Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Το Eurohoops θυμίζει τα πεπραγμένα των Ελλήνων που έχουν δώσει το “παρών” στο μεγάλο ραντεβού της Ευρωλίγκα χωρίς δική μας ομάδα!
Στο Βελιγράδι δεν θα βρεθούν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, ωστόσο για άλλη μια φορά το Final Four θα έχει και ελληνική εκπροσώπηση. Γι’ αυτό φροντίζουν οι Κώστας Σλούκας και Δημήτρης Ιτούδης, οι οποίοι από… διαφορετικά πόστα θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν Φενέρ και ΤΣΣΚΑ αντίστοιχα να κατακτήσουν το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης.
Φέτος δεν είναι η πρώτη φορά όπου έστω χωρίς ελληνική ομάδα, υπάρχει ελληνική εκπροσώπηση με ξένες ομάδες, αφού σχεδόν σε όλα τα Final Four της σύγχρονης ιστορίας υπάρχουν αντίστοιχοι “πρέσβεις”.
Από το 2002 η Ελλάδα έχει εκπροσωπηθεί από 11 παίκτες και δύο προπονητές ομάδων του εξωτερικού στη μεγάλη γιορτή και μάλιστα άνω του 50% έχει πανηγυρίσει και την κούπα (6 παίκτες, ένας προπονητής)!
Το Eurohoops θυμίζει αναλυτικά τους Ελληνες των Final Four και τι πέτυχαν…
Θοδωρής Παπαλουκάς (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
Αν ρωτήσεις κάποιον ποιο είναι το πρώτο όνομα που του έρχεται στο μυαλό όσον αφορά Ελληνα παίκτη στο Final Four, χωρίς ελληνική ομάδα, η εύκολη απάντηση θα ήταν Θοδωρής Παπαλουκάς, ο οποίος πήγε επτά φορές με την ΤΣΣΚΑ και συνολικά είναι ο Ελληνας με τις περισσότερες παρουσίες (9). Εξ αυτών έχει πανηγυρίσει δύο φορές, το 2006 και το 2008, σε συνολικά τέσσερις τελικούς (χαμένοι το 2007 με την ΤΣΣΚΑ και το 2010 με τον Ολυμπιακό).
Μάλιστα, το 2006 στην Πράγα ο αδιαμφισβήτητος MVP, με δύο μεγάλες εμφανίσεις (19π. στον ημιτελικό με την Μπάρτσα και 18π. στον τελικό με τη Μακάμπι), ενώ εξαιρετικός ήταν και στη Μαδρίτη (10π. στον ημιτελικό με την Ταού και 12π. στον τελικό με την Μακάμπι). Ωστόσο, την κορυφαία του εμφάνιση σε αγώνα Final Four την έχει κάνει στον χαμένο τελικό με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ το 2007, όπου… μόνος του (23π., 8ασ.) δεν κατέστη δυνατό να νικήσει τους “πράσινους” του Διαμαντίδη.
Νίκος Χατζηβρέττας (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
Πριν πανηγυρίσει τους δύο τίτλους Ευρωλίγκας με τον Παναθηναϊκό (2007, 2009) στα τρία Final Four που είχε με τους “πράσινους”, ο Χατζηβρέττας είχε φτάσει πρώτα με την ΤΣΣΚΑ, στο πλευρό του Παπαλουκά στη Βαρκελώνη το 2003, χωρίς να μπορέσει να ξεπεράσει το εμπόδιο της γηπεδούχου Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό, έχοντας 8 πόντους.
