Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Μετά τους δύο χαμένους τελικούς σε τόπους… εχθρικούς με Ρεάλ και Φενέρμπαχτσε, ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του είχαν “σημαδέψει” το Βελιγράδι. Ως την μεγάλη ευκαιρία, αυτή η ομάδα, με αυτή την ελλιπή (σε σχέση με το Back2back) είναι αλήθεια παρέα των Ελλήνων παικτών να διεκδικήσει και να πάρει ένα ακόμα τρόπαιο.
Στην Ευρωλίγκα, το έχω πει πολλές φορές, σχεδόν πάντα ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Χρειάζεται μια επαρκής ομάδας, μομέντουμ και τύχη. Ο Ολυμπιακός στα Playoffs δεν είχε τίποτα από αυτά τα τρία. Η Ζαλγκίρις τα είχε όλα και ακόμα παραπάνω και εκθαμβωτικά… δίκαια πάει στο Final Four, με την φιλοδοξία να γράψει ιστορία.
Ο Ολυμπιακός είχε πολλά τρωτά σημεία, προϊόν λάθος επιλογών και προβληματικής διαχείρισης, δεν είχε αγωνιστική φόρμα και φυσικά δεν είχε τύχη, αφού την ώρα του μεγαλύτερου “πολέμου” σημαντικοί παίκτες ήταν “κουτσοί”.
Το κεφάλαιο των τραυματισμών είναι τεράστιο, αλλά αφενός ή δυστυχώς έχει… κουράσει και κάποιος λόγος, διάολε, πρέπει να υφίσταται που πάντα αυτή η ομάδα ταλανίζεται από τόσα προβλήματα και κάθε λίγο και λιγάκι γίνεται “νοσοκομείο”.
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να μιλάς με ΑΝ. Προσωπικά, από όσα είδα φέτος σε όλες τις αναμετρήσεις απέναντι στην Ζαλγκίρις δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως ο Ολυμπιακός πλήρης θα προκρινόταν.
Άλλη εικόνα, καλύτερη θα είχε. Η Ζαλγκίρις ενδεχομένως δεν θα… περνούσε από πάνω του. Ήταν τόσο μεγάλη, όμως, η διαφορά των δύο μονομάχων σε ποιότητα μπάσκετ και διάρκεια σε υψηλά στάνταρ απόδοσης, που το πιο πιθανό είναι ακόμα και υγιέστατος, να είχε μεγάλα ζόρια ο Ολυμπιακός.
Ίσως με φορμαρισμένο Πρίντεζη, να έπαιρνε το πρώτο ματς της σειράς στο ΣΕΦ, αλλά μέχρι εκεί. Η ιστορία γράφτηκε και έγραψε πως η Ζαλγκίρις καταπόντισε την ομάδα του Πειραιά και έκλεισε την σειρά με χαρακτηριστική ευκολία και με σεμινάριο μπάσκετ.
Αγωνιστικά και… προπονητικά.
Ο Ολυμπιακός κινδυνεύει άμεσα να μείνει δεύτερη διαδοχική σεζόν χωρίς τιτλο κι αυτό θα είναι μια εμφατική αποτυχία που θα επιφέρει σειρά εξελίξεων. Κάθε μεγάλη αποτυχία, είναι μια ευκαιρία για μια νέα αρχή, για ένα φρέσκο κύκλο προς την επόμενη επιτυχία.
Αρκεί να γίνει σωστή ανάγνωση της αποτυχίας, του μεγέθους της και των αιτιών – ευθυνών. Κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός δεν έχει αποδείξει πως έχει τα αντανακλαστικά ως οργανισμός να λειτουργήσει έτσι. Ίσως γιατί ζει ακόμα με τις νωπές μνήμες των τίτλων και των Final Four και έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του πως: Το δικό μας μοντέλο είναι το καλύτερο και πιο πετυχημένο.
Ήταν, κύριοι. Τα πάντα πρέπει να εξελίσσονται όταν υπάρχει τόσο μεγάλος ανταγωνισμός.
Που εξελίχθηκε το μοντέλο που δημιουργήθηκε το 2012;
Οι ξένοι είναι πολύ χειρότεροι από εκείνους της διετούς κυριαρχίας στην Ευρώπη, από τον ελληνικό κορμό αποκολλήθηκε ο πιο προικισμένος μπασκετικα παίκτης της νεότερης γενιάς του κορμού – Σλούκας – και το… μοντέλο περιμένει από τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη να συνεχίσουν ενώ μεγαλώνουν, να κερδίζουν against all odds.
