Του Γιάννη Ράμμα/ info@eurohoops.net
Κάθε χρονιά στην Ευρωλίγκα αρχίζει για όλους με έναν και μοναδικό στόχο: Το τρόπαιο. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι. Έτσι και φέτος, στις 20 Μαΐου στο Βελιγράδι μόνο λίγοι, αλλά ξεχωριστοί, από τους πολλούς θα το πιάσουν στα χέρια τους. Η στιγμή θα είναι μοναδική, αλλά για κάποιους ίσως όχι πρωτόγνωρη, αφού η φετινή Ευρωλίγκα διαθέτει 42 Πρωταθλητές του πρόσφατου ή μακρινού παρελθόντος. Έως και τρεις φορές!
Three of a kind
Ο Βασίλης Σπανούλης ξεχωρίζει στη μικρή αυτή λίστα, έχοντας συνδυάσει την ομαδική διάκριση της κατάκτησης του τίτλου με την ατομική της ανάδειξής του σε MVP των αντίστοιχων Final Fours. Το γεγονός πως το έχει καταφέρει με δύο διαφορετικές ομάδες και δη τους δύο “αιώνιους” αντιπάλους του ελληνικού μπάσκετ καθιστά το επίτευγμα ακόμη πιο ξεχωριστό.
Η αρχή είχε γίνει το 2009 στο Βερολίνο με τον Παναθηναϊκό (15,5π., 1,5ρ., 1ασ.), ενώ το 2012 και 2013 σε Κωνσταντινούπολη (18π., 1,5ρ., 4ασ.) και Λονδίνο (15π., 3,5ρ., 4ασ.) αντίστοιχα εκτός από την εντυπωσιακή στατιστική είχε κι όλα τα μεγάλα καλάθια για τον Ολυμπιακό. Δεν τον αποκαλούν “Kill Bill” χωρίς λόγο.
Μαζί του στο ιστορικό back to back ήταν κι ο Κάιλ Χάινς, ο οποίος αμέσως μετά συνέχισε το δικό του δρόμο μέχρι τη Μόσχα, πριν να φτάσει κι αυτός το 2016 στο Βερολίνο (15π., 4ρ., 2ασ. στον τελικό με τη Φενέρμπαχτσε) στις τρεις κατακτήσεις. Μάλιστα, εκείνη η χρονιά με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν η καλύτερή του από όλες τις απόψεις (Κορυφαίος Αμυντικός).
Μία χρονιά αργότερα, το 2017 στην Κωνσταντινούπολη, ήταν η σειρά των άλλοτε συμπαικτών τους Κώστα Σλούκα και Πέρο Άντιτς να τους φτάσουν στον ίδιο αριθμό κατακτήσεων ως παίκτες της Φενέρμπαχτσε κι όλως τυχαίως ως αντίπαλοι της ομάδας με την οποία είχαν πανηγυρίσει τα πρώτα δύο. Ο Κώστας Σλούκας είχε συμβάλλει με 6 πόντους, 2 ριμπάουντ και 3 ασίστ μέσο όρο στο Final Four, ενώ ο Πέρο Άντιτς είχε βάλει το χεράκι του μόνο στον τελικό (4π., 1ρ., 1ασ.) με τον Ολυμπιακό.