Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Το Game 3 στη σειρά με τη Ζαλγκίρις είναι παρελθόν, αλλά παραμένει νωπή η σοκαριστική ευκολία με την οποία η ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους…. πέρασε πάνω από τον Ολυμπιακό και έφτασε στο match ball για να προκριθεί σε Final Four για πρώτη φορά μετά από 19 ολόκληρα χρόνια.
Μια κυριαρχία απόλυτη, αναμφισβήτητη και 100% στοχευμένη, δουλευμένη και… αυτοματοποιημένη μπασκετικά. Η μια ομάδα έπαιζε ολοκληρωμένο μπάσκετ χτυπώντας με αδίστακτα συστηματικό τρόπο κάθε αδυναμία του αντιπάλου της σε άμυνα και επίθεση.
Η άλλη ομάδα, ο Ολυμπιακός, δεν έπαιξε ποτέ μπάσκετ. Το χειρότερο είναι πως έμοιαζε σαν να μη ξέρει τι ακριβώς ζητάει και επιδιώκει πάνω στο παρκέ. Κι αν αυτό ακούγεται άσχημο ή υπερβολικό, σίγουρα δεν είναι καλύτερη ή πιο εύκολα αποδεκτή η εκδοχή να ήξεραν οι κόκκινοι τι ήθελαν να κάνουν και να παρουσίασαν μια τόσο άσχημη εικόνα.
Στην άμυνα άνευ όρων παράδοση για όποιον αντιλαμβάνεται μπάσκετ ΑΚΟΜΑ και από τα πρώτα λεπτά που για λίγο ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά στο σκορ. Στην επίθεση μια εικόνα αρχικά προβλέψιμη, βαρετή, αναποτελεσματική και όσο περνούσε ο χρόνος μια εικόνα διάλυσης.
Χωρίς εκπλήξεις, φρέσκες ιδέες, διαφορετικούς παίκτες να εμπλέκονται στην επίθεση, μια από τα… ίδια και χειρότερα με την Ζαλγκίρις να κρατάει τους ερυθρόλευκους στους 60 πόντους χωρίς καν να πιεστεί ή να χρειαστεί να κουραστεί.
Δεν θέλω να γράψω κάποια από τα πράγματα που έχω στο μυαλό μου. Προτιμάω να τελειώσει η σειρά, ίσως και η σεζόν. Θα παραθέσω κάποιες σκέψεις – καταγραφή των όσων είδαμε και κάποιες απορίες. Που πιστεύω τις έχει αρκετός κόσμος που καταλαβαίνει μπάσκετ.
Ολυμπιακός – Κριτική: Σε τέτοιο μπασκετικό χουνέρι, πως να υπάρξει διακριθέντας;
Δεν είναι δυνατόν…
– Να λες ότι μπαίνεις με την πλάτη στο τοίχο σε μια αναμέτρηση και όταν αυτή τελειώνει, ο αντίπαλος να έχει 23 ασίστ για 28 καλάθια εντός πεδιάς! Δεν γίνεται ρε παιδιά, εκτός κι αν παίζει εφηβικό απέναντι σε αντρικό. Να σε κερδίζει υπερβολικά εύκολα με +20, ενώ έχει 4/16 τρίποντα και 4 κατοχές λιγότερες!!!
– Όταν η μια ομάδα εκτελεί τα Plays της, πάει τη μπάλα εκεί που θέλει και τη βάζει στο καλάθι με ίσως μεγαλύτερη ευκολία από ότι στις προπονήσεις, τότε όλα γίνονται. Είμαστε σίγουροι ότι στο εσωτερικό διπλό στη προπόνηση της Ζαλγκίρις μια πεντάδα θα έχει 80% ποσοστό στα δίποντα (16/19) στο ημίχρονο και 72.7% στο τέλος;
– Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 6 πόντους, διαφαινόταν πως το γήπεδο θα κατηφορίσει. Η μια ομάδα δεν μπορούσε να ολοκληρώσει εύκολα κανένα σύστημα και έβαλε κάποια σουτ – προσευχή ή κάποια πολύ δύσκολα καλάθια και την ίδια στιγμή η Ζαλγκίρις περνούσε τη μπάλα στο ζωγραφιστό και σκόραρε για πλάκα!
Όπως ακριβώς το γράφω, για πλάκα.