Η λογική λέει πως αυτούς τους παίκτες όσο περνούν τα χρόνια, οφείλει να τους πλαισιώνει με ολοένα και καλύτερους ξένους ο Ολυμπιακός. Στην πράξη, έχει αποδειχτεί πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Όχι τέλος εποχής, αλλά… ανανέωση στο πλάνο, τις ιδέες και τους χειρισμούς
Δεν νιώθω πως αυτός ο αποκλεισμός και ένας ακόμα χαμένος τίτλος στην Ελλάδα σημαίνουν τέλος εποχής για αυτό τον κορμό και για αυτό το μοντέλο.
Αυτό που χρειάζεται, γιατί το μοντέλο από οικονομικής άποψης δεν πρόκειται να αλλάξει, είναι βαθιές τομές, αλλαγές, “νέο αίμα” και ουσιαστική ανανέωση.
Πιστεύω ο Ολυμπιακός θα είχε φτάσει σε αυτό το σταυροδρόμι τον Ιούνη του 2016. Ολοταχώς όδευε προς τα εκεί. Απλά εμφανίστηκε ένας Σπανούλης από άλλο πλανήτη σε εκείνους τους τελικούς και η έκσταση για τον τρόπο που κατακτήθηκε αυτός ο τίτλος, έκρυψε πολλά προβλήματα και αδυναμίες κάτω από το χαλάκι και “γέννησε” έξτρα διάρκεια ζωής στην λογική με την οποία λειτουργεί ο σύλλογος τα τελευταία χρόνια.
Όταν ολοκληρωθεί η σεζόν, είναι πιο εύκολο να κάνουμε ένα συνολικό ταμείο για φέτος και να γραφτούν πιο ξεκάθαρες κατευθύνσεις για το τι πρέπει να γίνει το επικείμενο καλοκαίρι.
Προς το παρόν, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, που απαιτεί δικαιοσύνη, σεβασμό, αλλά… κανένα χάδι στα αυτιά και καμία δικαιολογία αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνήσω και να μοιραστώ μαζί σας όσα έχω στο μυαλό μου για τους πυλώνες του Ολυμπιακού.
Προς Κυρίους Αγγελόπουλους:
Μετά από 14 χρόνια καθημερινής ενασχόλησης με την ομάδα, δεν μπορεί ουδείς να αμφισβητήσει την προσφορά σας, το πάθος σας και την αγάπη σας για την ομάδα.
Εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ επενδύσεις, μεγάλες οικονομικές ζημιές που αν τις προσθέσουμε όλες μαζί ανά έτος βγάζουν σίγουρα ένα ποσό που κανένας επενδυτής δεν θα ξόδευε υπό το πρίσμα του επιχειρηματία. Κάτι τέτοιο επί χρόνια, μπορούν να το κάνουν μόνο άνθρωποι που αγαπούν παθολογικά αυτό που κάνουν και η ανθρώπινη ανάγκη τους να προσφέρουν υπερβαίνει την πικρή αλήθεια πως από όλη αυτή την ιστορία, οικονομικά μόνο χάνουν.
Η ανταμοιβή τους δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ στο χώρο του μπάσκετ η απόσβεση ή το κέρδος. Η ανταμοιβή τους είναι οι στιγμές χαράς που έχουν βιώσει με τον Ολυμπιακό και θα τις κουβαλάνε μαζί τους μια ζωή.
Από τη στιγμή που αποδεχόμαστε ρεαλιστικά αυτή την πραγματικότητα, όποιος τους κρίνει κακοπροαίρετα, είναι άδικος και εμπαθής. Ανεξάρτητα, όμως με τις προθέσεις τους και την δεδομένη αξία της προσφοράς τους, πρέπει να κριθεί καλοπροαίρετα η διαχείριση και οι αποφάσεις τους.
