Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Η πτώση συνεχίζεται για τον Ολυμπιακό και κάνει “θόρυβο”. Σε ένα διάστημα λίγο μεγαλύτερο από μήνα, η ομάδα φαίνεται να έχει χάσει την αγωνιστική της ταυτότητα, “αιμορραγεί” σε πάρα πολλά κομμάτια του παιχνιδιού, έχει χάσει τον εαυτό της και ειδικά στον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι φάνηκε πως η αντίδραση που μέχρι το πρόσφατο παρελθόν ήταν μια… λέξη εύκολη για τον Ολυμπιακό να την κάνει πράξη, εξελίσσεται σε γρίφο για δυνατούς λύτες.
Ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλό μπάσκετ, δεν έχει αυτή την περίοδο σταθερά σημεία αναφοράς και αποτελεσματικότητας, ούτε καν στην άμυνα και εκτός έδρας η αλήθεια είναι ότι παραπαίει.
Μια ομάδα που μπορούσε να κερδίζει δύσκολα παιχνίδια μακριά από το σπίτι της, πλέον χάνει – σχεδόν – όπου κι αν παίζει.
Έχασε από τη Μπάμπεργκ, έχασε από την Ζαλγκίρις, διασύρθηκε από τη Μπασκόνια και την Χίμκι, έχασε από τον Ερυθρό Αστέρα, έχασε από την ΆΕΚ, έχασε – εύκολα – από τον ΠΑΟΚ.
Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο Ολυμπιακός σε έξι εβδομάδες έχει χάσει ΕΠΤΑ αγώνες μακριά από το ΣΕΦ; Αυτό, ας είμαστε ρεαλιστές δεν είναι πια καμπανάκι κινδύνου, δεν είναι αγωνιστικό ντεφορμάρισμα ή συνδυασμός άτυχων στιγμών και συγκυριών.
Είναι μια ομάδα που ενώ όντως απέπνεε υγεία, πλέον νοσεί και οι ασθένειες στο αγωνιστικό κομμάτι κάνουν… μπαμ όπως τα σπυράκια στην ανεμοβλογιά.
Γιατί τέτοια κατάρρευση και μια εικόνα μέσα στο γήπεδο που παραπέμπει σε απώλεια της αγωνιστικής ταυτότητας του Ολυμπιακού, μιας ομάδας που ήταν σκληρή, είχε συνοχή και ικανότητα να παίρνει αποτελέσματα;
Πάμε να δούμε πρώτα τους αμιγώς αγωνιστικούς λόγους και αιτίες. Γιατί πλέον, πιστεύω πως υπάρχει και πνευματικό πρόβλημα, θέματα ψυχολογίας και όχι μόνο.
Χωρίς Stopper και αθλητικότητα στη περιφέρεια
Το έχω γράψει 2-3 φορές μέσα στη σεζόν, ήλπιζα πως μπορεί να υπάρξει κάποια βελτίωση, αλλά όσο περνάει ο καιρός η κατάσταση χειροτερεύει. Ο Ολυμπιακός έχει πολύ σοβαρό έλλειμμα αθλητικότητας στην περιφέρεια, που στοιχίζει τρομερά τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.
Την εποχή που όλες οι ομάδες επενδύουν στην αθλητικότητα, οι κόκκινοι διαθέτουν μια περιφέρεια γεμάτη από παίκτες που στερούνται αθλητικών ικανοτήτων. Όλοι τους. Δεν υπάρχει κανένας με διαφορετικό στιλ. Κανένας εκρηκτικός, γρήγορος, αλτικός, ικανός να πιέσει πολύ πάνω στη μπάλα, να παίξει αποτελεσματική άμυνα ενός εναντίον ενός να αντιμετωπίσει επιθετικά, σκληρά γρήγορα, τον προσωπικό του αντίπαλο ή τα σκριν που “τρώει” στα πικ εν ρολ.
Ο Ρόμπερτς είναι αδύναμος, συνεχώς κάνει λάθη στο διάβασμα της άμυνας και εσχάτως δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στην ταχύτητα. Όλοι τον περνάνε, ακόμα και ο Ρότσεστι που είναι κοντός και όχι ταχύς, τον περνούσε όποτε ήθελε.
Ο Μάντζαρης έχει κερδίσει την τιμητική ταμπέλα του εξολοθρευτή, αλλά στην πράξη, τουλάχιστον φέτος, απέχει πάρα πολύ από αυτό. Ποτέ δεν ήταν αθλητικός, ποτέ δεν είχε έκρηξη, αλλά έβρισκε τους τρόπους αρκετές φορές να είναι αποτελεσματικός στην άμυνα. Φέτος, μέχρι τώρα, είναι ένας παίκτης που όποιος αντίπαλος έχει ταχύτητα, τον περνάει εύκολα.
Έχουμε φτάσει στο σημείο ο Στρέλνιεκς να μοιάζει με τον πιο πεισματάρη αμυντικό του Ολυμπιακού στη περιφέρεια και αυτό τα λέει όλα…
Ο Σπανούλης όλα τα τελευταία χρόνια δεν είχε ως φόρτε του την άμυνα, είναι κάποιες αναμετρήσεις κρίσιμες μετρημένες στα δάχτυλα που τον είδαμε να “σκυλιάζει” σε αυτό το κομμάτι και πλέον οι αντίπαλοι τον “χτυπάνε” και τον σημαδεύουν όχι απλά για να σκοράρουν πάνω του, αλλά για να τον φθείρουν ενεργειακά και πνευματικά μέσω από τις αδυναμίες του στην άμυνα, να τον κουράσουν και να του χαλάνε το μυαλό και στην επίθεση.