Μηδέν πίεση πάνω στη μπάλα, καμία προσπάθεια να κλειστούν οι εύκολες γωνίες πάσας προς τη ρακέτα, σημάδι στα μις – ματς μετά τις αλλαγές ή πικ εν ρολ με γρήγορες κινήσεις των γκαρντ και πάρε βάλε. Και ξανά και ξανά και ξανά.
Λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου η Ζαλγκίρις είχε βάλει ήδη 30 πόντους από το ποστ! Τι να συζητάμε από εκεί και πέρα;
Οταν έβλεπα τα πρώτα 5 λεπτά της αναμέτρησης, αν με κάποιο τρόπο δεν γνώριζα το σκορ και το χρόνο που απομένει, θα πόνταρα πως βρισκόμαστε στο τελευταίο πεντάλεπτο του αγώνα και ο Ολυμπιακός χάνει με διψήφια διαφορά.
Κεντρικό πικ με τον Σπανούλη και δώστου να προσπαθεί ο ηγέτης της ομάδας να βρει διαδρόμους, πάσες, κάποια υποστήριξη στην επίθεση από τους συμπαίκτες του. Δεν έβρισκε και πήγαινε προς το καλάθι ή σούταρε – άστοχα – από μακριά. Όταν βλέπεις αυτή την εικόνα στο πρώτο πεντάλεπτο, καταλαβαίνεις αμέσως πως έρχεται δύσκολο βράδυ.
Γιατί συνέβη αυτό;
Οι λόγοι που η Ζαλγκίρις έκανε πάρτι στο ποστ είναι απλοί και εύκολα ορατοί. Τουλάχιστον μέσα από το γήπεδο. Ο Ολυμπιακός δεν έκανε το παραμικρό για να την βγάλει εκτός της συνήθειάς της και να αλλοιώσει τα συστήματά της. Τα γκαρντ διάβαζαν, οι μπάλες πηγαίναν όπου υπήρχε μις – ματς και το καλάθι έμπαινε με περίπατο.
Ο Ολυμπιακός ούτε πίεζε στη μπάλα, ούτε είχε σοβαρή επικοινωνία πάνω στις αλλαγές, ούτε έβαζε το κορμί του στη φωτιά μέσα στη ρακέτα, ούτε έτοιμος ήταν σε τακτικό και πνευματικό επίπεδο. Και σε ένα ημίχρονο που οι γηπεδούχοι είχαν 80%(!) στο δίποντο – ποσοστό λει απ, κανονικά… – πρόλαβαν να πάρουν 5 επιθετικά ριμπάουντ. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν χρειάστηκε ξανά.
Η Ζαλγκίρις έβγαζε τους αυτοματισμούς της, διάβαζε και εκτελούσε περίφημα με τον αντίπαλο να ΜΗΝ αντιδράει καθόλου και ο Ολυμπιακός αντί να βγάλει εγωισμό, να προσπαθήσει να παίξει ΠΙΟ έξυπνα και ΠΙΟ σκληρά, απλά κοίταζε…
Μη πω θαύμαζε κιόλας το παιχνίδι της Ζαλγκίρις. Εμείς από τα δημοσιογραφικά το κάναμε σίγουρα, πάντως.
– Η Ζαλγκίρις έχει αντιμετωπίσει 5 φορές τον Ολυμπιακό φέτος και είναι ξεκάθαρα καλύτερη ομάδα με βάση τη συνολική εικόνα των αναμετρήσεων των δύο ομάδων. Στον τρίτο προημιτελικό, κέρδισε ΟΛΑ τα δεκάλεπτα. Και πως να μην γίνει αυτό όταν η ήττα του Ολυμπιακού στο ποστ ήταν συντριπτική, άνευ προηγουμένου θα έλεγα επί εποχής Σφαιρόπουλου.
– Για την επίθεση τι να γράψεις και τι να πεις… Απλά σκεφτείτε πως ο Ούντριχ που ήρθε μετά από αγωνιστική απραξία για να βοηθήσει, είδε τον προπονητή του να του βρίσκει ρόλο και είχε 6 ασίστ σε 13 λεπτά! Στο ματς που ΟΛΑ τα γκαρντ του Ολυμπιακού μαζί είχαν 8!