Η δική μου άποψη που έχει αποτυπωθεί την τελευταία πενταετία με χιλιάδες λέξεις και δεκάδες διεξοδικές αναλύσεις είναι πως έχουν κάνει αρκετά και σημαντικά λάθη. Πέρα από τα οικονομικά όρια των χρημάτων που δέχονται να χάνουν κάθε χρονιά και για τα οποία κανείς δεν έχει δικαίωμα παρά μόνο αυτοί να αποφασίζει, σχεδόν όλα τα σφάλματά τους είναι προϊόν λάθος προσέγγισης, υπερεκτίμησης κάποιων παλιότερων αποφάσεων που έφεραν σούπερ αποτελέσματα και εγωισμού.
Το καλοκαίρι θα είναι κομβικό. Πιστεύω πως οι πρόεδροι πρέπει να αναθεωρήσουν κάποια πράγματα, να επενδύσουν περισσότερο στους ξένους παίκτες και να προστατεύσουν τον ελληνικό κορμό. Μην ξεχνάμε πως Σπανούλης, Παπανικολάου και Παπαπέτρου είναι Free Agents.
Μια μεγάλη απόφαση είναι το θέμα του προπονητή, μια άλλη το να έρθουν επιτέλους ξένοι που μπορούν να κάνουν την διαφορά. Αν αυτό ΔΕΝ γίνεται να συνδυαστεί, λόγω του μπάτζετ; Εντάξει, αλλά να ΑΛΛΑΞΕΙ η επικοινωνιακή προσέγγιση εντός και εκτός ομάδας.
Δεν γίνεται κάθε χρόνο να μιλάς για Final Four και τίτλους, όταν η ποιότητα της ομάδας πέφτει, αντί να αυξάνεται. Και η ποιότητα της ομάδας δεν εξαρτάται μόνο από τα λεφτά. Εξαρτάται και από τον προπονητή, τους συνεργάτες του, την διαχείριση του ρόστερ, το αν υπάρχει μηχανισμός ατομικής βελτίωσης των παικτών, το ιατρικό τιμ.
Ναι, το ιατρικό τιμ.
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος είχε κάνει κάποτε μια δήλωση που έμεινε στην ιστορία.
“Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την χαραυγή”. Ισχύει.
Αυτή τη στιγμή, πρόεδροι, ο Ολυμπιακός είναι στο σκοτάδι. Για να έρθει ξανά η χαραυγή χρειάζεται από σας να “ξημερώσουν” νέες ιδέες, αποφασιστικές κινήσεις, πολύ πιθανόν και ακόμα μεγαλύτερες οικονομικές θυσίες.
Προς Κύριο Γιάννη Σφαιρόπουλο:
Κόουτς, δουλεύεις πάρα πολύ, αγαπάς αυτό που κάνεις και είσαι άνθρωπος περήφανος και “καθαρός”. Πιστεύω αυτός είναι ο λόγος που πάνω από όλα οι Αγγελόπουλοι, αλλά και οι παίκτες σε έχουν στηρίξει τόσο πολύ.
Στον Ολυμπιακό, όμως, μετράει το αποτέλεσμα. Οι δύο τελικοί στην Ευρωλίγκα, αν και χαμένοι εκτός έδρας ουσιαστικά, είναι παράσημα όπως οι πορείες τις τελευταίες σεζόν, που έχουν σήμα κατατεθέν την σταθερότητα.
Από την άλλη υπάρχουν οι μεγάλες αποτυχίες του 2016 και η φετινή στην Ευρωλίγκα και αρκετοί χαμένοι τίτλοι από τον Παναθηναϊκό. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε πως τα 2 πρωταθλήματα που γράφει η ιστορία επί εποχής σου ήρθαν το 2015 με τον χειρότερο εκείνη στιγμή Παναθηναϊκό της τελευταίας δεκαετίας και το 2016 με τον Σπανούλη να φεύγει από την υπόσταση του θνητού και να ντύνεται Superman σε εκείνους τους τελικούς.
Με ενοχλούν συγκεκριμένα πράγματα και επειδή και εγώ είμαι καθαρός άνθρωπος, πρέπει να σεβαστώ την δουλειά μου και τον εαυτό μου και να τα αναφέρω.
Ο Ολυμπιακός αυτά τα 4 χρόνια έχει αποδώσει πολλάκις αποτελεσματικό μπάσκετ που κερδίζει, αλλά σπάνια έπαιξε πιο όμορφα και σύγχρονα από τις 2 σεζόν του back2back κι αυτό μπασκετικά το θεωρώ πισωγύρισμα, όχι εξέλιξη και βελτίωση.