Συμπέρασμα: Ο Ολυμπιακός δεν έχει Stopper στα γκαρντ, δεν έχει αθλητικότητα, δεν έχει ρε φίλε ένα περιφερειακό να μπορεί να… καρφώσει! Συγγνώμη αλλά βρισκόμαστε στο 2018.
Χωρίς αθλητικότητα στην περιφέρεια από κανέναν, πρέπει να έχεις 2 Στεφ Κάρι για να το υπερκεράσεις αυτό.
Η διαφορά που καθιστά την άμυνα τρομερά ευάλωτη
Ούτε πέρυσι έσφυζε από αθλητικότητα στα γκαρντ η ομάδα, ιδίως από τότε που τέθηκε νοκ – άουτ ο Χάκετ. Είχε τουλάχιστον τον Μπιρτς που μέχρι να “εξαφανιστεί” προς το τέλος της σεζόν, έκλεινε τρύπες, κάλυπτε αδυναμίες, έκανε αλλοιώσεις και μπλοκ και έβαζε προβλήματα στους αντιπάλους του.
Φέτος, γίνεται το εξής… μοιραίο. Λες και δεν έφτανε η αμυντική ανεπάρκεια στα γκαρντ που δεν έχουν ούτε αθλητικές ικανότητες, ούτε μέγεθος, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει ούτε ΕΝΑΝ αθλητικό ψηλό.
Για σκεφτείτε λίγο τους σέντερ της ομάδας όλα τα τελευταία χρόνια και που παίζουν τώρα.
Ο Κάιλ και ο Χάντερ στην ΤΣΣΚΑ, ο Μπιρτς στο ΝΒΑ, ο Ντάνστον στην Εφές. Ακόμα και ο Ντόρσεϊ ήταν “πυρηνικός επιστήμονας” στο κομμάτι της άμυνας. Τώρα ποιος; Κανένας.
Ο Μιλουτίνοφ είναι ένας 7footer με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έμεινε εκτός για λίγες εβδομάδες και έβαλε 5 κιλά λίπος.
Έτσι είναι το κορμί του, έτσι είναι αυτοί οι ψηλοί.
Ο Μακλίν όταν είναι καλά δίνει άλλα πράγματα και προσφέρει πολλά, αλλά δεν έχει καμία σχέση με ψηλό – σκιάχτρο που μπορεί να παίξει άμυνα ψηλά, μπορεί να τα βάλει με θηρία στο ποστ, μπορεί να ματσάρει σε ταχύτητα τα αντίπαλα γκαρντ.
Συμπέρασμα: Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να παίξει περιφερειακή άμυνα σε καλό επίπεδο και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, από πίσω, στη γραμμή των ψηλών δεν υπάρχει κανένας όχι να τρομάζει, αλλά έστω να… ενοχλεί.
Αυτός ο συνδυασμός είναι “θανατηφόρος” και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου μοιάζει να έχει χάσει το μοναδικό στοιχείο παιχνιδιού στο οποίο ήταν σε κορυφαίο επίπεδο.
Την άμυνα.
Για αυτό έχουμε οδηγηθεί στο σημείο από πέρυσι κιόλας, να βαφτίσουμε αμυντικό στόπερ στη περιφέρεια τον Παπανικολάου, που αναγκαστικά πάει πάνω στους ικανούς επιθετικά αντίπαλους κοντούς.
Ο Ολυμπιακός σε μεγάλο βαθμό είναι η ομάδα που επανέφερε στην μόδα της τακτικής την άμυνα με αλλαγές στα σκριν και έχει φτάσει στο σημείο να είναι μια ομάδα που θέλει να συνεχίζει να παίζει αυτή την άμυνα, αλλά δεν μπορεί πια να το κάνει σε αυτό το επίπεδο, δεν διαθέτει τα εργαλεία.
Έχουν δει πολλά τα μάτια μας τώρα τελευταία. Το να σε κάνει γιο – γιο ένας παίκτης σαν τον Ντίλαν Ένις, το να κάνει πάρτι στο ποστ και να βάζει καλάθι από κάτω όποτε θέλει μια ομάδα σαν τον Ερυθρό Αστέρα και με δύο σημαντικές απουσίες, τότε οφείλεις να παραδεχτείς πως έχει πρόβλημα. Που είναι μεγάλο και δεν ξέρω ειλικρινά πως κι αν γίνεται να καλυφθεί.
Συνολικό συμπέρασμα για την άμυνα: Η περιφέρεια είναι soft αμυντικά, αργή και αδύναμη. Στο “5” δεν υπάρχει αθλητικός ψηλός – rim protector να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και η συνέπεια είναι κάθε λογής αντίπαλος να βολτάρει και να βάζει καλάθι είτε μετά από συνεργασίες, είτε στο 1 vs 1.
Εδώ, κολλάει να περιγράψουμε – αιτιολογήσουμε που οφείλεται αυτή η μεγάλη και σοκαριστική ως εικόνα κατάρρευση της ομάδας.
ΟΛΑ τα προηγούμενα χρόνια επί εποχής κόουτς Σφαιρόπουλου ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα με πολλά και γνωστά προβλήματα στην επίθεση που από αυτό το Blog τα έχουμε καταγράψει και αναλύσει δεκάδες φορές.