– Ακόμα και η συμμετοχή του Μιλουτίνοφ φάνηκε να είναι ένα λάθος. Γιατί όχι απλά δεν μπόρεσε να δώσει τίποτα ο Σέρβος, βγήκε και από το… heroic mode ο Μακλίν, που έχει αποδειχτεί πως όταν ξέρει ότι είναι μόνος του στο “5”, σχεδόν πάντα καταφέρνει υπερβατικές εμφανίσεις.
– Αυτό το πράγμα, με τον Ρόμπερτς τι ήταν; Επιτέλους ξεκίνησε με εκτελεστικό ρυθμό σε ένα ματς – για την δημιουργία έχουμε πει πως έχουμε πάψει να ελπίζουμε εδώ και μήνες – βγήκε αλλαγή, άργησε πάρα πολύ να επιστρέψει και δεν ξεκίνησε(!) στο δεύτερο ημίχρονο για να βρεθεί στο σχήμα ο Μπόμπι Μπράουν που τόσο καιρό είναι στο Looking.
Πίστεψα ότι έχει τραυματιστεί κι αυτός, ειλικρινά δεν έβρισκα άλλη λογική εξέλιξη.
Αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής και να ήταν πιο φυσιολογική η διαχείριση του Ρόμπερτς, δεν θα είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Η διαφορά ποιότητας και αποτελεσματικότητας στο μπάσκετ των δύο ομάδων ήταν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ από αυτή που υποδεικνύουν ακόμα και οι 20 πόντοι.
– Είκοσι πόντοι με τον Ολυμπιακό να έχει +4 κατοχές επαναλαμβάνω για να το συνειδητοποιήσω και να το “χωνέψω”. Να χάνεις με κατεβασμένα τα χέρια 20 ενώ έχεις κάνει 4 περισσότερες επιθέσεις. Πόσο μεγάλη αποτυχία για την επίθεση του Ολυμπιακού, πόσο μεγάλη επιτυχία και ακόμα μεγαλύτερη… άνεση για την επίθεση της Ζαλγκίρις.
– Πήγε η διαφορά με τα… ψέμματα στους 7 πόντους και ο Ολυμπιακός έφαγε 4 διαδοχικές φορές ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο καλάθι από τον Γιανκούνας, μετά από όχι πανομοιότυπα, αλλά ολόιδια Plays…
– Με βάση όσα έχω δει στη σειρά, πιστεύω πως στην τελευταία του ευκαιρία την Πέμπτη ο Ολυμπιακός ΔΕΝ πρέπει να παίξει με την ίδια τακτική στην άμυνα. Οι αλλαγές με τον τρόπο, την ένταση και την… χαμηλή ταχύτητα αντίδρασης και τοποθετήσεων που τις παίζει τώρα η ομάδα, είναι η… χαρά του Σάρας και κατ΄επέκταση της Ζαλγκίρις. Θα ρωτήσει κάποιος, μα μπορείς να τα αλλάξεις όλα σε 48 ώρες; Ο Λάσο πως τα άλλαξε μεταξύ του Game 1 και 2;
– Σαν να μη φτάνει που ο Σάρας και οι παίκτες του κονιορτοποίησαν την άμυνα των κόκκινων, στην αντίπερα όχθη η ομάδα ήταν ανύπαρκτη επιθετικά στο ποστ. Εντελώς ανύπαρκτη.
– Χωρίς να υπολογίζω τα δύο καλάθια του Παπανικολάου στο τελευταίο λεπτό οι καθαρές φάσεις του Ολυμπιακού που έφεραν σκορ στο ποστ ήταν 4 όλες κι όλες σε 40 λεπτά. Για την Ζαλγκίρις τα είπαμε και στην αρχή του άρθρου. Μην αρχίσω να μετράω τώρα, θα τελειώσω… αύριο!
– Όταν ο Μιλουτίνοφ είναι τραυματίας και ο Πρίντεζης θέλει αλλά ξεκάθαρα φαίνεται να ΜΗΝ μπορεί, τότε για ποιο ποστ να μιλάμε. Ότι ήταν να κάνει ο Μακλίν, που τελικά δεν το έκανε.