Το πρόβλημα με την διαχείριση αρκετών παικτών και κυρίως των ξένων είναι ξεκάθαρο, δυσκολεύομαι να σκεφτώ παίκτη που έχει βελτιωθεί πολύ σε ατομικό επίπεδο και η άμυνα που είναι το φόρτε σου φθίνει (ιδίως φέτος χωρίς stopper στα γκαρντ και rim protector στη ρακέτα).
Στην επίθεση, ειλικρινά, έχουμε δει ελάχιστα νέα, ωραία και αποτελεσματικά πράγματα πέρα από το πικ εν ρολ με τον Σπανούλη.
Παρατηρώντας όλες τις αντιδράσεις σου επειδή είναι η δουλειά μου και επειδή σε σέβομαι πολύ ως άνθρωπο, λόγω και της γνωριμίας μας για παραπάνω από δέκα χρόνια, πιστεύω και το λέω από την καρδιά μου ότι δεν εξελίσσεσαι όσο πρέπει και μπορείς, επειδή δυσκολεύεσαι πολλές φορές να κατανοήσεις τα όποια λάθη – όλοι κάνουν λάθη – και να τα αξιολογήσεις σωστά, για να τα διορθώσεις.
Η λογική λέει πως όσα βλέπουμε για ένα τόσο επαρκές για συμπεράσματα χρονικό διάστημα είναι δύσκολο να αλλάξουν σε λίγες μέρες. Μετά από 5 διαδοχικούς χαμένους τίτλους, απομένει ένας να διεκδικηθεί. Καλή επιτυχία σε αυτόν.
Προς Κύριο Βασίλη Σπανούλη:
Μια ολόκληρη καριέρα έκανες αυτό που πίστευες και ονειρευόσουν και όχι αυτό που πίστευαν ή σου έλεγαν οι άλλοι. Αυτός είναι ο λόγος που ήρθες, άλλωστε, στον Ολυμπιακό, άλλαξες την ιστορία και έγραψες κάποια κεφάλαια που θα μείνουν ανεξίτηλα στο χρόνο, όπως ακριβώς είχες αποφασίσει ότι θα κάνεις τον Ιούλιο του 2010.
Πιστεύω πως πρέπει να μείνεις, να ολοκληρώσεις το μαγικό σου ταξίδι με το κεφάλι ψηλά στον Ολυμπιακό και να πετύχεις στο τελευταίο κομμάτι της καριέρας σου όσα ονειρεύεσαι. Όχι επειδή έχεις να αποδείξεις κάτι. Απλά, επειδή το θες εσύ, γιατί νιώθεις πως ακόμα έχεις πράγματα να δώσεις, τα μάτια γυαλίζουν και η καρδιά σου έχει ακόμα την ίδια φλόγα, όπως όταν κατέβηκες από τη Λάρισα στο Μαρούσι.
Ξέρω πως κι αυτή την φορά θα κάνεις αυτό που νιώθεις και θεωρείς σωστό για σένα και ελπίζω πως όσα σκέφτεσαι θα συμπίπτουν με τα θέλω του Ολυμπιακού και των προέδρων όταν καθίσετε στο ίδιο τραπέζι για να μιλήσετε.
Σε ευχαριστώ που μέσα από συζητήσεις, συμβουλές, συμπεριφορές, επιτεύγματα, ωραίες στιγμές, αλλά και διαφωνίες, χωρίς να το επιδιώκεις με έχεις εμπνεύσει για να γίνω καλύτερος επαγγελματίας, περισσότερο εργατικός και να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις και μόνο.
Έμαθα να κλείνω τα αυτιά μου, να κάνω φόκους στο στόχο και να θέτω μόνος μου τα όριά μου χωρίς να επηρεάζομαι από όσους τα αμφισβητούν ή βάζουν εμπόδια.
Σίγουρα δεν το έχεις καταλάβει, ούτε το έχεις σκεφτεί, αλλά είσαι σοβαρή… πηγή έμπνευσης!
Προς Κύριο Γιώργο Πρίντεζη:
Από το καλοκαίρι λες ότι θέλεις ένα 4ο ευρωπαϊκό σαν τρελός και τελικά έχασες τις μεγαλύτερες μάχες, τα Playoffs – γιατί ουσιαστικά τα έχασες – από ένα κάλο! Ούτε στα παραμύθια δεν γίνονται αυτά.