Μέσα από την άμυνα, όμως, μάζευε τα πράγματα, καμουφλάριζε αυτές τις αδυναμίες, διόρθωνε σε μεγάλο βαθμό την επιθετική ανεπάρκεια. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, όμως, η άμυνα έχει εξελιχθεί σε πρόβλημα εξίσου μεγάλο με τα επιθετικά βάσανα και για αυτό ο Ολυμπιακός ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΕΙ, χάνει, χάνει, χάνει και μοιάζει να έχει χάσει και την ταυτότητά του.
Δεν έχει που να ακουμπήσει για να χτίσει, που να στηριχτεί για να σηκωθεί ξανά όρθιος.
Πάμε και στην επίθεση.
Το ίδιο πρόβλημα τον “κυνηγάει” στην επίθεση
Η έλλειψη αθλητικότητας στα γκαρντ που είναι τόσο εμφατική όσο οι κατραπακιές που έρχονται η μια πίσω από την άλλη, στερεί από τον Ολυμπιακό την σταθερή απειλή στο ένας εναντίον ενός παιχνίδι.
Δεν υπάρχουν παίκτες να δημιουργήσουν ρήγματα με την ταχύτητά τους, δεν υπάρχουν χαρισματικοί δημιουργοί πέρα από τον Σπανούλη που έχει άλλα θέματα να λύσει – θα αναφερθούν παρακάτω – δεν υπάρχει η ικανότητα να στηριχτεί ο Ολυμπιακός στην ΑΤΟΜΙΚΗ ικανότητα, ώστε μέσα από εκεί να χτίσει ομαδικές συνεργασίες.
Οπότε που καταλήγουμε; Πικ εν ρολ και ξανά πικ εν ρολ. Με ποιον; Με τον Σπανούλη σε θέση δημιουργού να ψάχνει τον εαυτό του και τον συγχρονισμό με τους συμπαίκτες του και με ΚΑΝΕΝΑΝ πικ εν ρολο finisher στο 5!
Ο Μιλουτίνοφ είναι old school ψηλός και ο Μακλίν έχει σπουδαία χαρίσματα, αλλά όχι τόσο από το πικ εν ρολ, όσο μέσα από προσωπικές προσπάθειες από τρίπλα, να πηγαίνει από έξω προς τα μέσα και να κερδίζει τους αντιπάλους του με την τεχνική του και την ισορροπία που έχει στα τελειώματα.
Πως γίνεται μια ομάδα να έχει Plan A το πικ εν ρολ με ένα μόνο top class δημιουργό ΧΩΡΙΣ πεντάρια που μπορούν να υποστηρίξουν αυτό τον τρόπο παιχνιδιού;
Δεν μπορώ να βρω απάντηση, όπως δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το Plan B επιθετικά.
Όταν ο κεντρικός τρόπος ανάπτυξης στην επίθεση είναι προβληματικός, η ομάδα ήταν και παραμένει ανύπαρκτη στο τρανζίσιον παιχνίδι και δεν υπάρχει τίποτα… γρήγορο ή απρόβλεπτο στην επίθεση, τι απομένει;
Το παιχνίδι στο ποστ. Οκ προσπαθεί η ομάδα με τα φόργουορντ – κυρίως τον Παπανικολάου – και κάνει το σταυρό της να είναι σε καλή κατάσταση ο Μιλουτίνοφ και ο Μακλίν.
Τώρα που ταυτόχρονα αμφότεροι δεν είναι σε καλή κατάσταση, το πρόβλημα μεγενθύνεται και μοιάζει με μπασκετικό εφιάλτη χωρίς τέλος.
Τι άλλο έμεινε; Ο Πρίντεζης από το “4” στο ποστ. Κι αυτός πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό, χωρίς διάρκεια στην απόδοσή του και χωρίς να έχει πλησιάσει τα στάνταρ του σε ενεργειακό επίπεδο.
Ο Πρίντεζης σχεδόν όλες τις μεγάλες εμφανίσεις του επιθετικά, τις έχει κάνει με τον Ολυμπιακό να κινείται και να εκτελεί πιο γρήγορα.
Μέσα από early post, ακόμα και early PnR, με αιφνιδιασμούς και με το να παίζει στα πόδια πιο αργούς αντιπάλους που είτε δεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν σε ταχύτητα, είτε δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις προσποιήσεις και τους ελιγμούς του στο ποστ.
Όταν ο Ολυμπιακός παίζει αργά, όταν το πικ εν ρολ είναι ο μοναδικός, προβληματικός αυτή τη στιγμή επιθετικός τρόπος έκφρασης και ο Πρίντεζης που είναι ντεφορμέ, παίρνει τη μπάλα λίγες φορές κι αυτές στα 6 μέτρα, χωρίς αποστάσεις και χωρίς κίνηση μακριά από τη μπάλα, θα φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.
Να τον βλέπουμε να ανεβοκατεβαίνει το παρκέ και να μοιάζει απλά σαν ένας από όλους τους άλλους.
Συμπέρασμα: Την εποχή που η επίθεση με την άμυνα είναι τρομερά αλληλένδετες και η μια επηρεάζει την άλλη, ο Ολυμπιακός ΔΕΝ έχει τα εργαλεία να ελέγχει τους αγώνες μέσα από την άμυνά του σε διάρκεια και την ίδια στιγμή είναι βασανιστικά προβλέψιμος στην επίθεση, δεν έχει 1 vs 1, δεν έχει πικ εν ρολ Finisher στο “5” και είναι υπερβολικά ανεπαρκής σε ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ έχει να κάνει με το ανοιχτό γήπεδο ή με την ταχύτητα.
