Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Η Ρεάλ του Λάσο πήγε στο Final Four όχι με την ταμπέλα του φαβορί, όπως δεν ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Αν οι Μαδριλένοι δεν είχαν τόσα πολλά προβλήματα με τραυματισμούς, τότε θα υπολογίζονταν πολύ περισσότερο.
Δεν χρειάζεται να αναλυθεί διεξοδικά ο φάκελος “τραυματισμοί” στο “WiZink Center”, αφού το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο είναι πως σε κανένα παιχνίδι της σεζόν η ομάδα του Λάσο δεν έχει παραταχθεί πλήρης.
Ο Σέρχιο Γιουλ με τον τραυματισμό του τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν στέρησε μόνο από την Ισπανία έναν εκ των ηγετών της, αλλά για το συντριπτικά μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς τη Ρεάλ από τον παίκτη σημείο-αναφοράς δίπλα στον Λούκα Ντόντσιτς.
Ο Ισπανός σταρ εμφανίστηκε στο παρκέ στο δεύτερο μισό της σειράς με τον Παναθηναϊκό, στους αγώνες της Μαδρίτης και στο Final Four και μπορεί να ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά σίγουρα μια οκτάμηνη απουσία αφήνει τα σημάδια της και σε καμία περίπτωση δεν έχουμε δει τον Γιουλ στο 100%.
Και η απουσία του Γιουλ δεν ήταν η μοναδική που είχε να αντιμετωπίσει ο Πάμπλο Λάσο, που έφτασε κάποια στιγμή να έχει εκτός μάχης ολόκληρη πεντάδα, αποτελούμενη από παίκτες που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μαζί στο παρκέ και στον τελικό της Ευρωλίγκας!
Οι απουσίες του Γιουλ, του Ράντολφ, του Κούζμιτς, του Καμπάτσο, του Αγιόν, για μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα δεν πτόησαν τους “μερένχες”, που ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια και την αμφισβήτηση για την ικανότητά τους να πάνε μακριά, ώστε να φτάσουν στο τέλος και την “Decima”, την 10η ευρωπαϊκή κούπα.
Από το -28 στον τίτλο
Ολη τη χρονιά στην Ευρωλίγκα κατάφερναν ως έναν βαθμό να “κρύβουν” τις απουσίες και παρότι στο… 90′ της regular season έμειναν εκτός τετράδας και του πλεονεκτήματος έδρας και πήγαν στη σειρά με τον Παναθηναϊκό αναγκασμένοι να περάσουν από το ΟΑΚΑ και χωρίς τον Φακούντο Καμπάτσο.
Κι όμως, παρά το βαρύ κι ασήκωτο -28 του Game 1, που όπως είπε ο Τζέισι Κάρολ “μας ντρόπιασε”, η Ρεάλ ανέκαμψε χάρη στην ψύχραιμη αντιμετώπιση του προπονητή της, έκανε break στο Game 2 και με δύο δύσκολες νίκες στη Μαδρίτη πήρε το εισιτήριο για το Final Four.
Στο Βελιγράδι πρώτο φαβορί δεν ήταν. Ούτε καν δεύτερο. Υπήρχε η σταθερή όλη τη χρονιά ΤΣΣΚΑ, η κάτοχος του τίτλου Φενέρ, ενώ δεν έλειπαν κι αυτοί που υπολόγιζαν αντίστοιχα ή και παραπάνω την Ζαλγκίρις.
Στην πράξη, στο παρκέ, η Ρεάλ του Λάσο ήταν απόλυτα έτοιμη να επανέλθει στην κορυφή, εκεί όπου είχε αναρριχηθεί το 2015, ως επιστέγασμα μιας τριετίας όπου ήταν σταθερά στην κορυφογραμμή, αλλά στο τέλος δεν μπορούσε να κάνει το τελευταίο βήμα, εξαιτίας του Ολυμπιακού το 2013 στο Λονδίνο και της Μακάμπι το 2014 στο Μιλάνο.
Η εικόνα της “βασίλισσας” στην “Stark Arena” του Βελιγραδίου, ήταν εικόνα πρωταθλήτριας και ομάδας έτοιμης για όλα, τόσο στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, όσο και στον τελικό με την Φενέρ.
Ετοιμη να δημιουργήσει, έτοιμη να σκοράρει, έτοιμη να παίξει άμυνα, έτοιμη για… μπασκετικό ξύλο, έτοιμη για κάθε θυσία για τον τίτλο, από τον βραβευμένο MVP (Ντόντσιτς), ως τον “κρυφό” MVP Κοζέρ κι από τον σκόρερ Γιουλ, ως τον “καμικάζι” Τόμπκινς, που ήταν εκεί για το καθοριστικό “τιπ” που έκανε το 83-78.
Γεμάτος τίτλους
Ολα αυτά, έργο Πάμπλο Λάσο, ο οποίος ποτέ δεν θα αναφερθεί ως “αρχιτέκτονας”, όπως ο Ομπράντοβιτς π.χ. στη Φενέρ και πριν στον Παναθηναϊκό ή μεγάλο όπλο της Ρεάλ, αλλά στην πράξη, μεταξύ άλλων, έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη και την “έκρηξη” του τεράστιου ταλέντου του Λούκα Ντόντσιτς, για τον οποίο μιλούν και στις δύο όχθες του Ατλαντικού.
Οσο γι’ αυτό που μετρά για έναν σύλλογο όπως η Ρεάλ στο τέλος της ημέρας, ήτοι του τίτλους, οι αριθμοί τον δικαιώνουν απόλυτα, πέρα από το πολύ καλό μπάσκετ που αποδίδει η ομάδα του.
Από το 2011 που ανέλαβε τα ηνία, έχει πάει με τους Μαδριλένους σε πέντε Final Four (απουσίασε μόνο το 2012 και το 2016), με τέσσερις παρουσίες σε τελικούς και δύο τίτλους στην Ευρωλίγκα, ενώ συνολικά, εντός κι εκτός Ισπανίας έχει κατακτήσει 14 τίτλους σε 19 τελικούς, με ποσοστό επιτυχίας (73,68%)!
Το παλμαρέ “μιλά” από μόνο του…
Αναλυτικά τα τρόπαια του Πάμπλο Λάσο ως προπονητής της Ρεάλ (2011-2018):
Ευρωλίγκα: 2 (2015, 2018)
Διηπειρωτικό: 1 (2015)
ACB: 3 (2013, 2015, 2016)
Copa del Rey: 5 (2012, 2014, 2015, 2016, 2017)
Supercopa: 3 (2012, 2013, 2014)
Photo credit: Gettyimages – Euroleague.net