Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Πέρα από την διαμάχη της FIBA με την Ευρωλίγκα που όσο δεν λύνεται με μια συμφωνία των δύο πλευρών, “πληγώνει” το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, για όσους προσπαθούν να βλέπουν το… μεγάλο κάδρο, η σταδιακή αύξηση του Salary Cap στο ΝΒΑ που ακόμα δεν έχει φτάσει στο πικ της και τα μεγάλα κεφάλαια που διαθέτουν οι ομάδες στη Κίνα, είναι πραγματικότητες που… ζορίζουν την κατάσταση και φέρνουν σε μειονεκτική θέση την αγορά της Ευρωλίγκα.
Από την μια οι ομάδες του ΝΒΑ που μπορούν να διαθέτουν ολοένα μεγαλύτερα ποσά για να παίρνουν τους καλύτερους παίκτες που αγωνίζονται στην Ευρώπη, από την άλλη η Κινέζικη λίγκα που εδώ και χρόνια ελκύει ποιοτικούς Αμερικανούς που για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν έχουν βρει το συμβόλαιο που επιζητούν στο ΝΒΑ.
Αισίως, βλέπουμε και Ευρωπαίους να δοκιμάζουν στη Κίνα, μέσα σε αυτούς και Έλληνες. Όπως έγινε με τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη και τώρα με το Γιάννη Μπουρούση.
Ήδη οι απώλειες παικτών που άφησαν τα τελευταία χρόνια την Ευρωλίγκα για το ΝΒΑ (Σατοράνσκι, Αμπρίνες, Μποκγντάνοβιτς, Τάις, Τεόντοσιτς και πολλοί ακόμα, αλλά και Αμερικανοί όπως ο Ούντο, ο Μάικ Τζέιμς, ο Σέιν Λάρκιν, ο Άαρον Τζάκσον) και την Κίνα είναι αρκετές και εμφατικές.
Η αγορά της Ευρωλίγκα… συμπιέζεται έχοντας απέναντί της το ΝΒΑ που είναι… ανίκητο και την Κίνα, που πολλοί παίκτες την βλέπουν με καλό μάτι για ένα απλούστατο λόγο.
Πληρώνονται πολύ καλύτερα για πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα, κάνουν το… κομπόδεμά τους και με βάση τα όσα ίσχυαν μέχρι πρότινος, μέσα στον Φλεβάρη θα μπορούσαν είτε να αναζητήσουν συμβόλαιο στο ΝΒΑ, είτε στην Ευρωλίγκα.
Πλέον, η τελευταία προθεσμία για προσθήκη παίκτη που δεν έχει αγωνιστεί στην ίδια σεζόν στην Ευρωλίγκα, είναι στις 28 Φλεβάρη και με το προηγούμενο φορμάτ του πρωταθλήματος στη Κίνα, οι παίκτες που παίζουν εκεί είχαν την ευχέρεια και να ολοκληρώσουν τις σεζόν με τα μεγάλα συμβόλαια εκεί και να προλάβουν να υπογράψουν μετά το τέλος των υποχρεώσεών τους στη CBA είτε στο ΝΒΑ, είτε σε ευρωπαϊκούς συλλόγους.
Το έχουμε δει να συμβαίνει ακόμα και με παίκτες που είχαν συμφωνία με ομάδες στη Κίνα και για τις επόμενες σεζόν.
Έπαιζαν στην Ευρώπη τελείωναν τις σεζόν στα μέρη μας και μετά επέστρεφαν στα μεγάλα συμβόλαια στη Κίνα για την νέα σεζόν.
Με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα παικτών που έχουν κάνει αυτή την διαδρομή τα τελευταία χρόνια τον Μπόμπι Μπράουν και τον Που Τζέτερ.
Υπάρχουν δύο στοιχεία, ένας πολύ περίεργος κανονισμός, αλλά και η αλλαγή του φορμάτ στο πρωτάθλημα της Κίνας, που αρχίζουν να… προβληματίζουν πολλούς παίκτες που επέλεγαν ως τώρα να υπογράψουν εκεί και σε βάθος χρόνου θα ωφελήσουν την αγορά της Ευρωλίγκα και τις ομάδες της!
Πρόσφατα προέκυψε η είδηση πως ο Κιθ Λάνγκφορντ έχει κάνει κίνηση για να σπάσει το συμβόλαιό του στη Κίνα, κάτι που ισχύει. Ο Αμερικανός σκόρερ διαπραγματεύεται την λύση της συνεργασίας του με τους Σενζέν Λέοπαρντς και ελπίζει πως αυτό θα ολοκληρωθεί μέσα στο Σαββατοκύριακο που έρχεται, για να μείνει ελεύθερος.
Ο “τρελός” κανονισμός!
Ο Λάνγκφορντ, όπως και ο Μπουρούσης και αρκετοί ακόμα γνωστοί παίκτες που αγωνίζονται στη Κίνα, προβληματίζονται με δύο κυρίως πράγματα, πέρα από τον τρόπο ζωής στη Κίνα που είναι εντελώς διαφορετικός και τα πολλά και μακρινά ταξίδια που απαιτούνται όταν κάποιος συμμετέχει σε αυτή τη λίγκα.