Μιχάλης Κακιούζης (Σιένα, Μπαρτσελόνα)
Σε τρία Final Four με δύο διαφορετικές ομάδες έχει βρεθεί ο Κακιούζης, ο οποίος ήταν με τη Σιένα το 2003 στη Βαρκελώνη και το 2004 στο Τελ Αβίβ, χάνοντας σε αμφότερα στον ημιτελικό, το 2003 από την Μπενετόν και το 2004 από την Τιμσίστεμ, όπου παρά τη σπουδαία του εμφάνιση (23π., 7ριμπ.) δεν μπόρεσε να φτάσει στον τελικό. Το 2006 εκ νέου ηττήθηκε στον ημιτελικό, αυτή τη φορά με την Μπαρτσελόνα, με… θύτη την ΤΣΣΚΑ.
Δήμος Ντικούδης (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
Ο Ντικούδης το 2005 έδωσε το παρών στο Final Four της Μόσχας με την ΤΣΣΚΑ, αλλά παρά την πολύ καλή εμφάνιση στον ημιτελικό με την Ταού (13π., 5ριμπ.) δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ήττα-σοκ και τον αποκλεισμό από τον τελικό, όντας “διπλός” στον μικρό τελικό με τον Παναθηναϊκό (17π., 10ριμπ.). Πάντως, Ευρωλίγκα πανηγύρισε το 2007 με την πράσινη φανέλα.
Νέστορας Κόμματος (Μακάμπι Τελ Αβίβ)
Η Μακάμπι το 2005 πανηγύρισε το back to back στη Μόσχα, έχοντας κι ελληνικό χρώμα, χάρη στο Νέστορα Κόμματο. Ο Ελληνας άσος μάλιστα αποδείχθηκε άσος από το μανίκι για τον Πίνι Γκέρσον, όντας ο… κρυφός MVP του τελικού με την Ταού (13π.), ώστε να γίνει ο πρώτος Ελληνας που πανηγύρισε την κατάκτηση του τροπαίου με ξένη ομάδα.
Κώστας Βασιλειάδης (Ουνικάχα Μάλαγα)
Η Μάλαγα ήταν η παρουσία-έκπληξη στο Final Four της Αθήνας, έχοντας στη σύνθεσή της τον Κώστα Βασιλειάδη, ο οποίος δεν αγωνίστηκε στον χαμένο ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, αλλά έπαιξε στον μικρό τελικό με την Ταού (8π.).
Νίκος Ζήσης (ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Σιένα, Μπαρτσελόνα)
Η περίπτωση του Ζήση είναι ξεχωριστή, αφού είναι ο μοναδικός Ελληνας που έχει πάει στο Final Four με τρεις διαφορετικές ομάδες. Με την ΤΣΣΚΑ η πρώτη φορά ήταν και η τυχερή, το 2008, αφού πήρε την κούπα, έστω με μικρή συμμετοχή στη Μαδρίτη, ενώ το 2009 στο Βερολίνο ο Παναθηναϊκός στέρησε από τους Μοσχοβίτες και τον Ελληνα γκαρντ το back to back.
Το 2011 επέστρεψε με τη Σιένα στη Βαρκελώνη, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να περάσει το εμπόδιο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό, όπως συνέβη και το 2015, όταν ήταν στη Φενέρ, με τη Ρεάλ αυτή τη φορά να του στέκεται εμπόδιο για τον τελικό.
Σοφοκλής Σχορτσανίτης (Μακάμπι Τελ Αβίβ)
Ο “Σόφο” έζησε τα Final Four πρώτα με τον Ολυμπιακό (2009, 2010), ωστόσο στηξν πρώτη γραμμή τα έζησε με τη φανέλα της Μακάμπι, με την οποία το 2011 ήταν φιναλίστ στη Βαρκελώνη, χάνοντας στον τελικό από τον Παναθηναϊκό, με τους “πράσινους” να τον περιορίζουν (4π.), μετά την πληθωρική εμφάνιση στον ημιτελικό με τη Ρεάλ (16π., 5ριμπ.). Το 2014 ήταν η ώρα του θριάμβου για τον Σχορτσανίτη, ο οποίος ανέβηκε στην κορυφή με την “ομάδα του λαού”, χάρη στη νίκη στον τελικό με τη Ρεάλ, όπου έβαλε το δικό του “λιθαράκι” (9π.).