Δεν είναι ό,τι καλύτερο μέσα σε 3 μέρες να σε βλέπω 2-3 φορές να αλλοιώνεται το πρόσωπό σου επειδή πιέζεσαι για να μη κλάψεις μπροστά σε κόσμο. Αυτό που σου συνέβη είναι από τα άγραφα. Σήκωσε το κεφάλι σου, γίνε σκληρός με τον εαυτό σου, πείσμωσε και βάλε νέους στόχους που δεν θα… “αγιάσεις” αν τους πετύχεις.
Πέρυσι στους τελικούς σερνόσουν σαν την… άδικη κατάρα στο παρκέ, τώρα έπαιζες ενώ εκτός γηπέδου κούτσαινες (ποιος ο λόγος;) ώρα για… αναγέννηση.
Υπάρχουν Ολυμπιακοί που πιστεύουν ότι δεν δουλεύεις πια τόσο πολύ, δεν έχεις την ίδια δίψα, είσαι ευχαριστημένος με όσα έχεις πετύχει στη καριέρα σου, το μάτι σου δεν γυαλίζει πια. Τις τελευταίες 2 σεζόν η αλήθεια είναι πως για διάφορους λόγους στα κρίσιμα δεν είσαι αυτός που πρέπει, δεν είσαι αυτός που έχουν συνηθίσει να βλέπουν.
Εσύ, πρέπει να κάνεις αποκλειστικά για σένα και για την ομάδα σου αυτό που πρέπει μέχρι το τέλος της σεζόν και στα επόμενα δύο χρόνια του συμβολαίου σου. Τότε, θα κοιτάξεις ξανά στον καθρέφτη τον εαυτό σου και θα χαμογελάς.
Προς Κύριο Κώστα Παπανικολάου:
Δούλεψε, πείσμωσε, γίνε καλύτερος και προσπάθησε τα νεύρα που αρκετές φορές δεν μπορείς να συγκρατήσεις μέσα στο γήπεδο να τα μετατρέψεις σε έξτρα ενέργεια, δίψα και δημιουργικότητα για ένα ακόμα πιο πλήρες παιχνίδι. Άλλοι ξεκινούν την μεγάλη καριέρα στην ηλικία σου. Στα 28 έχεις παίξει στο ΝΒΑ, έχεις πάρει ευρωπαϊκούς και ελληνικούς τίτλους.
Ένας τρόπος υπάρχει για να πετύχεις από εδώ και στο εξής πιο πολλά πράγματα σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο από όσα έχεις καταφέρει ως τώρα. Να βάλεις καλά στο μυαλό σου πως θα ξυπνάς και θα κοιμάσαι κάθε μέρα με την προσέγγιση και την νοοτροπία ότι δεν έχεις πετύχει απολύτως τίποτα. Όσο πιο σκληρός είσαι με τον εαυτό σου, τόσο καλύτερα.
Ξέρω ότι δεν θα είναι εύκολες οι διαπραγματεύσεις του καλοκαιριού για την ανανέωση του συμβολαίου σου, αλλά μέχρι τώρα το πεπρωμένο σου δείχνει να είναι συνδεδεμένο με τον Ολυμπιακό.
Προς Κύριο Ιωάννη Παπαπέτρου:
Πριν τρία ολόκληρα χρόνια, στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ το 2015, έκανες μια πραγματικά μεγάλη εμφάνιση. Στα 21 σου. Άλλοι χρειάστηκε να παίξουν σε 2 και 3 Final Four για να “ξεψαρώσουν”. Μετά από τρία χρόνια, στα 24 σου είσαι ευχαριστημένος από τον εαυτό σου;
Εγώ όχι, φίλε. Και ο λόγος είναι απλός. Σε έχω για ψηλά. Οσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις, θα συνειδητοποιήσεις πως δεν έχει τόσο σημασία πως σου φέρονται και σε διαχειρίζονται οι άλλοι, αν αδικείσαι ή όχι. Αυτό που τελικά σε βάθος χρόνου θα καθορίσει την καριέρα και την ζωή σου, είναι μόνο το πως εσύ ο ίδιος διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις, τον εαυτό σου, τις φιλοδοξίες σου, τις ικανότητες και τις αδυναμίες σου.