Το πρώτο είναι ο κανονισμός για τους μη Κινέζους, τους ξένους παίκτες. Τι λέει αυτός ο κανονισμός; Οι δύο ξένοι κάθε ομάδας, έχουν δικαίωμα να αγωνίζονται ταυτόχρονα στο παρκέ μόνο στο δεύτερο και στο τρίτο δωδεκάλεπτο!
Στο πρώτο και στο τελευταίο, μπορεί να βρίσκεται στο παρκέ μόνο ο ένας από τους δύο, εναλλάξ! Γεγονός που αναγκάζει τους παίκτες να μένουν ανενεργοί στο πάγκο στο ξεκίνημα των αγώνων και ακόμα χειρότερα στο τέλος, όταν κρίνονται όλα!
Να το δούμε και με παραδείγματα, με τους Κιθ Λάνγκφορντ και Γιάννη Μπουρούση.
Ο Λάνγκφορντ έχει ως έτερο ξένο συμπαίκτη στην ομάδα του τον Τζάρεντ Σούλιντζερ. Ο Αμερικανός φόργουορντ/σέντερ ως παίκτης με καλή θητεία στο ΝΒΑ και μεγαλύτερο όνομα από τον Κιθ, έχει προτεραιότητα.
Έτσι, ο Λάνγκφορντ δεν αγωνίζεται σχεδόν ποτέ στη πρώτη περίοδο, παίζει την δεύτερη και την τρίτη και κάπου εκεί τελειώνουν οι αγώνες για αυτόν! Σχεδόν πάντα στη διάρκεια της τελευταίας περιόδου αγωνίζεται ο Σούλιντζερ, εκτός από κάποιες περιπτώσεις που ο Λάνγκφορντ βρίσκεται στη “ζώνη του λυκόφωτος” και έχει βάλει όλα τα σουτ! Μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις έχει συμβεί να μοιράζεται τον χρόνο εναλλάξ στο τελευταίο δωδεκάλεπτο με τον Σούλιντζερ.
Από την ίδια καθόλου ευχάριστη διαδικασία για κάθε παίκτη που θέλει να αγωνίζεται, περνάει σε κάθε ματς και ο Γιάννης Μπουρούσης στους Ζέιανγκ Γκουάνγκσα Λάιονς.
Οι ξένοι στο ρόστερ είναι ο Έλληνας σέντερ και ο Αμερικανός πόιντ γκαρντ Κόρτνεϊ Φόρτσον, που είναι ο “εγκέφαλος” και ο Floor Manager της ομάδας. Έτσι, ο “Μπουρού” συνήθως παίζει δεύτερο και τρίτο δωδεκάλεπτο και είναι στο πάγκο στη πρώτη και στη τέταρτη περίοδο, εκεί όπου πρέπει να παίζει ο Φόρτσον.
Ο συγκεκριμένος κανονισμός σίγουρα είναι εντελώς ασυνήθιστος για τα δικά μας ευρωπαϊκά δεδομένα και όχι μόνο και δεν γίνεται να αρέσει σε κανένα παίκτη με φιλοδοξίες, που θέλει να είναι μέσα στο γήπεδο, ιδίως όταν οι αγώνες τελειώνουν.
Άλλαξε το φορμάτ, μεγάλωσε πολύ η διάρκεια της σεζόν
Αυτός ο κανονισμός υπήρχε και τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, το πρωτάθλημα της Κίνας ήταν πολύ πιο μικρό σε διάρκεια από την Ευρωλίγκα, κάτι που το ανέφεραν ως πλεονέκτημα πολλοί Αμερικανοί παίκτες, που επέλεγαν την Κίνα.
“Παίζουμε εκεί για 5 μήνες, βγάζουμε τα διπλάσια χρήματα από ότι στην Ευρώπη, δεν χρειάζεται να τρέχουμε από τον Αύγουστο στα βουνά και μόλις τελειώσει η σεζόν, μπορούμε να βρούμε ομάδα στο ΝΒΑ ή στην Ευρώπη”.
Επιχείρημα, που το άκουγες σχεδόν από όλους τους Αμερικανούς, χωρίς να εξαιρούνται κι αυτοί που έχουν χτίσει το όνομά τους με σημαντικές καριέρες στην Ευρώπη.
Ε, τα πράγματα άλλαξαν, γιατί διαφοροποιήθηκε ο τρόπος διεξαγωγής του πρωταθλήματος. Το πρωτάθλημα που περιλαμβάνει 20 ομάδες και 2 περιφέρειες, ολοκληρώνει την κανονική του περίοδο πλέον στις 11 Φλεβάρη.
Μετά υπάρχει η διακοπή για τα “δεύτερα παράθυρα” των προκριματικών της ΦΙΜΠΑ, για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2019.
