Του Utkan Şahin / Μετάφραση: Γιάννης Ασκούνης/ info@eurohoops.net
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι μία από τις σημαντικότερες φιγούρες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αν όχι η σημαντικότερη.
Από την πρώτη ημέρα, όταν αποφάσισε να ξεκινήσει καριέρα ως κόουτς το 1991, όλα όσα άλλαξαν και παρέμεναν σταθερά στην ήπειρο είχαν να κάνουν με εκείνον. Η πορεία της καριέρας του είναι ασύγκριτη τόσο για τους υπόλοιπους θρυλικούς Ευρωπαίους προπονητές όσο για αυτούς που θα ακολουθήσουν.
17 Final Four στην Ευρωλίγκα, 9 ευρωπαϊκοί τίτλοι σε 26 χρόνια και 36 συνολικά! Ένας άνθρωπος που φέρνει δόξα όπου πάει, όποτε και να πάει. Ένας άνθρωπος που οδήγησε το νεότερο ρόστερ στην ιστορία της Παρτιζάν στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Ένας άνθρωπος που έφερε αξέχαστες διακρίσεις στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ένας άνθρωπος που μετέτρεψε τον Παναθηναϊκό σε ευρωπαϊκή δυναστεία. Ένας άνθρωπος που έκανε πραγματικότητα το μεγαλύτερο όνειρο του τουρκικού μπάσκετ.
Στις μεγάλες και συνεχόμενες επιτυχίες του συνέβαλαν πολλές σπουδαίες ομάδες και μεγάλοι παίκτες. Στοιχεία που συνόδευσαν επίσης τον Ομπράντοβιτς όπου πήγε.
Επέλεξε, εξέλιξε και βελτίωσε τους καλύτερους οδηγώντας τους στην κατάκτηση τίτλων. Χρησιμοποιώντας τους κορυφαίους παίκτες δημιούργησε μερικές από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ωστόσο, εμείς δημιουργήσαμε μία ακόμα καλύτερη ομάδα, την ομάδα επίλεκτων του Ομπράντοβιτς. Ένα ρόστερ που υποθετικά θα λειτουργούσε ως σύνολο.
Κυρίες και κύριοι, αυτό είναι το καλύτερο δυνατό ρόστερ από τις ομάδες του κορυφαίου προπονητή στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
PG: Δημήτρης Διαμαντίδης #13 (Αρχηγός)
Σεζόν μαζί: Από το 2004 μέχρι το 2012
Τίτλοι μαζί: 3 Ευρωλίγκες, 7 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 6 Κύπελλα Ελλάδας
Το δίδυμο “πατέρα-γιου” του ευρωπαϊκού μπάσκετ!
Μοιράστηκαν μία μοναδική ιστορία, που ξεκίνησε το 2004 και διήρκησε μέχρι το 2012. Αν και εκτενής, η ιστορία δεν έχει μονάχα επιτυχίες και δόξες.
Είχε σκαμπανεβάσματα, όπως όλες οι ξεχωριστές νικηφόρες πορείες.
Ο Ομπράντοβιτς και ο Διαμαντίδης βρέθηκαν μαζί σε Final Four για τελευταία φορά το 2012 και ο “3D” έπαιξε ένα από τα χειρότερα ματς της καριέρας του σε Final Four. Επικρίθηκε ο Σέρβος τεχνικός, επειδή του έδειξε υπερβολική εμπιστοσύνη, όταν τα αποτελέσματα των “πράσινων” δεν ήταν τα καλύτερα δυνατά.
Αυτό, όμως, έκανε την κοινή τους πορεία ξεχωριστή. Όχι τόσο οι επιτυχίες όσο η εμπιστοσύνη που είχαν ο ένας για τον άλλον, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα.
Ό,τι ζητούσε ο Ομπράντοβιτς, ο Διαμαντίδης το έκανε. Αυτή η αμοιβαία κατανόηση και η πίστη είναι που οδήγησαν τον Ομπράντοβιτς στα εξής λόγια:
“Οι Σάσα Τζόρτζεβιτς, Ντέγιαν Μποντιρόγκα και Δημήτρης Διαμαντίδης είναι οι τρεις παίκτες, τους οποίους έπρεπε μονάχα να κοιτάξω, ώστε εκείνοι να καταλάβουν τι ήθελα από αυτούς”.
PG: Σαρούνας Γιασικεβίτσιους #19
Σεζόν μαζί: Από το 2007 μέχρι το 2010 και το 2011-12
Τίτλοι μαζί: 1 Ευρωλίγκα, 3 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 3 Κύπελλα Ελλάδας
Δύο μπασκετικές ιδιοφυίες που πρώτα συγκρούστηκαν και ακολούθως βρήκαν τον τρόπο να κατανοήσουν και να μάθουν σταδιακά ο ένας από τον άλλον.
Αρχικά, η σχέση τους δεν ήταν τόσο λαμπρή όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Ο Σάρας μόλις είχε επιστρέψει από το NBA στην Ευρώπη μέσω του Παναθηναϊκού. Οι τρεις κορυφαίοι γκαρντ της εποχής και στη συνέχεια της ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Σάρας, ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης συνέθεσαν μία τριάδα υπό την τεχνική ηγεσία του Ομπράντοβιτς.
Η χημεία τους στο παρκέ ήταν υπό αμφισβήτηση. Τα προβλήματα του Σάρας στην άμυνα τρέλαιναν τον Ομπράντοβιτς. Από την άλλη, ο Σάρας, όπως το συνήθιζε, θεωρούσε τα μοναδικά χαρίσματά του σημαντικά.
Ένα κομμάτι ήταν το σημαντικότερο για αμφότερους, οι νίκες. Γι’ αυτό ο Γιασικεβίτσιους προσαρμόστηκε στον ρόλο που του σχεδίασε ο Σέρβος τεχνικός, αν και ήταν εντελώς διαφορετικός σε σχέση με εκείνον που είχε ως MVP του Final Four τέσσερα χρόνια νωρίτερα.
Στον ιστορικό τελικό του 2009 ήταν ένας από τους πιο υποτιμημένους ήρωες του τέταρτού του τίτλου σε Final Four.
Το Final Four του 2012 τελείωσε με απογοήτευση για αμφότερους, αλλά η απόφαση του Ομπράντοβιτς να τον φέρει πίσω το 2012-12 και η εμφάνιση του Σάρας εναντίον της Μακάμπι έδειξαν πως αυτά τα δύο μπασκετικά μυαλά είχαν βρει πια κοινό έδαφος.