Ελπίζω κι εσύ και ο “αδελφός” σου να μείνετε το καλοκαίρι και η ιστορία να γράψει για σας πως φέρατε και ζήσατε μεγάλες επιτυχίες με τον Ολυμπιακό, ως επίτιμα μέλη του “πυρήνα” του ελληνικού κορμού.
Προς Κύριο Βαγγέλη Μάντζαρη:
Μου είναι αδιάφορο πόσα παίρνεις. Όπως μου ήταν και όταν πληρωνόσουν ψίχουλα και εξελίχθηκες σε ένα από τα κλειδιά για τις κατακτήσεις του 2012. Αυτό που θέλω είναι να βλέπω ένα παίκτη που αξίζει το χρόνο που παίρνει στο παρκέ και το ρόλο του, που εξελίσσεται, που βελτιώνεται, που μοχθεί καθημερινά για να κάνει τις αδυναμίες του, δυνατότητες. Μη σου λέω ψέματα, δεν το βλέπω.
Βάλε κάτω το κεφάλι, αύξησε τον χρόνο που περνάς στο γήπεδο, κάνε περισσότερες θυσίες στη προσωπική σου ζωή και απέδειξε ότι μπορείς να βγεις από τα “νερά της μπασκετικής στασιμότητας”. Είσαι πολύ έξυπνος άνθρωπος και παίκτης, άρα σίγουρα ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερός που βρέθηκες την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη ομάδα, πλάι σε ένα μοναδικό συμπαίκτη. Η παρουσία του οποίου επί χρόνια σου δίνει άκοπα ελεύθερα σουτ και λιγοστές δημιουργικές και εκτελεστικές ευθύνες.
Με το σπαθί σου έχεις φτάσει ως εδώ. Ομως, Βαγγέλη, δεν θα υπάρχει πάντα ένας Σπανούλης, ώστε όλα να είναι πιο απλά, εύκολα και λιγότερο πιεστικά για σένα. Αν δεν ετοιμαστείς για εκείνη τη στιγμή, θα τη βρεις μπροστά σου και θα έχεις ένα Γολγοθά να διαβείς. Μπασκετικό και ψυχολογικό. Έχεις χάσει ήδη πολύ χρόνο.
Προς Κύριο Δημήτρη Αγραβάνη:
Διαθέτεις το κορμί, τη δύναμη και κάποια από τα συστατικά που μπορούν να σε καθιερώσουν ως αναπόσπαστο μέλος του κορμού. Η δύσκολη στιγμή που ήρθε στη καριέρα σου και ο μακρύς δρόμος της αποθεραπείας στον οποίο τώρα περπατάς, ελπίζω να σε κάνουν ακόμα πιο ώριμο ως άνθρωπο, ακόμα πιο αποφασισμένο ως επαγγελματία που οφείλει να δουλέψει σκληρά για να εξελιχθεί και να μην νιώσει ποτέ βολεμένος. Βάλε ψηλά τον πήχη και βάλε στο μυαλό σου ότι πέρα από το μπάσκετ σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός είναι απαραίτητο όχι απλά να είσαι χρήσιμος παίκτης, αλλά και ένας καλός συμπαίκτης εντός και εκτός παρκέ. Καλή επιστροφή την επόμενη σεζόν.
Όσα πρέπει να ειπωθούν για την Ζαλγκίρις
Στην Ελλάδα και όχι μόνο πολύς κόσμος αδυνατεί να συνειδητοποιήσει και να αναγνωρίσει την αξία του νικητή, ακόμα και αν ο ηττημένος είναι μια ομάδα με την σταθερότητα και τις επιτυχίες του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα την τελευταία δεκαετία.
Δεν έχασε την σειρά ο Ολυμπιακός. Την κέρδισε η Ζαλγκίρις. Πιο δίκαια, πιο εντυπωσιακά, πιο… μπασκετικά δεν γινόταν να το κάνει. Μια ομάδα που αντιμετώπισε τους κόκκινους 6 φορές φέτος και τους κέρδισε τις 5! Μια φορά έχασε, στον δεύτερο προημιτελικό κι αυτό αφού πρώτα του έβγαλε την… ψυχή.