Μετά ξεκινούν τα Playoffs με τις 10 πρώτες ομάδες της βαθμολογίας να συμμετέχουν.
Αρχικά, παίζουν μόνο οι θέσεις 7-10, για να βγουν μέσα από αυτή τη διαδικασία η έβδομη και η όγδοη ομάδα που θα μπει στα Playoffs! Και μετά από αυτή τη διαδικασία, ξεκινούν τα… κανονικά Playoffs.
Σύμφωνα με το φετινό καλεντάρι, αν οι δύο ομάδες που θα φτάσουν ως τους τελικούς πάνε ως και το 7ο ματς (σε σειρά Best of Seven) για να κριθεί ο τίτλος, ο αγώνας που θα κρίνει τον τίτλο είναι προγραμματισμένος στις 11 του Μάη!
Το πρωτάθλημα διαρκεί πολύ περισσότερο από φέτος, προφανώς επειδή οι ιθύνοντες της Κινέζικης λίγκας θέλουν να το κάνουν πιο ανταγωνιστικό και φυσικά να αυξήσουν τα έσοδα από τα πακέτα των τηλεοπτικών δικαιωμάτων.
Από την οπτική των παικτών, όμως, που βλέπουν τα συμβόλαια στη Κίνα ως την τέλεια “αρπαχτή” για την καριέρα τους, το νέο φορμάτ αναιρεί το μεγάλο πλεονέκτημα των μεγάλων συμβολαίων σε μια λίγκα που διαρκούσε μέχρι πρότινος 5 μήνες!
Αυτό σε συνδυασμό με τον “τρελό κανονισμό” τις μεγάλες μετακινήσεις με τα κουραστικά ταξίδια δημιουργούν ένα… πακέτο, που είναι λιγότερο ελκυστικό για πολλούς ξένους παίκτες, που μέχρι πρότινος στο δίλημμα Ευρωλίγκα – Κίνα, επέλεγαν την “περιπέτεια” και την πρόκληση στην Ασία!
Για αυτό ο Λάνγκφροντ πιέζει για να φύγει, για αυτό ο Γιάννης Μπουρούσης δεν “πετάει στα σύννεφα” από χαρά στην πρώτη του σεζόν εκεί και η ουσία είναι πως οι εξελίξεις και τα νέα δεδομένα στη Κίνα ευνοούν την αγορά της Ευρωλίγκα, που μέχρι πρότινος είχε ξεκάθαρο μειονέκτημα στο μυαλό πολλών επαγγελματιών παικτών, σε σχέση με τη CBA.
Με την Ευρωλίγκα να πιέζεται αφόρητα από το ΝΒΑ που γίνεται όλο και πιο πανίσχυρο οικονομικά και ταυτόχρονα να χάνει πολύτιμους και σημαντικούς παίκτες τα τελευταία χρόνια και από τη Κίνα, αυτή είναι μια καλή είδηση στη προσπάθεια να κρατήσει την θέση της και να παραμείνει όσο πιο ανταγωνιστική γίνεται!
Το ΝΒΑ, από την άλλη, “παίζει” μόνο του χωρίς αντίπαλο. Το μοναδικό πράγμα που μπορούν να πετύχουν μακροπρόθεσμα τα ευρωπαϊκά κλαμπ αν δουλέψουν από κοινού προς αυτή την κατεύθυνση, είναι να σταθεροποιήσουν σε πολύ πιο υψηλά και ακριβά στάνταρ τα Buy Out των Ευρωπαίων παικτών, που αφήνουν την Ευρώπη για το αμερικάνικο όνειρο.
Να έχουν δηλαδή συμβόλαια σε ισχύ με τον κάθε Μίλος, Μπόγκντάνοβιτς, Τελέτοβιτς και όταν έρθει η ώρα παίκτες τέτοιου βεληνεκούς να κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι, να βάζουν πολλά περισσότερα χρήματα στα ταμεία τους.
Η πρώτη ομάδα που ήδη κινείται προς αυτή την κατεύθυνση είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Που είχε λάβει πάνω από 2,5 εκατομμύρια Ευρώ για την μετακίνηση του Σέρχιο Ροντρίγκεθ στους Σίξερς και όπως λέγεται το NBA Out στο συμβόλαιο του Γιουλ αγγίζει τα 6 εκατομμύρια!
Βέβαια, για να δέχονται να υπογράφουν τέτοια Buy Out οι παίκτες, πρέπει να είναι αντίστοιχα μεγάλα και τα συμβόλαιά τους με τα ευρωπαϊκά κλαμπ.
Που σημαίνει πως για να καταφέρουν οι ευρωπαϊκές ομάδες να “δένουν” τους παίκτες που αργά ή γρήγορα θα χάσουν από το ΝΒΑ με υψηλές ρήτρες αποδέσμευσης, πρέπει να αυξήσουν κατά πολύ τα έσοδά τους και τα συμβόλαια που προσφέρουν στους τοπ παίκτες τους.