σε λιγότερο από 48 ώρες ταξίδι και νέα μάχη με την… απελπισμένη Εφές και πριν κλείσει το 2017, δοκιμασία στο Κάουνας απέναντι στην ΟΜΑΔΑ του Γιασικεβίτσιους, με τα γράμματα όλα κεφαλαία!
ΥΓ1. Η τόση συζήτηση περί Σπανούλη δείχνει για μια ακόμα φορά όλα τα χαρακτηριστικά που διέπουν την ελληνική… νοοτροπία. Ο Ολυμπιακός είχε επιδείξει ακριβώς τα ίδια προβλήματα με τις σερί ήττες και τις ανεπαρκέστατες επιθετικά εμφανίσεις και όταν εκείνος ήταν στα πιτς. Εννοείται πως η επιστροφή του διαφοροποιεί τα δεδομένα, το ροτέσιον και τους ρόλους και χρειάζεται προσοχή, υπομονή, πνευματικές και αγωνιστικές προσαρμογές ΚΑΙ από τον ίδιο τον παίκτη. Το πως θα γίνει αυτό με τον πιο αρμονικό και αποτελεσματικό για τον Ολυμπιακό τρόπο, είναι δουλειά και ευθύνη του Γιάννη Σφαιρόπουλου και των συνεργατών του. Καταγραφή ναι, κριτική με σωστή προσέγγιση ναι, αφορισμοί, βιασύνες και αχαριστίες όχι. Στο τέλος θα γίνει το ταμείο και για την ομάδα και για τον Σπανούλη.
ΥΓ2. Θέλω να ευχηθώ μέσα από τη καρδιά μου καλή αποκατάσταση στον Αγραβάνη, γιατί η ζημιά είναι μεγάλη και θα χρειαστεί πιθανότατα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το συνηθισμένο σε έναν έτσι κι αλλιώς πολύ σοβαρό τραυματισμό. Να μην βιαστεί, να παραμείνει δυνατός πνευματικά και να το δει ως ευκαιρία να γυρίσει καλύτερος σε όλα τα επίπεδα, όσο δύσκολη κι αν μοιάζει τώρα αυτή η προσέγγιση με την ψυχολογία που έχει.
ΥΓ3. Δεν θέλω να μιλήσω, να επεκταθώ και να σκαλίσω το πως φτάσαμε ως εδώ, το γιατί χρειάστηκε τόσος χρόνος για την διάγνωση, το γιατί έπαιξε με τον Κόροιβο. Για δύο λόγους. Είναι 100% ιατρικό θέμα και επίσης γιατί έτσι όπως εξελίχθηκε είναι ένα σοβαρό ενδόοικογενειακό ζήτημα του συλλόγου. Ας το συζητήσουν και ας το λύσουν μόνοι τους μέσα στην ομάδα.
Θα πω μονάχα πως πρέπει ο Ολυμπιακός με αφορμή αυτή την ιστορία (γιατί σε άλλες περιπτώσεις ο κόσμος ρίχνει ευθύνες χωρίς να έχει κανένα δίκιο), για την οποία κάποια πράγματα είναι προφανή και στον μέσο φίλαθλο, να σεβαστεί το βεληνεκές του, την ιστορία του, τους παίκτες του, τις επενδύσεις του, την υστεροφημία του και να πάρει τις αποφάσεις του με γνώμονα το συμφέρον του και με σεβασμό προς όλους.
ΥΓ4. Ο Ντόνσιτς παρότι μοιάζει να έχει κάνει ήδη τόσα πολλά, πάντα βρίσκει τρόπους να μας… σοκάρει ακόμα περισσότερο. Φτου σου αγόρι μου, μην σε ματιάσουν!
ΥΓ5. Τι προπονητάρα ο Γιασικεβίτσιους. Η ιστορίας της αντίδρασής του όταν ο Μιλάκνις με τρίποντο κλείδωσε το τεράστιο διπλό απέναντι στη Φενέρ, αποτελεί μια ακόμα απτή απόδειξη. Ειλικρινά, πριν καν αναλάβει πρώτος στη Ζαλγκίρις, περίμενα πως θα έχει χάρισμα – και – ως προπονητής. Πολύ τυχερή η μεγάλη ομάδα που θα τον υπογράψει και θα μπορεί να στηρίζεται σε αυτόν για πάρα πολλά χρόνια. Το θέμα είναι ποιος!
ΥΓ6. Τα λέμε συνέχεια για τον Τόμπσον, αλλά… Στο Μπάμπεργκ έπαιξε 4,5 λεπτά! Όχι ότι όσο έμεινε στο παρκέ έδειχνε να βρίσκεται στο πνεύμα του αγώνα, αλλά με τόσο χρόνο σίγουρα δεν θα ανέβει ούτε ψυχολογικά, ούτε αγωνιστικά. Η επιβάρυνση σε οποιαδήποτε θέση, δημιουργεί συνολικό θέμα στην ομάδα. Αν δεν ανέβει επιτέλους κάποια στιγμή ο Αμερικανός, θα χτυπήσει “κόκκινο” και για τον Παπανικολάου. Ίσως να μπορεί να δοκιμαστεί κι αυτός στο “4”, δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο. Έχει πράγματα να δώσει και ιδίως στην επίθεση διαθέτει στοιχεία που τα έχει ΑΝΑΓΚΗ η ομάδα. Ας γίνει μια στόχευση πάνω του, με περισσότερη επιμονή, γιατί μια μονάδα που μπορεί να αποτελέσει έξτρα όπλο σημαντικό, αυτή τη στιγμή μοιάζει απλά με πρόβλημα.
ΥΓ7. Δεν είναι θέμα ευαισθησίας, αλλά ρεαλισμού. Συνεχώς φεύγουν νέοι άνθρωποι από τη ζωή, οι περισσότεροι από τη γνωστή ασθένεια που εξελίσσεται σε μάστιγα και “πληγώνει” εκατομμύρια οικογένειες ανά τον κόσμο. Η ζωή είναι μικρή, ιδίως στα καλούπια που έχουμε μπει οι περισσότεροι και οι εβδομάδες περνούν σαν μέρες.
Τα χρόνια σαν μήνες. Οφείλουμε να βρούμε τρόπους να ζούμε σωστά, να ζούμε αληθινά, να ζούμε με σωστές και ανθρώπινες προτεραιότητες. Για μας, για τους αγαπημένους μας, για τους προηγούμενους και πάνω από όλα για τις επόμενες γενιές. Θα είναι ό,τι χειρότερο για το μέλλον να πιστέψουν βλέποντας εμάς πως ο άνθρωπος στη σύγχρονη ζωή της πόλης μοιάζει με ένα ποντίκι που τρέχει μαζικά όπου το… τρέχουν χωρίς προσανατολισμό και συνείδηση, μέχρι να ψοφήσει.