Υπάρχει λύση σε όλα αυτά;
Στην άμυνα, όταν ανέβει η ενεργειακή καμπύλη, οι παίκτες σε ατομικό επίπεδο είναι σε καλύτερη κατάσταση και πιο δυνατοί πνευματικά, ναι, ο Ολυμπιακός μπορεί να βελτιωθεί στην άμυνα και να τον δούμε ξανά όπως στην αρχή της σεζόν να έχει καλές επιδόσεις σε αυτό τον τομέα. Με το υπάρχον ρόστερ, όμως ΔΕΝ έχει τα εργαλεία να λειτουργεί σαν Λερναία Υδρα και να παίρνει σταθερά τις νίκες μέσα από μια χαρισματική άμυνα.
Τι σημαίνει αυτό; Πως πρέπει να ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ στην επίθεση, για να ισορροπήσει την κατάσταση και το χαμηλότερο ταβάνι στην άμυνα. Μπορεί;
Δύσκολο… Τα καλύτερα διαστήματα του φετινού Ολυμπιακού στην επίθεση απέναντι σε σοβαρές άμυνες, είναι με καλή κυκλοφορία της μπάλας, χωρίς πολλή τρίπλα και χωρίς να μπορεί να προβλέψει ο αντίπαλος που θα καταλήξει η μπάλα και ποιος θα εκτελέσει.
Όταν το βλέπαμε αυτό, υπήρχαν και κάποιες Close out επιθέσεις, κάποια τελειώματα με off ball κίνηση από τη Base Line, συν κάποιες καλές εκτελεστικά βραδιές από τα γκαρντ.
Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού φθίνει όταν ο Ολυμπιακός επιμένει στο κεντρικό πικ εν ρολ που μάλιστα δεν έχει υποστηρικτή από το “5” και η μοναδική λύση στο μυαλό μου είναι να ελαττωθούν οι πικ εν ρολ κατοχές (εκτός αν αποκτηθεί χαρισματικός σέντερ Finisher) και να προσαρμοστεί και ο Βασίλης Σπανούλης σε διαφοροποιημένο στιλ παιχνιδιού.
Αποκλειστική ευθύνη του Σφαιρόπουλου η διαχείριση του Σπανούλη
Με περισσότερο motion και από τον ίδιο και από τους άλλους, με καλύτερα σκριν με πιο γρήγορη κυκλοφορία, με περισσότερες πάσες και με λιγότερη τρίπλα.
Ειλικρινά πιστεύω πως και η ομάδα και ο Βασίλης μπορούν να προσαρμοστούν σε κάπως διαφορετικό στιλ, αφού δεν υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία για να ευδοκιμήσει το ασταμάτητο πικ εν ρολ κι αυτό θα κάνει καλό και στην ομάδα, αλλά κατ’ επέκταση και στον Σπανούλη.
Για να γίνει αυτό, πρέπει ο προπονητής να πάρει αποφάσεις, να μιλήσει με όλους, να πείσει τον ηγέτη του πως με κάποιες προσαρμογές μπορούν όλα να λειτουργήσουν καλύτερα.
Η ομάδα να είναι πιο παραγωγική και λιγότερη απρόβλεπτη, ο ίδιος να το ευχαριστιέται περισσότερο και με μικρότερη απαίτηση κατανάλωσης ενέργειας να έχει πολύ καλύτερη και πιο αποτελεσματική επιρροή στην ομάδα, την στιγμή που και οι άλλοι γκαρντ (Στρέλνιεκς, Ρόμπερτς) θα νιώσουν πιο άνετα και θα μπορέσουν σε συνεργασία με τον αρχηγό να βγάλουν όσα θετικά στοιχεία έχουν στο παιχνίδι τους.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος οφείλει να βρει τρόπους να αλλάξει τα πράγματα, να βοηθήσει περισσότερο την ομάδα και να οδηγήσει τον Βασίλη σε κάποιες όχι μεγάλες προσαρμογές, που ίσως λειτουργήσουν ευεργετικά τόσο για τον ίδιο, όσο και για τον Ολυμπιακό.
Ο Σφαιρόπουλος θέλει να πετύχει, να ξεπεράσει την “τρικυμία” και να μείνει στον Ολυμπιακό και τα επόμενα χρόνια.
Ο Σπανούλης που είναι άρρωστος με το μπάσκετ και η… παθολογική του προσέγγιση και προσκόλληση σε αυτό κάποιες φορές γυρνάει μπούμερανγκ, θέλει να αποδείξει πως ακόμα μπορεί να κάνει την διαφορά, να έχει μεγάλη συμβολή σε τίτλους και να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ στο τοπ επίπεδο και τον Ολυμπιακό και μετά το τέλος της φετινής σεζόν.
Τι βλέπω σήμερα; Για να πετύχουν και οι δύο τον στόχο τους, ΠΡΕΠΕΙ να διαφοροποιήσουν τον τρόπο σκέψης τους, να προσαρμοστούν και αν χρειάζεται ακόμα και να ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΟΥΝ.
Ο φόβος και η άρνηση να πάρουμε το οποιοδήποτε ρίσκο όταν οι μάχες χάνονται και ο… πόλεμος δεν εξελίσσεται καλά, είτε στη ζωή, είτε στον αθλητισμό, οδηγούν σε “αργό θάνατο”.
