Σήκωσέ το! Σπανούλης, Σλούκας κι οι υπόλοιποι 40 τροπαιούχοι στη φετινή Ευρωλίγκα

Του Γιάννη Ράμμα/ info@eurohoops.net

Κάθε χρονιά στην Ευρωλίγκα αρχίζει για όλους με έναν και μοναδικό στόχο: Το τρόπαιο. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι. Έτσι και φέτος, στις 20 Μαΐου στο Βελιγράδι μόνο λίγοι, αλλά ξεχωριστοί, από τους πολλούς θα το πιάσουν στα χέρια τους. Η στιγμή θα είναι μοναδική, αλλά για κάποιους ίσως όχι πρωτόγνωρη, αφού η φετινή Ευρωλίγκα διαθέτει 42 Πρωταθλητές του πρόσφατου ή μακρινού παρελθόντος. Έως και τρεις φορές!

Three of a kind

Ο Βασίλης Σπανούλης ξεχωρίζει στη μικρή αυτή λίστα, έχοντας συνδυάσει την ομαδική διάκριση της κατάκτησης του τίτλου με την ατομική της ανάδειξής του σε MVP των αντίστοιχων Final Fours. Το γεγονός πως το έχει καταφέρει με δύο διαφορετικές ομάδες και δη τους δύο “αιώνιους” αντιπάλους του ελληνικού μπάσκετ καθιστά το επίτευγμα ακόμη πιο ξεχωριστό.

Η αρχή είχε γίνει το 2009 στο Βερολίνο με τον Παναθηναϊκό (15,5π., 1,5ρ., 1ασ.), ενώ το 2012 και 2013 σε Κωνσταντινούπολη (18π., 1,5ρ., 4ασ.) και Λονδίνο (15π., 3,5ρ., 4ασ.) αντίστοιχα εκτός από την εντυπωσιακή στατιστική είχε κι όλα τα μεγάλα καλάθια για τον Ολυμπιακό. Δεν τον αποκαλούν “Kill Bill” χωρίς λόγο.

Μαζί του στο ιστορικό back to back ήταν κι ο Κάιλ Χάινς, ο οποίος αμέσως μετά συνέχισε το δικό του δρόμο μέχρι τη Μόσχα, πριν να φτάσει κι αυτός το 2016 στο Βερολίνο (15π., 4ρ., 2ασ. στον τελικό με τη Φενέρμπαχτσε) στις τρεις κατακτήσεις. Μάλιστα, εκείνη η χρονιά με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν η καλύτερή του από όλες τις απόψεις (Κορυφαίος Αμυντικός).

Μία χρονιά αργότερα, το 2017 στην Κωνσταντινούπολη, ήταν η σειρά των άλλοτε συμπαικτών τους Κώστα Σλούκα και Πέρο Άντιτς να τους φτάσουν στον ίδιο αριθμό κατακτήσεων ως παίκτες της Φενέρμπαχτσε κι όλως τυχαίως ως αντίπαλοι της ομάδας με την οποία είχαν πανηγυρίσει τα πρώτα δύο. Ο Κώστας Σλούκας είχε συμβάλλει με 6 πόντους, 2 ριμπάουντ και 3 ασίστ μέσο όρο στο Final Four, ενώ ο Πέρο Άντιτς είχε βάλει το χεράκι του μόνο στον τελικό (4π., 1ρ., 1ασ.) με τον Ολυμπιακό.

Και… ξανά!

Στη λίστα με τις δύο κατακτήσεις οι παίκτες δε φτάνουν να συμπληρώσουν 10άδα, αλλά φτάνουν και περισσεύουν σε αξία.

Ο Χουάν Κάρλος κάνει τη διαφορά ως EuroLeague Legend και πρώτος σκόρερ μεταξύ άλλων στα χρονικά της διοργάνωσης. Μέσα σε όλα, το 2010 στο Παρίσι, όπου έμελλε να ζευγαρώσει τις κατακτήσεις (2003 η πρώτη), ήταν κι ο MVP του Final Four (15,5π., 3ρ., 3ασ.).