Κώστας Παπανικολάου (Μπαρτσελόνα)
Ο Παπανικολάου ήταν στην ελληνική “φρουρά” του Ολυμπιακού που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα back to back ευρωπαϊκά (2012, 2013) και το 2014 πήγε στο Μιλάνο με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, όπου βίωσε τη συντριβή στον ημιτελικό από τη Ρεάλ (62-100), με 6π., 5ριμπ..
Γιάννης Μπουρούσης (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπασκόνια)
Σε δύο Final Four με τη Ρεάλ κι ένα με την Μπασκόνια πήγε ο Γιάννης Μπουρούσης, μετά τα δύο με τον Ολυμπιακό και το 2015 πανηγύρισε την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, στη Μαδρίτη με νίκη στον τελικό επί του Ολυμπιακού. Εκείνη τη χρονιά ήταν χαμηλά στο rotation του Λάσο, με μόλις οκτώ λεπτά συμμετοχής συνολικά στο Final Four του 2015, ενώ το 2014 είχε πολύ πιο ενεργή παρουσία, αγγίζοντας μάλιστα το νταμπλ-νταμπλ στον τελικό με τη Μακάμπι (12π., 9ριμπ.).
Ακόμα πιο ηγετική ήταν η παρουσία του το 2016 με την Μπασκόνια στο Βερολίνο. Στον ημιτελικό με τη Φενέρ ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του, με 22π., 10ριμπ., με τη συγκλονιστική του εμφάνιση να μένει στις λεπτομέρειες χωρίς την πρόκριση στον τελικό, με ήττα στην παράταση.
Ως παίκτης του Ολυμπιακού ο Σλούκας έμαθε τι εστί Final Four, πέντε φορές, με δύο θριαμβευτικές κατακτήσεις (2012, 2013), ενώ από το 2016 είναι σταθερά παρών και με τη φανέλα της Φενέρ. Στο πρώτο του Final Four με την τουρκική ομάδα, στο Βερολίνο ήταν εκ των πρωταγωνιστών, τόσο στον ημιτελικό με την Μπασκόνια (13π., 7ασ.), όσο και στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ (10π.), χωρίς ωστόσο να μπορέσει να πάρει την κούπα. Αυτό το πέτυχε πέρυσι, στην Πόλη, όπου μπορεί να μην έκανε αντίστοιχες εμφανίσεις, αλλά πανηγύρισε το ζητούμενο, που ήταν ο τίτλος, με τη νίκη στον τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό (3π., 5ασ.).
Δημήτρης Ιτούδης (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)
Ο Ιτούδης έχει φάει τα Final Four με το… κουτάλι. Ηταν παρών σε επτά, ως άμεσος συνεργάτης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό (5 κατακτήσεις), ενώ από τότε που ανέλαβε την ΤΣΣΚΑ είναι παρών ανελλιπώς, με τη φετινή να είναι η τέταρτη συνεχόμενη παρουσία του ως head coach. Το 2016 στο Βερολίνο ήταν η δική του στιγμή να γράψει ιστορία, κατακτώντας τον τίτλο με την ΤΣΣΚΑ, ενώ το 2015 και το 2017 η πορεία της ομάδας του ανακόπηκε στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό.
Γιώργος Μπαρτζώκας (Λοκομοτίβ Κουμπάν)
Το 2013 ο Μπαρτζώκας έγραψε ιστορία με τον Ολυμπιακό, αφού έγινε ο πρώτος Ελληνας προπονητής που κατέκτησε την Ευρωλίγκα, ενώ το 2016 μπόρεσε να επιστρέψει σε Final Four, καθοδηγώντας την Λοκομοτίβ Κουμπάν σε μια χρονιά-θαύμα, χάνοντας στον ημιτελικό του Βερολίνου από την ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη.