Ο Σφαιρόπουλος είναι ο προπονητής, εκείνος πρέπει να βγει μπροστά και να κάνει τους υπόλοιπους να πιστέψουν.
Είναι δική του ευθύνη να εμπνεύσει τον Σπανούλη και να τον κάνει να πιστέψει πως μπορεί να κάνει τα όνειρα που ακόμα έχει πραγματικότητα, ΑΡΚΕΙ να κατανοήσει κάποια πράγματα, να προσαρμοστεί και να υποστηρίξει και ο ίδιος αλλαγές στην τακτική που στο τέλος της διαδρομής θα τους κάνουν αμφότερους μάγκες.
Ο Σπανούλης άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού, όλοι όσοι δουλεύουν σε αυτό τον οργανισμό του χρωστάνε πολλά, προσωπικά τον λατρεύω, τον θαυμάζω και θα τον έχω πάντα τόσο ψηλά, όσο το ταβάνι του ουρανού.
Ξέρω ποιο είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που τον έφτασαν ως εδώ και τον έκαναν να σπρώξει βουνά και να αλλάξει την ιστορία.
Ο τεράστιος αθλητικός του εγωισμός. Αυτό που έχει ανάγκη τώρα ο Μπίλι, είναι ένα “καπετάνιο” να τον κάνει να σκέφτεται με διαύγεια και να του δείξει τον τρόπο μέσα από τον οποίο θα κερδίσει η ομάδα και ο ίδιος στο τέλος θα είναι “καβάλα στο άλογο”.
Αν δεν μπορεί να το κάνει ο κόουτς Σφαιρόπουλος, τότε πρέπει να το κάνει κάποιος άλλος. Γιατί πρέπει να καταλάβει και ο Γιάννης πως η εξέλιξη και ο προσαρμογές είναι εκείνες που θα δώσουν περισσότερες πιθανότητες στον Ολυμπιακό να πετύχει, στον ίδιο να μείνει, στον Βασίλη να συνεχίσει να καταλύει την λογική.
Το λέω ξανά. Ο διάλογος, τα σταράτα λόγια, οι συγκρούσεις αν χρειαστεί, είναι διαδικασίες που μπορούν να βγάλουν τον Ολυμπιακό από το τέλμα.
Όχι ο στρουθοκαμηλισμός. Ούτε η δειλία, ούτε η απάθεια.
Γιατί ναι μεν πιστεύω πως πραγματικά απαιτείται άλλη διαχείριση από τον προπονητή στον Μπίλι, αλλά ταυτόχρονα ο Βασίλης και η παρουσία του αποτελεί το τέλειο άλλοθι για ένα σωρό λάθη άλλων, αδυναμίες συμπαικτών που δεν βελτιώνονται, βόλεμα παικτών που έχουν την πολυτέλεια να είναι ανύπαρκτοι και κανείς να μην ασχολείται μαζί τους.
Ο Ολυμπιακός παραπαίει και πολλοί οπαδοί του δείχνουν με το δάχτυλο τον Σπανούλη.
Έχουν πειστεί πως αυτός είναι το πρόβλημα και όλα τα άλλα είναι καλά.
Τεράστιο ψέμα και επικίνδυνο.
Μπορεί να αντιδράσει αυτή η ομάδα και να πάει ως το τέλος;
Σίγουρα θα συνέλθει, θα παίξει ξανά καλύτερα, αλλά για να φτάσει ως το τέλος θέλει ώθηση.
ΥΓ1. Η πτώση στη βαθμολογία, το πολύ δύσκολο πρόγραμμα και η εικόνα της ομάδας, ξαφνικά κάνουν το πλεονέκτημα έδρας από εκεί που φαινόταν κεκτημένο, τώρα να μοιάζει πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση. Με Ρεάλ, Παναθηναϊκό, ΤΣΣΚΑ εκτός και τις επόμενες μέρες να μοιάζουν με τεστ αλήθειας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ – ΦΩΤΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ
ΥΓ2. Ο Ολυμπιακός σε ένα πολύ κακό φεγγάρι και μετά από συνεχόμενες ήττες από τον μεγάλο του αντίπαλο, πάει τώρα στο ΟΑΚΑ, μετά έρχεται η Φενέρ στο ΣΕΦ, μετά πρέπει να πάει στη Μαδρίτη. Χαίρομαι για αυτή τη συγκυρία. Με τέτοιες μάχες μπροστά, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Ο Ολυμπιακός έχει απόλυτη ανάγκη την αλήθεια να έρθει σαν χείμαρρος κατά πάνω του. Αυτό συμβαίνει τώρα και τις επόμενες μέρες η ομάδα που νοσεί θέλοντας και μη, θα χρειαστεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη ξανά και ξανά. Θα δημιουργηθούν κι άλλες πληγές και η λύση δεν είναι τα… τσιρότα από το περίπτερο.
ΥΓ3. Η πιο συχνή ερώτηση που δέχομαι τις τελευταίες ώρες είναι: Μπορεί η ομάδα να αντιδράσει και να πάει στο φάιναλ φορ; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Πιστεύω πως ακόμα και αν πηγαίνει πιο… χαμηλά από εδώ, ναι με ο Ολυμπιακός θα συνέλθει κάποια στιγμή, αλλά έχει ταβάνι. Και μοιάζει πιο χαμηλό αυτή τη στιγμή από το να πάει στο φάιναλ φορ αν δεν έχει πλεονέκτημα έδρας ή να πάρει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό με μειονέκτημα έδρας και με την πρόσφατη εικόνα σε όλα τα τελευταία μεταξύ τους ντέρμπι.