Αντίθετα, στο Κάουνας, στο δικό της σπίτι πήρε δύο νίκες με χαρακτηριστική ευκολία. Ποια άλλη ομάδα έχει τέτοιο σερί και τέτοια εμφατική παρατεταμένη κυριαρχία σε τόσα παιχνίδια απέναντι στον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα;
Μην το ψάχνετε. Καμία.
Τις 4 φορές τον νίκησε με τον ίδιο πάνω – κάτω τρόπο, διαβάζοντας απίστευτα καλά τα μις – ματς μετά τις αλλαγές στα σκριν και με κυριαρχία στο ποστ. Την τελευταία, ο Ολυμπιακός θεωρώ σωστά αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και να ρισκάρει περισσότερο το τρίποντο.
Όταν χάνεις ξανά και ξανά με το ίδιο σενάριο, οφείλεις να πειραματιστείς, να ρισκάρεις. Τους έδωσε το σουτ – κακώς στον Πάνγκος – και αυτοί σούταραν με πάνω από 50% στο τρίποντο και με 56% συνολικά σε δίποντο και τρίποντο!
Δηλαδή όχι απλά πήραν ό,τι τους έδωσε η άμυνα αυτή την φορά, για πρώτη φορά, όχι μόνο έβαλαν τα τρίποντα, έβαλαν και τα δίποντα, ενώ η τακτική του Ολυμπιακού ήταν προσανατολισμένη στο να προστατέψει επιτέλους τη ρακέτα του και να μη χάσει 5η φορά με τον ίδιο τρόπο.
Μιλάμε για μονάδες – παίκτες που ο κάθε ένας ξεχωριστά δύσκολα θα εβρισκε δουλειά και καλό ρόλο σε τοπ ομάδα πλην του Πάνγκος και του Ντέιβις, αλλά για ένα σύνολο που αποδίδει σύγχρονο μπάσκετ και ΤΡΟΜΕΡΑ στοχευμένο με αδιανόητη ακρίβεια και επιτυχία.
Οι τύποι από ένα σημείο και μετά έπαιζαν σαν ρομποτ και όχι σαν άνθρωποι! Πρέπει, λοιπόν, πέρα από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να φορμαριστεί την στιγμή που έπρεπε λόγω των τραυματισμών, να αποδώσουμε τα εύσημα αν όχι τον θαυμασμό για αυτή την ομάδα που πάει στο Final Four με το σπαθί της και το αξίζει 200%.
Γιατί ήταν “σκάλες” καλύτερη από τον Ολυμπιακό στην σειρά και… υπερβολικά σταθερή σε όλη την διάρκεια της σεζόν.
Ολυμπιακός και Ολυμπιακοί οι πρώτοι που πρέπει να βγάλουν το καπέλο
Ο Ολυμπιακός ως οργανισμός και ο κόσμος του έχουν ένα λόγο παραπάνω να εκτιμήσουν την φετινή Ζαλγκίρις και την επικράτησή.
Τι υποστηρίζει ο Ολυμπιακός όλα τα τελευταία χρόνια, όπως και ο κόσμος του; Ποιος είναι ο βασικός λόγος που – δικαίως – είναι περήφανοι;
“Έχουμε κερδίσει σε μεγάλα ματς αντιπάλους με διπλάσια και τριπλάσια μπάτζετ. Έχουμε καρδιά, τεχνογνωσία και ξέρουμε να φτιάχνουμε ομάδες με τέτοια χημεία που μπορούν να κάνουν αυτό που μοιάζει αδύνατο, δυνατό”.
Ε, ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό δεν πρεσβεύει η Ζαλγκίρις που έχει κερδίσει όλο το κόσμο στην Ευρωλίγκα και πήγε “τραινο” στο Βελιγράδι με ένα από τα 4 χαμηλότερα μπάτζετ της κορυφαίας λίγκας στην Ευρώπη;
Πρώτα μαθαίνεις να χάνεις, μετά μαθαίνεις να κερδίζεις. Αυτή η Ζαλγκίρις έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον Ολυμπιακό του 2012 και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους αξίζει ένα τεράστιο Respect για την απίστευτη δουλειά που έχει κάνει.
