Tου Στέλιου Τορομανίδη/ info@eurohoops.net
Αν παρομοιάζαμε την συγκυρία, στην οποία βρίσκονται αυτή την στιγμή οι “ερυθρόλευκοι” στην σειρά απέναντι στους Λιθουανούς με έναν αγώνα πυγμαχίας, τότε ο Ολυμπιακός θα αποτελούσε χωρίς αμφιβολία τον αθλητή που είναι στα “σχοινιά” έχοντας αρκετές ανοικτές πληγές στο πρόσωπο. Πληγές… που προέρχονται από την ήττα στο πρώτο ματς, τους αρκετούς τραυματισμούς, τους παίκτες που αγωνίζονται με ενέσεις, τις επικρίσεις από τους γύρω και την αμφιβολίαh οποία προέρχεται, ακόμα κι από τους ίδιους του τους φιλάθλους.
Ίσως είναι δίκαιη η κριτική, το κόντρα ποντάρισμα και η έλλειψη πίστης από τον κόσμο του βάσει της εικόνας που παρουσιάζει στο ρινγκ. Παρόλα αυτά αναφερόμαστε στον “μποξέρ” που ξέρει όσο κανείς άλλος τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη τον τρόπο να “ξεφεύγει” από παρόμοιες καταστάσεις, να κάνει την αντεπίθεση και να ολοκληρώνει τον αγώνα με “νοκ άουτ”.
Λες και του αρέσουν οι προκλήσεις. Λες και νιώθει άνετα στα “σχοινιά”. Λες και προτιμά το “δύσβατο” μονοπάτι και όχι την ευθεία. Η Ζαλγκίρις ήταν ο πυγμάχος-αουτσάιντερ στην αρχή και όμως τώρα έχει μετατραπεί στον άρχοντα του ρινγκ. Μπορεί όμως να είναι ήρεμη αυτή την στιγμή; Έχοντας ως κανόνα το τι κάνουν οι Πειραιώτες τα προηγούμενα χρόνια, μάλλον όχι. Κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται άνετα με τον Ολυμπιακό στο… χείλος του γκρεμού. Μπορεί βέβαια αυτή την φορά να αποτύχει, αλλά είναι σίγουρο ακόμα και έτσι πως ο αντίπαλος θα “φτύσει αίμα” για να προκριθεί.