Παρών στη λίστα είναι ακόμη μία μεγάλη μορφή της Ευρωλίγκας, ο Βίκτορ Χριάπα, Πρωταθλητής το 2008 στη Μαδρίτη και το 2016 στο Βερολίνο. Ο αρχηγός της ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχει στο πλευρό του ακόμη δύο δις Πρωταθλητές Ευρωλίγκας, αλλά η διαφορά ανάμεσα στον Αντρέι Βοροντσέβιτς και στον Νικίτα Κουρμπάνοφ είναι πως ο τελευταίος το είχε καταφέρει πρώτος από όλους τους συμπαίκτες του, το 2006 στην Πράγα, όσο ο Βίκτορ Χριάπα ζούσε ακόμα το αμερικανικό όνειρο κι ο Αντρέι Βοροντσέβιτς δεν είχε μετακομίσει ακόμα στη ρωσική πρωτεύουσα. Από την άλλη, ο σύντομος δανεισμός του στην Ούνιξ Καζάν είχε στερήσει στον ίδιο την παρουσία στην κατάκτηση του τροπαίου το 2008.

Έτσι τώρα βρίσκονται όλοι μαζί στην ίδια λίστα, παρέα και με τους Γιώργο Πρίντεζη, Κώστα Παπανικολάου, Βαγγέλη Μάντζαρη και Γκιόργκι Σερμαντίνι. Οι πρώτοι τρεις ήταν μέλη του Ολυμπιακού στο back to back το 2012 και το 2013, ενώ ο Γεωργιανός σέντερ ήταν μαζί τους παρών μόνο τη δεύτερη φορά στο Λονδίνο. Για τον ίδιο είχε προηγηθεί η κατάκτηση του τίτλου στα πράσινα του Παναθηναϊκού το 2009 στο Βερολίνο, έστω με μόλις μία συμμετοχή στη διοργάνωση.

Ένα>Κανένα

Τη λίστα των one timers συνθέτουν οι υπόλοιποι 30 από τους 42, άλλοι με μεγάλη συνεισφορά στο δρόμο προς την κορυφή, άλλοι με μικρότερη.

Ανάμεσά τους βρίσκονται τρεις MVP της Χρονιάς, αλλά ο μόνο ο ένας τους για τη χρονιά της κατάκτησης, χώρια το βραβείο του MVP του Final Four. Αυτός δεν είναι κανένας άλλος από τον Νάντο ντε Κολό, MVP της Χρονιάς το 2016 και του Final Four στο Βερολίνο (26π., 2,5ρ., 5,5ασ., 2κλ.). Ο νυν συμπαίκτης του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας Σέρχιο Ροντρίγκεθ είχε αναδειχθεί σε MVP της Χρονιάς το 2014, μία χρονιά πριν σηκώσει το τρόπαιο με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Από την άλλη, ο Σέρχιο Γιουλ πρώτα πήρε στα χέρια του το τρόπαιο ως παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης (2015 στη Μαδρίτη) και μετά το βραβείο του MVP της Χρονιάς (2017).

Οι υπόλοιποι δεν έχουν τέτοιους είδους ατομικές διακρίσεις να συνοδεύουν την καριέρα τους, αλλά η αξία τους είναι αναγνωρισμένη από όλους.
Ο Φελίπε Ρέγες επίσης της Ρεάλ Μαδρίτης κι ο Νίκος Ζήσης της Μπάμπεργκ, αμφότεροι στο Top 3 σε συμμετοχές στη διοργάνωση ως οι μοναδικοί με τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο με περισσότερες από 300, συγκαταλέγονται ανάμεσά τους. Ομοίως κι o πρώτος σκόρερ των πρώτων 24 αγωνιστικών Αλεξέι Σβεντ τότε της ΤΣΣΚΑ Μόσχας τώρα της Χίμκι, ο υποψήφιος για το φετινό βραβείο του MVP της Χρονιάς Νικ Καλάθης του Παναθηναϊκού ως τροπαιούχος από την πρώτη του θητεία στα πράσινα, ο νυν κάτοχος του τίτλου Γιαν Βέσελι της Φενέρμπαχτσε ή η… παλιοσειρά Ρίκι Χίκμαν της Μπάμπεργκ από το αξέχαστο για τη Μακάμπι Τελ Αβίβ Final Four το 2014 στο Μιλάνο.

Διαβάστε εδώ τα τελευταία νέα