ΥΓ4. Η προσέγγιση που επικρατεί ως τώρα στον Ολυμπιακό είναι να εκδιωχθεί ο Χόλις Τόμπσον. Και το ερώτημα που τους βασανίζει: Να πάρουμε αθλητικό ψηλό ή ένα γκαρντ που μπορεί να μας κάνει πιο απρόβλεπτους και να προσθέσει νέες διαστάσεις στο επιθετικό μας παιχνίδι; Και τα δύο λείπουν πολύ, είναι αλήθεια.
ΥΓ5. Προσωπικά, επειδή με Μιλουτίνοφ και Μακλίν ακόμα και να αποκτηθεί όντως καλός αθλητικός ψηλός δεν βλέπω πως θα παίζει πάνω από 13-15 λεπτά μάξιμουμ, θα έπαιρνα κοντό. Και θα ήλπιζα πως με την επιστροφή του Τιλί και όλους τους άλλους σε καλύτερη κατάσταση κάποια στιγμή, μπορούν να κρυφτούν κάποια από τα προβλήματα στην άμυνα. Είμαι τόσο κουρασμένος πνευματικά από το να βλέπω τα ίδια και τα ίδια στην επίθεση, που έχω πειστεί πια πως ο ελεύθερος και πληρωμένος από την ομάδα του στη Κίνα Κιθ Λάνγκφορντ, μοιάζει με μεγάλη ευκαιρία.
ΥΓ6. Το απρόβλεπτο, το ρίσκο και πάνω από όλα η ΠΟΙΟΤΗΤΑ με ένα παίκτη που μπορεί αυτόματα να αλλάξει τις ισορροπίες στην επίθεση και να απελευθερώσει τον Σπανούλη (και όχι μόνο) είναι καλοδεχούμενα αν όχι αναγκαία στο δικό μου μυαλό. Στην τελική αν είναι να αποτύχει ο Ολυμπιακός, ας αποτύχει με διαφορετικό τρόπο και έχοντας πάρει ένα ρίσκο έξω από τα δεδομένα και τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί. Ας έχει 5 γκαρντ ο Ολυμπιακός προσθέτοντας ένα παίκτη που θα αναγκάσει όλους τους αντιπάλους να αλλάξουν την τακτική και την λογική με την οποία αντιμετωπίζουν – εύκολα – την επίθεση της ομάδας. Και όποιος δεν αξίζει, ας μην παίζει.
ΥΓ7. Τι κι αν ο Ρόμπερτς παίρνει κοντά στο μύριο ή αν ο Βαγγέλης είναι Έλληνας και αναπόσπαστο μέλος του ελληνικού κορμού; Πρέπει να παίζει όποιος αξίζει και όποιος μπορεί να αλλάξει την μοίρα του Ολυμπιακού κι αυτή την θλιβερή μπασκετική εικόνα που νομίζαμε ότι θα είναι πρόσκαιρη, αλλά τείνει να παγιωθεί. Από το καλοκαίρι απορρέει από την ΚΑΕ πως η κούπα στο Βελιγράδι και η ανάκτηση του τίτλου στην Ελλάδα είναι μεγάλα στοιχήματα. Πως οι αδελφοί Αγγελόπουλοι το θέλουν “σαν τρελοί”. Πως, έτσι; Δεν γίνεται. Γουότερς, Πέρκινς, Σον Τζέιμς και τέτοιου είδους μπαλώματα μέσα στη σεζόν δεν έχουν οδηγήσει πουθενά.
ΥΓ8. Κάθε κατάσταση είναι διαφορετική, τα πράγματα εξελίσσονται και ποτέ η ίδια διαχείριση δεν μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματική. Αν δεν καταλάβουν οι πρόεδροι πάνω από όλα και έπειτα ο Σφαιρόπουλος πως σε τέτοιο μπασκετικό χάλι δεν έχει φτάσει ποτέ η ομάδα όλα τα τελευταία χρόνια, θα κάνουν ότι έκαναν και όλες τις πρόσφατες σεζόν, όταν χρειάστηκε ενίσχυση μέσα στη σεζόν. Μόνο που τώρα η ανάγκη είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Και η ίδια, συνηθισμένη διαχείριση θα σημαίνει αδυναμία ανάγνωσης της κατάστασης, εμμονική στάση και εγγύηση στην αποτυχία για δεύτερη σερί σεζόν.
ΥΓ9. Δεν θυμάμαι άλλη φορά να είναι τόσοι παίκτες την ίδια εποχή σε τόσο κακή κατάσταση. Πρίντεζης, Στρέλνιεκς, Μιλουτίνοφ, Μακλίν, Μάντζαρης. Για τον Ρόμπερτς τι να πω, σε ματς που είχε 14 πόντους 3 ασίστ και 3 ριμπάουντ ήταν κακός για όποιον αντιλαμβάνεται μπάσκετ. Όσο για τον Τόμπσον. Μιας και παρουσιάζεται ως βασική αιτία που οδεύει προς την έξοδο η έλλειψη αντίληψης. Τόσο καιρό έψαχνε ο Ολυμπιακός ποιον θα πάρει ως αντί – Λοτζέσκι. Και πάντα δίνει τεράστια έμφαση στους χαρακτήρες. Τόσο δύσκολο ήταν το περίφημο σκάουτινγκ στα εκτός παρκέ συστατικά, να έχει την πληροφορία ότι δεν τα… παίρνει τα γράμματα;
ΥΓ10. Όλο αυτό που χτίσατε από το μηδέν ρε μάγκες και έφτασε δικαίως στα όρια του μύθου, γεννήθηκε μέσα από κώδικες επικοινωνίας και συναισθήματα μιας αληθινής οικογένειας. Μιλήστε ειλικρινά ρε μεταξύ σας ρε, μαλώστε, φωνάξτε. Κάντε κάτι.