– Για τα γκαρντ ειλικρινά δεν θέλω να γράψω, μου ανεβαίνει το “αίμα στο κεφάλι” με το να επαναλαμβάνω συνεχώς όσα έγραφα πριν καν τελειώσει η κανονική περίοδος. Μια απόφαση ρε παιδιά, μια απόφαση ρε κόουτς, ένα ξεκαθάρισμα στους ρόλους. Φτάσαμε ως εδώ και ακόμα… Όλα μπουλκουμέ, όσα έρθουν και όσα πάνε. Και με αυτή την διαχείριση αντί να τους έχει όλους στο μαξ ο Σφαιρόπουλος, βλέπει μόνο τον Βασίλη στα καλά του και όλους τους άλλους μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Κρίμα…
Ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά των δύο ομάδων στο παρκέ, τόσο εξόφθαλμη και ολοκληρωτική η κυριαρχία της Ζαλγκίρις, που απλά δίνεις μεγάλο Respect στον αντίπαλο, αποδέχεσαι την ήττα και κοιτάζεις την επόμενη μέρα.
Αυτό που ειλικρινά με θλίβει είναι η εικόνα του Ολυμπιακού. Το μπάσκετ που – δεν – παίζει. Παροπλισμένοι ξένοι, Έλληνες που έχουν συνηθίσει να κάνουν λίγα ή (επιεικώς) αρκετά πράγματα και είναι ευχαριστημένοι.
Ο Σπανούλης έχει ακόμα την ίδια φλόγα στα μάτια, έχει ακόμα δυνάμεις στα πόδια, αλλά μιλάμε για μπάσκετ και όχι για ατομικό άθλημα.
Ο Πρίντεζης, σαν να βλέπεις άλλο παίκτη. Πλάγια δεν μπορεί να πάει, να πηδήξει ψηλά ούτε, να τρέξει σωστά με τα χίλια ζόρια. Και όλα αυτά για ένα… κάλο σε ένα δάκτυλο του ποδιού.
Μεγάλη αδυναμία και ανασφάλεια στην διαχείριση από τον κόουτς Σφαιρόπουλο και το επιτελείο του, έλλειψη ιδεών, ρίσκων, οι ίδιες και οι ίδιες προσεγγίσεις, οι ίδιες και οι ίδιες τακτικές.
Δεν έχει την παραμικρή σχέση αυτή η Ζαλγκίρις που βλέπω και θαυμάζω στο παρκέ με την περσινή Εφές.
Ούτε στο μπάσκετ, ούτε στη ψυχολογία και το mentality.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να γυρίσει τούμπα αυτή την σειρά;
Έχουν πετύχει πολλά, έχουν κάνει ανατροπές και ανατροπές (όχι φέτος, πάντως) θέλουν σαν τρελοί να πάνε στο Βελιγράδι, αλλά το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα.
Συνήθως κερδίζει ο καλύτερος.
Και η Ζαλγκίρις παίζει ως η καλύτερη ομάδα και αποδίδει ΔΥΟ ΕΠΙΠΕΔΑ πιο ποιοτικό μπάσκετ από τον Ολυμπιακό.
Αυτή τη στιγμή η Ζαλγκίρις δικαιούται να προκριθεί, όσο κι αν “πονάει” αυτό άπαντες μέσα στην ομάδα, αλλά και όλους όσους είναι εκτός αυτής και αγαπούν τον Ολυμπιακό.
Το δικαιούται γιατί κάνει μια εκπληκτική σεζόν και είναι μια ομάδα με όλη τη σημασία τηε λέξης, έτοιμη και ικανή για όλα.
Την ίδια στιγμή, ο Ολυμπιακός που πάντα – και στα καλύτερά του φέτος – είχε αδυναμίες αδικεί τον δικό του (τρωτό) εαυτό.
Αν θυμώσει που συμβαίνει το κάνει αυτό και προλάβει να αντιδράσει και να “γεννήσει” Game 5 εδώ θα είμαστε για να τα βάλουμε κάτω και να τα συζητήσουμε.
Προς το παρόν μοιάζει ανήμπορος να αντιδράσει και στο τρίτο παιχνίδι, αποδέχτηκε τη μοίρα του απογοητευτικά νωρίς για… Ολυμπιακός.
Σαν να “ακούς” μια μελωδική μπασκετική χορωδία από τη μια πλευρά με το μαέστρο να έχει τον απόλυτο έλεγχο και μια ξεκούρδιστη κιθάρα από την άλλη.
Το χειρότερο είναι πως η κιθάρα προσπαθεί μάταια να παίξει ξανά και ξανά τις ίδιες νότες.