Αγαπάς περισσότερο τη νίκη ή την ομάδα;
Οι τίτλοι γράφουν ιστορία και φέρνουν χαρά. Οι αποτυχίες γεννούν πόνο και φέρνουν λύπη.
Το μεγάλο μυστικό (της επιτυχίας) είναι πως διαχειρίζεσαι και τα δύο, όταν θα τα βιώσεις.
Να ξέρετε, πάντως, πως μια σφιχτή και αληθινή αγκαλιά μετά από μια τέτοια αποτυχία, εν μέσω θλίψης, αξίζει 10 φορές περισσότερο από την αγκαλιά που όλοι είναι εύκολο να δώσουν στην επιτυχία, την ώρα της χαράς.
Αυτό δεν αφορά μόνο το μπάσκετ και τον αθλητισμό. Ισχύει για την ζωή μας, την οικογένειά μας, τον ίδιο μας τον εαυτό.
ΥΓ1. Μπράβο στους Μπόγρη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Στρέλνιεκς και Μιλουτίνοφ που έπαιξαν τραυματίες και ρίσκαραν. Αυτό δείχνει πως είναι φιλότιμοι επαγγελματίες και τιμούν την φανέλα που φορούν. Όχι ήρωες, πάντως. Ήρωες είναι μόνο αυτοί που επιλέγουν να θυσιαστούν και να πεθάνουν για ένα ιδανικό, για μια πατρίδα, για την ελευθερία, που στη συνέχεια της ιστορίας θα την απολαύσουν άνθρωποι που δεν τους γνώρισαν ποτέ.
ΥΓ2. Η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη, όσο και το μέγεθος της αποτυχίας. Η σεζόν δεν έχει τελειώσει, όμως. Πρέπει να συσπειρωθεί ο Ολυμπιακός και να βρει τρόπο να παλέψει για το πρωτάθλημα. Ο σχεδιασμός, ο προπονητής, οι ανανεώσεις, οι ξένοι, είναι για μετά.
ΥΓ3. Δεν έχω καμία πληροφόρηση για ενδεχόμενο μεταγραφής ενόψει των ελληνικών Playoffs, βασικά δεν έχω ρωτήσει καν. Με βάση το πως λειτουργεί ο Ολυμπιακός, μου φαίνεται πολύ δύσκολο, πάντως. Εκτός κι αν κάποιος από τους τραυματίες πολύ σημαντικός για την ομάδα, αποδειχτεί πως δεν θα μπορεί να παίξει ξανά ως το τέλος της σεζόν.
ΥΓ4. Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός κατακτήσει το πρωτάθλημα με 3-0 (λέμε τώρα), η διοίκηση πρέπει να λειτουργήσει το καλοκαίρι σαν να έχει χαθεί το πρωτάθλημα με σουίπ μετά τις “σφαλιάρες” σε Ευρωλίγκα και κύπελλο. Τόσο απλό.
ΥΓ5. Το πιο σημαντικό για τον επικείμενο σχεδιασμό είναι να σκεφτούν στον Ολυμπιακό: Τι μπάσκετ θέλουν να παίξουν σε βάθος πενταετίας, ποιος μπορεί να το υποστηρίξει και έπειτα ποιο team και με ποια κριτήρια και προτεραιότητες θα διαλέγει τους ξένους, αλλά και ποιος είναι ο μηχανισμός ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ των παικτών αγωνιστικά και ψυχολογικά μέσα στη σεζόν.
ΥΓ6. Αν μου έλεγαν πως ο Ολυμπιακός θα παίζει σύντομα σε ένα γήπεδο ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ, αντάξιο του μεγέθους του, που μπορεί να του αυξήσει και τα έσοδα και επιπροσθέτως θα φτιάξει μια ομάδα που θα μας γεμίζει με το μπάσκετ που θα παίζει, ειλικρινά θα χαιρόμουν πολύ ακόμα κι αν αυτό σημαίνει κάποια ακόμα χρόνια χωρίς τίτλο.
ΥΓ7. Να θυμίσω πως ο Ολυμπιακός έφερε τα πάνω – κάτω και γέννησε επιτυχίες που μας όπλισαν με περηφάνια, μνήμες και… υπομονή για μια ζωή, όταν ΚΑΝΕΙΣ δεν το περίμενε και όταν δεν εξελισσόταν σε ψύχωση η παρουσία στα Final Four! Δεν είναι αλήθεια;