Σέβομαι όλους τους αναγνώστες, τις σκέψεις, τις αγωνίες, τις διαφωνίες, αρκεί να υπάρχει σεβασμός στον τρόπο έκφρασης και υγεία στην σκέψη. Παραθέτω ένα σχόλιο του αναγνώστη Αναστάση Παύλου που βρήκα στο email μου.
Νίκο καλημέρα,
θα παραθέσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις και προβληματισμούς
1. Δεν είναι ποτέ δυνατόν σε ενα ομαδικό άθλημα να φταίει μόνο ένας ή όλη την δόξα να την παίρνει μόνο ένας.
Δεν γίνεται λοιπόν να φταίει ο Σπάνουλης που επέστρεψε. Δεν γίνεται να φταίει ο Σπανούλης που ο Ρομπερτς δεν είναι παίκτης επιπέδου Ευρωλίγκας. Όσο έλειπε ο Βασίλης, ο Ρόμπερτς έκανε 2 καλά παιχνίδια σε 3 μήνες. Επέστρεψε ο Βασιλής ο Ρόμπερτς συνεχίζει να είναι ο ίδιος κακός παίκτης που έβλεπα εγώ από τις αρχές αλλά παρόλα αυτά… φταίει ο Σπανούλης.
2. Μιλουτινοφ. Είδαν σε αυτό το παιδί ένα πρότζεκτ το οποίο με δουλειά ατομική θα έπιανε .Κατανοητό.
Από την στιγμή που ήρθε στον Ολυμπιακό φάνηκαν μεγάλες αδυναμίες. Προφανώς και έχει βελτιωθεί σε κάποιους τομείς, αλλά όχι τόσο όσο χρειάζεται για να είναι ένα από τα δύο βασικά 5αρια του Ολυμπιακού. Δηλαδή με ποιο σκεπτικό οι προπονητές δεν ήθελαν στους τρεις ψηλούς οι 2 να είναι αθλητικοί και να μείνει και ο Μιλουτίνοφ για περιπτώσεις ομάδων που έχουν παρόμοιου τύπου ψηλούς;
3. Η αθλητικότητα της ομάδας είναι επιπέδου ομάδας της δεκαετίας του ’90. Σε άμυνες 1 on 1 κανείς “κοντός” δεν έχει ανακόψει τον αντίπαλο σε “μπούκα” προς το καλάθι. Η περιφερειακή άμυνα μας είναι κάτω του μετρίου γενικά και δεν βλέπω μεγάλη πιθανότητα βελτίωσης.
4. Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα η φορολογία είναι αβάσταχτη και πως ένα συμβόλαιο 500.000 μαζί με την εφορία θα πάει κοντά στο 1.000.000, οπότε λογικό είναι παίκτες άνω του εκατομμυρίου όπου το ποσοστό φορολόγησης είναι ακόμα μεγαλύτερο να μην έρχονται στον Ολυμπιακό γιατί οι Αγγελόπουλοι δεν μπορούν να δώσουν αυτά τα χρήματα όταν κάθε χρόνο μπαίνουν εκατομμύρια μέσα. Όμως με αυτή την τακτική και με το γεγονός πως ο Σπανούλης είναι 36 ετών, δεν γίνεται να κάνεις κάτι στην Ευρώπη.
Πάνε οι εποχές που ο Χάινς έκανε 300.000 και ο Λο 600.000. Τώρα αν δεν δώσεις χρήμα δεν γίνεται τίποτα απολύτως. Με τα ψέμματα τύπου Ρόμπερτς, Στρόμπερι, Τόμπσον (δέχομαι ότι δεν έχει ρόλο αλλά και τις ευκαιρίες που του δίνονται τις πετάει στα σκουπίδια) πλέον δεν γίνεται να κάνεις κάτι στην Ευρώπη. Μόνο αν ο Σπανούλης γίνει ξανά 30 χρονών και ο Πρίντεζης 28.
5. Δεν μπορώ να κρίνω τους προπονητές για το πως ενεργούν μέσα στο παιχνίδι, για τις αλλαγές που κάνουν και πότε τις κάνουν, για τα τάιμ – αουτ που παίρνουν και πότε τα παίρνουν, για τα συστήματα που έχουν δουλέψει στην προπόνηση και στο παιχνίδι, άλλοτε βγαίνουν και άλλοτε όχι.
Όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως στο καλό έγινε ο σχεδιασμός της ομάδας το καλοκαίρι. Δηλαδή 4 παίκτες στο 1-2 από τους οποίους κανένας δεν είναι αθλητικός, 3 παίκτες στο 3 (οι 2 Παπ και ο Τομπσον), 3 παίκτες στο 4 που είναι απαραίτητοι και 1,5 παίκτη στο 5. Από τους 4 παίκτες στο 1-2 ο Σπανούλης δημιουργεί και αν δεν το κάνει αυτός τότε τέλος. Ο Στρέλνιεκς ήταν λίρα 100 αλλά από τον τραυματισμό του και μετά είναι άφαντος. Ο Μαντζαράκος είναι για άλλες δουλειές και ο Ρομπερτς απλά κακός. Εν έτη 2018 η αρχή και το τέλος μιας ομάδας είναι τα γκαρντ της.
6. Ερχεται ντέρμπι στο ΟΑΚΑ. Δεν θέλω να μιλήσω για το κλίμα που θα υπάρχει εκεί και για το πως θα παίξουν οι διαιτητές. Θεωρώ σίγουρο ότι η βάση θα είναι το 70-30. Δεν θα μου κάνει εντύπωση το 90-10 γιατί το έχω ξαναδεί.
(Η άποψη και η αναφορά για την διαιτησία, ιδίως… προκαταβολικά πριν το ματς, δεν με εκφράζει και δεν θεωρώ πως έχει τώρα ουσία, καθότι ο Ολυμπιακός έχει μεγάλα προβλήματα και μια χαρά διαιτησία στην Ευρωλίγκα, όμως, δεν κόπηκε για να μην θεωρηθεί λογοκρισία).
Όμως εάν δεν βγάλει η ομάδα εγωισμό θα διασυρθούμε και τότε η Τρίτη θα είναι πολύ δύσκολη μέρα. Η δύσκολη “μέρα” θα ξεκινήσει από τις 22:00 το βράδυ της Δευτέρας βασικά. Ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν έχει μάθει να βλέπει μπάσκετ εκτός από ελάχιστους και δεν έχει μάθει να έχει υπομονή, τα βιώνω σε κάθε παιχνίδι στο Σεφ όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως βρίζουμε τον Σπανούλη, τον καλύτερο Έλληνα παίκτη των τελευταίων 30 ετών, τον άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία του Ευρωπαϊκου μπασκετ, έτσι ακριβώς μπορεί να διαλύσουμε μια ομάδα που είναι ο,τι πιο υγειές υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό.
7. Από χθες διαβάζω άρθρα συναδέλφων σου. Δεν μπορώ να πιστέψω πως κάποιος γράφει ένα άρθρο και δεν έχει τις στοιχειώδεις γνώσεις για το πως λειτουργεί μια ομάδα και πως ποτέ δεν φταίει μόνο ένας. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο ένας είναι ο Σπανούλης. Θα σταματήσει όποτε θέλει αυτός να σταματήσει. Σίγουρα ο Σπανούλης στεναχωριέται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον για την εικόνα και τις ήττες της ομάδας. Και σίγουρα ο Ολυμπιακός όσο παλεύει θα συνεχίσει να παλεύει με τον Σπανούλη οδηγό είτε χάνει με 1 πόντο διαφορά είτε με 40.
8. Ελειπε 3 μήνες και ο Ρομπερτς έκανε 2 ματς καλα. Ελειπε τρεις μήνες και ο Τόμπσον έκανε ένα ματς με την Χιμκι στο ΣΕΦ. Επιστρέφει και ξαφνικά φταίει επειδή ο Ρόμπερτς δεν μπορεί να παίξει (λες και μπορούσε πριν). Ο Στρελιενκς είναι πεσμένος και φταίει ο Σπανούλης (το γεγονός πως όταν επέστρεψε ο Σπανούλης ήταν εξίσου καλός ο Στρέλιενκς δεν έχει σημασία). Ο Τόμπσον δεν έχει ρόλο και φταίει ο Σπανούλης. Ενώ πριν είχε ρόλο για παράδειγμα…
Για την άμυνα φταίει ο Σπανούλης. Για την επίθεση επίσης. Για όλα γενικά φταίει. Διάβασα από συνάδελφό σου ότι στις αλλαγές στην άμυνα έτρωγε καλάθια και ήταν η μαύρη τρύπα με τον Αστέρα. Μάλλον άλλο παιχνίδι είδα εγώ…
Επίσης διάβασα ότι η ομάδα επέστρεψε και πέρασε μπροστά επειδή έλειπε ο Σπανούλης. Οταν το 61-68 έγινε 67-68 πάλι έλειπε ο Σπανουλης και ήταν στο πάγκο. ΠΑΛΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ. Μπήκε μαζί με Πρίντεζη στο 67-68, η διαφορά πήγε στους 10 και πάλι αυτός φταίει. Νίκο μιλάμε για τραγικά πράγματα.
Εύχομαι πραγματικά να σταματήσει φέτος. Να πάει σπίτι του να ησυχάσει ο άνθρωπος. Είναι βέβαιο πως σε κάθε ματς θα υπάρξει στιγμή που θα λέμε “Α, ρε Σπανούλη που είσαι να πάρεις τη μπάλα”…
Δεν θυμάμαι από το 2013 μέχρι το 2016 που τις περισσότερες φορές ήταν κακός ο Δημήτρης Διαμαντίδης να γράφονται αντίστοιχα άρθρα και κείμενα όταν έχανε ο ΠΑΟ από συναδέλφους σου που επαγγέλονται δημοσιογράφοι με ειδίκευση στο μπάσκετ…
Νικόλα ήθελα να γράψω και άλλα πολλά σκόρπια θέματα για τον μπασκετικό ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ αλλά δεν γίνεται. Θέλει πολλή κουβέντα.